and all i wanna see is a sky full of lighters

if you want to view a paradise, then simply look around and view it.
Het had lang geduurd. Té lang geduurd, als je het haar vroeg. Dagen, weken, misschien zelfs máándenlang had ze rondgedoold bij de grenzen van het land. Had ze deze overschreden, om vervolgens weer terug te keren met vreemde geuren die rondom haar hingen. Aroma’s die niet van paarden afkomstig waren, maar van de Zwarte Zielen met wie ze had gesproken. Regelmatig zou ze hen bezoeken- zij konden haar simpelweg niet komen begroeten door de goedheid die in DH hing. De goedheid tastte hun breinen aan, liet hun ziel verscheuren. Het was een marteling voor hun ‘ik’. En dat was hun absoluut niet gegund.
Sinister was haar glimlach keer op keer als ze terugkwam. Fel en verrukt was de blik in haar zwarte ogen. Heerlijk was het om te kunnen onderhandelen met je gelijken. Als partners in crime. Want dat waren zij daadwerkelijk. Broeders, zusters. Samen één. Strijdend onder dezelfde vlag. Allen in opdracht van hém. Van hem, wiens naam niet uitgesproken durfde te worden door degenen die te zwak waren om hem te gebruiken. Zij had er geen last van. Kon de melodieuze klanken van de dood moeiteloos over haar tong laten rollen, door haar mond laten glijden en kunnen bedenken in haar hoofd. Of zijn naam dan heus uitgesproken werd, was een tweede. Die keuze, die beslissing, lag geheel aan zijn zijde. Hij zou altijd het laatste woord hebben. Zijn oordeel kon niet geëvenaard worden, zelfs niet door dat wat het meest krachtige was op aarde. Noch door het meest krachtige individu hier op aarde. En die onmogelijkheid had haar gemaakt tot wie en wat ze nu was.
Zij, Celebrían. De vreemd gekleurde merrie. Gehuld en aan het oog verschijnend in de gedaante van een paard. Maar van binnen, was zij alles, werkelijk álles, maar geen paard.
Zij was zo mooi als Afrodite, de Griekse godin van de schoonheid. Zo slim en wijs als Athena. Tegelijkertijd met net zoveel strijdlust begaafd als Ares. Zo gemeen en vals als Medusa. Machtig als Zeus en Poseidon. Niemand was in staat om haar te overwinnen. De goden waren met haar.
En toch speelde dit alles zich af in haar verbeelding. Waren het slechts hersenspinsels die haar leven wat interessanter en vooral spannender maakten. Maar ergens was het pure waarheid. School er een kern van wérkelijkheid in deze gedachten. Want niet hier op aarde kwam haar reine zelf tot stand. Het was in het land waar al het kwaad tezamen kwam, waar zij mocht en kón zijn wie zij écht was.
Voor nu nam zij genoegen met hoe het leven nu aan haar voorbij ging. Hoe ze deel uitmaakte van het bestaan op aarde. Maar tevreden was ze niet. Noch was zij werkelijk gelukkig. Er was één hengst die haar enigszins wist te vermaken. Één paard dat verder had kunnen doordringen dan alle anderen. En juist hij was niet aanwezig nu ze naar hem verlangde. Opnieuw moest ze genoegen nemen met wat ze nu had. Andere paarden hadden haar aandacht voor een moment getrokken. Een bekende geur bedwelmde haar neus. Creëerde een glimlach die haar lippen nauwkeurig bewerkte. Het leven hoefde zo slecht nog niet te zijn.

