I wanna see you right now ~

Donkere ogen flitsten licht op in het donker. Je zag ze slecht omdat het al donkere ogen waren. Een witte merrie was te zien tussen de bomen. Hier wilde ze hém ontmoeten. Hier had ze vele trainingen gehad van die machtige hengst. Ze wist al een tijd dat hij en zijn zoon teruggekeerd waren. Met Zephyr had ze al gesproken, maar nu had ze geen behoefte meer aan de hengst. Ze wist wat hij wilde en zocht in een merrie. Meer boeide haar nu niet. Hij mocht gerust vertrekken voor altijd. En als hij terugkwam zou ze haar dochter aan hem schenken. Ze wist dat haar dochter een goede keuze zou maken voor hengsten, veulens en andere dingen. De witte merrie keek naar haar opgezwollen buik. Het was bijna tijd. Na het gevecht zou het gebeuren, de geboorte. Niemand zou aan haar dochter komen en ze zou ook zware trainingen krijgen. Andere veulens van haar kon haar eigenlijk niet veel meer schelen. Een deel liet haar in de steek terwijl ze nu nog een tweede kans kregen, maar daarna was het voorbij. Dan zou ze nog maar drie veulens hebben. Of minder, of iets meer. Twee zonen zouden eruit vliegen, voor altijd. Ze toonden geen respect dus die zouden ze ook niet krijgen. Dat was haar regel en ze kenden deze goed genoeg. Deina snoof luid en schudde de gedachte razend weg. Ze kalmeerde en sloeg een luide kille hinnik naar de machtige hengst. Het was tijd om haar nog een laatste keer te bewijzen. Toen ze geen ouders had, had hij haar getraind. Hard en duidelijk. Ze had respect voor hem want ze wist dat alles dat ze kon, wist en had, dat het dankzij zijn trainingen was. Die kon ze nu ook doorgeven aan haar eigen kudde en veulens. Ze wilde tonen wat ze geleerd had en hem nog een keer bedanken. Dat was respect tonen in haar gedachten.

Cobrazarao ~

De zwarte hengst verplaatste zich als een schaduw. Hier en daar was hij. Tegenwoordig was hij overal. Cobrazarao was bekleed onder kersverse wonden. Zijn roodbruine ogen gleden alle kanten op. Hij was weer eens in DreamHorses. Waarom? Daar was geen antwoord op te vinden momenteel. Cobrazarao zijn ogen gleden naar boven. De kale takken verstopten de donkere hemel. Hier en daar was er gekraak te horen. De bomen leken wel versleten te zijn. Cobrazarao zijn zware lijf bewoog soepel. Soms leek het wel een wonder dat de zwarte hengst zich nog zo gemakkelijk voort kan bewegen. Zijn lijf was immens groot. Zijn genen waren zeer sterk. Hij heeft het aan zijn 3 nakomelingen geschonken. Cobrazarao begon zich stilaan af te vragen hoe het was met zijn andere nakomelingen was. Zou hij het ooit te weten te komen? Ach, waarom schonk Cobrazarao daar nu weer aandacht aan. Hij dacht gelijk aan iets anders. Aan Zephyr. Dat was het enige waar hij trots over was. Zephyr was een meesterwerk. Zephyr zal nog groots worden. Cobrazarao werd opeens afgeleid. Hij hoorde gehinnik. Het was al heel heel lang geleden dat hij haar nog gezien had. Maar hij heeft het één en ander van haar al gehoord. Deina was alfa geworden. Zijn donkere ogen gleden naar de omgeving vanwaar het kwam. In een rustige draf tempo ging Cobrazarao naar Deina. Zijn neus had de weg naar Deina gevonden. Hij zag de witte merrie al meteen. Cobrazarao boog sierlijk zijn brede nek en hief zijn benen extra op. Hij onderzocht de merrie meteen. Om te zien of ze veranderd was. En dat was ze. Cobrazarao gooide zijn hoofd in de lucht en knikte naar haar. Het enige wat hij zei was. "Deina..." Cobrazarao wist niets van het toestand tussen zijn zoon en haar. Zephyr praat nooit over zulke gebeurtenissen en verzweeg het voor altijd.

