~ Just like a rose

This rose is like our lives
So complicated and yet so beautiful
So beautiful, so great, so colourful
Life is so much like a rose
Somtimes it may sting a bit
But that depends on the way you grab it
And this rose is like you
So breathtaking, so pretty
So romantic, so lovely
You are so much like this rose
So much beauty on the inside
To some you'll show, from some you'll hide
Sometimes I forget
That roses are more than plain flowers
That you can stare at them for hours
Sometimes I forget
That life is
and you are
...Just like a rose

Vrienden vertelden hoe mooi ze werkelijk was. Ouders zongen een liedje dat bij haar naam hoorde. En de partner vertelde hoeveel hij van die roos hield. Zoveel complimenten en lieve woorden kreeg ze te horen. Haar oren waren verliefd op de woorden die erin werden gefluisterd. Elke dag, week en maand waren er wel woorden of zinnen die in haar gedachten bleef rondhangen. Vooral dat speciale gedichtje dat haar zus ooit voor haar verzonnen had. Het bleef in haar hoofd, alsof haar zus erin verborgen zat. Alsof ze fluisterde en zong voor haar, in haar hoofd. Het was een heerlijk gevoel om het elke dag aan te horen, maar het deed ook pijn. Het was al vijf jaar geleden dat ze haar familie nog gezien had. En dat gebeurde op een vreselijke manier die ze nooit zou vergeten.

Het was donker. De maan stond hoog aan de lucht, maar donkere wolken zorgden voor de verborgen maan. Sterren verdwenen door de lucht en rook was te zien. Wild gesnuif van een kudde klonk, angstig gehinnik. Paniek. De vulkaan was uitgebarsten en de lava kwam in hun richting. Merrie's hinnikten naar hun bange veulens om ze gerust te stellen, maar dat lukte niet. Ze waren te bang. Ze stoven uit elkaar met paniek in hun ogen. Gehinnik en getrappel van hoeven was het enige dat kleine Roses kon horen. Ze hinnikte eens luid en angstig. Ze hoorde haar ouders en ook haar zusje. Bang was ze, enorm bang. Ze stond op van haar slaapplaats en galoppeerde verblind weg. Ze wist niet waarheen ze ging, maar ze wist wel dat ze wegging van de vreselijke plek.

Hatelijk was het. Een enge nacht die altijd in haar dromen bleef spoken. Altijd had ze wel een nachtmerrie. Dat was ook de reden waarom ze nu zo uitgeput was. Amper kon de merrie slapen. Ze had gelukkig haar partner niet wakker gehouden. Ze was vertrokken uit de plaats waar ze overnachten. Meer kon ze niet doen. Ze zou toch niet kunnen slapen zonder het uit te schreeuwen. Een zucht ontsnapte uit haar keel. Haar bruine ogen gleden verdrietig over de witte vlakte. De sneeuw was dik en koud, maar ze had een wintervacht. Of bijna. Het kwam in ieder geval al wel nu. De herfst was bezig en de winter zou eraan komen. Even stopte de merrie in het midden van de vlakte. Haar bruine oren draaide ze heen en weer. Nee, ze zat fout. Even dacht ze dat ze iets rook of hoorde, maar het was niets. Alleen de wind die een ijsgrot weer opende. Sneeuw vloog weg en een echo van de wind kon je nu alleen horen. De bonte merrie draaide haar om en wandelde richting de ijsgrot. Meer kon ze op dit moment nog niet doen.

