The Cold Days (open)

Ze ademde de koude winterlucht in en brieste het uit, er ontstonden kleine witte wolkjes.
Maudy keek voor haar uit en vroeg zich af of er ooit een einde aan die witte sneeuwvlaktes kwam.
Ze had honger en schraapte met haar hoef door de sneeuw op zoek naar een plukje vers gras, maar ze vond niks.
Ze wou dat ze veilig met een kudde kon rondtrekken, maar inplaats daarvan liep ze hier, eenzaam in een oneindige witte nachtmerrie.
Ze liep vooruit op zoek naar eten of gezelschap.
Na een paar uurtjes lopen was ze helemaal uitgeput en ze had nog niks gegeten. Maudy ging liggen en plofte in de sneeuw op een mooi plekje.
er gleed een rilling over haar rug, Brrr.. Wat is het koud hier!
Ze viel langzaam in slaap in de hoop dat ze niet bevroor.

De wind huilde hevig. Je zou bijna zweren dat het een levensechte stem was dat weerklonk. Maar het maakte je alleen maar wat wijs. De ijzige wind streelde over de warme lichaam van een zwart/wit paard. Zijn lange manen viel als een warm deken over zijn hals en gezicht. Waarom was hij hier eigenlijk? Saronse's blauwe doordringende ogen gleden over het witte gebied heen. Je zag amper iets door de hevige sneeuwstorm. Sneeuw stapelden zich als een isolerend deken op zijn rug. Saronse hield zijn hoofd laag en had een ruime pas. Hij wilde zo snel mogelijk beschutting vinden. Anders zou hij doodvriezen. Al gauw kreeg hij bergen in het oog. Daar is vast wel beschutting te vinden. Saronse ging over tot een soepele galop. Niet al te hard aangezien hij slecht zag door de sneeuw. De ijskoude sneeuwvlokken branden in zijn ogen en gevoelige neus. Zijn oren in de nek gedrukt om ze toch van de koude te besparen.  Al gauw vond hij beschutting onder een rotsblok waar geen sneeuw en wind bij kon. Saronse zuchtte opgelucht. Hij schudde eens goed om al dat sneeuw van hem af te krijgen. Zijn snorharen hingen vol met ijspegels. Dat best pijnlijk zwaar aanvoelde aan zijn haartjes. Eigenlijk was het niet zijn bedoeling geweest om in het Sneeuwvlakte gebied te komen. Die gebied vermeed hij het liefst. Hij was eigenlijk de weg kwijt richting dreamhorses. Maar nu wist hij waar hij was. Saronse sloot langzaam zijn ogen dicht en zou geduldig wachten wanneer de storm zou gaan liggen.
Na een lange tijd scheen een fel zonlicht op Saronse. Hij knipperde met zijn ogen en keek tevreden omhoog. De storm was eindelijk gaan liggen. Ze grauwe wolken maakten plaats voor een klaar heldere hemel met de warme zon erbij. Mooi, kan hij  verder. De sneeuwvlakte had ook wel zijn charmes. Haar prachtige wit bekleedde sneeuw over het gehele gebied. En wanneer de zon op ze schijnt, glinstert het ook nog eens. De wind bracht Saronse een geur. Saronse stopte heel even en richtte zijn neus waarvan deze geur vandaan zou moeten komen. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin toen hij toch wel een paardenfiguur kon waarnemen in de sneeuw. Saronse vroeg zich af... zou het paard wel in orde zijn? Het gebeurde niet vaak dat een paard op een open vlakte in de sneeuw wenst te slapen. Saronse besloot toch maar eens te gaan kijken. En inderdaad, er lag een witte merrie in de sneeuw te slapen. Saronse vond dit maar een ongemakkelijke situatie. Misschien was het onbeleefd om haar te storen. Maar hij was te bezorgt. '',Neem mij niet kwadelijk jongedame. Bent u in orde?,'' Sprak hij haar vriendelijk aan. Zijn stem had een warme bijzondere klank. Vele worden rustig door zijn speciale stem. Hij bekeek de merrie bezorgt aan met zijn mooie piercing blue eyes. Hij hoopte maar dat hij haar niet liet schrikken.

Terwijl de witte merrie sliep raaste er een sneeuwstorm over de sneeuwvlaktes heen.
Het werd al snel weer dag maar Maudy werd nog niet wakker. Ze hoorde zachtjes een warme dromerige stem zeggen: neem mij niet kwalijk jongedame. Bent u in orde?
de merrie genoot van het warme geluid en dacht dat het een droom was,
maar deed toch haar glinsterende oogjes open.
Ze zag een prachtige bonte hengst staan, ze keek naar hem en bewonderde hoe mooi hij was.
Zijn blauwe ogen, zijn prachtige manen. Een beetje verlegen antwoorde ze op zijn vraag. Ik ben wel in orde, het enige probleem is dat ik honger heb en dat ik een beetje verdwaald ben...
en nu was het haar beurt om de hengst een vraag te stellen. "mag ik vragen hoe u heet? ze keek naar de hengst en keek toen naar de sneeuwvlaktes hoe die glinsterden in de zon,
het waren net prachtig heldere kristallen.
Maudy hoopte dat de hengst haar ergens heen kon brengen.

De merrie reageerde prima op zijn bezorgde vraag. Ze leek wel in orde te zijn. Gelukkig maar. Zijn opvallende blauwe ogen bestudeerde de witte nauwkeurig. Zoekend naar mogelijke verwondingen of gebreken. Saronse had de indruk dat ze wel wat aan de magere kant leek te zijn. Misschien heeft ze lange tijd niet goed kunnen eten. Ik ben wel in orde, het enige probleem is dat ik honger heb en dat ik een beetje verdwaald ben... Saronse knikte tevreden. Hij toverde een warme glimlach op zijn knappe gezicht. Hij straalde een warme aard uit. Zijn hart gevuld met liefde. Toch, diep in zijn hart schuilde borrelde er ook wel een donker gat. Zijn vader was afkomstig van een zeer agressief en bloeddorstige bloedlijn. En zijn moeder was afkomstig van paarden met deze warm hartige karakters. Je zou denken dat Saronse zuiver was. '',Je bent terecht gekomen in één van de harde gebieden van Dream Horses. Gelukkig weet ik wel een goed gebied waar je rustig kan herstellen. Genoeg voedsel dat heel goed smaakt, zuivere rivieren die Dream Horses levende houden. Lekkere temperatuur en vriendelijke paarden die het daar bewonen.,'' Saronse glimlachte vriendelijk naar de vreemde merrie. '',Als je wil breng ik jou daar wel heen en bied je de nodige hulp aan.,'' Warme dampen ontsnapten van zijn warme longen. Zijn lichaam was lekker warm. Ondanks dat het hier ijskoud was koelde hij nooit af en was hij perfect om als verwarming te dienen.  "mag ik vragen hoe u heet? Vroeg de merrie. Het gebeurde niet vaak dat iemand naar zijn naam vroeg. Meestal wachten ze af. Saronse vond haar best wel fascinerend. Een uniek iemand. Misschien heeft zij wel wijsheden die ze graag met hem wou delen. '',Natuurlijk mag je dat weten, mijn naam is Saronse. En ik woonde hier een lange tijd in Dream Horses. Ik ben net terug gekeerd van mijn geboorte plaats.,'' Saronse zal hier maar een korte tijd blijven. Hij zal spoedig moeten terug keren voor zijn kudde. Hij woonde heel graag in Dream Horses. Maar hij kan niet meer blijven. '',Alstublieft, deel mij jouw naam.,'' Vroeg hij beleefd. Zodat hij haar tenminste met haar naam kon aanspreken. Saronse draaide zich rustig om. Klaar om naar de heuvels te trekken. De beste plek waar de merrie rustig kan herstellen van de reis. Hij wachtte geduldig op haar keuze. Maar hij had wel zo'n gevoel dat ze hem vertrouwde. Saronse nam nooit misbruik van wat hij kan. Volgens de wijze had hij een gave. Een gave die zijn voorouders ook bezaten. Hun aanrakingen zorgden ervoor dat je een warm en heerlijk gevoel kreeg. Hoe dit kan wist niemand niet. Misschien door een bepaalde manier waarop men aanraakte. Hoe dan ook. Zijn warmte en liefde straalde van de hengst af. Hij was eerlijk en bedroog niet. Zijn mooie lange zwarte manen sierden de gespierde hengst., Ondanks zijn knappe en indrukwekkende uiterlijk had Saronse toch geen partner. Nooit niet gehad. Nochtans is het voor hem niet moeilijk, vele merries voelden zich sterk door hem aangetrokken. Misschien maakte dit hem bang. Misschien wilden ze alleen zijn partner zijn door zijn gave...