~Zoals al staat omschreven; Graag een bekende

Nog altijd bevond hij zich in de enorme zandbak die dreamhorses maar beter kwijt als rijk kon wezen. Hij kwam hier niet graag maar na zijn ontmoeting met Fawn bevond hij zich hier nogsteeds. Waarom wist hij niet precies maar daar ging hij zich niet druk om maken. Een langgerekte zucht verliet zijn mond terwijl hij zijn hoofd verveeld wat had hangen. Het was duidelijk dat er diverse andere paarden hier waren, en waarom zouden ze ook niet. Er waren nog maar weinig slechte paarden die hun gebied verdedigden. Op het moment zou hij ze de kans geven om zich om te draaien en te maken dat ze wegkwamen voor zijn geduld helemaal opwas en zijn humeur compleet omsloeg. Zijn staart gleed geirriteerd heen en weer over zijn achterbenen, zijn hals was voorzien van een dun laagje zweet van de hete zon op zijn vacht. Zijn oren stonden chagerijnig naar achteren gericht, wat had hij voor leven. Waardeloos in ieder geval op dit moment. Hij bleef stil staan en sloot zijn ogen, een relatief bekende geur drong zijn neus binnen. Een merrie dat wist hij zeker maar waar kende hij haar dan van en wie was het. Het was zeker Fawn niet, die had haar eigen exentrieke geurtje. Hij schudde geirriteerd met zijn hoofd, hij haatte het als hij niet kon herinneren wie het was. En met die reden zette hij zijn koers richting de merrie waarvan hij niet meer kon achterhalen wie het was. Zijn zware lichaam en krachtige passen lieten hun diepe sporen achter in het woestijn zand. Hij was makkelijk te volgen maar de angst voor iemand die hem zou opsporen om hem aan te vallen had hij niet. Hij kende geen angst, niet voor dingen als de dood of andere paarden. Hij dacht aan de kudde, de Valkyrie. Aan de leidster die hem als eerste had benaderd om zich bij de kudde te voegen, die hem zover had gekregen er ook daadwerkelijk bij te komen. Haar verhaal over wat ze van plan was had hem wel aangesproken en samen met het feit dat hij de Horcrux compleet zat was met alle waardeloze leiders die er na Segué waren geweest. En inmiddels zat hij hier al een poosje, ze waren langzaam uitgebreid met diverse anderen. Véngeance, Twilight, en.. Vanilla. Dat was de enigste die hij niet moest. Het smerige veulen mormel, hij moest er niks van weten en dat liet hij merken ook. In de verte verscheen een schim, de geur van het paard werd steeds sterker en voelde steeds bekender aan. Hij drukte zijn gedachtes weg en concentreerde zich op het dier dat alsmaar groter werd. De kleur van de merrie werd duidelijk en haar naam werd duidelijk als een donderklap bij heldere hemel. Celebrían.. De vreemde merrie die er net als fawn rare gedachtes op nahield. Hield ervan om haast onbegrijpbaar fylosofisch te praatten, en onderscheidde zich daarnaast nog van alle anderen door haar aparte kleur. De ochtend dauw hing op hun heen, lieten een bedrukte sfeer achter terwijl zijn borstkast op en neer ging op het ritme van zijn ademhaling. De zon liet haar eerste stralen over het gebied schijnen, leek langzaam omhoog te klauteren aan de horizon. Een rood/oranje gloed gleed over de woestijn en maakte alle kleuren nog intenser als normaal. Hij keerde zijn blik van de merrie voor hem en keek opzij naar de zonsopgang. Hij hield van dit moment van de dag, samen met de zonsondergang. Verder moest hij niks van de dag hebben, hij leefde het liefst in de nacht. Hij legde de laatste meters af tot hij op een gepaste afstand van de merrie was. “ Een goeie morgen “ de woorden rolden niet compleet soepel van zijn tong, de haast vriendelijke groet was niet zoals hij normaal anderen begroette. Maar hij wist dat hij deze merrie wel mocht van de vorige keer. En omdan botweg te reageren was niet iets voor hem.

