Stormy nights (open)

Shay

Regen. Het was slecht weer. Dit was een van de eerste keren dat de haflinger echt heftig regen meemaakte. Vroeger vast wel een keer, maar in Chimorea geen enkele keer. Mistig was het daar, maar niet regenachtig. Ze had daar aardig lang geleefd, maar wilde ook weer aardig snel weg. Ze had er in die korte tijd te veel meegemaakt, ze wilde soms gewoon wegvluchten van haar verleden en dit was een aardig goede plek. Ze was hier nog niemand tegen gekomen die ze niet tegen wilde komen en dat was al een hele opgave, aangezien er maar weinig paarden waren die ze tegen wilde komen.
De hoeven van de merrie tikten op de harde grond, evenals de stortregen, die uit de donkergrijze wolken viel om vervolgens op de grond te storten als een groep vergiftigde vogels. Haar hoofd was opgeven, haar neusgaten stonden wijd open. Waar was ze nu weer beland? Ze hoorde water, maar niet de druppels van het regen, maar iets veel groters. Haar oren vingen elk eventueel verdacht geluid op, maar naast de regen, het vallende water en haar hoeven, was er weinig te horen. Ze verwachtte dat hier een waterval zou zijn. De rotsen onder haar hoeven waren glad, nat. Shay keek eventjes achter zich, haar palominokleurige vacht was nat en glom niet meer zo mooi als normaal, al was het ook bedekt met wonden en littekens van haar zoektocht naar Demarage, toen ze nog in Chimorea woonde. Echter was ze flink opgeknapt, haar vacht glom weer, evenals haar ogen, die weer kracht uitstraalden. Het was misschien een kleine vordering voor een normaal paard, maar ach, een normaal paard zou zijn leven ook niet geven om een ander paard het leven af te kunnen nemen. Normaal. Shay ging er nog altijd vanuit dat ‘normaal’ niet bestond en haar ervaringen mochten dat ook nog eens bevestigen. Ze zuchtte en liep verder. Ze was weer eens in gedachten verzonken.
De regen tikte nog altijd tegen de harde stenen, maar inmiddels was de merrie al wat meer overdekt. Ze had gezocht naar een schuilplaats waar ze deze nacht door zou kunnen brengen. Ze had al enkele keer donder gehoord, wat dus nog een teken was dat ze erg snel een schuilplek vinden moest. Ze was niet van plan nog natter te worden – al maakte dat toch weinig uit, en al helemaal niet getroffen te worden door bliksem, dus ze moest eventjes flink opschieten. Ze was al op een goede plek, misschien waren hier wel grotten, maar het gerommel in de lucht klonk dichterbij dan ooit. Een felle flits schoot door de lucht en liet de neusgaten van de merrie nog eens ver open staan, van schrik. Wat had ze een hekel aan dit soort weer. Ze begon haar ‘reis’ weer voort te zetten. Ze zette wat meer tempo in haar tas, waardoor het een stap was die net niet over ging in galop. Ze wist dat het niet heel gezond was om te galopperen als ze zo nat was, kon ervoor zorgen dat ze ziek werd en zo een begin van deze reis wilde ze niet hebben. Met een versnelde pas ging de merrie dieper het gerotste gebied in, zoekend naar een grot of een andere, veilige schuilplaats.
En inderdaad, het duurde niet lang voor ze inderdaad iets gevonden had. Er was een lichte geur van een paard te ruiken, toen de merrie voor de grot stond, maar dat was merendeels uitgewist door de regen. Ergens hoopte ze dat er niemand was in die grot, maar ze zou het het paard zeker niet kwalijk nemen, aangezien iedereen met zulk slecht weer vlucht en ja. Dan is er een kans dat je ineens een ander paard tegen komt. Maar een ander gevoel in haar zei dat het misschien verstandig was als ze iemand anders tegen kwam, die haar eventueel wat over het gebied uit kon leggen.
Ze stapte de grot in en de geur werd algauw sterker. Er was iemand in deze grot. Shay keek op, zoekend naar een beweging. Ze had nog veel energie, maar had dan vandaag ook niet erg actief gedaan. Het was aardig kaal in deze grot, naast het mos wat zich verzameld had op de grond. Haar ogen vielen algauw op een ander paard, die niet verschrikkelijk groot was, misschien zelfs kleiner dan de merrie zelf. Een hengst, te ruiken aan zijn geur. De merrie keek ze zwarte hengst eventjes onderzoekend aan, maar ook hij was niemand die ze eventueel zou kennen. Ze keek hem aan en schraapte haar keel, die het spreken niet meer gewend was. Ze was al nooit zo een spraakzaam persoon geweest en ze had een langere tijd niet meer gesproken, wat natuurlijk nog minder handig was. “Shay,” stelde ze zichzelf simpeltjes voor, waarna ze zijn voorbeeld aannam en zich ook door haar benen liet zakken. Eventjes haalde ze diep adem, waarna ze hem weer aankeek. Ze wist weinig nuttigs te zeggen, maar besloot zich ook niet voor te doen als een sociaal onstabiele merrie, dus besloot gewoon te vragen hoe hij heette. “En met wie heb ik het genoegen?” vroeg ze vervolgens, stiekem wel benieuwd met wie ze te maken had en nieuwsgierig wat voor een soort paard het was.