Maudy zag dat de hengst heel even in gedachten verzonken was, maar al snel was hij weer wakker.
De hengst knikte, en lachte naar haar. Het was een warme glimlach die haar lichaam vanbinnen warm liet worden. Wat een fijn gevoel gaf in deze kou. Maudy zag de hengst als een liefdevol paard, maar kon zich niet voorstellen dat een paard altijd alleen liefde uitstraalt. De merrie had eigenlijk nog nooit een paard zonder lelijke littekens gezien. Dat straalde natuurlijk geen echte liefde uit, ze vond de hengst echt mooi en keek naar hem op. Maudy vroeg zich af of alle hengsten zo mooi waren als deze hengst. Ze keek de hengst aandachtig aan. De hengst antwoorde op Maudy. "Je bent terecht gekomen in een van de harde gebieden van Dream Horses. Gelukkig weet ik wel een goed gebied waar je rustig kan herstellen. Genoeg voedsel dat heel goed smaakt, zuivere rivieren die Dream Horse levende houden. Lekkere temperatuur en vriendelijke paarden die het daar bewonen." Maudy wist even niet wat de hengst bedoelde met 'herstellen' .  Ze keek naar haar lichaam en zag dat ze er eigenlijk best wel mager uit zag, dat bedoelde de hengst vast. De hengst glimlachte weer naar haar, Maudy bewonderde zijn warme uitstraling. Ze antwoorde op wat de hengst tegen haar gezegt had.
"ik weet niet waar dat is, maar het klinkt geweldig!" Maudy glimlachte nu ook en genoot in haar gedachtes al van het verse gras. "Als je wil breng ik jou daar wel heen en bied je de nodige hulp aan" Maudy keek vol vreugde de hengst aan na wat hij had gezegd.
"ik zou het een genoegen vinden als je mij met je mee liet reizen." antwoorde ze beleefd. Ze herhaalde de vraag die ze al eerder gesteld had. "mag ik vragen hoe u heet?" de hengst keek haar eerst een beetje verbaasd aan maar herstelde zijn uitdrukking snel weer met zijn warme ogen en glimlach. "Natuurlijk mag je dat weten, mijn naam is Saronse. En ik woonde hier een lange tijd in Dream Horses. Ik ben net teruggekeerd van mijn geboorte plaats." De merrie vond de naam erg mooi en bijzonder, ze vroeg zich af of het een speciale betekenis had. " alstublieft, deel mij jouw naam" vroeg de hengst.
"je hebt een mooie naam Saronse, mijn naam is Maudy dat betekent drie dingen: amazone, vrouwelijke strijder en moed." Saronse draaide zich om richting de heuvels. Maudy twijfelde niet om mee te gaan. De hengst voelde al heel snel asl een goede vriend, het was eigenlijk haar enigste vriend dus ook haar beste. Ze realiseerde zich dat ze zich best wel eenzaam heeft gevoeld, ze is eigenlijk altijd al alleen geweest, ze is zonder ouders opgegroeid en nu staat er een prachtige hengst voor haar neus die haar naar een prachtige plek brengt, waar ze zich hopelijk niet meer eenzaam gaat voelen.
Maudy draaide zich naar Saronse en ging over tot een vloeiend drafje om Saronse bij te houden en naast hem te komen lopen.

"ik weet niet waar dat is, maar het klinkt geweldig!" ik zou het een genoegen vinden als je mij met je mee liet reizen." Hij knikte vriendelijk naar haar toe. Saronse keek tevreden toe hoe de merrie naast hem draafde, met een vloeiende pas. Hij wilde zo snel mogelijk naar de warmere plaatsen trekken. Ondanks dat hij ook wel eens van deze frisse koelte genood. Maar dit is geen plaats waar hij thuis hoorde. Zijn plaats was meer op een plaats waar veel leven broeide. Saronse had een flinke pas in stap. Zijn ogen waren zo af en toe op de merrie gericht om haar te tonen dat zijn aandacht bij haar lag. "je hebt een mooie naam Saronse, mijn naam is Maudy dat betekent drie dingen: amazone, vrouwelijke strijder en moed." Saronse was onder de indruk. Ze had een bijzondere naam met een betekenis. Nu was Saronse wel benieuwd waarom men haar zo genoemd hadden. Meestal verschool daar een verhaal achter. '',Maudy,'' Herhaalde hij zachtjes. Om het in zijn hoofd nogmaals in te prenten. '',Dank je, ik vindt jouw naam ook bijzonder mooi. Het maakt het allemaal nog specialer omdat er een betekenis achter schuilt. Heb je enig idee waarom je zo benoemd werd?,'' Saronse richtte even zijn aandacht op de weg om zeker te zijn dat ze juist zouden zijn. Het is best wel ver. Saronse bedacht zich dat Maudy honger leed en het zou absurd zijn haar nog langer honger te laten lijden. Saronse wist wel een oplossing. '',Wacht heel even Maudy, eerst zoeken we snel wat voedsel voor je. Onze bestemming is nog heel ver weg.,'' Saronse richtte zijn aandacht op een hogere heuvel. Boven op de heuvel stond een boom in winterslaap. Hij draafde erheen en begon in de buurt van de boom te graven. En ja hoor. Onder de sneeuw lag er gras. Waarschijnlijk door de warmte waarin het zich bevond. Saronse schraapte een grote deel vrij. Hij was heel erg slim in zulke dingen. Hij wist ook veel over genezende en gezonde kruiden. '',Hier Maudy, Het is niet veel, en het gras is weliswaar bevroren. Maar dit zal je wel aansterken. Eet gerust.,'' Saronse glimlachte vriendelijk naar haar en wachtte geduldig op haar. De zon zal het gras ook wel een deel ontdooien nu.
In Saronse's ogen was ware schoonheid de persoonlijkheid die je bent. Hij vond het zo mooi hoe uniek iedereen was. Hoe iedereen zelf zijn eigen gedachten had, zijn gevoelens, zijn aard. Dat maakte je mooi. Nou en dat je lange zwierige benen had. Of een groot hoofd. Wat jij bent, dat maakt jou mooi. Saronse keek niet naar uiterlijk en beoordeelde ook nooit iemand vanwege zijn uiterlijk. Oké, soms waren uiterlijke wel eens duidelijk. Paarden met slechte karakters hadden vaak de eigenschap rond te pronken met hun vele littekens. Wanneer Saronse in de buurt kwam van een paard met een slecht karakter dat alleen maar uit is op uitmoorden... Dan doofde Saronse's vriendelijkheid voor zulke paarden. Saronse voelde zich heel slecht als hij in de buurt was bij zulke paarden.