Haar donkere ogen bespeurden de omgeving. Ze wist dat het niet lang zou duren voor hij hier zou zijn. Ze kende hem enorm goed na die jaren training. Ze had hem soms als een soort pleegvader gezien toen ze nog klein was, maar nu niet meer. Toen ze wat ouder werd en tot nu, was haar vader teruggekeerd en had hij zich verontschuldigt voor de dagen, weken en maanden dat hij weg was en haar in de steek gelaten had. En nu deed hij dat opnieuw. Ze had zijn kudde overgenomen en hoorde niets meer van hem. Goed, dat was nu zijn probleem. Ze had geen interesse meer in haar vader. Hij kon oprotten als het van haar afhing. Ze had haar kudde, partner en veulens. Binnenkort haar veulen waar ze trots op kon worden, dat voelde ze. Ze voelde het aan de manier dat het in haar buik rolde, stampte of iets anders. Deina grijnsde breed en een schaduw liet de plek rondom de merrie frisser worden. Ze kon ertegen dankzij de dikke wintervacht, jammer genoeg. Ze lijdde nog liever kou dan dit ding te dragen. Ze snoof luid en hief haar hoofd op. Niet dominanter dan de hengst. Ze deed het om te laten zien dat ze een eervolle leidster was. Nooit zou ze zich dominanter tegen hém gedragen. Ze knikte en boog kort voor de hengst. Normaal zouden leiders zich tegenover elkaar niet echt buigen, maar zij deed het wel. Hij was anders. Ze vertrouwde hem stiekem wel. Ze hoorde de woorden. Nouja woorden, haar naam. "Cobrazarao, het is een eer om jou weer terug te zien. Ik hoop dat ik je niet gestoord heb omdat ik hoor dat je veel doet." Haar stem klonk rustig en neutraal. Tegen de hengst hoefde ze niet chagrijnig, agressief of wat anders te doen. Ze kenden elkaar goed en meer hoefde dan ook niet. "Ik heb gehinnikt met een kleine reden, geen grote natuurlijk want ik stoor mijn oude trainer niet graag natuurlijk. Maargoed om even bij het onderwerp toe te komen: Ik hinnikte omdat ik mezelf weer wilde bewijzen na al die trainingen." De merrie grijnsde breed en keek de hengst aan. Ze was benieuwd wat hij hiervan vond. Ze zou hem ook weg laten gaan als hij het te druk had voor dingen als dit, maar na die trainingen hoorde echt nog een laatste bewijs. Dat vond ze gewoon en als ze goed dacht als hem, vond hij dat ook wel.

Cobrazarao zijn ogen waren strak op haar gericht. Hij was benieuwd over wat ze zouden bespreken. Cobrazarao zijn lange manen verstopten zijn vals gezicht. Cobrazarao zal altijd een duistere uitstraling hebben. Ook zijn houding was vrij duister. Hij hield zich groot en liet vaak zijn hoofd zakken. Zijn verstopte ogen die op je gericht waren. Met zo'n gemene blik. Cobrazarao zweeg. Hij had geen behoefte om aan iets te beginnen. Deina wilde ten slotte met hem spreken. Dus liet hij haar haar gang maar gaan. "Cobrazarao, het is een eer om jou weer terug te zien. Ik hoop dat ik je niet gestoord heb omdat ik hoor dat je veel doet." Haar stem weerklonk duidelijk in zijn gehoor. Deina toonde veel respect. Niet veel leiders deden dat. En dat maakte het interessant. Ze maakte hem meer goedgezinder. Hij luisterde nu al wat beter naar haar. "Dat heb je dan goed gehoord. Ik heb het vrij druk ja. Maar ga je gang. Ik beslis wel of ik tijd heb of niet." Weerklonk zijn zware stem. Zijn stem was machtig en oer luid. Kort na haar woorden vervolgde ze. "Ik heb gehinnikt met een kleine reden, geen grote natuurlijk want ik stoor mijn oude trainer niet graag natuurlijk. Maargoed om even bij het onderwerp toe te komen: Ik hinnikte omdat ik mezelf weer wilde bewijzen na al die trainingen." Cobrazarao zijn ogen gleden naar het grote witte lijf van de merrie. Ze zag er sterker uit. En dikker. Ze droeg waarschijnlijk weer een levend wezen in dat buik. Maar dat zijn zijn zaken niet. Het was haar leven. Cobrazarao snoof luid. Hij gooide zijn hoofd in de lucht. Hij weet veel over Deina en Azacar. Misschien een beetje te veel. Cobrazarao liep een rondje rond de merrie. Deina haar spieren waren mooi gevormd. Ze had prima geoefend. Maar het kon nog altijd beter. Hij liep weer naar waar hij vandaan kwam. "Hoe wilde je je bewijzen Deina? Ik zie aan je lichaam dat je al een stuk verbeterd was dan dat ik je het laatst had gezien. En dat was al eindeloos lang geweest." Zijn ogen gleden even onderzoekend naar de doodstille omgeving. Je wist maar nooit of er paarden waren die mee aan het luisteren waren. Hij weet maar al te goed dat vele kuddes zijn plannen proberen te achterhalen.

