Welcom in Dh *~Saronse~*

In stilte naderde een zwaargebouwde hengst, met een witte vachtkleur en lange manen Dream Horses net. Bedachtzaam gleden zijn zwarte ogen naar de sneeuwvlakte. Alles was doodstil. ZIjn lange witte manen wapperde als een vlag door de lucht. De hemel was lichtblauw en er was geen wolk te bespeuren. Zijn oren gingen alle kanten op. Zoekend naar enig geluid. Maar het enige wat hij kon horen was de wind die tussen de openingen van ijsbergen in gleden. Het maakte een fluitend geluid. Hij stond versteend stil. Zijn zwarte ogen richtten zich op de eindeloze vlakte. Hij had geen tijd te verliezen en ging op een rustig tempo weer verder met de reis. Zijn ogen staarden voor zich. Opeens moest hij weer eens aan de goede tijd denken met zijn vroegere partners. Hij zuchtte gefrustreerd. Hij zag het weer voor zich. Alenaye, zijn laatste partner. Een bloedmooie en een lieve merrie. Ze had een groot hard en zorgde goed voor andere, net als hij. Hij werd verliefd op haar. En zij op hem. Ze hadden een leuke tijd gehad. Maar Saronse was iemand die niet bleef. Hij was er niet meer nodig en wilde weer verder gaan. Maar... dat betekende dan ook zijn geliefde hier achter laten. Voor de zo veelste keer. Hij kon ook daar ook wel bijven. Hij moest niet weg. Maar Saronse kon het niet. Hij wilde weer gaan. En weer nieuwe paarden helpen die hem nodig had. Een rare hobby, welk paard zou zo veel opofferen voor vreemden? Maar zo was hij. Al van veulen af aan had hij een groot hard voor iedereen. Saronse kneep even zijn ogen dicht, terwijl hij rustig verder liep. Hij riep Alenaye apart, en vertelde met veel pijn in zijn hart dat hij haar hier achter zou laten. En het zou heel lang kunnen duren voordat hij terug keerde. Ze kon het begrijpen, maar ze begreep het niet. Ze wilde hem nooit meer zien. Zoals de vele partners die hij had gehad. Saronse had eigenlijk een te groot hart. Amper plaats voor zijn behoeften. Iedereen had wel een plaatsje in zijn schatkamer. Opeens hoorde Saronse een regelmatig gekraak in de sneeuw en keek rustig om. Hij merkte dat het een wit konijn was. Dat druk bezig was met het zoeken van voedsel. Een stille glimlach sierde zijn knappe gezicht. Het was best een mooi dier. Zo groot en gespierd. Met lange witte manen, en witte lange sokken. En dan nog zijn zwarte ogen. En kleine zwarte bliksem achtige tekeningen getekend op Saronse zijn vacht. Vele zagen hem heel graag. Ze waren hem dankbaar dat hij zo behulpzaam was. Het leek wel alsof Saronse altijd per toeval ter hulp schiet. Hij was altijd ergens toevallig als er gevaar dreigde, hij kwam eens perongeluk tussen de vechtende paarden, of een hongerige roedel wolven tegengekomen die net van plan waren aan te vallen. Saronse kende veel van de wereld, hij kende vele kuddes en hun gewoontes. Hij kende heel veel overlevings trukjes. Die hij door kon geven aan kuddes die die tips nodig hadden.