de passen van Saronse waren flink, maar Maudy was dat wel gewent en kon heb goed bijhouden. het had natuurlijk ook een groot voordeel, want zo bleef je warm in dit koude gebied. Ze genoot van het fijn gezelschap en dat ze lekker bewoog en brieste kleine witte wolkjes. Ze vond het jammer dat ze zo'n honger had, want het genieten werd ruw verstoord door haar luid rammelende buik. de merrie keek naar Saronse, ze zag dat zijn aandacht naar haar ging. Dat gaf haar een veilig gevoel vanbinnen. "Maudy" herhaalde de hengst mompelend.
Saronse leek geintresseerd in haar naam want hij vervolgde zijn zin met: '',Dank je, ik vindt jouw naam ook bijzonder mooi. Het maakt het allemaal nog specialer omdat er een betekenis achter schuilt. Heb je enig idee waarom je zo benoemd werd?,'' Maudy schrok van die vraag en keek naar Saronse die nog steeds koel vooruit bleef lopen.  Ze dacht na wat ze op die vraag moest antwoorden en of ze dat wel moest doen. Maudy heeft namelijk gevochten in de oorlog. Ze was nog maar heel jong en was nog maar net zadelmak. Toen soldaten haar mens doodgeschoten hadden. Na dat ze dat hadden gedaan kwamen ze haar halen. helemaal verward liep ze met de twee soldaten mee. De herrinering aan het schot op haar schouder kwam terug en ze dacht dat het nog een keer gebeurde. Maudy raakte even in blinde paniek en werd weer rustig toen ze zag dat het haar verbeelding was, omdat Saronse nog bij haar was. Nu moest ze eigenlijk wel antwoorden op zijn vraag. "Ja, ik weet waarom ik zo genoemd ben, ik heb op jonge leeftijd gevochten in de oorlog en ik deed er alles aan om met mijn soldaat te overleven, maar dat is niet gelukt" Maudy liet haar hoofd droevig naar beneden zakken en wist niet hoe Saronse hierop reageerde. waarschijnlijk wist hij niks over een of andere oorlog, omdat dat buiten Dream Horses was, misschien wist hij ook niet wat een soldaat was of wat rijden was.  '',Wacht heel even Maudy, eerst zoeken we snel wat voedsel voor je. Onze bestemming is nog heel ver weg.,''  Saronse richtte zijn aandacht op een heuvel en draafde daar naar toe. Maudy draafde er achteraan en vond het fijn om weer wat afleiding van haar verleden te hebben. Saronse ging bij een boom staan en schraapte wat sneeuw weg met zijn hoef. Nieuwsgierig keek Maudy of er wat gras onder zijn hoef tevoorschijn was gekomen. En ja, er lag gras het was niet veel, maar Maudy was er al heel blij mee. het gras was nog wat bevroren maar het ontdooide al een beetje. '',Hier Maudy, Het is niet veel, en het gras is weliswaar bevroren. Maar dit zal je wel aansterken. Eet gerust.,'' Iedere keer verbaasde Maudy zich opnieuw over de gastvriendelijkheid van de hengst. "wil jij niks eten?" Vroeg Maudy, want de hengst kon natuurlijk ook misschien wel honger hebben. Ze nam voorzichtig een hapje en genoot van de smaak van vers gras in haar mond. ze wachtte daarna nog even het antwoord van Saronse af op de vraag die ze hem had gesteld.

Zijn opvallende blauwe ogen bleven geduldig op de schimmel merrie gericht. Ze had hem dravend gevold en leek toch wel blij dat ze toch eten gevonden had. Hij keek haar glimlachend toe terwijl ze een hap van het gras nam. "Ja, ik weet waarom ik zo genoemd ben, ik heb op jonge leeftijd gevochten in de oorlog en ik deed er alles aan om met mijn soldaat te overleven, maar dat is niet gelukt" Saronse wist wat oorlogen waren. Aangezien hij ook veel had meegedaan in oorlogen. Maar dan tegen zijn eigen soort. Saronse had nooit over een 'soldaat' Hij gehoord. Hij leefde buiten bereik van mensen. Nooit heeft hij een mens waargenomen of geroken. Hij heeft altijd al vrij geleefd zonder dat enig mens met zijn leven had bemoeid. Hij heeft al wel geruchten gehoord over de zogenaamde tweebenige, maar soldaat? Nooit van gehoord. Saronse was best nieuwsgierig naar die zogenaamde soldaat. Maar hij kreeg de indruk dat de merrie het er best moeilijk mee had. Dus besloot hij hier maar over te stoppen. Hij wilde haar niet van streek maken. '',Je lijkt me wel een echte vechter Maudy.,'' Zei Saronse met een kalme glimlach. 'wil jij niks eten?" Vroeg Maudy en wachtte totdat hij zou antwoorden. Saronse glimlachte vriendelijk. '',Nee dank je Maudy, ik kan best nog een tijd zonder. Jij hebt het het hardst nodig.,'' Saronse was deze schare omstandigheden eigenlijk wel gewend. Vroeger toen hij als jonge hengst al leider was moesten hij en zijn kudde zware winters doorstaan. Het kon wel weken stormen. Voedsel was echt moeilijk te vinden. Uiteindelijk leerde je er wel hoe te overleven. Saronse had het best zwaar gehad. Op jonge leeftijd zo'n zware last op je rug dragen. Maar het had altijd al in zijn bloed gezetten. Hij was een geboren leider. Die veel liefde had voor zijn paarden en voor hen zou sterven. Het was dan ook een enorme klap toen dat ernstige voorval gebeurde, Toen er een vernietigende aardbeving Saronse en zijn kudde uit elkaar hielde. Saronse had zichzelf die dag nooit meer vergeven en leefde in schaamte en verdriet. Het duurde jaren voordat hij uiteindelijk accepteerde van wat er gebeurde. Vlak nadien ontdekte hij dat er nog overlevers waren van zijn kudde. Sinds kort zorgde hij nu ook weer voor de kudde. Zijn prachtige liefdevolle grootmoeder Arontay is overleden. En het was zijn taak om de laatste leden van de kudde te beschermen en voor hen te zorgen. Saronse wachtte geduldig tot de merrie klaar was met grazen. Daarna konden ze rustig verder trekken richting hun bestemming.

