When the sky full of clouds.

Duvessa grinnikte even vals toen ze langs de rivier liep. Al zo veel doden waren hier gevallen, vooral door het woeste water. Slechte paarden maar ook goede paarden waren hier gedood, of zijn overleden in het woeste water. Duvessa zou niet doodgaan aan de natuur, nee ze zou alleen doodgaan aan ouderdom! Ze was ook niet voor niets, de little bitch. Ja, ze was een little bitch. En de kleine bitch ging haar zelf bij Valkyrie voegen. Hoe dan ook, het boeide haar niks of Fawn haar nou vervelend vond of niet. Nee het enige wat haar boeide, was haar zelf. Haar puur slechte ouders, een beetje dan dat zeker. En of ze nou bij Valkyrie kwam of niet. Duvessa likte nog even langs haar mond, ze had was net een wolf tegen gekomen. En zij had hem even een lesje geleerd. Duvessa grinnikte nog eens vals, en keek trots naar de al aardig vele littekens die ze had. Voor een veulentje was het veel dat zeker. Met haar ogen ijskoud en emotieloos. Zo dat het zelfs volwassen paarden kan afschrikken. En haar oren plat tegen haar nek, draafde ze trots en vol met kracht richting het moeras. Haar aardig grote spieren bewogen stil, en snel. Haar manen vielen zo goed als het kon, sierlijk langs haar hals. En zo draafde ze door. De grond onder haar hoeven, werd blubberig. Ze kwam aan bij het moeras, tevreden draafde ze door. Duvessa zakte niet in bij het moeras dat had ze wel geleerd van Deina en twilligt. Ze stapte door, en stond abrupt stil in de blup. Af en toe verplaatste ze haar evenwicht op haar benen. Het werd tijd, ze zou zich nu hoe dan ook bij Valkyrie voegen. Ze ademde even in, en hinnikte luid en fel. Duidelijk, maar ook door en door dodelijk en ijskoud. Duvessa was trots en fier, maar respect was te zien, net genoeg. Vele dwazen wisten niet wat dit betekende. Wisten niet wat het inhield, dat dachten ze enkel. Duvessa wist het wel, Fawn zal waarschijnlijk wel ruiken dat ze de geur van Twillight met zich mee droeg, het was haar vader. Die zat ook in Valkyrie. Tijd, tijd, het is tijd galmde door haar hoofd, waar bleef Fawn. Duvessa had best wel wat geduld, maar niet veel. Wat haar zo speciaal maakte was het feit, dat ze genoeg geduld had, maar ook over een grote intillegentie beschikte, en een grote factor van bitchie.

-Fawn-

Het was een kille middag. In de grond en aan de levenloze bomen kleefde nog de vorst die de koude nacht als aandenken achter gelaten had. Het begon steeds eerder donker te worden en de temperatuur daalde op sommige nachten al onder nul. Het was voor elk levend organisme overduidelijk dat binnenkort de winter zijn intrede zou doen. klaklop kaklop kaklop De silhouetten van vogels vlogen op wanneer een donkere schim haar komst onthulde.
Het moeras... Juist ja. De moeite nemen om zelfs maar een blik op haar omgeving te werpen deed ze niet, wist al wat een wálm van oninteressantheid zich om haar heen speelde, haar gedachten en geheugen vervuilend. Net als de onwaardige wezens zonder normaal functionerend brein die hier wat haar betreft in een te groot aantal rondhuppelden. Een hinnik schalde over het moeras, de klanken ervan haar oren vullend. Met een licht zuchtje wijzigde ze haar koers en stapte richting de bron. Pas wanneer ze geen twee paardenlengtes van de geluidsbron vandaan stond schudde de geur haar wakker, keek ze op. ... Over breinloze idioten gesproken. Waárom in Bárlsnaam stond hier nu opniéuw een veulen voor haar neus? Een aantal keer knipperde ze met haar ogen, hopend dat dit een illusie was en wanneer ze het goéde beeld zou zien er één of andere krachtpatser stond van tien jaar en niét van een paar miezerige zuigeling maanden. En zo keek ze ook: Haar blik naar beneden gericht, neerkijkend op het hoopje fragiel veulen terwijl ze de wenkbrauwen boven de duidelijk geïrriteerde pisgele ogen op trok. ‘Dus. ... Wat is dit? Roomservice? Bied je jezelf aan als hoofdgerecht? Of ben je een Tandenfee-in-opleiding die me op mijn gaatjes en rottende tanden gaat wijzen?’



