I don't care that this herd area.

Saricha wandelde ontspannen door de vertrouwde omgeving dan de rivier, kon haar het wat schelen dat dit nu gebied was van die nieuwe kudde. Ze had wel gehoord van Azacar en Deina, maar ze was er niet geïnteresseerd in, niks nieuws. Een kuddegebied, jeej, nu mogen ze super stoer doen en heel dominant en arrogant en slecht, maar Saricha maakte het niks uit, ze had dorst en de rivier had vrij zuiver drinkwater, en zij had besloten hier eens wat te komen drinken. Dan konden ze op hun kop gaan staan (eigenlijk hoofd maar ja) Saricha vond het hier leuk en daarmee uit. Geen uitzonderingen, ook niet voor die Azacar, Deina en hun hele slechte kudde. Als ze zich gedraagde tegenover haar, dan zou zij respect tonen, niet eerder of later. Ze liet haar hoofd zakken en dronk ontspannen van het water dat langs haar lippen stroomde, het was inderdaad zeer zuiver drinkwater. Ontspannen hief ze haar hoofd eens op en schudde haar manen wat zodat die wat beter lagen en dronk verder, achter haar hoorde ze hoeven op de grond dalen en ze rolde met haar ogen, kan een paard hier niet eens rustig wat drinken, ze was neutraal, zonder kudde en alleen. Perfect doelwit zou iemand denken. Saricha had zich allang bij de dood neergelegd, als ze stierf, dan was dat jammer, als ze niet stierf was dat mooi meegenomen, maar ze zou wel vechten voor haar leven, uiteindelijk begon ze zich wel af te vragen wie er daarachter was. Zou het Deina zijn, ze had gehoord dat ze zich wel eens kon laten gelden, of juist Azacar, met zijn stille trots. Ze snoof en dronk nog wat en deed een pasje achter, het water druppelde langs haar zachte neus en snoof. Ze draaide haar hoofd om en keek rond zich, wie was daar?

(Iedereen die zin heeft om: mij te irriteren, vriendjes te worden, arrogant te doen, etc. Dus in het kort, iedereen is welkom! Hoera )

De witte merrie liep door het gebied. Ze drukte haar oren in haar nek en keek om haar heen. Haar donkere kille ogen gleden over het gebied heen. Ze hadden nu hun eigen gebieden. Ze had er zin in om de goedzakjes weg te mogen jagen. Of om ze zelfs aan te mogen vallen, mochten ze niet weg willen gaan. Haar dikke buik stond enorm opgezwollen maar dat maakte haar niets uit. Ze was enorm trots om het veulen van de leider Death te mogen dragen. Om het te baren en om deze op te voeden, net zoals Sage. Binnenkort zouden de trainingen voor het veulen komen. Als Death het wilde doen tenminste. Deina had het enorm druk de laatste tijd. Ze moest met de kudde meedoen aan de grote oorlog. En ze moest nog maar eens met haar vader praten over de kudde. Ze wilde iets doen in plaats van gewoon een alfa veulen zijn. Ze snoof even en een geur drong haar neus binnen. Onbekend. Wie waagde het om in hun gebied te komen? Ze keek rond en hinnikte even hard. Als waarschuwing. Ze liep door en zag plots de witte merrie. Ze was slank en ouder. Deina was groter wegens haar bouw. Half Fries was ze. Ze grijnsde vals en liep op de merrie af. Ze hief haar hoofd hoog en dominant op en keek de merrie aan. "Zozo. Wat doe jij in ons gebied merrie? Het gebied van Bleeding Soul?" vroeg ze kil en bekeek de merrie. De merrie leek enorm op een goedzak, bah. Vreselijk om dat ding in hun gebied te zien. Ze sloeg met haar hoef stevig op de grond. Ze drukte haar oren in haar nek en sloeg geïrriteerd met haar staart. Ze antwoordde dus niet. "Nou?" siste ze dreigend naar de witte merrie en keek haar moordend aan. Ze was benieuwd wat de merrie nu zou doen.

[Dan kom ik maar (a)]

(Haha, dit wordt zo ontzettend leuk he.)