',Nee dank je Maudy, ik kan best nog een tijd zonder. Jij hebt het het hardst nodig.,''  Maudy begon weer te grazen en het smaakte haar goed, ze vond het jammer dat ze het niet kon bewaren voor als ze weer honger kreeg. "Je lijkt me wel een echte vechter Maudy." Saronse glimlachte naar haar. "Dat hoorde ik wel vaker, sommige andere oorlogspaarden dachten zelfs dat ik een hengst was!" Maudy lachte, bij die gedachte. Nu kon ze erom lachen, maar toen vond ze het een belediging, want het liefst wou ze niet vechten, maar net zoals Saronse zijn. Terwijl Maudy at keek ze naar Saronse die diep in gedachten verzonken leek te zijn. Maudy lachte weer, ze vond het grappig om Saronse met een serieus gezicht te zien kijken, een kant die ze van hem niet kende.
Maudy liep een stukje naarvoren achter de boom stond ze stil. Ze kon vanaf hier Een heel eind van het gebied bekijken, ze zag nog steeds alleen maar witte vlaktes. Ze waren er nog lang niet. Dromerig keek Maudy uit over de vlaktes. Ze bedacht zich opeens iets, het was een best enge gedachte die best waarheid kon worden. "Saronse, Wat nou als er een lawine komt? En wat als een van ons bedolven raakt onder de lawine?" ze draaide zich met een ernstig gezicht om. Als Saronse eronder bedolven raakte, zag het er voor haar ook niet goed uit. Ze zou doodvriezen, want ze kende het gebied niet en wist niet waar ze heen moest of waar eten was. Maudy was klaar met grazen, door de zenuwen had ze geen honger meer. Ze keek weer naar de vlaktes en zag vogels naar het zuiden vliegen. Als ze Saronse kwijt was had ze nu een oplossing gevonden, de vogels volgen naar een warme bestemming, maar ze was er heilig van overtuigd dat Saronse haar niet in de steek liet, ook niet Door een lawine!  De wind begon hard te waaien en Maudy's manen wapperden sierlijk om haar hals heen. Ze keek naar de lucht die steeds grijzer leek te worden.  "volgens mij is er een storm op komst." Maudy had een goed instinct, daarom kon het zijn dat er echt een storm op komst. was en dat ze snel een plek om te schuilen moesten zoeken. Maar waar was er een plek om te schuilen? Het leek of er nergens een goede schuilplek was. Alles was bedolven onder sneeuw, misschien konden ze ergens een ijsgrot vinden. Ze tuurde nog een keer rond over de ijsvlaktes, maar zag niks. Ze vroeg zich af of het al bijna avond werd. De grijze lucht hielp daar niks bij, ze zag geen zon of geen maan. Ze zag alleen grijze lucht en witte sneeuwvlaktes. Best droevig, maar het had ook wel iets moois, iets romantisch.

"Dat hoorde ik wel vaker, sommige andere oorlogspaarden dachten zelfs dat ik een hengst was!" Zijn blik was een beetje verbaast en grijnsde toen breed. '',Nou, nou wie kan zich zo vergissen. Je bent een prachtige merrie. Met duidelijke vrouwelijke lijnen. En die mooie vrouwelijke houding...,'' Waarschijnlijk herkende hengsten haar nauwelijks omdat ze hoog waarschijnlijk ingepakt werd met beschermende middelen tegen oorlog. Een stevige harnas misschien. Maar Saronse kende die dingen allemaal niet. Een merrie die dus veel gevochten had. Saronse vroeg af wat hun doel voor deze oorlog was. Voor het opeisen van een territorium? Of omdat ze de vijand uit de weg wilden hebben? Saronse wilde haar niet overladen met deze vele nieuwsgierige vragen. Vragen waarvan hij meer te weten zou komen over de wereld. Wijsheden, die hij ooit misschien wel kon gebruiken. Maar hij gunde de merrie rust. Ze had het al moeilijk genoeg. Saronse merkte dat Maudy zich anders begon te gedragen. Ze verplaatste zich van Saronse weg en bestudeerde de omgeving. Ze leek zenuwachtig. Saronse bleef kalm en wachtte geduldig tot ze hem zou aanspreken wat er aan de hand was. Wat haar zo dwars maakte. Saronse, Wat nou als er een lawine komt? En wat als een van ons bedolven raakt onder de lawine?" Saronse ging naast Maudy staan en keek ook naar de omgeving. Hij bleef heel kalm. '',Nou het is altijd wel mogelijk dat er een lawine zou ontwaken, maar die kans is even groot als een aardbeving zou plaatsvinden. Maak je maar geen zorgen Maudy. De kans dat een lawine zou komen is klein. Het kan gebeuren, maar dan weet ik precies wat we moeten doen.,'' Hij knipoogde vriendelijk naar haar. Hij hoopte maar dat hij haar toch een beetje heeft kunnen geruststellen. Uiteindelijk keek Maudy naar de hemel. Saronse volgde haar blik en voelde op dat moment een friskoude windbries.  "volgens mij is er een storm op komst." Klonk de stem van Maudy. '',Dat zou eens goed kunnen. Laten we dan maar voor de zekerheid een schuilplaats vinden. Volgens mij is er hier ergens een veilige plek in de buurt.,'' Deze keer ging Saronse over in een ruime draf. Zijn benen hief hij sierlijk omhoog. Zijn spieren rolden actief onder zijn dunne vacht. Zijn lange zwarte manen vormden wilde golven van de ontembare zee.
Na een lange tijd draven kregen ze hoge bergen in het zicht. De tijd word dringend want de eerste sneeuwvlokken raakten de besneeuwde grond. '',Hier moet ergens wel een plaats zijn waar we kunnen schuilen.,'' Het was een lange tijd geleden dat Saronse hier was geweest. Alles leek ook zo hetzelfde. Hij hield zijn aandacht goed rond de omgeving. Zijn ogen gleden af en toe wakend naar Maudy om te zien of ze nog in orde was. Misschien was ze wel heel moe door de gehele toestand. En dat rennen zou het wel eens zwaarder voor haar moeten maken.

',Nou, nou wie kan zich zo vergissen. Je bent een prachtige merrie. Met duidelijke vrouwelijke lijnen. En die mooie vrouwelijke houding...,'' Maudy was heel blij met het compliment, ze had nog nooit zo'n groot compliment gekregen. "ik had natuurlijk ook uitrusting aan, maar niet heel veel. Ik moest namelijk lange afstanden kunnen afleggen en dat lukt niet als je helemaal ingepakt bent met tuig." Maudy zag het al voor zich, nee dat zou echt moeilijk zijn geweest. Het was die tijd al moeilijk genoeg. Het verbaasde Maudy dat Saronse er niks over vroeg. Misschien doet hij het uit beleefdheid of omdat hij me niet overstuur wil maken. Ik snap het denk ik wel. Zou Saronse ook bij mensen opgegroeid zijn? Of zou hij altijd al zo geleefd hebben? Is hij altijd zo aardig? Maudy zou het allemaal wel willen vragen, maar deed het toch maar niet. Waarom weet ze niet, misschien gewoon wat verlegenheid. Saronse antwoorde nu op de vraag over de lawine."nou het is altijd wel mogelijk dat er een lawine zou ontwaken, maar die kans is even groot als een aardbeving zou plaatsvinden. Maak je maar geen zorgen Maudy. De kans dat een lawine zou komen is klein.het Kan gebeuren, maar dan weet ik precies wat we moeten doen." Maudy was blij met dit antwoord, ze voelde zich weer veilig. Als ze hier zonder Saronse was was ze wel bang geweest, maar Saronse is bij haar en dus voelt ze zich veilig. Saronse knipoogde naar haar. Maudy wist niet zo goed wat een knipoog betekende, want niemand had ooit naar haar geknipoogd. Dus glimlachte ze maar vriendelijk terug. Maudy had een beetje veel vragen gesteld die allemaal op antwoord wachtten dus nu beantwoorde Saronse het laatste wat ze had gezegd. Ze had gezegd: volgens mij is er storm op komst. Saronse keek ook naar de grauwe lucht. Dat zou eens goed kunnen. laten we dan maar voor de zekerheid een schuilplaats vinden. Volgens mij is er hier ergens een veilige plek in de buurt. Antwoorde de hengst haar. Saronse ging over tot een ruime draf en Maudy liep er met sierlijke passen achterna zodat ze naast Saronse kwam te draven. Na een tijdje zagen ze grote bergen in zicht. De tijd drong door, want de eerste sneeuwvlokken vielen al en ze werden steeds groter en het werden er steeds meer. Hier moet ergens wel een plaats zijn waar we kunnen schuilen. De stem van Saronse was elke keer weer fijn om te horen. Maudy keek om zich heen "volgens mij zie ik daar wat." Maudy tuurde in de verte en keek naar Saronse of hij zag wat ze bedoelde. Ze ging over tot een Soepel galopje richting de plek waar ze mogelijk konden schuilen. Ze galoppeerde niet te hard vanwege de sneeuw en als ze te hard stampte kon er nog wel eens echt een lawine van die hoge bergen afkomen. Ze keek naar Saronse om te kijken of hij achter haar aan kwam.