HAHAHA. Kijk hoe kort~

Langzaam zag Duvessa de ravenzwarte merrie dichterbij. Ze zwiepte kalm met haar staart. Blijkbaar was de merrie niet erg blij, dat een véulen haar had geroepen. Het boeide Duvessa eigenlijk niet. ''Ik riep je, om te vragen of ik je kudde kan joinen. Maar blijkbaar heb jij liever een complete menu kaar, met zeven-gangen menu.'' Zei ze kalm. Haar stem bezeten door háár doodse klank die niemand bezat. Haar doodse klank gevuld met puurheid. Duvessa keek de merrie nuchter aan, het genoeg aan respect erin te vinden. Réspect.. Wat was nou Respect? Voor vele een vraag, voor Duvessa een weet. En waarom zou ze het geheim ervan verklappen? Wat was er dan nog zo grappig aan Respect? Duvessa wachtte kalm op het antwoord van Fawn, terwijl ze rond keek. Haar ogen staarden weer strak in de pisgele ogen van Fawn. Duvessa haar doodse blik gleed over het lichaam van Fawn, en eindigde bij haar ogen. Waar ze geduldig wachten op een antwoord.

-Mijne pas hoop dat je er wat mee kan. Want dit is wel echt alle flutheid op een stokkie-

Húuuwwhh, zucht. Veulens van tegenwoordig... Ze hadden er totáál geen benul van hoe ze een misschien wel gevaarlijke situatie moesten inschatten. Dáárom stonden dit soort veulens haar zo tegen: Moederloos, nooit opgevoed. Ze snapte niet dat die moederfiguren er dan überhaupt aan begonnen. En deze wezentjes waren dan ook te dom om te bedenken dat ze misschien niet konden overleven met hun fragiele, onvolgroeide lichaampjes. Ik bedoel: Als jong veulen ga je dan toch op zoek naar een schuílplaats? En daar probeer je dan toch te overleven, wácht je dan toch gewoon tot je uitgegroeid bent in een sterk wezen wat zich zou kunnen redden in deze verdoemde wereld? Onafhankelijk als ze dan waren zou er niéts zijn om hun tegen te zitten.
Maar nééeehheeéé, ze moésten per se meteen hun onoverwinnelijkheid op de proef stellen door - bijvóorbeeld - de Valkyrie uit te dagen. En tja, iéts te laát zou dan blijken dat ze het 'misschien' wat overhaast hadden. Nee, ze moest niets van deze guppies hebben met hun IQ'tjes van onder de 0%. ‘Huw, ik denk dat ze beter af was door zich als Tandenfee voor te stellen.’ Het lichte gemompel rolde erg overtuigend en zonder er verder waarde in te schatten over haar lippen, alsof het hersenloze beest niet voor haar stond. De pisgele ogen staarden verveeld uit hun kassen. Was er dan niets interessánts aan dit gesprek?
Wat ze wél opmerkelijk vond was dat ze vrijwel direct door had dat Fawn inderdaad meer van een uitgebreid diner zou genieten dan dit onderonsje met een veulen. Maar het feit dat ze dat hardop zei deed die kleine fragmentjes intelligentie weer teniet. ‘Luister eens, mevrouw Misbaksel,’ haar blik gevuld met een vage uitdrukking wat niet echt een bepaalde diepgang kende, één wenkbrauwen nog steeds opgetrokken, ‘Als jíj mij een zevengangen menu kan regelen ben ik je man...- Heu, merrie.’ In andere woorden: ‘Dan zal ik er nog een keer over nadenken of ik je opeet of jouw intelligentie een plekje in mijn kudde verdiend.’

