Are there any hot stallions in the area?

Het geluid van grote snelle galop passen weerklonken door de drakenberg. Vroeger kwam ze hier bijna nooit. En om te trainen ging ze wel naar andere gebieden, maar sinds ze hier een keer was geweest om te trainen was ze hier steeds vaker te vinden. Eigenlijk was dit best wel een geschrikte plek om te trainen. Het moeras en dat soort gebieden waren natuurlijk ook goed, maar ze had de laatste tijd gewoon zin gekregen om hier vaker te komen trainen.
Ze versnelde haar pas flink toen ze voor zich een steile berg zag opdoemen in de mist. Als je hier liep was het altijd een raadsel wat je tegen zou komen. Door de dichte mist kon je op veel stukken namelijk niet goed zien wat er zou komen. Als je op een hoger gelegen stuk stond en je keek naar benden dan kon je wel redelijk goed zien of er iemand zich in de buurt bevond, maar gewoon recht voor je uit kon je dus niet heel erg veel zien. Boven op de berg aangekomen stopte ze heel even. Haar ogen gleden vluchtig over de omgeving om haar heen. Ze kon zo snel niemand hier in de buurt zien. Ze gooide haar voorbenen de lucht in en draaide zo met een scherpe bocht om.
Met haar oren zoals gewoonlijk plat tegen haar schedel gedrukt galoppeerde ze in volle snelheid de steile berg af. Vroeger kwam het nog wel eens in haar op dat zo hard de berg af galopperen gevaarlijk kon zijn, maar nu dacht ze daar geen enkele seconde aan. Ze was niet bang om te vallen. Bang zijn is voor mietjes, en tot die categorie wou Fether niet horen. En dat hoorde ze ook niet!
Toen ze de onderkant van de berg had bereikt verminderde ze haar vaart iets, en ging uiteindelijk over in een actieve draf. De mist was op dit stuk al iets minder dicht, dus Fether kon de berg die ze naderde aan zien komen. Ze maakte weer een rustige overgang naar galop en sprong met krachtige passen de berg op. Boven aan de berg stopte ze opnieuw. Een kleine pauze kon geen kwaad. Ze was nog niet moe, maar toch had ze even zin in een kleine pauze.
Ze zuchtte een keer. Ze was dan altijd wel heel erg flirterig tegen hengsten, maar sinds ze in de Dh was had ze nog geen enkele partner gehad. Misschien moest ze maar eens een keer iets verder gaan dan alleen tussendoor een beetje flirten. Tenminste als ze er een geschikte hengst voor tegen zou komen dan…
Fether verveelde zich, en weer gleden kille haar ogen over de omgeving of ze iemand zag. Ze zag niemand, maar het kon ook best dat er wel iemand was, maar dat die gewoon op een plek stond waar ze diegene niet kon zien. Een luide en schelle hinnik verliet haar keel en weergalmde door de drakenberg. Nu maar wachten of er iemand zou komen.
Fether zwiepte een paar keer met haar staart heen en weer toen er een beest op haar kont ging zitten. Gelijk werd ze er weer aan herinnert dat ze hengstig was. O ja, dat was waar ook hè. Een geërgerde zucht verliet haar keel. Ze zou gewoon wel kijken wie er kwam, en als het een hengst had dan zou ze gewoon wel zien hoe die zou reageren.

[Een van de hengsten van You're Mine!]

De stank, als die van rotte karkassen, dreef meer en meer de neusgaten van de donkergrijze hengst binnen toen hij de Drakenberg betrad. Het ging hier stijl omhoog; toch was het een kleine moeite de groengekleurde berg te trotseren. Hij bracht zijn gespierde benen de berg op. Zijn spieren rolden onder zijn donkergrijs gekleurde huid, waar een dun laagje zweet op glom. Zijn hals zat in een lichte krul, en zijn hoofd plakte tegen zijn borst. Zijn oren veroorzaakten kuiltjes in zijn schedel. De dikke, bijna groene mist die er boven de bergen hing gaf het landschap een misterieus tintje. Hij snoof zijn ingehouden adem uit, die weer als witte damp verdween. Hij strekte zijn voorbenen zo ver als mogelijk uit, terwijl hij bijna schuin naar boven rees. Hij sloeg zijn staart geprikkeld tegen zijn achterhand aan, zodat een tikkend geluid even hoorbaar was. Hij liet zijn ogen, zo zwart als de nacht, over het landschap glijden. Er was niemand te zien hier, maar toch had hij een voorgevoel dat hij niet alleen was. Opeens drong een bekende geur zijn neus binnen, een geur zo zoet als rozen, maar toch anders. Het was de geur van hengstigheid. Met een ruk vloog zijn hoofd omhoog. Een hinnik bereek zijn gespitste oortjes. Hij zwenkte naar links, waar het geluid en de geur vandaan kwam en even later verscheen er een spierwitte merrie in zijn zicht. Hij draafde met strakke passen op haar af, stopte voor haar neus en liep onderzoekend een rondje om haar heen. Hij snoof opnieuw. "En wie hebben we hier?" Sprak hij.

[K moet wel morgen op vakantie, 3 weekjes.... Dan kan ik dus niet reageren]