A life full of ice, i love it!

"A life full of ice, i like it, i like it.
A life without ice, i hate it, i hate it.
I love ice, i love ice, i loveeee ice.
I'm an ice lover, i'm an ice loveeer!"

Sprak de 4jarige IJslander. Het was een zelfverzonnen lied, over ijs natuurlijk. Dygur was de naam. Een échte IJslanderse naam. Dygur töltte makkelijk over het ijs. Toch moest hij oppassen voor zwakke plekken op het ijs maar dat was niet echt een probleem voor de hengst. Hij was volgroeid maar toch best klein. Niet super slecht maar gewoon, wat kleiner. Dygur dacht aan Álfur en keek even ietwat bezorgd. Álfur kon niet tölten en werd daardoor gepest. Zijn allerbeste vriend werd gepest en Dygur hielp hem altijd maar soms kon hij hem niet helpen. Dygur hinnikte hard en dacht weer aan zijn beste vriend. Niemand mocht hem pesten maar het gebeurde toch. Dygur hinnikte weer en töltte weer verder. Hopelijk kon hij ergens een kuddevriend vinden hier. Misschien Týra ofzo. Zij was ook de beste vriend van Álfur. Die kon hem vertellen of Álfur weer gepest werd.

[Tyra]

Gone away is the bluebird,
Here to stay is a new bird
He sings a love song,
As we go along,
Walking in a winter wonderland.

Winter. Waar bleef die winter? Ze vond dat de herfst al lang genoeg duurde. Na de zomer weer stomme herfst voordat hun lieveling seizoen kwam. Een vrolijke glimlach sierde de donker lippen van de bruine merrie Týra. Haar leven was rustig en fijn. De groep waarin ze leefde was groot en gezellig. Genoeg IJslanders bij elkaar die van elkaar hielden en enorm gehecht aan elkaar waren. Een leven waarin je geboren werd. Een leven waar je plezier maakte, maar niet altijd. Haar beste vriend kon niet tölten en volgens idiote hengsten was het een schande. Ze lachten de hengst uit. Zielige hoop. Týra kon niet tegen dat gedoe. Ze vond het enorm kinderachtig van de drie hengsten. Gelukkig stond Álfur er helemaal niet alleen voor. Anders was het nog veel erger dan nu. Týra schudde haar bos manen in hun vorm en liep naar het noorden. Ze miste de winter en had even wat sneeuw en verfrissing nodig. Het was niet heel warm in de herfst, maar warm genoeg. Týra zag in de verte een groot ijsmeer. Eindelijk! Daar kon ze haar telgang en tölt nog eens testen. Verderop liep er nog een pony. Een hele goede vriend, Dygur. Wat deed hij zo vroeg hier? Ja, het was ochtend. Rustig liep de bruine IJslander naar de pony toe. Hij was kleiner dan de anderen en dat was echt schattig. Ze bekeek de kleine hengst en glimlachte vriendelijk. "Goedemorgen, Dygur."

Nog steeds töltte Dygur over het ijsmeer tot er een windvlaag opstak en een geur meevloog met de wind. Het was die van Týra! Dygur draaide zich om en zag haar al aankomen. Týra begroette hem met een glimlach en aardige woorden. "Hoi Týra! Ook een goedemorgen. Ik heb een vraag, hoe gaat het met Álfur? Wordt hij nog erg gepest?" Vroeg hij bezorgd. Zijn gezicht straalde bezorgdheid uit, het was tenslotte zijn beste vriend. Ook die van haar maar toch. "Wat doe je hier trouwens zo vroeg?" Vroeg Dygur aan haar. Oke, dat was vaag want hij was hier ook zo vroeg maarja, Tyra zou hem wel begrijpen. Dygur greens naar haar en schudde zijn dikke bos manen. "Ik vind het zo rot dat Álfur wordt gepest omdat hij niet kan tölten. Dat is gewoon niet eerlijk! Weet je wie hem pest?" Vroeg hij weer. Ookal was Dygur klein en al die andere IJslanders groter, hij was niet bang om te vechten en om andere IJslanders af te bekken en te snauwen. Dat weten de anderen ook. Dygur snoof even maar keek weer lief naar Tyra. "Hoe gaat het met anderen?" Greens hij.

De jonge merrie stopte voor de kleine IJslandse hengst die enorm vrolijk leek. Maargoed, dat was hij altijd. Dat was een typisch kenmerk van Dygur. Wel grappig. Rustig keek ze neer op de pony die haar een boel vragen en woorden gaf. Luisterend staarde ze naar de verte, maar haar bruine ogen gleden weer naar de pony toen hij eindelijk uitgepraat was. "Het gaat wel goed. Ik heb ze een tijd niet gezien, maar Álfur is snel kwaad want hij kwam deze ochtend bezweet naar me toe" begon ze voorzichtig tegen de bezorgde hengst. Ze kende de twee goed, ze waren bevriend. Heel goed bevriend. Ze begreep Dygur ook waarom hij bezorgd was. Toen hij een andere vraag stelde grijnsde ze terug naar hem. Ze knipoogde naar hem. Ze begreep hem dus zou hij haar ook begrijpen. Want op die vraag, gaf ze geen antwoord. "Ja, ik ken de hengsten. Jij kent ze ook. Het is Hákon en zijn vriendjes. Maar rustig aan Dygur, het komt goed. En met de anderen gaat het prima." Meer wist ze niet uit te brengen tegen de hengst. Hij was bezorgd en ze vertelde hem alles wat ze wist. Týra briesde zacht en liep even een rondje om opnieuw haar benen te strekken. Ze stopte bij Dygur en keek nieuwsgierig naar hem. Hoe zou hij eigenlijk reageren? Ze wist dat het erg was, maar ze mochten niet meteen gaan vechten of hun woede gaan afreageren. Haar tip was dat ze de hengsten moesten negeren. En hun leven verder moesten zetten, maar ze kende hun wel. Soms zouden ze haar niet geloven en kwamen er meer problemen dan er nu al waren. Koppigaards.

