Is the life zo Bad?

Je bent slecht. Niet, Waarom? Pff, dat weet je niet eens, waarom denk je dan dat je die littekens hebt, je bent slecht, en dat was je straf. Niet, mijn vader was slecht, hij was gek! Whirlwind zuchte, gedachten raasden door haar hoofd. Ze keek naar haar littekens aan de linkerhelft van haar lichaam. Waarom nou per sé zij?! Omdat je het verdient had! Nog een zucht verliet haar keel. Ze werdt gek van de ruziemakende gedachtes in haar hoofd. Kon het niet eens rustig zijn in haar hoofd. Nee dus, ook dat is een deel van je straf. Whirlwind beet op haar lip, een traan kwam uit haar oog, gevolgd door zijn soortgenoten....

[Iedereen!]

Whirlwind hoorde in de verte gekraak van takjes. Oh nee, in een ander paard had ze nu echt geen zin. Maar nog voor ze kon kijken wat het was, lag er een klein ponytje onderhaar. Whirlwind schrok en gooide haar voorbenen omhoog, en landde naast de pony. ”Ghehe je moet lachen, ik probeer je aan het lachen te maken want anders word ik ook verdrietig!” Greens ze. ”Aangenaam trouwens, ik heet Robin en ben nieuw ookal kan ik m’n weg hier prima vinden. Ratelde ze verder. Okey, dat was een rare kennis making... "Whirlwind." was het enige dat ze zei, ze moest ondanks de rare actie van de pony niet lachen. Het enige wat haar nu aan het lachen zou maken was haar kietelen, maar ze betweivelde of dat in de kleine pony op zou komen. Nou het zou wel kunnen, ze was grappig. Ja, dat zou jij ook wel kunnen gebruiken!Maar ik heb ook humor!Ja, ik zie het, daarom ben je nu zo chaggieOh, en door wie zou dat komen denk je?! Een grom verliet Whirlwinds keel.

Een beteuterde grijns kwam er op haar gezicht, alleen hele verwarde paarden moesten niet lachen. Oke dan maar iets anders proberen. Jeesz, Robin wist heel even niets, gewoon omdat de merrie niet bepaald iets zei maar dat kon ook aan haar liggen. Ghehe Robin was een aapje en die kon je echt wel laten lachen als ze wou en nu moest ze gewoon iets vinden om haar te laten lachen. Robin’s beteuterde grijns verliet haar gezicht en maakte plaats voor een lachende grijns. Robin was wel altijd vrolijk ookal was ze al best oud. Robin giechelde. Het moest nog verder dus ze giechelde harder. Nog altijd lag ze op haar rug op de grond. Ghehe de reactie was bijna goed geweest. De merrie had haar nogal weird gevonden en dat maakte Robin toch al vrolijker. Robin’s pootjes staken omhoog en ze giechelde nog harder. Het zou aanstekelijk moeten werken en ze werkte zich giechelend op. Ghehe ze was veel kleiner dan de onbekende merrie. Met een big smile op haar gezicht steigerde ze speels wat nog een giechelbui opleverde. Zo maakte ze blije bokkesprongetjes terwijl ze met haar hoofd schudde. Haar zuivere lach galmde door het woud van de wilgen. ”Kom op merrie! Ghehe je moet toch een keer weer lachen.” Giechelde ze. Robin kon niet meer stoppen en plofte onelegant op haar bips. Met fonkelende ogen keek ze haar aan terwijl de merrie eindelijk haar naam zei. Whirlwind. Ghehe leuke naam! Robin plakte een ‘ja nu moet je nog lachen’ glimlach op haar grijze muil en stond weer op. ”Ghehe kom op, speel mee! Als 2 onbekende peerdjes onder elkaar.” Nodigde Robin haar uit. Komop, ze moest een keer toegeven en Robin zou niet opgeven. Uitdagend steigerde ze weer en plantte haar voorbeentjes over een laag gedeelte van Whirlwind’s hals aangezien die laag genoeg was om haar voorbeentjes op te laten leunen. Zo stond Robin dan op 2 benen voordat ze zich weer afzette om vervolgens als een jong veulen om Whirlwind racete. Af en toe maakte ze, wild schuddend met haar hoofd hele rare, gekke bokkesprongen. ”Doe mee, niemand die het je kwalijk neemt ghehe!” Moedigde Robin haar aan. Op Robin’s grijze muil zat nog altijd die grote smile op haar muil ghehe! Whirlwind leek wat beteuterd en had waarschijnlijk een gevecht in zichzelf. Aapje Robin ontwaakte weer en ze klauterde weer op Whirwind. Koppig bleef ze dat weer doen, uithoudingsvermogen had ze wel. Na een tijdje ging ze weer over tot fase 1 en plofte weer voor de hoeven van Whirlwind. Zo keek ze recht in de ogen van haar. Ghehe ooit. Ooit maakte Robin haar blij en gelukkig. ”Verdrijf al die kwade geesten!” Moedigde ze haar weer aan. Even sloot ze haar ogen en genoot van het flauwe herfstzonnetje. Na een kleine tijd kwam er nog een grotere glimlach en opende ze weer haar ogen. ”Plof neer en geniet ook van het zonnetje, zei Robin vrolijk. Ze snoof en legde haar hoofd opzij om zich compleet te ontspannen. Ghehe dit was het leven. DreamHorses was haar thuis!

