https://www.youtube.com/watch?v=2xBL6DLGwtA
Zijn slanke benen gingen in razend tempo over de stoffige grond, 4 hoeven raakten vluchtig de stenige ondergrond aan alvorens weer in een vloeiende beweging omhoog getrokken te worden. Zijn zwarte vacht glansde in de felle zon, een dun laagje zweet lag over de fluweelzachte vacht. Het ritmisch bonken van zijn hart weerklonk en het gesnuif van dat uit twee opengesperde neusgaten kwam weerklonk in de verder stille omgeving. Een gitzwarte hengst, Arabisch bloed stroomde duidelijk door zijn aderen, verkende het droge, maar in zijn ogen avontuurlijke gebied. Hij voelde zich er totaal op zijn gemak, sterker nog, hij voelde zich er in zijn element. Arabieren waren er om bekend dat ze lange tijd geleden gefokt en ontstaan waren tussen het hete zand van de woestijn en de uitgestrekte dorre vlaktes in Egypte en Afrika. Ze stonden erom bekend goed in de woestijn te kunnen gedijen, met hun uithoudingsvermogen, intelligentie en hun vermogen om water te bespeuren op de uitgedroogde vlaktes en zandpartijen. Bij deze gespierde hengst zag je dat goed terug, want wie wist hoe lang hij al niet gegaloppeerd had onder de brandende zon, die straalde aan een strakblauwe lucht.
Zijn staart en hoofd werden hoog en trots gedragen, de warmbruine ogen stonden helder en verkenden het gebied zonder een detail te missen. Hij was vurig en jong, maar alsnog was er nu al intelligentie en vriendelijkheid in de ogen te lezen. 3 Jaren lang rende Naovaxe nu al over deze wereld, en nog steeds genoot hij met volle teugen van het gevoel van de wind door zijn manen, de vrijheid en de avontuurlijkheid die het leven van een wild paard bood. Hij was opgegroeid van eigenwijs, nieuwsgierig veulen dat monsters zag in de rollende golven aan het strand toen hij net geboren was, naar deze vurige hengst. Je zag veel van zijn vader terug in hem; De lichte dominantie, moed, een vriendelijk karakter maar ook dezelfde trots en intelligentie. Zijn zwarte vacht werd alleen onderbroken door een kleine witte ster op zijn voorhoofd. Hij was toen hij anderhalf jaar oud was DH uitgetrokken, met als doel om nieuwe dingen te onderzoeken, zelfstandiger te worden en even het kuddeleven als de ‘zoon van de alfa’ achter zich te laten. Om volkomen anoniem de wereld te verkennen, nieuwe contacten te leggen en gewoon, door een onbestemd gevoel dat hem lokte om uit het vertrouwde gebied te stappen.
Maar uiteindelijk was de jonge hengst teruggekeerd naar zijn geboorteland Op weg naar hier had hij nieuwtjes opgevangen over vele kudde-wisselingen, en dat zijn vader nu de trotste leider van de Eternal Guardians was, en dat Pearl uiteindelijk leidster van de QS geworden was. Ook waren er nu twee slechte kuddes, de Valkyrie en de Horcrux, en uiteindelijk was de neutrale kudde onder leiding van Boots, de Fire Flame terug gekeerd. Naovaxe’s tijd als veulen was allesbehalve vervelend geweest, hij had een geweldige veulentijd gehad en had er prettige herinneringen aan overgehouden, maar het was ook redelijk turbulent geweest voor het kleine hoopje zwarte vacht met lange spillebenen. Zijn vader had aan verschillende merries het partnerschap verklaard, en Nao was Dahlia, zijn moeder, redelijk uit het zicht verloren. Maar hier was hij dan, zijn hoeven raakten DH-grond en zijn neus snoof de warme lucht op. In deze lucht bevond zich eveneens de geur van de slechte kuddes, maar Nao was niet bang voor de slechten. Dat had hij wel meegekregen van zijn vader en moeder. In de verte zag hij de lucht trillen door de hitte, steen en zand werden opgeworpen waar hij langs raasde. Maar langzamerhand bracht de lucht behalve de typische woestijngeuren een nieuwe geur mee, de geur van een levend wezen nabij de plek waar hij was. Naovaxe liet zijn zintuigen het werk doen, zijn oren draaiden rond in verschillende hoeken en hij ademde de geur diep in. Ook zijn ogen gleden onderzoekend over het gebied, tot ze op een stipje in de verte vielen. Zijn passen versnelden nog wat, hij strekte zijn benen, spande zijn spieren en maakte grote maar vloeiende sprongen. Al snel was hij het stipje genaderd, het silhouet van een paard tekende zich af. Nao remde wat af tot hij in een rustige galop nog dichter kwam, zijn staart hoog gedragen en zijn oren alert naar voren gestoken. Wie was dit onbekende paard, dat eveneens een bezoek aan de woestijn bracht, en de gevaren die hier op de loer lagen trotseerde?
