Wanna be bad :D

Nors stapte de blinde hengst door de rivier. Hier had hij geen zin meer in, blind zijn met een grote bonk verdriet. Zijn zoon... Woedend drukte hij zijn oren in de nek en liep mokkend verder. Nu, in zo'n bui haatte hij alles en iedereen. Diablo zat eraan te denken om gewoon maar eens slecht te zijn. Dat zou makkelijk zijn toch? Nou dat was het inderdaad. Ja, hij moest slecht worden en dan kon hij paarden afbekken, nou lekker dan Diablo! Verweet hij zichzelf. Dit zou geen reden zijn, voor niemand niet en Diablo wist dat dondersgoed. Toch bleef het gevoel knagen dat hij gewoon slecht moest worden, waarom wist hij niet eens maar hij vond het best een slecht idee. Maargoed, als hij het deed zou hij bij een kudde moeten voegen om te bewijzen dat hij slecht was, of tenminste, dat was vaak zo. Of soms. Diablo haatte kuddes, ze zouden je vroeg of laat in de steek laten, amahoela! Nee hij wist heus wel hoe het zat. De leider zou eerst alles voor de kudde doen tot een of ander drama en zou de kudde laten overgeven aan een ander zonder dat de leden op de hoogte waren en er gewoon mee moesten leren leven dat de oude kuddeleider er niet meer was, dan zou alles veranderen en was niemand gelukkig, of weer wel en was alles 'perfect' balblabla geklets. Nors keek hij om zich heen. Slecht worden trok hem wel aan.

[OPEN ]

In een rustig tempo liep Caesar langs de rivier kant. Het was benauwd en het begon al donker te worden. een dikke laag mist hing in de bossen en over de rivier. De dichte mist beperkte zijn zicht waardoor hij bijna niets kon zien. Vaag in de verte rook Ceasar iets. Ceasar hief zijn hoofd op en probeerde de geur optevangen. De wind blies de verkeerde kant op waardoor de geur alleen maar minder werd. 'Een paard!' zei hij zacht tegen zichzelf. Ceasar was in een slechte bui en zocht ruzie. Dit paard was alleen en zou dus een makkie voor hem moeten zijn. Even stopte hij en keek naar zijn schouder. De diepe wonden op zijn schouder waren nog een beetje open en waren ontstoken. Weer voelde hij de pijn steek door zijn lichaam toen hij dacht aan het gevecht met z'n vader. Hij schudde met zijn hoofd om ergens anders aan te denken. Hij werd nu nog kwader en hinnikte woest en luid. Hij maaide wild met zijn voorbeen door de lucht en liep met een woeste pas richting de geur. Opeens stopte hij. Hij zag in de verte een gedaante van een paard. Hij strekte zijn hals om het beter te kunnen zien. Ceasar twijfelde geen moment en liep richting het paard. Er verscheen een kwade glimlach op zijn lippen. Ceasar zei niets en wachtte tot het paard wat zei. Ceasar wachtte geduldig af om aantevallen. Kalm liep hij rondjes om het vreemde paard en nam hem van top tot teen op. Het paard was een hengst, waarschijnlijk neutraal want slecht zag hij er niet uit en goedheid straalde hij ook niet af. Ceasar bleef hem in de ogen kijken. Waarschijnlijk was dit paard blind want er was een doffe blik in zijn ogen te zien. 1 ding wist hij ook wel zeker. Dit was geen oudje!