Trektocht deel I {Black Rose}

Rain zat te kijken naar de maan die hoog aan de zwarte hemel stond, altijd daar wanneer ze keek. Net zoals de moesson, als de grazende buffels, als de kudde, als het zilveren meer, maar er was iets nieuws in haar leven dat ze graag in dit rijtje wilde voegen. Shadow. Waarom was er nooit een zekerheid als ze iets ondernam? Maar ze had er een goed gevoel over, nu nog het aan de kudde vertellen en een trektocht maken, dat zou iedereen goed doen. Ze stond op en zette een stevige galop in die over de harde grond denderde. Haar zwarte manen wapperde als het lange gras in de zomer, haar donkere ogen die ook wel een lichte blauwe kleur hadden schenen als kleine lichtjes door het bos heen, ookal kon ze niet veel zien, er was iets wat haar leidde tot wat ze nu was en zou worden. In de verte was er een opening in de reeks van vele bomen, ze minderde geen vaart maar ging juist sneller. Het geluid van haar hoeven werd steeds harder, en de wind streelde haar manen. Ze bereek de open plek en stijgerde om te stoppen, ondertussen hinnikte ze door de ijzige nacht lucht, die symbool stond voor het kwaad, de Black Rose kudde. Ze wankelde op haar poten en maakte zo een draai van 180 graden, ze stampte even met haar voorpoten en kwam toen met beide poten tegelijk op de grond neer, stof waaide op en vertroebelde het weinige zicht wat ze nu had. Rain schudde haar hoofd en brieste ondertussen. Toen werd het een hele lange tijd stil totdat ze ook weer hoeven hoorde.

{Alleen Black Rose leden en bondgenoten, anders toestemming via PB vragen aan Shadow of Rain!}

Met zijn hoofd in de lucht hoorde hij gehinik. Hij besloot er op af te gaan. Het gehinik klonk erg ver dus besloot hij over te gaan in crosgalop. Hij moest slaomen voor bomen en struiken. Na een kwartier verscheen hij uit de schaduw en zag Rain alleen. Hij knikte naar haar. Met een blik van eer. Ze was tenslotte zijn leider maar wat wilde ze? "Je riep?" Vroeg hij kort en keek rond de omgeving. Hij liet zijn neus naar het gras en plukte gras. Ook al had hij niet zo veel hoger.

Rain knikte, maar dat was niet zichtbaar door de nacht die nu heerste. Daarom zei ze daarna "Ja...," het klonk zelfverzekerd, waarna ze langzaam naar hem toe liep en vervolgde "Ik wilde de kudde spreken over hun nieuwe leider, en ik wilde een trektocht maken". Haar ogen vormde zich tot spleetjes zodat ze beter kon zien en ze zei toen "Onze nieuwe leider is Shadow, mijn partner" ze wachtte geduldig op zijn reactie, hoe zou die zijn? Cobrazarao was tenslotte veel bij haar geweest, maar ze wist niets over zijn gevoelens tegenover haar of andere paarden. Afwachtten was het maar, maar wat ze wel wist was dat liefde en gevoel het sterkste wapen was in de oorlog, daarom had ze ook graag spionnen, maar het nadeel was dat ze soms naar de andere partij overliepen.

Een hinnik kwam vanuit de bossen, een hengst genaamd Shadow kwam op de merrie namelijk zijn partner aangelopen. Kleine pretlijes sierde zijn ogen. Hij had kastanje bruine ogen, die ogen speurde de omgeving af. Toen Shadow eindelijk bij de merrie aankwam sprong hij in de lucht en gaf een bok, dat was het teken dat hij er zin in had, een trektocht was wel leuk, maar je moest wel altijd opletten voor de veulens. Hij keek even naar Rain en knikte met een lieve glimlach, die glimlach mislukte een beetje, hij glimlachte niet vaak alleszins was dat altijd dan gemeen. "Zullen we straks iemand aanduiden die vandaag op de veulens let, en morgen iemand anders", zei hij rustig. De veulens moesten getraind worden, de trektocht vergde veel van hun krachten, nu zouden ze zien of ze het aankonden. Hij had ze nog niet gezien maar dat kwam wel, misschien kon hij ze wel eens trainen. Het zouden sterke paarden worden. Zelf had hij nog nooit aan veulens gedacht, vroeger toen hij jonger was vond hij veulens altijd hersenloze beetsen, omdat hij dat toen hij veulen was echt wel was, hij was dom maar na een tijd trainde hij met zijn vader en zo werd hij een sterke jonge hengst. Nu moest hij zelf meer een kudde vinden en een een gezin starten maar hij dacht nog niet aan veulens, dara adden ze nog genoeg tijd voor hij was nog wat onhandig voor een veulen. Maar als rain het echt zou willen zou hij toestemmen hij hield van haar. "Komen er nog?" vroeg hij rustig.

