~As days go by, the nights on fire.

De donkere lucht achtervolgde hem op zijn weg richting de bebossing. Niet zozeer dat hij beschutting zocht maar om nou met onweer op een kale vlakte te gaan staan was hetzelfde als proberen jezelf het leven te ontnemen. En daar was hij nou niet bepaald klaar voor. Hij moest eerst nog het nodige doen voordat hij weer verder zou kunnen. Iedereen zou een doel in het leven moeten hebben om het wat zinvoller te maken. Iets waar je voor leefde ook al zag je het allemaal zo donker. Nu we het daar toch over hadden. De lucht was bijna net zo donker gekleurd als zijn huid was. En het was nog niet eens tijd voor de zon om te verdwijnen en plaats te maken voor de maan. Die ook nog lang niet komen zou. Zo was het warm en zo kleurde de hemel donker alsof de aarde zou vergaan en kwam met veel geweld de wereld naar beneden. Regen kletterde neer op zijn donkere vacht en deed hem nog dieper zwart kleuren. Zijn hoeven denderden op het ritme van de donder die hem scheen te achtervolgen en steeds dieper gromde vanuit de buik van de onderwereld. Lichtflitsen verlichtten zijn weg. Angstige dieren sprongen opzij. Dat was het verschil tussen hen en hem. Hij vluchtte niet. Hij zocht alleen een betere plek. Door het gerommel en gegrom heen kon hij horen hoe het geluid van neer kletterend water luider en luider werd. Wat betekende dat hij de waterval naderde. Een uitstekende plek al vond hij zelf. Daar was ook ergens een grot waar hij de nacht door zou kunnen brengen. Opnieuw een flits en al snel daarop rommelde het weer. Het volgde elkaar steeds sneller en sneller op. De flitsen weerkaatsten in zijn ijsblauwe ogen toen hij zijn hoofd ophief naar de hemel. En ondanks de regen en het onweer kon hij de geur ruiken van een paard dat zijn kant op kwam.

Een bange blik liet ze tot haar spreken. De nacht was aangebroken in DH. Bang liet ze haar passen volgens op haar ritme. Ze was bang, bang voor de regen en de omweer die haar konde verslindde als ze willen. Enkele regen druppels weerklonken op de bladderen van de bomen. En vervolgens werden het meer en meer. Ze zette het op een loopje om zo snel mogelijk in de grot te komen bij de waterval. Shine sprong in een snelle galop, zo snel als haar beentjes haar konden volgen maaktte ze vaart. Enkele bliksem schrichten kwamen uit de donkere hemel te voorschijn wat enkele klappen uit de lucht veroorzaakte. Een grootte schok doordrong haar lijf van angst. Ze was al te laat. De onweer was al begonnen. Snel maaktte ze nog meer vaart in haar passen tot dat de bomen steets meer verminderde en de waterval langzaam zichtbaar werdt en dus ook de grot. Met bangge ogen flitste ze naar de grot toe waar ze een zwarte schim zach staan. Blijkbaar een paard dacht ze. Meer kons ze niet na denken met nog steets de bang heid in haar lichaam. Ze vertraagde haar pas en liep de grot in met een heigende adem halling. 'Help help' zei ze met een ademloze stem. Ze keerdde zich om en ging voorzichtig naast het paard staan. 'D-de regen en d-de on-w-weer w-willen m-mij opeten.' sprak ze met een bangge stem. Haar ogen richtte zich op het paard die naast haar stondt. Het paard hat een zwartte kleur over zich heen. Het paard leek bijna onzichtbaar in de zwarte gloed van de lucht. Maar toch door de vorm zach ze wel dat het een paard moest zijn. Vervolgens wachtte ze af wat het paard zal antwoorden.

-inspiloos-