Somebody new and that's cool with me, But this right here is just so cold.

Bibberend stond de hengst stil. Hij snoof en een witte wolk van adem vormde als vuur een schaduw om hem heen. Hij haalde zijn hoef zachtjes uit het ijs en stapte voorwaart door, in hoop dat hij het minder koud zou krijgen. Mompelend, floekend, liep hij door een grot. Een ijsspegel hing vlak boven zijn hoofd, toonde zijn spiegelbeeld en raakte zijn voorpluk licht, toen hij er onder door liep. Het vormde geen wond of pijnsteek, maar toch hield hij zijn hoofd wat lager, gewoon, uit voorzorg. Zwiepend met zijn staart probeerde hij het nogmaal warmer te krijgen, een onmogelijke uitdaging. Oh, wat was het toch koud. Hij struikelde over een blok ijs, floekte eens hard en liep toen half hinkend verder. Oh, hij had zijn dag niet, echt niet. Gelukkig zat zijn humeur hem nog wel mee en hij had gelukkig ook geen bad haird day, niet dat hem dat als hengst zou intreseren, hij maakte zich totaal niet druk over zijn haar, integendeel, al zou zijn haar er af branden, het zou hem alleen maar minder van last zijn. Ah, brand, vuur, dat had hij nu wel nodig. Zijn zomer vacht was nog steets bezig over tegaan naar zijn herfst jasje, maar zijn vacht werkte zoals gewoonlijk niet mee. Klapper tandend hoorde hij hoefstappen, of het was zijn verbeelding. ''Hallo?'' Zijn stem galmde door de grot en weerkaatste uiteindelijk. ''Allo''. Fijn, wat had hij toch weer een schore stem. Nog steets mompelend en strompelend liep hij verder, verder de grot in..
[Sullerd!]
[ 39. Ijsgrotten. ]

Dampwolken ontsnapte uit zijn neus. De kou taste zijn lichaam aan en af en toe rilde de zwarte Arabier eens. Om zichzelf toch maar warm te houden, besloot hij goed door te draven en zijn spieren goed te spannen, zo zou hij het van de inspanning warm houden en niet onderkoeld raken. Iets wat hij geleerd had, als het echt enorm koud was moest je jezelf in beweging houden om niet onderkoeld te raken. Sommige paarden werden zwak van deze kou en gingen dan ergens in een hoekje staan, dag in dag uit was het koud en er waren paarden die het niet eens overleefde. Sultan schoot de ingang van de grot in, gleed bijna uit door de gladheid maar wist zichzelf op het nippertje staande te houden. Versuft brieste hij even, richtte zijn blik toen weer naar voren en remde iets af toen hij een bocht doorging, want het was hier inderdaad aardig glad. Heel vaak was hij hier niet geweest, maar Sultan vond het wel verschrikkelijk mooi hier. De omgeving, de wanden van de ijsgrot weerspiegelde lichtstralen en het was een prachtig gezicht. Genietend ging hij over naar een slome stap, luisterde aandachtig naar de geluiden tot een stem door de grotten weergalmde. Abrupt kwam de hengst tot stilstand, gooide zijn hoofd snuivend in de lucht en liet een murmelend hinnikje horen. Al snel verscheen een zwarte hengst in zijn gezichtsveld, Sultan stapte op hem af en liet zijn aanwezigheid blijken door even kort te briesen. ''Hee.'' Begroette hij de vreemdeling, terwijl zijn ogen even over hem heen gleden.

[39. Ijsgrotten]