De witte merrie keek hem rustig aan. Hier kon ze even ontspannen. Al de kuddetaken gaven de merrie af en toe wat stress. Ze raakte snel uitgeput door het veulen en voor het gevecht wou ze dat nog niet. Daar wist de hengst niet van, zijn zoon wel. Deina wist dat Zephyr er toch niet over zou praten met zijn vader. Dan kon ze het beter zelf doen. Ze luisterde naar de woorden vol respect en knikte hem toe. Ze was altijd respectvol tegen hem. Dat hoorde zo. Ze luisterde naar de vraag en naar zijn verdere woorden. "Bedankt, maar ik heb nog niet echt enig idee om me te bewijzen. Ik heb wel binnenkort een gevecht met twee kuddeleden tegen drie hengsten. Daarin kan zelfs mijn kudde zich deels bewijzen. En misschien ooit nog eens een grote oorlog aankondigen. Maar meer kan ik niet doen om me te bewijzen. Want een ander deel zie je al aan mijn spieren." Ze keek kort naar de omgeving en dan weer naar de hengst. Veel te zeggen had ze niet meer. Ze was gewoon inspiratieloos aan woorden. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken en wachtte af. Hij had meestal de goede ideeën die zij dan weer niet had. Misschien wist hij nog iets. Zijzelf kon niet meer doen dan ze had. Ze kon ook iemand trainen die hij aanbood. Maar dat was dan weer lastiger voor haar. Ze wist het niet. Ze had géén enig idee.

Zijn donker gekleurde ogen staarden naar de hare. De meesten wisten wel dat Cobrazarao je meestal zo in het oog hield. Hij bleef gewoon kijken. Zonder ergens anders naar te kijken. Het leek wel of hij zo'n zin had om haar te bijten. Kil was het tussen die twee. En zo zou het altijd moeten zijn. Hij hoefde die fijne praatjes heus niet. En ze bleven vrij braaf. Cobrazarao zijn zwarte lange manen sierde zijn lijf. Hier en daar was een knoopje of er zat een blad of een tak vast. Cobrazarao zijn lange zwarte oren waren tegen zijn nek gedrukt. Je hoorde duidelijk zijn geadem. Er liep een klein straaltje bloed uit zijn neus. De geur van het moeras was rottig van geur. Het stoorde hem niet zo. Niet dat hij dit een verrukkelijker geur vond. (Zijn stinkende geur was stukken beter) Maar deze gas dampen die hier rond dwarrelen waren wel heel sterk van geur. "Bedankt, maar ik heb nog niet echt enig idee om me te bewijzen. Ik heb wel binnenkort een gevecht met twee kuddeleden tegen drie hengsten. Daarin kan zelfs mijn kudde zich deels bewijzen. En misschien ooit nog eens een grote oorlog aankondigen. Maar meer kan ik niet doen om me te bewijzen. Want een ander deel zie je al aan mijn spieren." Hoorde hij Deina weer spreken. Cobrazarao knikte. Vechten? Waarom was hij niet uitgenodigd op haar feestje? Ach ja dan word zij ook niet uitgenodigd op zijn feestje. Okéé terug naar de niet grappige Cobrazarao... " Hmm, dan hoor ik je wel weer als je het hebt overleefd. Heel verstandig dat je tijdens je hoge dracht een gevechtje aan gaat..." Cobrazarao was goed in raden. Hij was goed in vele dingen. Alsof hij alles wist. Maar dit was gewoon gokken. " Is je veulen afkomstig van één van die hengsten waar je tegen gaat vechten?" Vroeg hij op een zware toon. En heel ijskoud. Dikke witte wolken ontsnapten uit zijn neusgaten.