Hij knikte en grijnsde naar Rain. "Nou eu... proficiat" Hij draaide zich om en keek toen niet zo vriendelijk. Hij had die hengst eerder gezien en hij was niet echt dol op hem. Leider of niet hij groette niet en ging wat op een afstandje staan. Hij zweeg tegen Shadow. Hij is nou eenmaal koppig. Hij wist nog goed dat Shadow denkt dat hij te laf was om nog meer te vechten. Met een gemene grijns keek hij naar Shadow. Ja dan zou hij laf zijn om naar hier te komen. Hij zou nooit eer hebben voor Shadow. Al word het zijn dood. Er word niet baas gepeeld over hem. maar hij beloovde zich wel respect te hebben voor Rain. Na zijn gemene blik ontving hij geuren. Van konijnen en zo. Cob consentreede zich toen naar de lucht die lekker zwart was. Ja het was een goed iedee van Rain om hier te verzamelen.

Saricha draafde op het gehinnik af, het klonk dichtbij. Toen ze bij de drie paarden kwam bleef ze stomverbaasd staan. Na een tijdje deed ze haastig haar nek naar beneden om haar resepct te laten zien. Ze deed haar nek terug omhoog en kwam aarzelend wat dichterbij, ze was een bondgenoot van de Black Rose dus ze was maar op het gehinnik afgekomen. Ze schoof bijna uit toen ze over een natte boomstronk wandelde die bedekt met bladeren was. Ze hield haar evenwicht nog maar nipt en wandelde verder. Ze had enorm veel respect voor de drie paarden. Ze keek vol eerbied naar Rain. "Waarom hinnikte je zo?" Ze keek rond maar ze zag buiten haarzelf en de drie andere nog geen andere. Ze had respect voor de drie paarden, maar ze wou toch niet zomaar gecomandeerd worden dus ze hield haar nek trots omhoog. Ze was nieuwsgierig naar wat er aan de hand was.

Shadow steigerde hoog boven Cobrazarao. Hij mocht hem niet, het was dus wederzijds, hij moest maar respect leren hebben voor hem. Nadat hij gesteigerd had keek hij hem driegend aan. oké ze haten elkaar maar Shadow was zijn leider hij kon niks tegen hem beginnen. Hij keek even dominant naar de merrie, hij had haar al gezien maar ze hadden nog niet echt kennisgemaakt, maar dat hoefde niet. Hij zou haar wel leren kennen. Hij wachte nog een tijdje voordat Rain iets zei. Zij stond boven hem dus als zij zei dat shadow zich moest exuzeren zou hij dat opvolgen maar niet gemeend. Hij had een vijand en wat dan nog? Hij had Rain en hij was mede-leider wat kon hij nog wensen. Een echte famillie. Nee hij was blij met zijn leven. een gemene grijns sierde zijn lippen, hij keek naar de hemel bezaaid met sterren, het was een donkere nacht, zalig! Hij schudde even zijn hoofd er waren veel vliegen en dazen, hij haatte dazen. Ze jeukte alsmaar, en ze kwamen steeds terug. Je moest ze dood doen maar je had niet veel kans, ze waren snel voor zo'n kleine beesten.

Hij keek vals naar Shadow. Hij liet geen emoties los. Wat hij wel leuk vond. Maar hij liet zich niet als een slaafje gedragen en keek ongeitreseerd naar de hengst die bazig deed. Hij had geen last van dazen en er klonk alleen maar een grijns in zijn gedachte. Kom op dit vond hij echt slapjes. Shaduw moest echt bewijzen om Cob's leider te zijn. Hij keek verveeld rond. En merkte toen de merrie pas op. Hij heeft haar al vaker tegen gekomen. Tegen haar was hij pas vriendelijk. Hij liep langs Shaduw en keek vijandig. Hij ging naast Saricha en knikte naar haar.

Rain keek verveeld naar Cobrazarao en Shadow en riep streng "Shadow!". Shadow moest hem met rust laten, want ze zou respect afdwingen. Met haar oren plat tegen haar schedel, en haar ogen die nu door de boosheid wel licht leken te geven draafde ze naar Cobrazarao en sneed zijn pas af net voordat hij Saricha bereek. Ze hijgde zwaar van woede en de kalmte was totaal uit haar ogen verdwenen. "Als je nog eens zo dominant tegen mijn partner doet dan kan je het wel schudden," zei ze op onderdrukte fluistertoon en hief haar poot in de lucht en klapte hem tegen de grond.