Iedereen is welcome

Het was hier koud. Heel erg koud. Remember grinnikte in zichzelf. Waarom was hij hier ook naartoe gekomen? Om even zijn hoofd leeg te maken. Leeg te maken van alle ellende die erin zat. Maar hoe kon hij zo naief zijn. Natuurlijk kon hij niet zomaar ontsnappen. Dat kón gewoon niet. Hij moest er mee omgaan. Zacht zuchtte hij. Witte wolkjes stegen op in de lucht. Het was hier gewoon te koud voor hem; hij wilde hier niet zijn. Langzaam zette hij een stap in de sneeuw. gelijk zakte Remember weg in de sneeuw. Niet al te ver, maar wel zo ver dat het hinderlijke zou zijn als hij zou gaan lopen. Maar ja, dat gaf hem niet. Zo dacht tenminste aan wat anders. Langzaam ploeterde hij voort. Bedachtzaam keek hij over de sneeuwvlakte. Zo ver als hij kon kijken zag hij een witte laag, weerspiegeld met de heldere lucht. Hij glimlachte en voelde hoe zijn warme adem langs hem verdween. Moeizaam vervolgde hij zijn weg, verder de sneeuwvlakte op. Remember had geen enkele reden om hier te zijn; met de ijzige kou. Maar het hinderde hem niet zo. Hij voelde zich wel op zijn gemak. Na een tijdje ploeteren meende hij opeens iets te horen. Maar Remember had het fout. Hij slenterde en ploeterde weer door, moeizaam. Terwijl hij weg zakte in de sneeuw.
Remember was al een tijdje aan het ploeteren zonder iemand te zien, totdat hij bijna tegen iemand opbotste. Een hengst/merrie geen veulen. Remember schatte hem rond de vijf jaar. Nog niet heel oud dus. ’’Hallo. Ik ben Remember en jij?’’ Vroeg Remember beleefd en vriendelijk. Hij keek de hengst kalm en vriendelijk aan. Zijn bruine kijkers twinkelden, en je kon je eigen spiegelbeeld erin zien. Geduldig wachtte hij op het antwoord van de hengst.

Saronse was ook zo in gedachten verzonken dat hij Remember niet op merkte. Hij was zo diep in gedachten. Hij lette niet op de voetstappen die hij nam, dat ging gewoon vanzelf. Hij was nu ook allerlij gebieden gewoon. Hij heeft zelfs eens in een bloedheette woestijn gereist. De aarde was droog en stofig, ook de hemel was droog door die brannende zon. Nergens leek er water te zijn. Maar daar ontmoette hij dan arabieren. Het waren zulke slimme paarden die een kei waren in overleven. Saronse zijn ogen gleden steeds naar beneden. Zijn lange witte manen dansten sierlijk in de hemel. Saronse mocht wel jong zijn, hij heeft al veel gezien. Hij reisde nu ongeveer twee jaar. Hij kreeg steeds meer wijsheid en had al veel een handje toe kunnen steken. Ineens schrok hij op toen hij Remember zo ineens zag. Maar dat schokje was een reflexs. Hij beheerste zijn paardeninstinct's goed. Zijn ogen gleden bedachtzaam over het vreemde paard. Maar hij liet al een vriendelijke glimlach op zijn slimme gezicht toveren. De hengst was al voor hem om een gesprek te beginnen. Zijn oren richtte hij naar voren en luisterde aandachtig naar elk woord dat het paard uitsprak. ’’Hallo. Ik ben Remember en jij?’’ Sprak Remember. Toen hij de naam hoorde moest hij even denken. Zijn naam was bijzonder. Het betekende herrineren. Waarom zouden zijn ouders hem zo genoemd hebben? Hij betrapte zich dat hij vergat te antwoorden. "Aangenaam Remember, je hebt een bijzondere naam. Mijn naam is Saronse." Zijn ogen gleden even weer naar het ongezelige omgeving. Het was er zo koel en de sneeuw bleef onder je hoeven plakken. Hij vroeg zich af waarom Remember naar het noorden was getrokken. Het zuiden is veel aangenamer, wist hij. Hij wist waar het noorden, westen, oogsten,enz was. Hij voelde het gewoon. Hij was dus ook een kei in de weg vinden. Zijn stem was zacht en warm. Hij gaf zijn aandacht weer aan Remember. "Sorry Remember, ik ben zo iemand die vaak over iets zit te denken. Wat brengt jou hier in dit koude gebied?" Vroeg hij geintreseerd. Nu bleef hij beleeft Remember aankijken. Met zijn grote ogen die veel warmte uitstraalde. Gelukkig had hij lange haren die hem een beetje warm hielden. Zijn lange sokken, zijn lange manen die zelfs op zijn rug gerakten. Ook zijn grote lichaam zal niet snel afgekoelt worden. Het was een echte beer, die Saronse. Moest er nu een sneeuw storm aan de gang zijn zou de reis niet zo aangenaam zijn. Dan zou hij het waarschijnlijk toch koud krijgen.