Meeting you for the first time

De vallei. Courage haalde diep adem. Dit was één van de gebieden van DH waar ze nog niet geweest was. Ze had zichzelf een missie gegeven. De missie was om alle gebieden van DH te ontdekken. Ze was al een heel eind vond ze zelf, maar er waren nog een aantal gebieden die zo nog niet had gehad. De vallei was één van deze gebieden. Langzaam liep Courage langs de rand van een smal riviertje, en nam alles wat ze zag goed in haar op. Dat was ook een deel van haar missie, alles van de verschillende gebieden onthouden. Zo had de taiga verschrikkelijk veel naaldbomen en de woestijn was verschrikkelijk droog en heet, wat ook wel logisch was, aangezien het een woestijn was. Courage keek om zich heen. Ze zag veel gras, en hier en daar een groepje bomen. Er zwommen vissen door de rivier en er bloeiden de prachtigste bloemen. Courage bleef even staan om een rood exemplaar te bewonderen, en liep toen weer verder. Ze snoof nog een keer diep om de geur te kunnen onthouden, maar rook nog een andere geur dan die ze net rook. Ze rook een merrie. Nieuwsgierig naar de bron van de geur keek ze spiedend in het rond, en zag in de verte een paard staan. Ze begon te galopperen, en bereikte snel de plaats waar de merrie stond. “Hallo.” Begroette ze haar vriendelijk. “Ik ben Courage, en wie ben jij?” Vroeg ze vrolijk.

{&& Whirlwind}

Whirlwind stapte met kleine stapjes over het gras van de vallei, onder haar stappen nam ze happen van bladeren, dit was het tweede gebied waar ze kwam. En door haar reis hier naar toe was ze erg vermagerd en verzwakt. Ze hoorde hoefstappen en keek op. Het klonk best zwaar. Het was een koudbloedig paard, dat merkte ze metteen. Zenuwwachtig keek ze naar wat er komen kwam. Een groter paard kwam aan gegaloppeerd. “Hallo.” Begroette de merrie haar vriendelijk. “Ik ben Courage, en wie ben jij?” Vroeg ze vrolijk. "Hallo" zei ze verlegen terug. "Ik ben Whirlwind, ik ben nieuw" zei ze nog steeds verlegen, nee echt spraakzaam was ze nooit.

“Mooie naam!” Complimenteerde Courage Whirlwind, in de hoop dat ze iets minder verlegen zou worden, want dat was Whirlwind overduidelijk. Courage bestudeerde de merrie eens goed. Ze zag er erg mager uit. Courage vroeg zich af wat er gebeurt was, maar dat was een vraag voor later. Eerst rustig beginnen. De merrie was verlegen, dus het was niet erg slim om gelijk met de deur in huis te vallen. Nee, eerst een andere vraag. “Hoelang ben je hier dan al? En vind je het hier een beetje leuk?” Vroeg ze daarom rustig. En vragende blik verscheen in haar ogen. Een blik van pure belangstelling. Ze hield haar hoofd een beetje vragend schuin.

“Mooie naam!” Complimenteerde Courage haar, en ze schraapte verlegen met haar hoef over het zand. "Dank je wel, jij hebt ook een mooie naam hoor!" zei ze, nog steeds wel verlegen, maar minder. “Hoelang ben je hier dan al? En vind je het hier een beetje leuk?” Vroeg ze rustig. "Ik ben hier net een dag, dit is mijn eerste dag. Ja, ik vind het wel leuk hier ja." ze was nog niet uitgesproken of ze hoorde haar buik luid knorren. Weer trok ze bladeren van een boom en at die op. Honger.. Dorst... Maar ze was nu aan het praten.

Verlegen bedankte de merrie haar, en complimenteerde haar ook met haar naam. “Dankje!” Zei Courage, en ze deed iets wat voor een buiging door moest gaan. . "Ik ben hier net een dag, dit is mijn eerste dag. Ja, ik vind het wel leuk hier ja." En toen begon de maag van de merrie te knorren. Ze at wat bladeren van een boom om de honger weg te helen. Dit was het moment om erover te beginnen. Courage haalde diep adem. “Da’s inderdaad niet heel erg lang.” Constateerde ze. Toen bekeek ze Whirlwind nog een keer. Je, ze was echt te mager. “Hoe komt het dat je zo dun bent?” Zo, dat was eruit. Courage zuchtte een keer, en richtte toen haar blik op Whirlwind.