Saricha zag dat als blikken konden doden de twee hengsten gewoon waren neergevallen. Ze merkte het knikje van Cobra op en knikte even terug. Ze keek naar Shadow. Hij gedroeg zich dominant maar dat negeerde ze gewoon. Ze wist dat Shadow haar kon doden als hij wou maar ze dacht dat Rain dat vast niet zou toestaan. "Shadow mijn respect heb je, dominantie is hier niet op zijn plaats." Ze zei het een beetje hooghartig. Ze had respect voor hem maar ze was geen paard wat hij kon comanderen. De enige die dat konden zijn Rain en haarzelf. Ze wou geen macht. Hij was haar leider niet, ze was een bongenoot en geen kuddelid (toch niet officieel) dus over haar was hij geen baas. Ze was een mustang en die laten zich niet zomaar doen!

Hij keek op en hield zijn oren in zijn rug. "Als ik dominant deed zou ik vechten." Siste hij kort. Hij keek gewoon en liet geen angst zien. Hij blies stofwolkjes weg. Als hij dominant was zou hij moorden. Maar hij heeft te veel aan zijn hoofd dat hij geen zin had om leider te spelen. Rain was erg veranderd wat normaal was als je verliefd was. Zijn emotie's waren toch alleen zwart. Hij keek naar de kant van Shaduw die vast trots staat.

Shadow rolde met zijn ogen amateurs dacht hij. Niemand kon zijn gedachten raden want niemand was hier helderziend. Hij ging niet in de zin van Saricha op. Hij vond het mar raar. Cob die geen respect had, en Rain die moest Shadow zien te redden. Het ging helemaal fout. Hij zuchte geirriteerdzokon hij zich niet concentreren op de trektocht. Hij keek even nijdig naar de hemel de meeste kuddedieren waren wel laat, hoorde dat ofzo?? Hij kon wel iemand vermoorden, hij was erg nerveus en dat kon je meetsal niet echt merken maar nu wel, niet om dekuddepaarden maar meer om het feit dat ze niet kwamen opdagen geen respect hadden niet allemaal maar toch. Hij snapte niet hoe Rain zo kalm kon blijven. Hij zuchte hij was niet gemaakt om een kudde te leiden hij was beter op zijn eentje maar hij kon Rain dat niet aandoen om afstand te nemen van de kudde. En dat waren tekens vvan zwakheid en dat kon hij wel missen, je zag het niet aan hem maar toch..

Rain brieste nijdig in het gezicht van Cobrazarao maar besloot het hierbij te laten en liep toen rustig naar Shadow, ze duwde haar hoofd zacht tegen de zijne en sloot daarbij haar ogen. "Rustig maar," fluisterde ze zodat niemand het kon horen, en opende haar ogen weer en vervolgde "Ze komen wel, en trek je maar niets aan van Cobrazarao, hij trekt wel bij". Ze keek kort om naar Cobrazarao maar richtte toen al haar aandacht weer op Shadow en glimlachte kort.

Hij was blij dat ze het niet probeerde om hem iets bij te dwingen. Om de kudde vredig te houden blijft hij uit de buurt van Shadow. Alleen als ie niet probeert bazig te zijn over Cobra. Cob voelde een slecht gevoel in de kudde. Hij voelde een zwakte dat niet lekker zat. Misschien moet hij rustig aan doen. Hij voelde het eerder in zijn vorige kudde. Hij schudde met zijn hoofd om die gedachte weg te hebben en liep verder naar Saricha snel zegt hij. "Geen woord er over." Hij had echt geen zin om het uit te leggen wat er in zijn hoofd omging.

" Hij zal niet veel meer durven, nu jij hem hebt aan gepakt", zei hij dat ook niemand het kon horen. Hij drukte even zijn snuit tegen de hare aan als een soort van kus. Het kon hem niks schelen wat de andere ervan zouden denken, ze waren partners, en als je dat niet kon verdragen dan kon je oprotten. Hij verveelde zich, er was hier niet veel te doen, hij schraapte zijn hoef over de harde grond. Hij staarde ongeduldig naar de bomen, er waren veel bomen waarvan de wortles uit de grond kwamen, Vroeger struikelde hij er altijd over. Maar nu niet meer, hij had goed leren lopen te kijken waar je liep. De bladeren waren nog groen sommige begonnebn al te verkleuren hij hield van de winter. Maar nu was het jammer genoeg geen winter. In de winter had je het koud maar met het lopen door de zachte sneeuw kreeg je het snel weer warm. Alleen was er niet veel te eten dat was meestal wel vervelend je moest al erg hard zoeken en de trucjes kennen om te overleven, de winter maakte uit of je sterk was of een zwak paard. Darom hield hij van de winter dan was hij van de zwakken vanaf. Dat was goed, geen extra last. Van die herzenloze paarden die niet eens wisten hoe ze moesten overleven. Shadow had de trucjes van zijn vader geleerd, hij was nu een kei in het overleven in de winter.