Saricha hief geïrriteerd haar hoofd op toen ze een harde hinnik hoorde, dronk nog heel eventjes en hoorde toen een stem haar aansprak. Heel onrestpectvol, dominante toon, het gewoonlijke dus. Ze rolde met haar ogen en draaide zich om. De merrie was groter maar zwaarder gebouwd, wit, maar haar neus was zwart (dat zie ik goed toch?) een kille toon, oren in nek, moordende blik, ja, dat was iets zeer algemeens. Ze siste nog "nou" er dreigend aan toe en Saricha gaf antwoord met haar zachte, suikerzoete en fluweelzachte stem. "Ik had dorst, en ik kwam drinken. Het water is hier zeer zuiver, zie je." Ze wist overduidelijk wat Deina dacht, een goedzakje, dat was Saricha niet, ze koos geen kant, dan zou ze weer in de clinch liggen met Cobra, en daar had ze geen zin in, die had dan wel niet zoveel tijd, maar hij zou het toch wel merken, en als ze naar de slechte ging moest ze zich zo belachelijk gaan gedragen, daar had ze ook geen zin in, ze mistte de tijd van het bondgenootschap. Die was zo ontzettend gemakkelijk he. Ze moest niet zoveel naar de activiteiten, ze moest zich nooit melden, kreeg amper opdrachten. Eén training van Cobra en dat was het dan. "Maar vertel me anders je naam, ik ben Saricha." Ze gaf de keuze aan de merrie om te zwijgen als ze dat wou. Dit was niet het kille, wie ben jij? Dit was een meerkeuze vraag. Saricha's hoofd was niet dominant opgeheven, maar wel trots en fier. Haar houding was exact hetzelfde, je kon haar niet zo gemakkelijk de kop indrukken. "Is het verboden voor iemand die neutraal is en niks met de goede kant te maken heeft maar wel ex-bondgenoot van de Black Rose was om hier rustig zonder enig andere bedoeling te komen?" Ze had het zo geformuleerd dat Deina wel moest gaan antwoorden, nu wist ze ook in één keer welke kant ze had en wat ze was geweest, als ze vroeg waarom ze was gestopt had ze al een antwoord klaar: Cobrazarao begon me met zijn respectafdwingmethode flink te irriteren. "Ik heb gehoord dat jouw vader dat niet doet, maar zelf zijn respect verdient in plaats van er gewoon van uitgaan dat iedereen het heeft omdat hij zogezegd de dood is en als je hem boos maakt je zelf dood gaat. Is dat waar?" Ze was er wel geïnteresseerd in. Wie weet lag hier een bondgenootschap voor het grijpen dat haar beter zou bevallen als de rest, en dan ook nog bondgenootje worden van een neutrale kudde, misschien, geen slecht idee. Bondgenootschap was veel gemakkelijker als lid zijn, je was veel vrijer. Ze glimlachte niet naar Deina, maar keek haar ondoorgrondelijk aan.

Af en toe werd het hem allemaal te veel. Al die stumperige paarden die zijn gebied binnen probeerden te dringen of die het zelfs gelukt waren. Maar hij zou niet rusten voordat ieder ongewenst paard zijn gebied nooit meer zou willen betreden. Dat ze het nooit meer in hun domme hoofden zouden halen met hem te spotten. Want zo zag de enorme zwarte hengst dat. Dat die beesten spotten met hem. En als hij ergens een hekel aan had.. Met een grom draaide hij zich om en stapte rustig naar het wilde water. Meestal was hij hier te vinden. In het hart van het gebied. Zo kon hij van elke kant, Noord, Oost, Zuid of West alles in de gaten houden. En overal zou hij even snel zijn. Ideaal toch. Toch waren het niet alleen maar domme paarden die zijn gebied betraden, maar ook goedzakjes die hen kwamen bespioneren. Kwaad stampte hij zijn hoef in het wilde water. Gevolgd door de ander. Een nieuwe geur was zijn neus al binnen gedrongen maar die was al snel gevolgd door die van Deina. Vandaar dat hij zich nog niet zo haastte. Hij zou heus wel komen. Vroeg of laat. En om zich nou helemaal rot te gaan rennen voor al die rotbeesten. Écht niet. Het water trok aan zijn benen maar hij hield makkelijk stand. Wat wilde je ook als je dagen hier doorbracht? Toen zijn hoeven weer vaste grond voelden draafde hij rustig maar soepel aan. Zigzagde tussen bomen door maar bleef dicht langs de rivier. Azacar draafde richting het oosten want vandaar was de geur gekomen. Plots drong er een hinnik door in zijn donkere oren. Even vertraagde hij en spitste zijn oren. Juist, het oosten dus. En hij vervolgde zijn weg weer. Ruime, krachtige passen maakte hij terwijl de geuren sterker werden. Tot hij ze zag staan. Twee spierwitte merrie's. De één slank en sierlijk. De ander gespierd en sierlijk. Zijn dochter en die vreemde. De draf verruildde hij voor een vlotte stap en zo naderde hij de twee. "Ik stoor toch niet dames?" sprak hij ijskoud met zijn rauwe stem.