"ik had natuurlijk ook uitrusting aan, maar niet heel veel. Ik moest namelijk lange afstanden kunnen afleggen en dat lukt niet als je helemaal ingepakt bent met tuig." Enkele dingen bracht Maudy Saronse in de war. Ingepakt met tuig... Wat het allemaal ook mag zijn. Het leek allemaal best wel ingewikkeld. Saronse kende niet veel over de tweebenige wezens. Hij wist alleen dat ze zeer intelligent waren en paarden dingen konden laten uitvoeren naar hun wensen. Saronse vond het best wel iets interessant om meer over te weten.

Ondertussen begon het steeds harder en harder te sneeuwen. "volgens mij zie ik daar wat." Hoorde hij Maudy's stem. Ze sprong aan in een kalm galopje. Wat verstandig was met deze gladde ondergrond. Saronse sprong ook in galop aan en volgde haar. Zijn oren waren in zijn nek gedrukt zodat de ijzige wind en sneeuwvlokken niet in zijn oren zou kruipen. Vervelend gevoel. Er leek inderdaad een ideale schuilplaats te zijn verderop. Een ijsachtige rots met daarin een spleet waar ze prima tussen zouden geraken. '',Ga maar snel naar binnen Maudy ik ben vlak achter jou.,'' Sprak Saronse kalm. Daar zal het wel warmer zijn. Saronse hoopte maar dat de groot ruim was. Want zo bijeen gepropt was nou ook niet zo ideaal. Nu moest hij zo hard aan Kai denken... Samen trokken ze vaak in deze omgevingen. Wonderlijke plaatsen ontdekken. Hij glimlachte zacht toen hij haar in zijn gedachten zag. Een witte fijne merrie. Zo vrolijk, zo gevoelig. Prachtige blauwe ogen en een prachtig karakter. Hij liet uiteindelijk zijn hoofd zakken. Kai was weg, waar ze naar toe was is hem een raadsel. Maar hij miste haar vreselijk. En hij miste ook Ravena. De zus van Kai. Beiden leken besloten te hebben om ergens anders een nieuw leven te leiden. Saronse hoopte dat elk's hun plaats gevonden hadden. En nu gelukkig waren. Hij zal altijd aan ze denken en nooit vergeten. Hij vergat nooit goeie vrienden. Ieders bleven voor leven in zijn hart. Saronse knipperde verward met zijn ogen en betrapte zichzelf weer in gedachten verzonken te leken zijn. Hij bleef vlak achter Maudy en zou haar op de hoef volgen.

Toen ze aankwamen op de plek die Maudy zag bleek er inderdaad een ijsgrot te zijn. De ingang was niet zo groot, maar ze pasten er allebei in. "Ga maar snel naar binnen Maudy ik ben vlak achter jou" klonk de stem van Saronse achter haar. Ze twijfelde een momentje, maar liep toch voorzichtig naar binnen. De ijsgrot leek niet zo groot, maar ze stonden nog niet tegen elkaar aan te plakken. Het was koud binnen, maar nog wel warmer als in een sneeuwstorm. Ze spitste haar oren om te kijken of ze gekraak hoorden toen ze verder de grot in probeerde te komen. Ze keek nog een keer achterom om te kijken of Saronse nog achter haar liep, maar ze liep snel weer naar voren met lichte passen zodat ze lichter werd en het ijs haar langer hield. Ze keek nog een keer naar Saronse die weer dromerig in gedachten achter haar aan liep, maar hij herstelde zich snel. Maudy toverde een glimlach op haar gezicht, omdat de hengst er de laatste tijd wel vaker zo bij liep. Helemaal in gedachten en af en toe een milde glimlach op zijn gezicht, waarschijnlijk door de gedachtes. Maudy begon zich toch wel een beetje af te vragen waar hij aan dacht, want ze kon het niet zien aan zijn lichaamstaal. Ze wou het vragen, maar twijfelde toch nog een beetje. Ze vroeg het maar gewoon zoveel kon er toch niet gebeuren op die vraag? "waar denk je aan?" vroeg Maudy met een warme stem, op momenten als dit had ze een stem waar heel veel paarden meer van wouden horen. Ze wouden ook graag dat ze zong, dat kon ze namelijk heel mooi zingen als een echte merrie. Alleen vaak deed ze dat niet, ze was verlegen. Ze wisten dat Maudy goed kon zingen , want vaak als ze dacht dat ze alleen was zong ze op haar mooist. Ze had dan niet door dat er iemand naar aan het luisteren was. Ze keerde zich tot Saronse om wat van zijn gezichtsuitdrukking proberen op te vangen, maar ze zag nog steeds alleen een prachtig warm gezicht gevuld met vreugde. Ze wou dat ze hem kon helpen, omdat ze zeker wist dat iedereen wel verdriet met zich meedroeg. Ze wou hem graag helpen hoe dan ook! Hij had haar nou eenmaal ook geholpen. Maudy was een beetje verward met vele gedachten en lachte, omdat dat een uitweg was voor vele dingen.

Saronse merkte dat Maudy doorhad dat hij een dromer was. Steeds maar weer gevangen in gedachten. Hij verdronk er bijna in. Het was iets dat hij misschien iets te vaak deed. Steeds maar weer zat hij te peinzen hoe hij enkele handelingen beter had kunnen uitvoeren. Misschien had Kai hier gebleven als hij haar liefde had aanvaard. Hij had haar hart enkele keren hard gebroken. Hij kreeg er hartzeer bij het weerzien van de trieste blik van Kai. Misschien kon zij niet meer met hem leven omdat hij niet meer wou. Misschien dat ze daarom besloot te vertrekken.
Saronse stapte al die tijd vlak achter Maudy. Je hoorde de wind hevig huilen omdat ze tussen de gleuven door bliezen. Zijn ogen gleden eventjes onderzoekend naar de omgeving. Om te zien of er mogelijke gevaren zou kunnen dreigen. Echter zag hij geen dodelijke ijspegels aan de bovenste onderdeel van de grot te speuren. Echter kreeg hij de indruk dat ijzige ondergrond best wel hevig kraakte onder zijn hoeven. Saronse hoopte maar dat hier geen holtes onder hen waren. "waar denk je aan?" Hoorde hij uiterlijk een warme stem klinken. Zijn aandacht viel op Maudy en glimlachte vriendelijk haar toe. '',Aan te veel dingen. Dingen die ik graag had willen veranderen in mijn leven. Maar dat is nu te laat. Het verleden is geschreven en je kan niet meer terug.,'' Sprak hij wijs. Je kon een deel herstellen. Maar nooit wegvagen wat gebeurt is. Er zijn zo veel dingen die hij had willen veranderen. Hij wou dat hij zijn overlevende leden eerder had kunnen leiden tot een beter leven. Lang had hij gedacht dat hij de enigste was die overleefde die dag. Hij was er kapot van. En nu... nu was hij opeens weer leider van een klein groepje paarden. Zijn kudde moest weer herstellen. En sterker worden. Daarom was hij hier. '',Iedereen maakt wel eens fouten en wij leren hiervan...,'' Zijn lange zwarte manen top verborg eventjes zijn knappe gezicht toen hij even zijn hoofd liet zakken om de ondergrond te voelen met zijn neus. Hij richtte uiteindelijk zijn aandacht weer naar Maudy. '',Waar heb jij ooit eens echt spijt van gehad? Als je het graag met mij wil delen?,'' Zijn stem lekker warm. Waar je kriebels van kreeg. Saronse had wel iets voor merries met prachtige stemmen. Hij droomde hierdoor makkelijker weg en voelt zich dan zeer ontspannen door de mooie beheerste vrouwenklanken.

