Bright Eyes, full of the new world.

Onzekere grote ogen keken vanonder een dikke pluk manen door de grote wereld in. Flynn bevondt in The Middle Of Nowhere, en hij had serieus geen flauwe idee wat hij hier deed, en hoe hij hier was terecht gekomen. Zijn kleine korte benen brachte zijn brede gestalte vooruit. Het gebied was rijk gevult met witte sneeuw, en vele stenen die grote rotsen vormde. Rotsen die naar de hemel rijkte, zo hoog. Hij passeerde een stukje brokkelige rotsen, waar hij overheen liep, eerst wat onzeker maar later beter. Af en toe gleden er stenen onder zijn hoeven weg, maar dat ving op goed op. Hij móest hier weg, dit was duidelijk geen plek voor iemand zoals Flynn. Het was er koud en er was geen eten of drinken te vinden, nou al hoewel drinken wel. Maar nadat hij een slok had genomen van wat water, viel hij zowat om van een Brain Freeze. Sjees dat was echt heftig, hoe koud het water wel niet was. Hij had het kunnen weten, maar eerlijk gezegd had hij er niet echt bij nagedacht. Zijn ogen vielen op iets wat leek op een uitgang, het léék erop. Desondanks het er nog wel wit was, scheen er meer zon en leek het als je goed keek erop dat er in de verte groen groeide. Dat was zijn doel, voor nu. Weg hier, uit deze crap shit. Opzoek naar een plek, waar hij zich thuis zou voelen.

Nadat hij zo'n heel wat uur had gelopen, naderde hij éindelijk het groen. Het zag er best vreemd uit, nog geen minuut geleden was alles wit. En nu begon alles langzaam groener te worden. Nog niet alles, want hij bevondt zich nog steeds in de Gletsjers, jammer genoeg. Maar dit beetje groen kon hij nodig hebben, hij stopte even voor een korte breake. Door het feit dat hij een Fjord was, was hij gebouwd voor dit soort lange zware tochten, en goed gekleed voor de ruige weer en natuur. Maar toch komop, wie liep er nou niet met een hatelijke blik op een plek zoals dit. Maar gauw was hij hier weg, en aan die gedachte hielt hij zich vast, en goed ook. Want hij verlangde naar stromende beekjes die hij kon horen, maar niet zien. En de warme zon die op zijn bruin gebleekte vacht scheen, al het groen dat hem toelachte terwijl hij door de bossen en groene vlaktes liep. Tenminste zo zijn zijn oude thuis eruit, of het hier ook geval was wist hij niet. Maar hij zou zien, hij zou zien...

Nirvana's passen volgden elkaar op in een snelle draf. Haar adem liet wolkjes achter in de ijskoude lucht. Ondanks de kou rilde ze niet; ze was al een hele tijd aan het lopen en haar spieren waren goed opgewarmd. Ze vond, nu ze leidster was van de Fire Flame, ze ook een betere conditie moest hebben en vooral sterker moest zijn; ze was niet slap, dat zeker niet, maar ze wist dat ze nog lang niet op volle sterkte was. En dat moest ze zijn, wilde ze haar kudde kunnen beschermen. Daarom had ze vandaag één van de lastigste routes uitgekozen die er in DH maar te vinden waren: de Gletsjers. Het gladde, veraderlijke ijs had er al meerdere malen voor gezorgd dat de merrie uitgegleden was, en één keer was ze zelfs bijna met haar hoef in een gleuf terecht gekomen. Ze was nu ook hoorbaar aan het hijgen, het kostte gigantisch veel moeite overeind te blijven staan.
Nirvana dacht dat ze alleen was geweest, maar toen ze toevallig op keek, zag ze een paard in de verte. Verrast veranderde de merrie haar koers iets, zodat ze nu richting de Fjord liep. Langzaamaan werd het einde van de gletsjers ook zichtbaar, en de Andalusische vond dat ze nu wel een pauze had verdiend. Vlot naderde ze de hengst en ze hinnikte begroetend. Naarmate ze steeds dichterbij kwam, vertraagde haar tempo, waardoor haar gehijg duidelijker hoorbaar werd.