Zou Zeus hebben bestaan als hij niet ter wereld was gekomen? Logischerwijs zou men ‘nee’ antwoorden, maar zíj wist beter. Zij kende de achterliggende gedachten en wist hoe ze moest redeneren om men ervan te overtuigen dat hij áltijd zou hebben bestaan. Ongeacht welke dingen waar of onwaar waren. Want hij was immers degene die ervoor had gezorgd dat goed en kwaad bestond. Hij was degene die haar had gecreëerd. Want, wat niemand begreep, was dat het goede en het kwade samen één waren. Twee gedachten in één ziel. En dát zorgde voor de vele ruzies en twisten, voor de meningsverschillen en conflicten die uitliepen tot oorlogen en eeuwige wedijveren.
En zo wist ook zij zeer zeker dat hij haar naderde. Een persoonlijkheid, gehuld in een gedaante die niet te onderschatten viel. Een geest die zijn gedachten uitte via zo’n krachtig lichaam. Met woorden en zinnen die niet iedereen kon begrijpen. Gemakkelijk en met eenvoud begaafd was hij. Maar toch had hij zo zijn charmes. Kon hij hen inpakken die niet wisten met wie en wat ze te maken hadden. Lukte het hem om het uiterste uit iemand te trekken, met of zonder geweld. En dat was nou precies waarnaar zij verlangde. Het gevoel van absolute macht, kennis en invloed. Zodat anderen zouden knielen. Zouden buigen. En bovenal zouden vrezen. Zij moesten namelijk niet onderschat worden. Want wie dat deed, zag de gevaren en de waarheid van het leven niet in.
En hoewel het moeilijk was om te ontkennen dat je fouten maakte, deed ook zij dat. Had zij misstappen begaan die tot cruciale feiten hadden geleid. Treurige en verschrikkelijke toestanden waren de gevolgen van sommige van haar ‘mislukte’ handelingen of beslissingen. Spijt had zij gehad, wroeging had haar er doorheen weten te slepen. Wraak, wrok. En vooral koppigheid. Want zij gaf niet op. Beet zich vast in een doel en was vastberaden om er naar toe te klimmen. Wat ofwiens leven het ook mocht kosten.
’Is het ochtend?’ was haar verbaasde reactie toen hij tot haar sprak. Zijn benadering was haar niet ontgaan. Noch zijn begroeting. Toch keek ze hem niet recht aan. Liet ze haar ogen in het oneindige kijken. Bedenkelijk, en afwezig. ’Hmm,’ Langzaam draaide ze haar hoofd naar hem toe, om het toch ‘beleefder’ te houden. ’De zon staat aan het oosten, laag. Bovendien is het weer warmer aan het worden. Juist. Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Het is ochtend.’ Glimlachend beantwoordde ze haar eigen vraag. Als een kind dat trots was dat hij tot drie had kunnen tellen in zijn eentje. Roerloos stond ze toen, haar ogen uitdrukkingsloos en half gesloten. ’Kun jij me vertellen hoe het komt dat de wereld nog niet vergaan is? Hoe het komt dat er nog zoveel protonen in de lucht hangen? Waarom zijn ze niet verjaagd en vernietigd. Waardoor zijn ze überhaupt nog alive?’ Ze doelde op de paarden die het hart (letterlijk) op de goede plaats hadden. Op hen die door haar niet gewaardeerd werden en het ook nooit zouden worden.

~Ik hou het vaag. Het spijt me.
In feite wordt op deze manier mijn huidige.. emotionele toestand wel goed weergegeven Ofja, qua vaagheid dan

Jaa hij kende deze merrie, was bekend met haar vage manier van doen. Haar filosofische manier van praten denken en doen. En iets zei hem dat ze vandaag precies zo was als de eerste keer dat hij haar had ontmoet. De zon kwam langzaam op, wierp zijn eerste ochtendstralen over de woestijn, warm zijn lichaam op en het begin van de dag was hiermee aangebroken. Dat hij deze dag zou beginnen in de woestijn was niet zijn plan geweest en hoe lang hij hier nog zou wezen wist hij niet. Hij leefde van dag tot dag en maakte vrijwel nooit een plan van te voren, dat was Fawn haar taak. Als leidster van hun kudde zou zij degene zijn die de plannen zou maken als er iets moest gebeuren. Tuurlijk hij zou zijn aandeel erin voldoen en moest hij helpen een plan te maken zou hij dat doen. Maar voor zijn eigen persoonlijke leven kende hij geen plannen. Ze stonden zo maar een beetje vaag tegenover elkaar, starend in de verte, totaal niet bij elkaar met hun gedachtes maar in hun eigen wereldje. Hij dacht na over het doel van zijn leven, welk doel had hij eigenlijk. Hij was inmiddels 6 jaar, had zich bij 2 verschillende kuddes gevoegd. Op het moment bij zijn huidige. Een vage kudde met vage leden, een bij elkaar geraapt groepje maar misschien voelde hij zich er daarom wel thuis. Vrijwel meteen gingen zijn gedachtes naar een andere zwarte merrie, en een vage grijns bespeelde zijn lippen. Ze speelde de laatste tijd veel door zijn hoofd, de dag die ze samen hadden doorgebracht was raar maar aangenaam geweest, iets wat hij niet snel zei over de aanwezigheid van anderen. Ruwweg werd hij uit zijn gedachtes gehaald. Ze was aan het praten, was zichzelf aan het overtuigen dat het toch echt ochtend was alsof zijn woorden niet geloofwaardig waren. Hij luisterde maar half, haar manier van praten was hij niet gewend haar vragen waren hem onduidelijk maar als hij erover nadacht werd het langzaam aan allemaal iets duidelijker. Zijn hoofd was onbedoeld iets gekanteld alsof hij het daardoor beter zou begrijpen. “ Jaa het is en blijft ochtend tot de middag zijn intrede doet, de zon hoog in de lucht staat en vollop de wereld zal verwarmen. “ het voelde alsof hij eindelijk eens wat nuttigs had gezegd maar in feite sloeg het nergens op. Alsof ze zich niet bewust zou zijn van hoe de dag zijn werk deed, hoe de ochtend over zou gaan in de middag en zo weer door in de avond om vervolgens nacht te worden en het hele ritme overnieuw zou volgen. Wat zou er gebeuren als dat ritme verstoord zou worden, zou de wereld vergaan of zich langzaam aan aanpassen en zo weer verdergaan. Hij zuchtte zacht terwijl hij haar vragen aanhoorde. “ Niemand heeft ooit een poging gedaan de wereld te laten vergaan, hoe het nu is vind iedereen het prima geen oorlogen enkel de haat tussen goed en slecht. Niemand heeft een oorlog aangekonigd, hoe zou de wereld dan ook zijn zonder goed of slecht. “ Een deel in hem hoopte dat hij een relatief waardig antwoord had gegeven, hij dacht misschien niet zo filosofisch maar zo dacht hij erover. Er zou altijd goed en slecht zijn, een van beide uitroeien zou vrijwel onmogelijk zijn.