,Aan te veel dingen. Dingen die ik graag had willen veranderen in mijn leven. Maar dat is nu te laat. Het verleden is geschreven en je kan niet meer terug.,'' Maudy vond het een mooie uitspraak die Saronse net tegen haar zei, daarom stelde ze zichzelf voor om die te onthouden. Saronse had veel kanten merkte Maudy, wijs, liefdevol, gastvrij, behulpzaam, dromerig en zo kon je nog wel lang doorgaan. Maudy merkte dat ze nu niet meer verder de grot in konden dus stopte ze met lopen en keerde zich naar Saronse. "Iedereen maakt wel een fouten en wij leren hiervan..." Maudy verbaasde zich dat de hengst zijn woorden zo goed kon kiezen. En begon te denken aan een fout in haar leven. "Waar heb jij ooit spijt van gehad? Als je het graag met mij wil delen?" Maudy zuchtte diep, omdat ze ze zich echt schuldig voelde over de fouten die ze had gemaakt. Ze had best wel wat fouten gemaakt in haar leven, maar een van die fouten was toch het ergste van allemaal. Ze probeerde ontspannen te staan zodat ze de fout makkelijker kon uitleggen. "ik was nog een heel klein veulentje van een paar maand en was een wild paard, dus geen eigenaar of stal. Mijn moeder was direct na mijn geboorte overleden, maar mijn vader beloofde me dat hij altijd bij me zou blijven... Maudy was even in herinneringen weggezonken. Er rolde een traan over haar hoofd heen. Ze merkte dat ze was vergeten dat ze iets aan het vertellen was en vervolgde het verhaal.. "op een van de dagen dat ik rondtrok met mijn vader zag ik aan de overkant van de weg een ander veulen en huppelde erheen, de weg over. Mijn vader zag me en rende geschrokken achter me aan. Alleen hij zag de aankomende vrachtwagen niet en rende door.... Ik hoorde een klap en keek achter me, mijn vader lag bloedend op de weg, hij was dood... Ik wou naar de moeder van het andere veulen gaan, voor troost en een nieuwe moeder, maar toen ik achterom keek waren hun al verdwenen. Het is mijn schuld dat mijn moeder dood is en het is ook mijn schuld dat mijn vader dood is..." de traan die net over haar gezicht heen rolde, waren er nu meer. Ze werd kwaad op zichzelf en op de wereld en ze trapte op het ijs heel hard van woede. Daarna was ze weer verdrietig en rolden de tranen weer een weg op haar gezicht. het spijt me Saronse..." zei Maudy, want hij moest in deze situatie ook nog eens een merrie zien lijden door haar verleden. Ze was moe door alle emoties en ging liggen met haar hoofd op het ijs.

Uiteindelijk leken ze niet meer verder te kunnen door de grot. Maudy richtte zich op Saronse. Saronse merkte op dat ze zich probeerde te ontspannen. Een teken dat ze hem een kwetsbare van zichzelf aan hem zou onthullen. Hij hief zijn hoofd omhoog en liet aan haar zien dat hij volledig aandacht op hij had. ik was nog een heel klein veulentje van een paar maand en was een wild paard, dus geen eigenaar of stal. Mijn moeder was direct na mijn geboorte overleden, maar mijn vader beloofde me dat hij altijd bij me zou blijven...' Hij kreeg door dat Maudy hierbij zich schuldig voelde. Dat kon hij aan haar zien en aan haar horen. Hij bleef zwijgzaam. Hij liet haar aan het woord, knikte enkele keren om te laten zien dat hij het begreep en zijn aandacht aan haar liet zien. "op een van de dagen dat ik rondtrok met mijn vader zag ik aan de overkant van de weg een ander veulen en huppelde erheen, de weg over. Mijn vader zag me en rende geschrokken achter me aan. Alleen hij zag de aankomende vrachtwagen niet en rende door.... Ik hoorde een klap en keek achter me, mijn vader lag bloedend op de weg, hij was dood... Ik wou naar de moeder van het andere veulen gaan, voor troost en een nieuwe moeder, maar toen ik achterom keek waren hun al verdwenen. Het is mijn schuld dat mijn moeder dood is en het is ook mijn schuld dat mijn vader dood is..."  Saronse hield zijn hoofd een beetje scheef en bleef even stil toen hij haar tranen zag. Dit was zo'n vreselijk verhaal. Saronse deed een stap naar haar en veegde de tranen weg die ontsnapten uit haar ogen. '',Wat er gebeurt was is niet jouw fout. Je zult dit vaak gehoord hebben misschien... Jij was nog zo klein. Nog zo onbewust van de realiteit. Ik gaf mezelf ook de schuld over iets waar ik eigenlijk niets aan kon doen... Je ouders houden van je Maudy. Dat weet ik zeker. En je zou hen verdrietig maken als ze zien dat jij jezelf de schuld geeft. Er gebeuren akelige dingen in de wereld. Dingen die we niet kunnen tegenhouden helaas.,'' Saronse had geen flauw idee wat een weg was of een vrachtwagen. Aller sinds, het klonk een gevaarlijk iets. '',Wat gebeurde uiteindelijk met jou? Want als veulen ben je wel heel kwetsbaar?,'' Saronse was best nieuwsgierig naar haar verhaal. Hij hield van luisteren naar paarden hun verhalen. Het bleef hem maar fascineren hoe uniek iedereen was. Hoe iedereen zo zijn eigen meningen hadden en hun gevoelens. '',Maar als jij het er te moeilijk mee hebt om meer te vertellen, mag je stop zeggen. Ik kan nogal veel vragen stellen omdat ik zo graag dingen te weten kom over anderen.,'' Hij glimlachte warm naar haar. Hij had ondertussen allang een stap achteruit gezet. "het spijt me Saronse..." Hij keek ongerust naar haar. '',Waarom zeg jij sorry tegen mij beste Maudy. Ik begrijp jouw emoties en van mij mag je ze allemaal naar mij toe gooien.,'' Soms kon Saronse zelfs pijn en verdriet overnemen. Door aan te raken. Door een speciale manier kon hij die onaangename gevoelens laten verdwijnen. De zogenaamde gave waarover de wijze gesproken hadden. Maar Saronse bleef nog even op afstand. Misschien zou Maudy hevig schrikken als hij haar zou strelen. Komt misschien wel heel fout over. Maudy ging liggen. Saronse's wenkbrauwen stonden omhoog en stapte rustig naar haar toe. Hij duwde haar hoofd een beetje omhoog. '',Op het ijs liggen is niet verstandig Maudy. Zeker niet nu je geen aangepaste wintervacht hebt. Je raakt zo nog eens onderkoeld.,'' Saronse was lekker warm. Hij voelde hoe koud haar hoofd was.