Dygur luisterde naar de woorden van Tyra en keek even bedenkelijk. Álfur werd inderdaad erg snel boos en dat gaf nadelen. Al snel keek hij weer super vrolijk en greens. "Ja, Álfur kan inderdaad erg driftig worden." Grinnikte hij. Dat was echt grappig als je zijn beste vriend was. Maar als je gepest werd en dan boos werd dan was dat ook grappig voor de pesters. Op zijn tweede vraag kreeg hij een knipoog en hij lachte terug, ze begreep hem. Toen de derde vraag. Hákon dus. Bij de best bezorgde woorden moest hij lachen en knipoogde met beide ogen als teken dat hij heus niks zou doen. Tyra liep ook een rondje om haar benen te strekken en Dygur bokte vrolijk om zijn benen te strekken. Vrolijk schudde hij zijn hoofd en grinnikte. Weer grinnikte hij bij de nieuwsgierige/bezorgde blik van Tyra, die maakte zich waarschijnlijk zorgen omdat hij af en toe zijn woede kon afreageren op Hákon. "Misschien ga ik vandaag bij Álfur langs om te zeggen dat Hákon gewoon loopt te zieken met zijn maten van hem, Hákon is niet belangrijk. Hij is jaloers omdat Álfur de zoon van de alpha is." Grinnikte hij.

[15. 'When life gives you a hundred reasons to cry, show life that you have a thousand reasons to smile']

Týra keek naar de kleine pony. Hij was voor haar iets té vrolijk. Ze zag zijn vrolijke blik en hoorde zijn woorden. Ze knikte eens bedenkelijk. "Hij moet het afleren. Als ze het zien gaan ze hem vast nog meer pesten. Omdat hij zich er kwaad om maakt. Dat helpt niet tegen hun, dan doen ze het vaker" vertelde ze verder. Dat was gewoon zo. Hoe sneller je je kwaad zou maken, hoe vaker ze je zouden uitlachen. Ze zouden uitdagen om je nog kwader te krijgen. Týra zuchtte eens diep en keek naar de bok die Dygur gaf om zijn benen eens te strekken. Ze keek ernaar en grinnikte even. Dygur knipperde met zijn ogen op haar woorden. Ook dat kende ze. Ze kende zijn geknipper, maar dan in woorden. Týra rolde met haar ogen. Ze spitste haar oren en luisterde naar de kleine hengst die weer wat vertelde. Ze zweeg een tijd en dacht na. "Ik weet het niet. Misschien, maar misschien ook niet. Hij kan altijd gewoon stoer blijven, denken dat hij meer waart is. Er zijn verschillende redenen die hij kan gebruiken om Álfur te pesten" verzekerde ze Dygur. Ze mochten nooit een vooroordeel gaan nemen. Dan had je weer een nadeel van dingen. Waarom was het leventje soms zo lastig? Týra snoof zacht en geïrriteerd bij die gedachte. Het enige dat ze nu wou, was dat het ophield.

"Ja, je hebt gelijk, Álfur moet dat zeker afleren maar zo is hij eenmaal en je kan er ook mee lachen. En niet op een pesterige manier." Zei hij zacht. Ja, je kon met hem lachen. Hoe vaak hadden ze niet de slappe lach gekregen toen hij boos op Dygur's ouders was als Dygur iets niet mocht. Álfur zei dan iets grappigs achter hun rug om en dan lagen ze lang daarna nog in een deuk. Ja, dat was echt grappig. Maar nu? Sinds het bekend was dat hij niet kon tölten was het niet meer leuk. "Het is gewoon zo shit weet je wel? Je beste vriend wordt gepest en je kan er niets tegen doen behalve hem zoveel mogelijk te steunen. Als je een gevecht aan gaat met Hákon dan gebruikt hij dat wellicht tegen Álfur en dan breng je hem nog verder in de problemen. Het frustreert me gewoon." Zei hij eerlijk. Alleen bij Tyra en Álfur luchtte hij zijn hart. Tyra was ook een hele goede vriend van Álfur en dus vertrouwde hij haar ook. Dygur zuchtte even en keek somber voor zich uit. Al was hij nog zo schattig en grappig hij kon ook somber zijn en al die andere dingen. Traag schudde hij zijn hoofd en toverde een waterig glimlachje op zijn gezicht. Niet alleen waterig maar ook afwezig. Waar was Álfur nu? Hij moest het van 2 kanten bekijken. Hoe wou hij dat dingen waren en hoe moesten ze zijn? Nou, hij wou dat zijn beste vriend niet meer gepest werd en dat Hakon een lesje leerde. Wat het moest zijn was dat....? Geen idee, daar kwam hij later wel op.

[7. Machteloosheid]