Mission No. 1 #

"Het is tijd voor je eerste missie, April. Je zal naar de hoge bergen gaan en daar vind je de kudde van Seidon. Hij is groot en sterk, maar jij moet nu bewijzen dat je hém aankan. Er zullen een paar paarden volgen en als jij de hengst vermoord, helpen ze je nog met de kudde uit te moorden." De woorden klonken heerlijk in haar oren en een valse grimas sierde haar donkere lippen.
Donkere ogen gleden over de omgeving terwijl ze alles bespeurde op zoek naar die ene hengst. Ze was niet bang om te verliezen en te sterven. Ze zou nog wel zorgen dat hij machteloos was en de missie zou volbracht worden. Af en toe hoorde ze duidelijk geritsel in de struiken. Afkomstig van de andere Blood Horses. Deze keer waren alleen hengsten erbij. Af en toe had je merrie's, maar ze was de enige op het moment. Ze keek niet achterom want ze negeerde hen. Ze had hen op dit moment helemaal niet nodig want het was haar missie. Haar neusgaten waren wijd open gesperd om de geuren van de kudde te volgen. Ze had hen al een tijdje geroken, maar het was een oud spoor dat nu over ging in een nieuw spoor. Ze waren dichtbij, maar toch waren ze er nog niet helemaal. Anaïs, of hoe ze haar had genoemd bij de Blood Horses, April, grijnsde breed toen ze op het nieuwe spoor terecht kwam. Ze snoof eens goed en inderdaad. Het was de kudde en die was niet ver meer van hier. Haar oren stonden schuin naar achteren gericht terwijl ze de andere paarden nog steeds in de gaten hield. Niets mocht nu nog fout lopen. Ze zou haar missie niet verpesten of laten verpesten door één van de hengsten. Ze wist dat ze haar nog niet goed accepteerden, maar het moest maar. Ze was slim en sterk genoeg om deze missie goed af te laten lopen. Voor de kudde slecht natuurlijk. Ze snoof nog eens en haar donkere ogen gleden tussen een paar bomen door. Daar stond de hengst dan. Op een grote rots stond hij te waken over zijn slapende kudde. Een grijns sierde haar lippen en haar lichaam stond stil. Ze tikte met haar hoef vijf keren op een steen. Dat was het teken voor de hengsten dat ze nu zouden beginnen met de missie. De merrie richtte haar naar voren en sprong meteen in galop. Ze galoppeerde de bomen uit en stoof op de bruine hengst af. Ze hinnikte luid en machtig waardoor de hengst opkeek en zich meteen klaar maakte. Hij had al veel van de Blood Horses gehoord en je zag het aan de bouw van haar dat ze erbij hoorde. Ze stoof op hem af en beukte met alle kracht de hengst van de rots af. De hengst schrok duidelijk en viel op de grond. Hij krabbelde overeind en samen maakten ze zich klaar voor het grote gevecht.