Dit was echt bizar, net was hij nog alleen. En voordat hij het wist hoorde hij een luide begroetende hinnik, richting hem. Flynn wist niet zo goed hoe hij moest reageren, hij kwam niet vaag andere paarden tegen. En zeker geen merrie, die zo mooi was als deze. Hij liet het zoals het was toen de merrie hem naderde, 'Uhm..' Hij stamelde, hij was nooit zo goed in dit soort dingen geweest. En al helemaal niet als het om het andere geslacht ging, hij keek de merrie aan waarna zijn ogen weer neerstreekte naar de grond. 'Hoi' Zijn woorden waren kortaf. Wat moest deze merrie wel niet denken van hem, wat een dom paard en ze vondt hem waarschijnlijk ook vet lelijk. Flynn kon wel door de grond zakken, waarom kwam hij altijd in de soort situaties terecht? Plots hoorde hij een geschuif boven hem, maar voordat hij kon kijken wat het was. Viel er een brok sneeuw naar beneden van de rots boven hem, boven op zijn hoofd. 'Verdomme, heb ik weer' Bromde hij, hij schudde met zijn hals zodat het sneeuw van zijn afgleed. Nog wat sneeuw bleef in zijn manen zitten. Hij lachte scheef naar de merrie, niet wetend wat hij moest zeggen. 'Mijn naam is Flynn, het lijkt op de Flynnstones maar dat is het niet hoor. Ken je de Flynnstones?' Stom, stom stom. Wat was dat nou weer voor iets doms? Zijn ogen sloegen opnieuw neer naar de grond. Hij was waarschijnlijk de grootste kluns die hier in DH rondliep, misschien moest hij maar terug gaan naar zijn ouwe gebied. Waar hij alleen en dus ook niks fout kon doen, waar hij zich voor hoefte te schamen.

Toen ze dichterbij was gekomen en dicht bij de hengst halt hield, liet ze haar ogen nieuwsgierig over zijn lichaam glijden. Het was een Fjord, een ras dat ze zelden - zo niet, nooit - tegen kwam. Hmm, zeer interessant. De blik van de merrie schoot naar het hoofd van de hengst, die haar blik scheen te willen ontwijken en niet goed uit zijn woorden leek te komen. Even was ze te verbaasd om wat te zeggen en bleef hem slechts verbouwereerd aankijken. Toen verscheen er een brede grijns, vlak nadat de hengst er met moeite 'hoi' uit had geperst. "Hee," grijnsde ze nog steeds en wachtte af wat de hengst nu wilde zeggen - want dát hij wat wilde zeggen was duidelijk, maar hij leek niet helemaal uit zijn woorden te komen. Toen viel er ineens een blok sneeuw naar beneden. Uit schrik, want Nirvana had dit totaal niet aan zien komen en was helemaal op de hengst gefocust, deed ze een stap naar achteren en steigerde laag. Het werd haar echter al snel duidelijk dat het geen echte bedreiging was geweest en ze lachtte hardop toen ze het sneeuw op de hengst lag, die er blijkbaar recht onder had gestaan. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Nog steeds met een brede grijns op haar gezicht, luisterde ze naar wat deze Fjordenhengst te zeggen had. Blijkbaar heette hij Flynn - dat was het enige waar ze nog iets van begreep. Verward schudde ze haar hoofd. "Sorry... Flinstoowns?" vroeg ze en keek hem vragend aan. Ze had werkelijk geen flauw idee waar deze Flynn het over had. Ondertussen leek hij wel in de grond weg te willen zakken en haar greens werd nog breder. Wat een vermaak. Al snel had de merrie wel door dat hij er echt mee zat en ze glimlachte geruststellend naar hem - niets aan de hand, van háár zou hij niets te vrezen hebben. "Mijn naam is trouwens Nirvana," stelde ze zichzelf uiteindelijk ook voor - haar titel, Alpha van de FireFlame, maar even achterwegen latend. De hengst zou er waarschijnlijk alleen maar onrustiger van worden, en dat was niet het effect wat ze hoopte te bereiken.

Met zijn ogen nog steeds naar de grond neer geslagen, luisterde hij. En merkte hij dat het schamelijk stil begon te woorden. Hij hoorde degene te zijn die het gesprek zou moeten openen, maar helaas was hij daar heel slecht in. En was hij ook nog eens super klunsig en onzeker, hopelijk zag de merrie die zich voorstelde als Nirvana dat niet. Want dat zou zo stom zijn. 'uh...De flynnstones...' Hoe ging het uitleggen zonder over zijn woorden te struikelen? 'Laat maar' Hij keek kort omhoog waarbij hij de merrie een verlegen glimlach schonk. Flynn was zo verlegen doordat zijn ouders hem nooit met andere hebben laten omgaan, en omdat zijn ouders hem wantrouwde en tegen hem zeide dat hij onnozel was en niks goeds deed. Dat had hem zo enorm onzeker gemaakt, ten nadele voor hem nu hij ouder was geworden. Hij was het ook niet gewend om met soort genoten om te gaan, hij had nooit vrienden gehad. En was vaak tot bijna altijd alleen nadat zijn ouders hem hadden weggestuurd. Het leven was hard, en dat wist Flynn maar al te goed. Hij slaakte een diepe zucht, en sprak zichzelf hard toe. Komop Flynn wees niet zo'n freak, en go for it! Hij kuchte 'Kom je hier vaker?' Het was een openings zin, niet een goeie. Maar het was er een. Flynn was hier misschien een paar dagen, twee ofzo. Hij had zich er niet echt mee bezig gehouden. Iets wat ongeduldig wachte hij af, toch stiekem wel blij dat hij eindelijk een beetje gezelschap had van een soortgenoot.