Sultan haalde zijn neus eens goed op om te kijken of er bekende geuren om hem heen hingen, meteen schoot de kudde zijn hoofd binnen. De Fire Flame, de kudde van zijn partner waar hij binnenkort ook een deel van uit zou gaan maken. Natuurlijk moest hij bij haar in de kudde komen, hij wilde haar steunen als het even tegen zat en een kudde was aardig zwaar. Hij sprak uit ervaring. Zelf had hij de Quiet Sparkle en de Pride Wish gehad en nu was hij aan het proberen een andere goede kudde over te nemen, aangezien hij het leidden enorm miste. Wat logisch was, want hij had eigenlijk zijn hele leven een kudde geleid en er waren maar korte periodes geweest dat hij een loner was geweest. Eigenlijk was hij nooit vrijwillig bij een kudde gegaan, aangezien hij er niet van hield om onder iemand te staan. Kort draaide hij zijn oren richting het paard dat voor hem stond, knikte eens toen hij een paar woorden uitsprak en richtte zijn aandacht toen op de vreselijk mooie, maar zeer koude grot om hem heen. Sultan was met een sneeuwstorm toch liever hier, dan dat hij op het IJsmeer liep of wat dan ook. Hier stond hij tenminste droog, er was bijna geen wind hier en dat zorgde ervoor dat hij het al een stuk minder koud had dan buiten. Sultan schudde zijn manen even kort, keek richting het wondje op zijn achterbeen en tilde hem vervolgens even op, om hem met een harde knal weer neer te laten komen. Het jeukte verschrikkelijk, hij had het ook nog niet schoongemaakt want daar had hij amper tijd voor gehad. Waarschijnlijk zal het gaan ontsteken en als hij er dan niets aan zou doen, zou het gevaarlijk kunnen worden. Geïrriteerd snoof de zwarte halfbloed even, keek toen richting de hengst die zich voorstelde als Painted Black. ‘’Noem me alsjeblieft geen U. Ik ben Sultan, misschien komt die naam je wel bekend voor.’’ Antwoordde hij daarna, iets geïrriteerder dan hij zelf bedoeld en verwacht had. Ahcja, die hengst had hetzelfde gedaan als je niet eens tijd had om je wonden schoon te maken of om een fatsoenlijk bad te nemen voordat het winter zou worden en je niet eens meer in het water kon komen door al het ijs. Waarom de hengst nog langer voor hem bleef staan, wist hij ook niet helemaal. Zag hij dan niet dat Sultan chagrijnig was? Zuchtend deed een stap opzij, schuurde zijn hoofd tegen het ijskoude ijs van de zijkant van de grot om de jeuk rond zijn hoofd iets te verminderen. Hij had overal wondjes van de val die hij een gisteren had gemaakt, die rot boomstammen gingen ook echt niet uit de weg als je in een hoog tempo kwam aangestormd hé? Afkeurend schudde hij zijn hoofd eens, schudde hem daarna uit terwijl zijn blik weer op de hengst was gericht, wachtend tot hij zou reageren. Er waren sommige rare paarden in deze wereld helaas.

[22. 500 woorden]

Een rilling liep over zijn ruggengraat toen een frisse wind hen tegemoet kwam. Klote gebieden ook, alles in het Noorden was ijskoud en dat was de reden dat hij er zo'n vreselijke hekel aan had gekregen. Hij hield absoluut niet van de kou en dat had hij vast wel duidelijk gemaakt in zijn vorige gebied toen ze vroegen of hij leider wilde worden van het Noorden. Echt niet, het was hem daar veel te koud en toen was hij maar vertrokken naar het Oosten. Waar het tenminste wat warmer was. De woorden van de hengst trokken zijn aandacht, een diepe zucht glipte tussen zijn lippen door en kort sloeg hij eens met zijn staart, wat ondertussen automatisch ging. ‘Jij bent ook niet echt spraakzaam.’ Merkte hij droogjes op. Het kleine briesje dat hier door de grot raaste lieten zijn manen af en toe even opwaaien, waarna ze weer rustig over zijn gespierde, gitzwarte hals kwamen te liggen. Zijn oren draaide weer wat bij, maar de kou maakte hem echt niet minder chagrijnig. Zuchtend schuurde hij even met zijn hoofd langs zijn voorbeen, liet zijn blik nog even over de zwarte hengst glijden die zichzelf Painted Black noemde. Het leek alsof alle zwarte paarden voortaan iets met Black heette, kwam hij aan met Sultan. Wat was dat trouwens voor een achterlijke naam? Sultan, pff. Afkeurend schudde de zwarte hengst even zijn hoofd, stortte zijn aandacht vervolgens weer op Painted Black en wachtte af op een reactie.

3. Hurts - Illuminated

Oh, friemeltjez! Wat moest hij toch voelen? Haat, nijd? Ongededuld, pijn? Jalozie of juist gewoon liefde. Oh, wist hij het maar. Hij hief zijn hoofd, spitste zijn oren en keek naar de hengst. Die zou hem ook niet verder kunnen helpen. ‘Jij bent ook niet echt spraakzaam.’ Ah, krijgen we dat weer, dacht hij. ''Hmpfh'' was zijn enige antwoord. Hij wist het niet, misschien was het gewoon jaloezie, het zal wel. ''Sultan, heette je toch? Partner van Boots?'' sprak hij, om iets spraakzamer over te komen. Hij mompelde wat en snoof. Hopend dat de hengst nu wel tevreden was, wachte hij op antwoord. Jaloezie, dat was gewoon wat hij voelde. Hij was jaloers, op die ene hengst, die wel kon krijgen, wat Painted maar al te graag wou..
[ 6. Jaloezie ]