Saricha zette zich wat schuin ze ging voor een stukje horizontaal voor Cobra staan. Ze deed het voor de zekerheid. Ze keek naar Shadow, toen naar Cobra. Ze mompelde wat in zichzelf "hengsten, niks mee aan te vangen!" Ze schudde haar manen wat voor de blaadjes eruit te krijgen. Ze ging terug gewoon staan en duwde de blaadjes opzij voor wat gras. Het was een beetje nat maar ze at er toch van. Ze vond dat hengsten voor leider te zijn toch nogal zich een beetje konden aanstellen! Ze graasde verder. Eventjes later ging ze rustig tussen de bomen liggen en luisterde naar de vogels en eekhoorns. Opeens kreeg ze een eikeltje op haar neus gegooid. "Auw!" Ze keek verontwaardigt naar het eekhoorntje dat terug naar beneden was gekomen om zijn eikeltje te halen. "Eekhoorns, niks mee aan te vangen!" Ze ging terug goed liggen en luisterde nu verder naar de vogel.

Hij negeerde het gedrag van Shadow. Zo deed zijn vader ook altijd. Ze weten het beter. Hij grijnsde bij de gedachte. Het begon op zijn zenuwen te werken dat er nog geen andere paarden zijn bij gekomen. Hij blies ongeduldig en staarde naar bomen. Dat was zijn enige beweging. Toen hij Saricha zo hoorde mopelen was hij beledigt. "Zo kan ik ook over je praten." Mopperde hij sagarijnig. Hij zuchte diep en consentreede zich. Geduld was erg belangrijk. Hij sloot zijn ogen en liet zijn hals wat hangen. Hij voelde zich compleet rustig worden. Hij liet zijn oren naar de paarden wijzen om ze toch nog in het vizier te houden.

Saricha spitste haar oren en grinnikte zacht toen ze het antwoord van Cobra hoorde. Ze hoorde de sagerijnige ondertoon en het scheelde niet veel of ze was gaan lachen. Ze hield haar oren een heel klein beetje naar achter maar dat was omdat ze niet gestoord wilde worden omdat ze aan het nadenken was. Ze verschoof zich een beetje. Haar neus deed pijn van het eikeltje maar dat was niet zo belangrijk. Ze luisterde nu weer naar het vogeltje, ze kreeg door dat Cobra haarzelf en de andere paarden in de gaten hield. Ze grinnikte opnieuw ze vond het allemaal ongeloofelijk grappig. Cobra die daar stond, iedereen te bekijken, en Shadow en Rain die daar stonden te wachten op andere kuddeleden. En zijzelf die daar lag boos te zijn op een stom eekhoorntje. Het was allemaal erg raar dacht ze in zichzelf. Ze verschoof weer een beetje. Ze was meestal rustig als ze lag maar de dennenaalden prikte een beetje en haar neus deed pijn dus ze verschoof zich een keer om de minuut. Ze duwde met haar neus wat blaadjes opzij en graasde wat met haar nek in een rare hoek gekromd.

Rain genoot van het dominante gedrag van Cobrazarao, het was eigenlijk best wel amusant, dus ze besloot er gewoon het beste van te maken. Op haar snuit stond een ondeugende grijns, en in haar ogen schenen pretlichtjes ze keek heel even naar Shadow en toen weer naar de rest die hier was. Als de andere kudde leden niet kwamen zouden ze gewoon gaan! Zelf had ze totaal geen geduld en wilde alles zo snel en goed mogelijk doen. Rain brieste kort van de kou die toesloeg op deze kille nacht.

Shadow keek rond hij verveelde zich, hij wilde op trektocht gaan al was het maar met zijn vieren het maakte niet veel uit. Een zachte bries streek in zijn manen en over zijn vacht. Hij zuchte en keek doeloos om zich heen, Cobra was maar aan het niksen Saricha was aan het eten en Rain stond naast hem. Hij hief zijn hoofd op en keek naar de hemel het zag er vredig uit daar boven, je moest nooit aan iets denken, zou de dood niet zalig zijn? Niet dat hij dood wilde ofzo maar zou het niet veel oplossen? Niet meer hoeven eten drinken en slapen, maar wist je wel dat je dood was? Misschien was het een eeuwige droom en als je je leven slecht had geleefd dan kreeg je een slechte eeuwige droom en als je je leven goed hebt gedaan dan krijg je en goeie droom, meer wist hij er ook niet over het intresseerde hem niet meer zo hard, als je dood was was je dood, jammer dan, niks aan te doen.