Duvessa liet Fawn uitpraten, keek haar kil aan, trok zich ook echt geen ene moer aan van wat voor verzinsels de ravenzwarte merrie wel niet had voor voor Duvu. ''Ik weet dat je weinig kans ziet dat ik van nut ben in je kudde. Je denkt vast van 'wat moet zo'n mormel in mijn kudde. Ik ben nog niet in staat om mee te vechten met oorlogen, ik kan de kudde nog niet beschermen. Maar ik moet nog leren, en jij of iemand anders uit de kudde kan me alles leren wat je maar wilt, en zonder een paar veulens is een kudde niet voor eeuwig houdbaar, ieder paard gaat dood, zonder veulens zou je complete kudde uitsterven.'' Het stemgeluid was zuiver, en heerlijk veulenachtig, maar toch met een rauw ondertoontje. Duvessa had haar oren niet pal in haar nek, zo'n slechtzak was ze niet. Ze had haar oren niet vrolijk naar voren staan, gewoon naar achter gericht. Wachtend op de reactie van de merrie voor haar. Duvessa was vreselijk nieuwschierig, en wou graag leren niet in Horcrux, niet als loner. Niet in een grot, nee bij Valkyrie, en Duvessa ging er voor. Ze zwiepte met haar staart, en keek Fawn kalm aan. Duvessa was niet bang voor wat er misschien komen ging, alles was voor haar een nieuw avontuur, Duvessa was nergens bang voor. Maar heus wel verslaanbaar. Tot haar spijt.

Vrijwel meteen nadat het laatste woord van de opdracht die ze haar had opgedragen over haar lippen rolde, ontmoette ze de zogenaamd 'kille' - want zo noemde ze dat tegenwoordig - blik van het beest. Hehe, eerst haar woorden totáál negeren en daarna ook nog eens brutaal zijn éhj? Háh, dit ging te ver. Zodra het wezentje haar mond opende en begon met haar ó zo overtuigende speech, dwaalde de ogen van de merrie over haar verrekt lelijke omgeving, iets wat ze al had geweten maar expres niet over na gedacht had. Tenslotte had ze erop gehoopt dat er een interessante réden achter deze roep gezeten had. Maar nee, ze was hier als een complete debiel naar toe gewandeld om tenslotte met een doof veulen te tetteren. Terwijl het beestje in de achtergrond door ging met haar motivatie opdreunen, kwam de merrie in beweging. Wandelde met enkele plop plop plop geluidjes op haar gemakje naar de dichtsbijzijndste -uiteraard dode - boom en begon daar met haar favoriete bezigheid. Hmm,... Met haar tanden raspte ze de bast er half af. Een apart smaakje, modderachtig, maar toch ook een beetje naar... kikker. Hmmzz... Niet geheel onverwacht, maar het was beter dan naar steen. Tenslotte had steen helemaál geen smaak. En zij kon het weten. Wat dat betreft kon ze zo bij de smaakpolitie, alleen hadden ze die hier niet in Dream Horses...- Uit haar gedachten opschrikkend doordat het achter haar al een paar seconden stil was keek ze om, kauwend op eens tuk schors. ‘Wat?’ Beschuldigd trok ze haar wenkbrauwen op. ‘Dacht je dat ik dat interessant zou vinden?’ In één keer slikte ze de klomp half verteert hout in en zette haar benen in beweging. Haar mondhoeken krulden op, zelfs wanneer haar ogen nog altijd diezelfde dode kleur hielden was het alsof ze er werkelijk een grap in zag. ‘Kom op, leer eerst maar eens luisteren, jij misbaksel.’ Haar kop hing nu vlakbij die van het veulen. Zelfs wanneer de glimlach nog onveranderd over haar gelaat lag, was de toon in haar stem dreigender, de woorden als fluisterende klanken over haar lippen rollend. ‘Ik zéi, regel voor mij een zevengangen menu, of word er zelf eentje.’ De tanden van de merrie werden zichtbaar. ‘Organen tellen namelijk apart.’ De goudglanzende ogen fonkelden vermakelijk.