OMG ik kom er nu pas achter dat ik steeds Ghehe zet/zeg in mijn zinnen ghehe

”Kom op merrie! Ghehe je moet toch een keer weer lachen.” Giechelde ze. Hoe kon die merrie zo vrolijk zijn. Whirlwind werd altijd droevig van droevige paarden. ”Ghehe kom op, speel mee! Als 2 onbekende peerdjes onder elkaar.” Nodigde Robin haar uit. Whirlwind keek naar de kleine pony die als een gek rondjes om haar heen racede. Ze had haar hals ondertussen zo laag dat Robin haar hoefjes erop zette. Ze zette zich weer af om vervolgens met gekke bokke sprongen om haar heen te rennen. ”Doe mee, niemand die het je kwalijk neemt ghehe!” Moedigde Robin haar aan. Whirlwind keek naar Robin. Het was ook wel Komisch. Een glimlach verscheen op haar mond en ze galloppeerde achter haar aan, om vervolgens haar hals te strekken, over haar heen te springen, een bokkesprong te maken en over te gaan in rengalop. Bij een boom slipte ze door de bocht heen, en kwam bijna tegen de boom aan. Uit reactie zette Whirlwind haar achterbenen tegen de boom en zette zich af. Tot haar verbazing kwam ze op vier benen terecht.

Dynamieke passen werden gezet. Oortjes stonden vrolijk naar voren. En een staart zwiepte rustig in het rond. Om vliegen te verjagen. Hij brieste. Schudde zich uit. En bracht zich langzaam voort. Hij schudde zijn haartjes. Schudde sierlijk zijn hoofd en zuchtte. Arwen… Waar was ze? Wat voerde ze uit? Leefde ze nog wel? De witte hengst schudde zijn hoofd en keek rond. EN over familie gesproken ergens kon hij zich iets vaag herinneren over een tweeling broer van Sultan of iets. Maar waar en wie? Remember schudde zin hoofd. Draafde door schudde fier zijn hoofd, en keek rond. Hij snoof, maar er was geen geur te bekennen. Alleen de geur van de bladeren die van de bomen af vielen. In allemaal leuke herfst kleurtjes. Dynamiek waren de passen van Remember, krachtig en Dynamiek. Hij stopte tussen de bomen. Maar Re viel goed op met zijn schimmel witte vacht. In de verte zag hij twee paarden. Een rare kleine shetlander. En een normaal lengte paard achtig iets. Blijkbaar probeerde de shet het paard aan het lachen te maken. Remember ging bij de twee zitten. Op zijn kont jawel en zei kalmpjes: ’’Dus de dames willen lachen?’’ Vroeg hij uiterste serieus met ene grappig ondertoontje.

Whirlwind merkte de aanwezigheid van een ander paard. Een witte hengst kwam aan lopen. ’’Dus de dames willen lachen?’’ Vroeg hij uiterste serieus met ene grappig ondertoontje. Whirlwind keek de hengst aan. Ha, alsof jij kan lachen! Je bent een en al chagrijnigheid.Oh en door wie komt dat denk je?!Hmm, laat me denken, misschien door jou? Whirlwind zuchte en liep weer bij de twee paarden vandaan, waarom had ze deze twee stemmen?

[flutterdeflut!]

met een ruk stond Robin op. ”Jaaaaa! Daar is een glimlach!” Gilde ze. ”Zieje wel, Robin kan alles!” Gilde ze blij. ”Woewww! Echt cool hoor, dat kan ik niet!” Grinnikte ze blij. Toen de witte hengst kwam stelde de merrie zich voor. ”Jaaa lachen moeten wij!” Zei ze anthousiast. ”Ik ben Robin.” Zei ze met een big smile op haar gezicht. ”En zij heet Whirlwind.” Zei ze nog even ter duidelijkheid. Toen Whirlwind weg liep keek Robin haar na. ”Wacht op mij, niet luisteren naar die geesten. Ze bestaan niet, vecht ertegen! Ik ben je vriendin.” Sprak ze blij. ”Whirlwind, ik ken je niet maar wat ik wel ken is dat je bent wie je bent, niemand kan dat veranderen!” Zei ze vastberaden. Whirlwind keek naar de merrie en zuchte nogmaals. Zij had nou een maal die gedachtes, daar kon niemand iets aan veranderen, en niemand kon haar vrolijk maken.