Saricha draaide haar hoofd naar Rain. Ze was ongeduldig, heel ongeduldig merkte ze op. Ze stond op, ze vond het genoeg om daar te liggen en dat gras te eten. Ze zag een eindje verder een appelboom. Ze draafde er naar toe en steigerde hoog. Maar de appel die ze wou hing nog hoger. Ze dacht even na en maakte opeens een machtige sprong en had de appel vast die ze wou. Ze ging terug bij de rest en at de lekkere rode appel op. Ze verveelde zich weer, de appel te pakken krijgen had wat afleiding gebracht maar dat was het ook dan weer. Ze begon haar de geduld te verliezen. Ze verveelde zich dus ze ging een stuk galloperen. Toen ze terug kwam bokte ze er wat bij. Ze maakt een sprongetje over een boomstam en kwam even later terug. Nu had ze weer wat gedaan en was ze wat minder verveeld. Ze ging terug liggen en sloot haar ogen en sliep net niet. Ze was aan het rusten. Ze hoorde vogels en geritsel van planten en eekhoorntjes in de bomen.

Hij keek vreemd op hoe de merrie zich bezig houd. Hij kon makelijk aan die appels. Ook had hij zowat zijn trukjes. Hij zou met zijn volle gewicht tegen de boom schuren. dan moet er wel een appeltje vallen. Hij kon zijn zenuwen in bedwang houden. Hij stond zonder nog maar te bewegen stil. Hij hield zijn oogjes een klein beetje dicht. Hij vond het een raar gedrag om Saricha zo bezig te zien. Maar daar kon hij ook wel mee genieten. Hij keek naar Rain die haar zenuwen laat springen en Shaduw die naar de zwarte lucht staarde. Hoe lang zouden ze het vol houden? Hij verstopte zijn ogen onder zijn zwarte lokken. Hij liet zijn mondhoeken krullen en stond te grijsen.

Saricha opende haar ogen langzaam. Het eerste wat ze merkte waren de hoeven van drie zwarte paarden. Ze begon een spelletje, welke hoeven waren van wie? Het ongeduldig getrappel was van Rain. Juist! En de rustige hoeven waren waarschijnlijk van Cobra. Juist! En de hoeven van Shadow kon ze ook herkennen omdat ze vlak naast die van Rain stonden. Ze hief haar hoofd op en knipperde eventjes met haar ogen. Opeens gaapte ze. Dat vond ze erg raar! Ze lag erg lekker tussen de blaadjes. Haar ogen waren niet meer zo moe. Ze keek op en zag eerst Shadow toen Rain en toen Cobra. Ze was een van de weinige bruine paarden die ze kende. De meeste waren zwart of schimmel en er was er een en mischien twee vos. Maar niemand bruin gelijk als zij. Ze gaapte nog is en besloot toen maar wat te eten dus ze duwde weer blaadjes opzij en at nog wat.

Hij keek op en zal nog steeds niemand. Hij was bezorgt. Zijn er MAAR drie paarden? Zijn ogen gleden naar het gras. Hij kon voelen of er paarden van ver aan kwamen. Maar hij voelde alleen de zenuwen van Shadow en Rain. Hij blies wat kwader. De leden waren een vreede schande. Hij had ze meteen er uit gekikt. Maar hij heeft nog niet verteld dat hij misschien nog een paard is tegen gekomen Parcifal. Omdat hij hoorde dat Rain het echt waardeerd respectvolle paarden te hebben. Nou dan heeft hij er wel een voor haar. Maar hij besloot er over te zwijgen en Parcifal beter te leren kennen. Hij voelde zich wel trots. Misschien vult hij de kudde wat meer door ze mee te nemen. Natuurlijk hij beslist niet maar hij stemt dan in. Hij bleef staan hoe hij stond anders zou hij op vallen.

Saricha keek een tijdje naar Cobra, hij was helemaal in zijn gedachten verzonken. Ze at verder. Ze dacht aan Parcifal, zomaar opeens verschenen. Dat was een beleefd hengstje! Hij was ouder als zij maar ze merkte toch nog de speelse kant aan hem. Daar was ze goed in, emoties raden. Soms rade ze fout, vooral Cobra was moeilijk! Hij was meestal kalm. Maar ze kon meestal zien in zijn ogen of hij oplette of nadacht of blij was enz. Ze at verder maar ze hield haar oren gespist opzoek naar hoefgetrappel.