[Voorkeur voor goede/neutrale paarden, maar slecht mag wel alleen ik heb geen zin in een groot gevecht
]
Zijn slanke benen gingen in razend tempo over de stoffige grond, 4 hoeven raakten vluchtig de stenige ondergrond aan alvorens weer in een vloeiende beweging omhoog getrokken te worden. Zijn zwarte vacht glansde in de felle zon, een dun laagje zweet lag over de fluweelzachte vacht. Het ritmisch bonken van zijn hart weerklonk en het gesnuif van dat uit twee opengesperde neusgaten kwam weerklonk in de verder stille omgeving. Een gitzwarte hengst, Arabisch bloed stroomde duidelijk door zijn aderen, verkende het droge, maar in zijn ogen avontuurlijke gebied. Hij voelde zich er totaal op zijn gemak, sterker nog, hij voelde zich er in zijn element. Arabieren waren er om bekend dat ze lange tijd geleden gefokt en ontstaan waren tussen het hete zand van de woestijn en de uitgestrekte dorre vlaktes in Egypte en Afrika. Ze stonden erom bekend goed in de woestijn te kunnen gedijen, met hun uithoudingsvermogen, intelligentie en hun vermogen om water te bespeuren op de uitgedroogde vlaktes en zandpartijen. Bij deze gespierde hengst zag je dat goed terug, want wie wist hoe lang hij al niet gegaloppeerd had onder de brandende zon, die straalde aan een strakblauwe lucht.
Zijn staart en hoofd werden hoog en trots gedragen, de warmbruine ogen stonden helder en verkenden het gebied zonder een detail te missen. Hij was vurig en jong, maar alsnog was er nu al intelligentie en vriendelijkheid in de ogen te lezen. 3 Jaren lang rende Naovaxe nu al over deze wereld, en nog steeds genoot hij met volle teugen van het gevoel van de wind door zijn manen, de vrijheid en de avontuurlijkheid die het leven van een wild paard bood. Hij was opgegroeid van eigenwijs, nieuwsgierig veulen dat monsters zag in de rollende golven aan het strand toen hij net geboren was, naar deze vurige hengst. Je zag veel van zijn vader terug in hem; De lichte dominantie, moed, een vriendelijk karakter maar ook dezelfde trots en intelligentie. Zijn zwarte vacht werd alleen onderbroken door een kleine witte ster op zijn voorhoofd. Hij was toen hij anderhalf jaar oud was DH uitgetrokken, met als doel om nieuwe dingen te onderzoeken, zelfstandiger te worden en even het kuddeleven als de ‘zoon van de alfa’ achter zich te laten. Om volkomen anoniem de wereld te verkennen, nieuwe contacten te leggen en gewoon, door een onbestemd gevoel dat hem lokte om uit het vertrouwde gebied te stappen.
Maar uiteindelijk was de jonge hengst teruggekeerd naar zijn geboorteland Op weg naar hier had hij nieuwtjes opgevangen over vele kudde-wisselingen, en dat zijn vader nu de trotste leider van de Eternal Guardians was, en dat Pearl uiteindelijk leidster van de QS geworden was. Ook waren er nu twee slechte kuddes, de Valkyrie en de Horcrux, en uiteindelijk was de neutrale kudde onder leiding van Boots, de Fire Flame terug gekeerd. Naovaxe’s tijd als veulen was allesbehalve vervelend geweest, hij had een geweldige veulentijd gehad en had er prettige herinneringen aan overgehouden, maar het was ook redelijk turbulent geweest voor het kleine hoopje zwarte vacht met lange spillebenen. Zijn vader had aan verschillende merries het partnerschap verklaard, en Nao was Dahlia, zijn moeder, redelijk uit het zicht verloren. Maar hier was hij dan, zijn hoeven raakten DH-grond en zijn neus snoof de warme lucht op. In deze lucht bevond zich eveneens de geur van de slechte kuddes, maar Nao was niet bang voor de slechten. Dat had hij wel meegekregen van zijn vader en moeder. In de verte zag hij de lucht trillen door de hitte, steen en zand werden opgeworpen waar hij langs raasde. Maar langzamerhand bracht de lucht behalve de typische woestijngeuren een nieuwe geur mee, de geur van een levend wezen nabij de plek waar hij was. Naovaxe liet zijn zintuigen het werk doen, zijn oren draaiden rond in verschillende hoeken en hij ademde de geur diep in. Ook zijn ogen gleden onderzoekend over het gebied, tot ze op een stipje in de verte vielen. Zijn passen versnelden nog wat, hij strekte zijn benen, spande zijn spieren en maakte grote maar vloeiende sprongen. Al snel was hij het stipje genaderd, het silhouet van een paard tekende zich af. Nao remde wat af tot hij in een rustige galop nog dichter kwam, zijn staart hoog gedragen en zijn oren alert naar voren gestoken. Wie was dit onbekende paard, dat eveneens een bezoek aan de woestijn bracht, en de gevaren die hier op de loer lagen trotseerde?
[Voorkeur voor goede/neutrale paarden, maar slecht mag wel alleen ik heb geen zin in een groot gevecht
]