De witte merrie keek strak naar Cobrazarao. Het gedrag en de emotie tussen beide paarden was vele relaxter. Ze kenden elkaar goed en konden alles met elkaar doen. Nouja, zo kon je het noemen. Als je het vergeleek met Deina en Zephyr, dan was het véél erger. Ze schudde haar hoofd om de gedachte van de hengst weg te nemen en keek rustig naar Cobra. Ze wist dat hij over dingen nadacht, maar ze kon nou eenmaal geen gedachten lezen. Soms was dat jammer. Deina luisterde naar de woorden en knikte eens goed. "De hengst heet Oscuro. Hij heeft een hele grote bloedlijn, koninklijk en erg slecht. Ik heb hem buiten Dreamhorses uitgekozen en hij gaf me dit veulen. Ons bloed gemengd word heel slecht, ik voel het al aan de manier van stilzijn in de buik. Dat is hij of zij juist niet. Hij wil zijn bloed terug, want ik deed het alleen voor de dekking. Daarom is er nu een gevecht, om het veulen dus." Ze vertelde het kort. Dan was het een stuk minder lastig. Want ze praatten bijna nooit met elkaar in grote lijnen. Daarom deed de merrie haar verhalen in het kort. Zeker bij hem. Deina sloeg met haar staart heen en weer tegen haar witte flanken. Ze drukte haar oren tegen haar schedel en keek rustig afwachtend met geduld naar Cobra. Geduld was noodzakelijk.

Wat de reden was maakte hem aan het lachen. Was het veulen in haar buik zo waardevol? Hij kon toch nog altijd een betere merrie zoeken dan zo veel tijd en moeite er aan te steken. Cobrazarao dacht plots aan dat hij ook veel moeite en tijd in Aquilia had gestoken. Tja, dat was gewoon een spelletje geweest voor hem. En zo kon hij ook zien hoe goed zijn troepen waren. Cobrazarao pronkte met zijn macht en zijn zoon. Cobrazarao had alles wat hij wou. En hij heeft nog steeds vele doelen die hem beter konden maken. Zijn ogen keken scherp naar Deina. "Dan wens ik je veel geluk. Als dat ding zoveel voor je betekende. Het is te hopen dat al dat werk ook waard is. Een karakter kan snel veranderen." Cobrazarao zijn zware stem was hoorbaar. Af en toe hoorde je een gruwelijk gesnuif. Zijn ogen rolden af en toe. De twee paarden voelden zich momenteel prima gebonden Maar Cobrazarao was niet van plan om de gezellige uit te hangen. Ze moet nog altijd herinneren dat hij hoog staat en ook met eer behandeld moest worden. Hij gooide dominant zijn hoofd de lucht in en werpt zijn dikke lange zwarte haren de lucht in. Zijn aandacht viel weer op Deina. " Is er nog iets wat je me vertellen moet Deina?" Vroeg hij weer met een zware toon. En toch probeerde hij die ietsje te bewerken zodat alleen Deina hem kon horen. Hij wilde geen meeluisteraars in de buurt hebben die misschien plannen van hem te horen konden krijgen.



"tjee, inspiratieloos > "