Blood Horses ~

Zephyr snoof woest. Zijn krachtige hoeven reikten de aarde. Duisternis omarmde hem. Het vond Zephyr zo waardevol. It is war. Overal werden er moorden gepleegd. Onder het bevel van Cobrazarao. Overal in de hele wereld werd zijn troepen verspreid. Iedereen had zijn missie. Zephyr sprong in de donkere schaduwen en leek totaal verdwenen te zijn. Het was een kunst om dat te kunnen. Wie het door had kon "verdwijnen". Doodse stilte heerste. De dieren konden hem ruiken. Ze wisten dar hij hier ergens was. Maar waar? Waar was hij? Dat bleef een raadsel. Hij kon overal zijn. Plots verzamelde zich grote zwarte friespaarden zich en briesten opgewonden. Ze duwden hun neuzen in de lucht. Ze behoorden toe bij Zephyr. Ze gaven geheime signaleren door. Die alleen een Blood Horse kon verstaan. Nu verdwenen ze ook in de schaduwen. Je voelde alleen maar trillingen. Door de krachtige dieren die zich gehaast voortbewogen. Plots stopte die beweging. Er kwam geen enkel geluid meer. Het leek of ze ergens op wachten. Plots weerklonk gehaast hoefgetrappel. Een witte Arabische hengst vluchtte voor zijn leven. Maar voor wat vluchtte hij? Hij galoppeerde zo hard hij kon. Hij keek geregeld achter zich. Hij hijgde zwaar. Hij was doodop. Plots schoten The Blood Horses tevoorschijn en omsingelde het dier. Geschrokken remde hij en draaide zich met een ruk om. Maar toen hij probeerde te ontsnappen aan de open stuk werd die gedicht door de andere paarden die hem hadden achtervolgt. Angstig keek hij om zich heen. In de hoop ergens te kunnen ontsnappen. Zephyr liep rustig op de hengst af. Met een valse grijns. "Wat wil je van me?" Zephyr ontblote zijn tanden. De andere paarden keken toe. Zonder emotie. Ze stonden stil. Ze leken wel standbeelden. " één van mijn paarden heeft jou zien spioneren. In welke kudde zit je?" De hengst weigerde mee te werken. "Ik weet echt niet waar je het over hebt. Ik kwam gewoon toevallig langs. Ik was verdwaald. Alstublieft laat me gaan." Zephyr brieste vals. Denkt die nu echt dat hij zo stom was? "Voor welke kudde werk je? Laatste kans." De hengst hield zijn mond. Koppig dier, dan maar op de andere manier. Zephyr ontblote zijn tanden en haalde het uit op de hengst. Hij greep de hengst vast aan zijn oren. Zephyr was net een pitbull. Eenmaal dat hij zijn tanden op iets had vastgeklemd laat hij niet meer los. Angstig schreeuwde de hengst van pijn en probeerde zich los te wringen. Maar Zephyr bleef doodstil stilstaan alsof het niets was om een spartelend paard vast te houden. Bloed gleed naar beneden. Toen de hengst zag dat hij bloed verloor sloeg hij volkomen in paniek. "Oké, oké ik zal het zeggen!! Mijn kudde heet Rivers Star. Mijn leider is van plan om troepen bijeen te roepen om uw kudde te verslaan. Mijn taak was jullie zwakke punt te vinden. Laat me nu gaan. Dat is alles wat ik weet!!" Zephyr zijn mondhoeken krulden van plezier. "Jij weet te veel... En je bent een dwaas. Je kudde verraadden om je eigen leven te redden. Ze worden afgeslacht." De hengst keek geschrokken toen ie besefte wat ie eigenlijk had gedaan. Zephyr draaide de hoofd van de hengst om en er klonk een krak. De nek werd gebroken en de hengst stortte levenloos de grond op. Zephyr likte het bloed van zijn lippen op.
Een valse grijns sierde zijn gemene hoofd. Bij hem was er geen genade te zien. Verwacht dat ook echter niet van hem. Er kwam plots een Blood Horse aangalopperen. Nederig liet hij zijn hoofd tot op de grond zakken. Het was een Sparon (Speurder) Zephyr gaf toestemming om de merrie haar woord te laten voeren. " De andere groep is zo juist begonnen met hun missie." Liet ze hem weten. Zephyr keek nadenkend weg. Hij kon zien hoe goed de groep hun missie kon volbrengen. "Breng me er heen." Beval hij. De merrie knikte en draaide zich met een ruk om en galoppeerde. Ze leid de weg. Zephyr keek achter zich en deed teken dat ze hem moesten volgen. Meteen na het teken gingen ze allemaal tegelijk in galop en volgden hem. Ze klommen een berg op. Het was niet zo ver vandaan dus moest hij niet zo veel missen. Uiteindelijk kwamen ze op hun bestemming. Zephyr schreeuwde een commando. Hij stond voor en achter zich vormden de paarden een muur. Ze gingen naast elkaar staan met hun krachtige hals gebogen. Zwijgend keek Zephyr toe of ze het aankonden. Misschien dat hij meedeed aan het feestje. Maar Zephyr wilde echter zien of ze de missie wel aankonden.