~ aargg kvind het zo moeilijk voor jou een post te maken

Haar geest was vrij. Vloog door de lucht. Als een vogel, zonder grenzen. Met zoveel genoegen dat hij haast uit elkaar barstte van vreugde. Want wat zou hij moeten hebben doen als hij niet vrij was? Kon hij dan nog wel bestaan? Was dat mogelijk? Het antwoord brandde op haar lippen. Leek op een reclamebord met door neon verlichte letters te knipperen en naar haar te schreeuwen. Het was niet mogelijk om te bestaan als haar geest niet vrij was. Voor háár, althans. Ze zou sterven, ten onder gaan. Uiteen vallen als een blok hout dat was verbrand. Want vrij zijn was datgene waar zij van leefde. En waarvóór zij leefde.
In tegenstelling tot velen anderen kon het moorden haar enkel entertainen als een kind dat niets te doen heeft en dus iets gaat zoeken om zijn verveling tegen te gaan. Evenals het bloed dat ze oplikte en door haar mond liet glijden. Of het ontleden van een gedood dier. Het was geen verslaving, noch was het iets waarvoor zij specifiek hier op aarde was. Ze streefde naar absolute macht, een streven dat niet zomaar naleefbaar was. Toch probeerde ze het, en zou ze dat altijd doen. Op haar eigen, vreemde en filosofische manier. Zo nu en dat kostte dat iemand het leven, maar wie zou zich daarover kunnen opwinden? Uiteindelijk stierf iedereen. Zelfs zij.
Een beetje smalend lachte ze toen hij tot haar sprak. Een wanhopige poging om ook iets interessants toe te voegen aan deze conversatie. Om deze nuttiger te maken dan hij al was. Niet dat hij nu zo nuttig was, maar ach; ze zou hem in die waan laten. Zacht neuriënd bewoog ze haar lichaam, hief ze haar hoofd zo dat de wind haar manen naar achteren liet waaien. Zwiepte ze eenmaal met haar staart om vervolgens ook haar benen de opdracht te geven om een move te maken. Schijnbaar dansend schreed ze door de woestijn. In vreemde cirkels, rondom hem. Het zou een afleiding kunnen zijn, maar dat was het niet. Ze hield haar blik strak op hem gericht. Alsof hij een prooi was die ze binnen enkele seconden zou verslinden. Maar dat was hij niet. Noch was hij interessant genoeg om de hele middag aan te denken of naar te staren. Sterker nog; zijn bestaan was haar geheel ontgaan tot het moment dat zijn geur in de vroege ochtend door haar waargenomen werd. ’Als ik je ego zou willen beschadigen, had ik gezegd dat jij niet in de positie bent om mijn vragen te beantwoorden. Of, wat ik ook had kunnen doen, was zeggen dat je er (zoals gewoonlijk?) helemaal naast zat.’ Ze vuurde haar zorgvuldig gekozen worden één voor één op hem af. Scherp, maar toch dansend en golvend op de wind. Onschuldig glimlachend, haar donkere ogen fonkelend en gevuld met pretlichtjes. Érgens had ze humor. Zij het niet de normale humor. Luguber, droog, maar bovenal sarcastisch. ’Maar stel nu dat het zou voorkomen –hypothetisch gezien- dat ik je niet zou willen kleineren, dan zou ik wellicht zeggen dat je woorden door mij gewaardeerd worden. Dat ik het op prijs stel dat je een poging hebt gedaan om een juist antwoord te vinden…’ Bedachtzaam beëindigde ze haar zinnen en ze blikte even doordringend in zijn ogen –inmiddels was ze gestopt met de vreemde ‘dans’ rondom hem heen. ’In feite zou het nu het meest praktisch zijn als ik zou zeggen; ”aan jou de keuze” maar ik vrees dat dat niet zo relevant is op dit moment.. Tja, wat zal ik er van zeggen? Laten we het maar gewoon in het midden houden en er verder niet op in gaan. Het zou erg onaangenaam zijn als deze conversatie hierdoor ten einde liep, niet waar?’ Nonchalant glimlachte ze en hield ze op enkele centimeters voor hem halt. Haar lichaam in onschuld gehuld.