Saronse deed een stap naar haar toe een veegde een traan bij haar weg.'',Waarom zeg jij sorry tegen mij beste Maudy. Ik begrijp jouw emoties en van mij mag je ze allemaal naar mij toe gooien.,'' Maudy antwoordde hier niet op want ze wist niet wat ze moest zeggen. Saronse praatte verder. ',Wat er gebeurt was is niet jouw fout. Je zult dit vaak gehoord hebben misschien... Jij was nog zo klein. Nog zo onbewust van de realiteit. Ik gaf mezelf ook de schuld over iets waar ik eigenlijk niets aan kon doen... Je ouders houden van je Maudy. Dat weet ik zeker. En je zou hen verdrietig maken als ze zien dat jij jezelf de schuld geeft. Er gebeuren akelige dingen in de wereld. Dingen die we niet kunnen tegenhouden helaas.,'' Maudy keek hem vol betekenis recht aan in zijn bijzondere ogen. door de tranen stonden haar ogen helder alsof ze net een poetsbeurt hadden gehad. '',Wat gebeurde uiteindelijk met jou? Want als veulen ben je wel heel kwetsbaar?,'' Maudy moest even nadenken hoe ze hem dat ging vertellen, want ze wou het hem graag vertellen. '',Maar als jij het er te moeilijk mee hebt om meer te vertellen, mag je stop zeggen. Ik kan nogal veel vragen stellen omdat ik zo graag dingen te weten kom over anderen.,'' Saronse glimlachte en Maudy moest ook lachen, omdat hij eigenlijk zei dat hij nieuwsgierig was en zo kwam hij toch nauwelijks over. ik ben gaan zwerven over het land en uiteindelijk vond mijn mens mij. Ik was helemaal uitgehongerd en had nog nooit iets anders gehad dan mijn moeders melk, maar sinds toen lustte ik alles. Maudy vond dit niet zo erg om te vertellen, want dit was het goede einde van het verhaal. het enige einde. toen Saronse had gezien dat ze was gaan liggen reageerde hij snel. ',Op het ijs liggen is niet verstandig Maudy. Zeker niet nu je geen aangepaste wintervacht hebt. Je raakt zo nog eens onderkoeld.,'' Saronse duwde haar hoofd een beetje omhoog met zijn hoofd. hij was lekker warm, maar werd ook wat kouder omdat ze zelf zo koud was van het ijs en de sneeuw. Maudy lachte, ze had een gedachte, een nieuwsgierige gedachte en daarom stelde ze de vraag maar gewoon. 'hoe oud ben je eigenlijk?' Ze waren nu al een paar dagen bij elkaar en wisten nog steeds elkaars leeftijd niet. Best grappig vond Maudy. 'ik ben zeven jaar oud.'
ze had al zoveel meegemaakt en ze was nog maar zeven, het zou haar niks verbazen als Saronse haar ouder had geschat. Ze keek naar Saronse om zijn leeftijd te schatten, maar ze kon nergens op komen. Hij was namelijk wel groot, maar keek jong uit zijn ogen en ga zo maar door. Nee, raden kon ze het niet.

Saronse merkte dat Maudy zich al beter voelde door de ware woorden die hij had uitgesproken. Hij glimlachte zachtjes naar haar. Het bleef een tijdje stil. Ze leek tijd nodig te hebben voor de vraag die hij gesteld had. Zijn lange manen hingen als een zijden gordijn over zijn gespierde hals. Die veel warmte bijhield. 'ik ben gaan zwerven over het land en uiteindelijk vond mijn mens mij. Ik was helemaal uitgehongerd en had nog nooit iets anders gehad dan mijn moeders melk, maar sinds toen lustte ik alles' Saronse hield zijn hoofd een beetje scheef. Mijn mens... Dat moet waarschijnlijk de tweebenige wezen voorstellen. Hij had enkele paarden ontmoet die vroeger leefden bij de zogenaamde mens. Dus hij wist wel wat mens was. De merrie leek veel om de vreemde soort te geven. Heel bijzonder want wat hij van de mens begrepen had is dat ze baas over je zijn. Dat je moet werken voor je eten. Gefascineerd probeerde hij haar verhaal te volgen. "Maar goed dat je iemand had die voor je wilde zorgen." Merkte hij lichtjes op. Saronse had ondertussen zijn hoofd rustig omhoog getrokken. 'hoe oud ben je eigenlijk?'  Saronse wilde haar op die vraag antwoorden maar ze vulde nog iets aan toe. 'ik ben zeven jaar oud.' Saronse grijnsde breed. "Nou ik ben ook 7 lentes oud. Toevallig." Zei hij knikkend. Saronse keek even naar om zich heen. Het was hier best klein. Gelukkig zouden ze hier maar even blijven. Tenminste dat hoopte hij. Ze moeten dringend verder trekken. Naar de warmere gebieden. Daar kan Maudy zich rustig herstellen en kan hij zich ook richten met zijn drukke schema. Iki zal zich vast afvragen waar Saronse uithing. Misschien zou Silfe hem zoeken. Saronse hoopte van niet. Het is veel te gevaarlijk in de lucht. Saronse sloot langzaam zijn ogen en was alweer verdronken in zijn gedachten.

"Nou ik ben ook 7 lentes oud. Toevallig."  Maudy lachte naar Saronse, wat grappig ze waren allebei even oud! Maudy dacht na, zou hij ook alleen hebben rondgelopen tot hij haar tegenkwam? "Maar goed dat je iemand had die voor je wilde zorgen." Zei Saronse,  Maudy knikte het was inderdaad goed, geweldig zelfs, want anders was ze er waarschijnlijk niet meer geweest zijn vandaag. "Mensen geven je heel lekker eten, ze noemen het biks en hooi." Ze zonk even weg in een gedachte over dat heerlijke eten dat ze vaak at terwijl de zon haar vacht heerlijk verwarmde. De Lente was de beste tijd die er was. Ze genoot bij die gedachte en ze herbeleefde het weer, ze voelde de zonnestralen weer net zoals vroeger. Ze zag de boer aan komen lopen en ze werd dolblij ze lachte en hinnikte hard. En dat was niet in haar droom ze dacht namelijk dat het echt was en ze hinnikte hard. "Je bent er! Je bent er weer! Ik wist wel dat je me nooit in de steek zou laten."  Ze werd wakker uit haar droom en realiseerde zich niet dat ze dat net echt had geroepen. "veel paarden zeggen dat mensen je laten werken voor eten, maar dat is niet zo. Ze willen genieten van je aanwezigheid en willen een team vormen." Maudy dacht terug aan haar team, de kleindochter van haar mens. Ze was aardig, maar kwam niet vaak. Toch hield Maudy zielsveel van haar. Ze heette Sam. Ze had een beetje oranje rood haar en had allemaal mooie sproetjes op haar gezicht, ze had mooie turquoise ogen. Wat was ze toch mooi dacht Maudy. Ze vertelde wel eens dat ze werd gepest op school, Maudy wist niet wat dat was, maar ze was er verdrietig over dus was het vast iets heel gemeens. Ze werd gepest vanwege haar uiterlijk, dat snapte Maudy echt niet, want Sam was beeldschoon. Ze was het mooiste meisje van allemaal. "Reis jij altijd zonder gezelschap of reis je met een kudde, Vroeg Maudy, want daar was ze eigenlijk wel benieuwd naar. Ze zag dat Saronse ook weer verdronken in gedachten was. Eigenlijk wou Maudy Saronse miet kwijtraken, maar ze wist dat ze waarschijnlijk wel afscheid moest nemen, dat was immers bij elke dierbare van haar gebeurd. Haar mens vertelde haar dat Sam zelfmoord had gepleegd wegens de pesterijen, Maudy wist niet wat zelfmoord was, maar sinds haar mens dat had verteld was Sam nooit meer naar Maudy gekomen. Sam had die dag daarvoor nog tegen haar gezegd dat ze weg wou. En ze was weg. Maudy weet nu wel wat zelfmoord is dat is namelijk dat iemand zichzelf dood maakt. Toen ze daarachter kwam ging ze kapot vanbinnen. Ze was in die tijd niks meer waard. Ze at niks, bewoog haast niet ze werd flink mager die periode. Maudy liet weer een traan lopen, maar probeerde het niet te laten merken. Ze wou niet de zielige uithangen, ze wou gewoon een vrolijk paard zonder zorgen zijn dat het verleden achter zich liet. Maar dat duurde nog wel even voordat ze het echt had verwerkt.