Een hels gehinnik was te horen toen de hengst van de rots viel. Hij riep zijn troepen bijeen en merrie's en veulens renden ervandoor. Anaïs grijnsde vals en hinnikte luid. Een aantal Fries paarden stoven op de merrie's en hun veulens af. Ze lieten hun niet ontsnappen en één voor één werden ze uitgemoord. Haar troep vocht tegen de troep van de kudde waar ze bij stond. Haar donkere ogen gleden over het tafereel, maar genade toonde ze niet. Ze draaide haar volledig om en haar donkere ogen gleden over de hengst. Het was een gevlekte hengst en je zag dat hij best wel spieren had, maar zij kende nog wel wat trucjes. Anaïs keek hem uitdagend aan en hief haar staart omhoog. Ze draafde in een hevig tempo om hem heen, soepel. Haar spieren stonden gespannen en ze sprong naar voren. Ze sprong vlak naast de hengst die enorm schrok en uitvloog. Ze voelde zijn tanden langs haar hals glijden, maar hij kon geen vel vastgrijpen. Haar vel was te zacht en teder. Niet scheurbaar. Je moest goed je best doen als je een stuk vel tussen je tanden wou. Ze grijnsde breed en draaide haar achterhand tegen hem aan. Haar hoeven trapten hard tegen zijn benen waardoor hij licht inzakte. Lang geleden dat de merrie nog had gevochten. Ze gooide haar voorhand de lucht in en sloeg met haar hoeven tegen zijn hoofd aan. Ze probeerde enorm lang op haar achterbenen te staan, maar uiteindelijk landde ze weer. Ze sloeg uitdagend met haar fijne staart heen en weer, deze kaatste als een zweep op haar bezweette flanken. Haar blik was duister en toch serieus. Ze lette goed op de hengst zijn bewegingen, maar af en toe ook op de anderen. De Blood Horses waren nog steeds bezig alle merrie's en veulens uit te moorden. Troepen vochten tegen elkaar en af en toe viel er een paard op de grond. Dood. Anaïs richtte haar aandacht weer op de hengst en draaide haar naar hem toe. De hengst viel deze keer haar aan en zette zijn tanden in haar kaak. Hij beet zo hard hij kon, maar ze trok terug. Ze sloeg met haar hoeven naar voren en drukte haar oren venijnig in haar nek. Ze gaf hem een harde kopstoot en draafde kort rond. Haar ogen gleden over het hele slachtveld en verderop zag ze de bekende Zephyr. Ze grijnsde. Hij wou vast en zeker weten of ze het aankon. Anaïs draaide haar weer naar de hengst en wachtte opnieuw op een aanval. Dat deed hij. Hij sprong op haar zij en zette meteen zijn tanden in haar schoft. Een zwakke plek van haar. Anaïs hinnikte woest en trapte met haar achterbenen tegen de zijne. Dit kon nog lang gaan duren.

Zephyr was niet echt onder de indruk. Zijn duistere ogen gleden naar de paarden op het slachtveld. De missie duurde waanzinnig lang. Zephyr brieste arrogant. Zijn troepen stonden netjes, bewegingloos en vierkant. Soms viel een dwaas Zephyr aan. Zephyr hoefde niet eens te moven. één van zijn krijgers schoot in de aanval. Maar één enkele aanval en de aanvaller werd in no time gedood. Zephyr keek verveeld toe. Zephyr zijn aandacht viel even op de merrie. Die de leiding leek te hebben. Ze voerde simpele aanvallen uit en dode paard na paard. Even keek ze om en grijnsde naar Zephyr. Zephyr trok een wenkbrauw op. Maar zijn aandacht op haar werd al snel verbroken. Hij keek op toen een fries merrie voor hem stond en nederig voor hem boog. Zephyr keek haar droog aan. "Spreek." De merrie knikte. Ze was een iets kleinere figuur met een zeiden zachte vacht. Zo zwart als de nacht. Haar chocolade bruine ogen keken hem met veel respect aan. Haar dikke zwarte wimpers knipte ze af en toe. '' De rechter vleugel roept uw hulp in. Ze zijn in de minderheid.'' Zephyr keek de merrie droogjes aan. Hij keerde zijn aandacht op één van zijn beta Warriors en voerde een commando uit. Die knikte en leidde een aantal paarden naar achteren en verdwenen in de bossen. De aarde trilde. Door de krachtige paarden. Zephyr merkte plots dat de merrie er nog stond. Hij keek haar verbaast aan. Ze keek diep in zijn duistere grijze ogen. Ze bewonderde hem. Zephyr snoof zuur. "Je kan gaan Selena." mompelde hij chagrijnig naar de dromerige merrie. Ze knipperde geschrokken met haar wimpers. Plots merkte ze dat ze stond te dromen. ''O, ja het spijt me heer.'' Ze boog nogmaals nederig voor hem en maakte dat ze wegkwam. Zephyr keek haar verbaast na. Daarna rolde hij met zijn ogen. Merries, het zijn toch rare beesten. Zephyr merkte dat enkele leden van zijn troepen hem aankeken. "Heb ik iets van je aan? Kijk recht voor je! Of ik trap je oogballen uit je oogkassen!" riep hij chagrijnig. Hij ontblote zijn tanden en keek zeer woest. Geschrokken keken de paarden recht voor zich uit. Stomme lente, iedereen gedraagt zich echt raar in dit seizoen. Zephyr keek verveeld voor zich uit. Zo te zien gaat het nog heel lang duren.