Hihi, ik had zin in vaagheid ~again

Hij stond er een beetje voor de sier bij. De merrie tegenover hem kon overduidelijk ook wel af zonder hem en dat had hij ook niet anders verwacht. Wat hij echt niét had verwacht was haar constante manier van vaag gedoe. Fawn kon vaag wezen maar deze merrie. Hij schudde kort met zijn hoofd waarna zijn ogen zich weer op de merrie richtte. Maar deze merrie was in het algemeen niet helemaal normaal, haar kijk op de wereld stond waarschijnlijk compleet anders als die van hem. Een zucht verliet zijn keel, hij liet haar maar praten. Hoewel hij geen dom dier was snapte hij er geen bal van waar ze het nou over had. Ze bewoog continue om hem heen, en toch vreesde hij geen moment dat ze hem iets aan zou doen op dit moment. Misschien als ze elkaar op een ander moment tegen zouden komen maar nu.. Nee nu niet. Zijn ogen volgden haar voorzolang het kon en ze in de dode hoek achter hem verdween om vervolgens weer aan de andere kant op te duiken. Vreemde merrie. Het spookte continue door zijn hoofd, misschien omdat hij verder toch nergens aan dacht. Plotseling was ze gestopt en bevond ze zich op luttele centimeters van hem af. Hij richtte zijn hoofd wat op en bracht zichzelf weer tot leven. “ huh ? “ het kwam er niet bijster hard of normaal uit maar dat maakte hem niet veel uit. Ze oogde zo ongelovelijk onschuldig, een wolf in schaapskleren. Zijn mondhoek trilde kort en krulde licht omhoog, een zacht spottend lachje verliet zijn keel. “ Celebrían niet waar? “ hij had over haar gehoord, niet zo veel eigenlijk maar het was ook niet intressant geweest. Op datzelfde moment besloot hij dat ze misschien wel iets té dichtbij stond en hij zette zichzelf in beweging. Bewoog zich van haar af. Na een aantal passen te hebben gezet boog hij zijn hoofd en keek de merrie aan. “ het zóu jammer kunnen zijn… “ de woorden rolden kalm zijn mond uit. “ als deze conversatie van beide kanten intressant zou zijn geweest “ Hij draaide zich weer om zodat hij naar de merrie toe stond. Een kille windvlaag streek langs de paarden. Het weer sloeg om, het werd nu eindelijk écht winter. Bij de gedachte eraan begon de lucht te betrekken, waar eerst de ochtend stralen van de zon over de woestijn schenen, was nu de complete hemel bedekt met wolken. Dikke zwarte wolken. Sneeuw wolken. Hij snoof even diep. Hoewel dat hoogstwaarschijnlijk niet hier zou vallen.. Zou het diverse gebieden verderop van een dikke laag sneeuw voorzien. “ maar.. Het zou altijd nog intressant kunnen worden. Mocht ik in jou opzich nog wat nuttigs te melden hebben “ hij wist prima hoe ze over hem dacht, hij was nou eenmaal geen prater. En al helemaal niet als hij op zo’n idioot filosofische manier na moest gaan denken. Hij had bij zijn laatste woorden zijn hoofd miniem gekanteld maar genoeg om het een uitdagende toon te geven.

heeeeeeeeeeeell laat xD maar hope you like :p