Courage

Courage liep voor de tweede keer over de besneeuwde vlakte. Het enige verschil was dat het niet sneeuwde en er voor haar hoefafdrukken te zien waren in de sneeuw. Ze was nieuwsgierig geworden naar de eigenaar van de hoefsporen, en was de sporen gaan volgen. Courage was nu al een tijdje onderweg, en haar sporen waren slepend geworden. Haar benen waren moe geworden van het ploeteren door de sneeuw, maar gelukkig wist ze nog van de vorige keer dat ze hier verzeild was geraakt. Ze zag in de verte een paard. “He!” Riep ze hem na. Hij hoorde haar niet. Ze ging over in galop, maar haalde het paard niet in. Courage kreeg het koud en liep daarom in de richting van de grot, en zag dat de hoefsporen daar ook heen liepen. Ze bereikte de ingang van de grot, en zag het ander paard daar ook heen lopen. “He!” Riep ze nog een keer. Ze zette haar galop weer in, en haalde deze keer het andere paard wel in. “Gaat het wel goed?” Vroeg ze. De merrie zag er uitgeput uit.

{35. Onderweg}

The young rose is tired.
A long night walk and has exhausted her.
Now they just do not thrive.
She needs rest.

Voorzichtig. Rustig en voorzichtig zette de merrie haar eerste stappen in de grot. Haar hoeven zette ze in de dunne laag sneeuw die binnen lag. Veel was het niet want een groot deel kon niet blijven liggen door de wind en de overdekte grot. IJspegels hingen aan de bovenkant van de ingang en binnen aan de wanden. Langs beide kanten waren allemaal ijspegels te vinden. De bonte merrie briesde zacht en schrok van de echo die klonk in de grot. Ze schoot naar boven en draaide haar om. Onrustig dtaaide ze met haar bruine oortjes. Ze schudde haar vacht eens uit en wachtte een paar minuten. De wind vloog voorbij en nam een kleine boodschap mee: "He!" De merrie keek om haar heen maar zag niet meteen iemand. Ze zuchtte diep en liep weer de ijsgrot in. Het was maar een domme echo. Uitgeput liet de bonte merrie haar hoofd hangen. Haar bruine ogen staarden naar de witte grond onder haar hoeven. Haar manen lagen helemaal in de war en haar staart zwiepte ze af en toe heen en weer. Ze draaide haar oren opzij toen ze opnieuw iets hoorde: "He!" Ze hief haar hoofd op en zag verderop een zwartbonte merrie lopen. Ze was haar dus gevolgd. De merrie was degene die haar riep. Roses spitste haar oren nieuwsgierig naar voren en snoof de geur op. De merrie die voor haar stond was onbekend en droeg geen bekende geur mee. Tuurlijk niet. Zijzelf was net toegekomen in Dreamhorses, samen met Grease. Ze glimlachte kort bij die gedachte, maar veegde de glimlach weer weg. "Gaat het wel goed?" De merrie keek nieuwsgierig naar voren, naar de merrie die daar stond. Zachtjes knikte ze met een vriendelijke glimlach. "Het gaat, ik ben alleen een beetje moe" zei ze zacht met haar warme stem. Een beetje moe. Nee, eigenlijk helemaal uitgeput. De reis die ze samen met de hengst had gemaakt was echt veel te lang. Ze voelde het duidelijk aan haar spieren.

De merrie knikte zachtjes, en glimlachte vriendelijk naar haar. Courage glimlachte terug. “Het gaat, ik ben alleen een beetje moe.” Zei de merrie zacht. Ze zag er wel meer uit dan een beetje moe. Ze zag eruit alsof ze wel aan aantal dagen aan één stuk door zou kunnen slapen. ja, slaap had ze duidelijk nodig. Ze klon zelfs moe, en dat kon echt niet goed zijn.“Het ziet eruit alsof je wel meer dan ‘alleen maar een beetje moe’ bent.” Zei Courage bezorgd. Ze was bezorgd om de merrie, omdat het haar echt niet gezond leek om zo uitgeput te zijn. Misschien reageerde ze een beetje overbezorgd, maar beter overbezorgd dan helemaal niet bezorgd wanneer iemand het nodig had. Maar dit was zeker een reden voor bezorgdheid. De merrie zag er niet echt goed uit. “Hoe komt het dat je zo moe bent?” Vroeg Courage, nog steeds bezorgd. Ze stampte even een paar keer met haar benen, want ze voelde de kou erin kluipen.

{31. slapen}