Don't stay stuck in the past.
Take your most beautiful parts of life,
And go futher with a smile...

Zijn opvallende blauwe ogen waren naar de merrie gericht. "Mensen geven je heel lekker eten, ze noemen het biks en hooi." Saronse glimlachte vriendelijk naar haar "Dat lijkt me heel fijn. Hier zal je zelf voor je eten moeten gaan zoeken. " Hier in Dream Horses was een goede plek om aan de vrijheid te wennen. Er was voedsel genoeg voor paarden. Zeker in de valleien van Dream Horses, alleen maar heuvels en vlaktes met heel veel gras en gezonde kruiden die er tussen groeiden. Rivieren kronkelden tussen de graas landen. Saronse merkte op dat de merrie weg zakte in haar eigen gedachten. Hij bleef alert. Dit was hij dan ook gewoon. Vroeger waakte hij ook altijd over zijn paarden. En sinds kort nu weer. Je bent er! Je bent er weer! Ik wist wel dat je me nooit in de steek zou laten." Saronse's aandacht vloog meteen naar de merrie. Eventjes verbaast. Maar uiteindelijk besefte hij dat ze dit enkel had geroepen omdat ze gedroomd had. Ze was er weliswaar waker van geworden. veel paarden zeggen dat mensen je laten werken voor eten, maar dat is niet zo. Ze willen genieten van je aanwezigheid en willen een team vormen." Saronse knikte. "Nou ik weet niets van mensen. Al weet ik dat ieder schepsel uniek is. Ieder heeft zo zijn manier, zo zijn denken, zo zijn eigen ways of life." Sprak hij wijs. In enkele soort waren er ook wel slechte karakters tussen. En ook weer goede of neurtrale. "De wereld is in evenwicht tussen goed en kwaad. Yin en Yang. Er is altijd goede en altijd kwade. Ironisch genoeg was mijn moeder goedaardig, gesierd met een witte vacht en aan de linkerkant een blauwe maanoog. Mijn vader stamt af van de kwaadaardige gedeelte, gekleed in een zwarte vachtpatroon, en aan de rechterkant... een blauwe maanoog." Saronse glimlachte naar Maudy. "Speciaal is het niet? Ondanks dat mijn moeder en vader een totaal omgekeerde karakters hadden.... Hielden ze zielsveel van elkaar. Pure liefde." Saronse was hierdoor altijd gefascineerd door geweest. Zulke mooie verhalen. Zijn grootmoeder, Arontay vertelde hem zo vaak mooie waargebeurde verhalen. Die hem wijzer maakten. En meer liet beseffen van de wereld waarin hij leefde. "Reis jij altijd zonder gezelschap of reis je met een kudde? Hoorde hij uiteindelijk Maudy vragen. "Ik heb enkele lange jaren in mijn eentje rondgedwaald. Ik was leider van een kudde al op zeer jonge leeftijd... Maar door een zware aardbeving werd ik en mijn kudde gescheiden. Jaren heb ik gedacht dat ze dood waren. Maar nu bleek dat niet te zijn. Om het kort te houden. Ik heb ze terug gevonden en uiteindelijk weer overgenomen. Ik heb wolven en uilen als bondgenoot. Allemaal een heel lang verhaal." Saronse glimlachte. Ja elk onderwerp had wel een lang en een fascinerende verhaal. Vele paarden keken hem raar aan bij het horen dat hij bondgenootschap sloot met andere soorten. Maar Saronse stond bekend om zijn vredevolle manieren. Iedereen is zijn vriend. Of dan nu een insect is, of een everzwijn. Iedereen verdiende de respect en had ook zo zijn taken die hij moet volbrengen voor moeder natuur. Saronse had heel veel bondgenoten. Maar sinds die aardbeving denken de meesten dat hij overleden is.

Maudy richte haar aandacht op Saronse. "Dat lijkt me heel fijn. Hier zal je zelf voor je eten moeten gaan zoeken. "  zei Saronse. Volgens mij weet Saronse niet wat dat is, biks en hooi dacht Maudy en ze lachte warm naar de hengst. Zelf had ze niet echt het idee dat ze hier eten zou vinden, maar misschien kwam dat nog. "Nou ik weet niks van mensen. Al weet ik dat ieder schepsel  uniek is. Ieder heeft zo zijn eigen manier, zo zijn denken, zo zijn eigen ways of life." Maudy lachte, Saronse had gelijk ookal wist hij niet wat mensen waren. Best jammer, vond Maudy. Mensen zijn heel aardig, maar net als hier met paarden heb je goede, neutrale en slechte mensen. Saronse vervolgde zijn zin. "De wereld is in evenwicht tussen goed en kwaad. Yin en Yang. Er is altijd goede en altijd kwade. Ironisch genoeg was mijn moeder goedaardig, gesierd met een witte vacht en aan de linkerkant een blauwe maanoog. Mijn vader stamt af van de kwaadaardige gedeelte, gekleed in een zwarte vachtpatroon, en aan de rechterkant... een blauwe maanoog." Saronse glimlachte naar Maudy. "Speciaal is het niet? Ondanks dat mijn moeder en vader een totaal omgekeerde karakters hadden.... Hielden ze zielsveel van elkaar. Pure liefde."  Maudy begreep eigenlijk, maar weinig van wat hij zei. Het was namelijk heel wat tekst! Maar dat van zijn ouders begreep ze wel. "dat is inderdaad heel speciaal, wat een mooi verhaal. Maudy wist maar weinig van liefde, maar ze wist wel dat het iets heel speciaals is dat je in je hart voelt. Dat had Maudy eigenlijk maar weinig gevoeld. Liefde is dat je van elkaar houd. Maar ik hou ook van Saronse dacht Maudy, maar dan gewoon als vrienden kan dat wel? Eigenlijk voelt Saronse als een broer voor me. Misschien moet ik dat zeggen. "Saronse, kan je ook als vrienden van elkaar houden? Ik ben al een  lange tijd alleen geweest en nu ben jij er. Je voelt echt als een broer voor me.. Is dat raar? Of is dat normaal? Ik raak er een beetje de weg van kwijt." Maudy dacht na, had ze dit wel moeten zeggen? Het komt wel een beetje raar over.. Ze kennen elkaar namelijk nog niet zo lang, maar ze is toch blij dat Saronse weet dat hij echt nodig is. "Ik heb enkele lange jaren in mijn eentje rondgedwaald. Ik was leider van een kudde al op zeer jonge leeftijd... Maar door een zware aardbeving werd ik en mijn kudde gescheiden. Jaren heb ik gedacht dat ze dood waren. Maar nu bleek dat niet te zijn. Om het kort te houden. Ik heb ze terug gevonden en uiteindelijk weer overgenomen. Ik heb wolven en uilen als bondgenoot. Allemaal een heel lang verhaal." Maudy keek gefascineerd toen hij over zijn wolven vertelde. Ze begon opgewonden te trappelen. "Wow! Dat is echt geweldig! Kan ik ze ook ontmoeten?" Maudy was helemaal opgewonden, misschien ging ze wel echte wolven ontmoeten! Maudy had al veel verhalen gehoord over wolven. Ze had er een gezien toen ze een keer door het bos wandelde met haar mens. Het waren echt prachtige dieren. De wolf die ze zag had een prachtige vacht, maar het mooiste waren de blauwe ogen van het dier, ze waren helderblauw echt prachtig. Ze hoopte dat ze mee mocht met Saronse.