“Dankje!” Zei Courage, en ze deed iets wat voor een buiging door moest gaan. Whirlwind grinnikte even, ja deze merrie kon net zo raar zijn als zij. “Da’s inderdaad niet heel erg lang.” Constateerde ze. Courage bestudeerde haar even. “Hoe komt het dat je zo dun bent?” Vroeg Courage haar. Whirlwing keek even naar haar lichaam, was ze echt zo dun? "Ik heb een lange reis gemaakt hier naar toe, en ik kwam heel lang geen eten en water tegen." zei ze met een schuin hoofd. Ze was vast niet de enige met zo'n verhaal, er zouden wel meer zijn die eerst een lange reis hadden gemaakt.

Courage knikte. Zelf had zo ook niet een bepaald korte afstand moeten afleggen om te komen waar ze nu was. “Ik weet wat je bedoelt.” Zei ze meelevend. “Hup, eten jij! En stoor je maar niet aan mij.” Als een soort voorbeeld trok Courage een pluk gras uit de grond en begon erop te kauwen. Allen was het geen gras, het was een klaproos. Courage spuugde het ding gelijk uit. “Oké, dat dus niet doen!” Deelde ze mee. Het kriebelde ontzettend in haar mond. De stengels van de bloem waren aardig harig, en Courage hield er niet van om harige dingen te eten. Ze spuugde nog de laatste restjes van de plant uit, en Keek toen naar Whirlwind, in de hoop dat zij ook zou gaan eten. Alleen dan geen klaproos.

De bonte merrie knikte. “Ik weet wat je bedoelt.” Zei ze meelevend. “Hup, eten jij! En stoor je maar niet aan mij.” Als een soort voorbeeld trok Courage een pluk gras uit de grond en begon erop te kauwen. Alleen spugde ze het metteen uit, het was een klaproos! Whirlwind kon het niet laten te lachen. “Oké, dat dus niet doen!” Deelde ze mee. Whirlwind zag de blik van Courage en trok metteen een paar bladeren van de boom. "Neem deze, deze zijn lekker" zei ze kauwend tegen Courage.

Whirlwind moest lachen om de actie van Courage, en zelf moest ze ook grinniken. Het was ook gewoon verschrikkelijk onhandig. Whirlwind trok een paar bladeren van de boom en begon te kauwen. “Neem deze, deze zijn lekker” Courage keek naar de bladeren aan de boom. Die zagen er inderdaad lekkerder uit dan een bosje klaprozen. Ze volgde Whirlwind haar voorbeeld, en trok ook een stel bladeren van de boom. Rustig begon ze te kauwen. “Je hebt gelijk. Dit smaakt inderdaad wel iets beter!” Zei ze lachend.

“Je hebt gelijk. Dit smaakt inderdaad wel iets beter!” Zei ze lachend. Whirlwind stak trots haar hoofd omhoog. "Ik weet ondertussen wel wat lekker is en wat niet. Tijdens mijn reis heb ik mezelf bijna vergiftigt!" zei ze met een scheef lachje. Ze keek even schuin naar haar littekens. "En ben een paar keer aangevallen." zei ze en ze draaide haar andere kant van haar lichaam naar Courage, die kant zat vol met littekens. Snel draaide Whirlwind zich weer om. "maar dat is niet alleen van mijn reis." zei ze er achteraan. Ze keek nog even naar Courage, ze was ouder dan zij, dat zag ze zo.

Trost stak Whirlwind haar hoofd omhoog. "Ik weet ondertussen wel wat lekker is en wat niet. Tijdens mijn reis heb ik mezelf bijna vergiftigt!" Courage ogen werden groot. “Da’s niet goed!” Zei ze bezorgd. Dat was helemaal niet goed. Maar het werd nog erger. “En ik ben een paar keer aangevallen.” Zei ze, en ze draaide zich om zodat Courage zag dat het arme paard allemaal littekens had. Whirlwind draaide zich snel weer om. “Maar dat is niet allemaal van mijn reis.” Courage haalde adem om wat te zeggen, maar klapte toen haar mond weer dicht. Wat moest ze nou hierop antwoorden? “Hoe komt de rest daar dan?”

“Da’s niet goed!” Zei ze bezorgd. Nee, maar ze leefde toch nog! En ze was niet van plan haar leven op te geven! “Hoe komt de rest daar dan?” Vroeg Courage haar. Whirlwind slikte een brok in haar keel weg. "Laten we zeggen dat mijn vader me niet zo aardig vond..." zei ze met een scheve lach. Maar het was niet om te lachen, niet dat haar vader haar bijna vermoord had, maar je zag aan de littekens hoe erg het was. En het meerendeel was van haar vader, maar dat zei ze er maar niet achteraan. En dan te bedenken dat ze nog maar twee was. En nu al vol met littekens...