I danced with the devil

Kharrea's oren had ze tegen haar schedel aan gedrukt. Haar lippen vormden een strakke lijn met een moordende grimmas. Haar ogen zo donker als kolen hadden die moordende, ijskoude, rauwe blik. Ze stampte hard door de modder heen. Mopperend stapte ze door. Een raaf vloog krijsend weg. Een teken van gevaar. Kharrea wist goed genoeg dat zij het enige gevaar was dat hier op dit moment ronddoolde. De geur van bloed circuleerde rond haar heen. Elk verstandig paard bleef bij haar uit de buurt als het nog wou leven. Kharrea had weer een moordlustige bui en ongenodigden moesten uit haar buurt blijven. Zeker hengsten moesten niet te dicht komen doordat ze hengstig was. Ze had al een hengst afgeslacht doordat hij naar haar mening te dicht kwam. Zijn bloed sierde nu haar voorhand. De merrie had zeker opgemerkt dat de herfst was begonnen aan haar beginnende wintervacht. Als ze nu gedekt werd zou haar veulen in een koude maand geboren worden, net zoals zijzelf. Met haar 10 jaar had ze geen lang leven, toch kwam er binnenkort een einde aan. Ze plandde het allemaal zelf. Nog even in Dh ronddolen en daarna vertrekken om de geschikte hengst te vinden. Hier zou ze toch geen hengst vinden naar haar zinnen. Ze snoof eens woest terwijl ze met een van haar achterhoeven uithaalde naar een rotte boomstam naast haar. Ze hoorde het iets of wat rotte hout splinteren onder haar hoeven. Ze wist dat haar bekken datzelfde geluid waarschijnlijk ook zouden maken moest er een veulen ter wereld komen.

[oneley badasshorsies]

Rustig zette hij zijn passen voort. Wat voor een tuig moeder natuur van Dream Horses wel niet allemaal bracht. Hij snoof waardig. Er liep veel te veel tuig rond in Dream Horses, veel te veel wannabe’s. Hij snoof schamper, de hengst zette zijn passen voort, terwijl hij in de modder zakte, en duidelijke hoef sporen achter liet. Het moeras was wellis waar niet zijn favoriete gebied, hem kon je eerder vinden bij de drakenberg of de vulkaan. Maar goed, soms moest je je hoofd even leeg werken en dan kwam je hier heen, of om je af te werken van dat stel tuig. Hij hoorde wat paarden praten en gniffelen. Night zuchtte, draaide zich om en keek in de ogen van twee jongen paarden. ’’Hey bolle.’’ Night Dancer fronste zijn wenkbrauwen. ’’Wat jij wil.’’ Zei hij kalm, waarna hij zich omdraaide en weg liep. Hoewel hij allemaal lelijke wensingen kreeg toe geschreeuwd, bleef hij kalm en stapte hij voorwaarts. Tot hij in de ogen van een bruine merrie. Hij bleef haar strak aankijken. ’’Kijk eens aan.’’ Zei hij vals met een dodelijk scherp ondertoontje. Terwijl de sinistere diepte in zijn ogen te vinden was bleef hij de merrie strak en star aankijken. ’’Wie hebben we hier?’’

[flutje ]

Kharrea ging over in een strakke draf. Haar spierden bolden onder haar bruine vacht. Kharrea was mooi gespierd en de talloze littekens lieten merken dat ze een merrie was met veel vechtervaring. Ook stond ze erop dat paarden respect voor haar hadden. Als ze haar onrespectvol behandelden wisten ze niet tegen wie ze het hadden. Kharrea was een van de meest bekende echte badasshorses van vroeger. Nooit hadden ze met haar gesolt. Nooit hadden ze haar hart kunnen breken. Het ding had nooit een leven gehad(lees haar hart). Verliefd zijn op haar was zoals dansen met de duivel, een levensgevaarlijk spel. Kharrea had snel door wanneer een hengst haar zag zitten en zou hem meteen afwijzen, vermorzelen. Zijn zielige hartje vertrappelen. Ze stopte doordat ze de geur van een ander paard in haar neusgaten kreeg. Ze draaide haar richting de geur en hees haar hals trots in de hoogte. Haar slanke hoofd werd sierlijk gedragen door de gespierde, niet al te dikke, hals. Luid snoof ze om de opmerking van de hengst. Ze had haar neusgaten wijd open staan terwijl haar ogen vuur zouden kunnen spuwen. "Iemand die blindelings een gevecht wint tegenover jou hengstje. Kharrea, leidster van Aquila." Sprak ze met haar prachtige stem. Echter weerklonk amper iets van dat prachtigs. Enkel het ijskoude, moordende, rauwe was in haar stem te horen. Nog steeds had ze haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. "Wat maakt jou de moeite waard om mijn kostbare tijd te verspillen. Ik heb wel wat beters te doen dan naar een kleuter te luisteren." Siste ze door haar tanden heen. Kharrea wist goed genoeg dat het paard voor haar haar zoon zou kunnen zijn. De meeste paarden in Dh zouden dat kunnen zijn door hun leeftijd. Toch kon het Kharrea niets schelen. Ze was een merrie die bijna alles wist over DH, ze had een groot deel van de geschiedenis meegemaakt. Ze had in de grote oorlogen meegevochten en anderen naar de dood geleid. De meeste echte badasspaarden zouden haar dan ook zeker en vast kennen. Kenden ze haar niet, waren ze wannebe's in haar ogen.

Night Dancer strekte zijn hals even naar de grond toe. Zijn manenbos viel mooi langs zijn gespierde hals. Night Dancer had zijn staart fier en trots in de lucht geheven, net als zijn sterke krachtige hoofd. ’’Ze praten veel over je. Het tuig van DH. De wannabe’s allemaal praten ze over je in de hoop dat ze bij jou in de smaak zullen vallen. De een nog meer als de ander’’ Zijn prachtige melodieuze stem klonk vals en rauw in de dode bomen. Hij had een sinistere grijns rond zijn smoel. Night Dancer wist wie hij was, en je kon zien dat hij ervaring had met oorlogen en gevechten, eens was hij een leider geweest. Maar zijn kudde zat vol met dat soort tuig, ze waren slecht. Maar werden goed, allemaal stuk voor stuk. Dancer snoof schamper, hij keek Kharrea kalm aan. ’’Night Dancer.’’ Zei hij vals terwijl de woorden uit zijn mond gleden en verder siste. Hij luisterde aandachtig naar de woorden van Kharrea en trok zijn schouders op voor zo ver dat kon. ’’Ik denk dat ik het niet goed begrijp. Je zei kleuter? Sorry maar ik zie er geen.’’ Siste hij terwijl de woorden vals over zijn tong naar buiten gleden. Soms tilde Night Dancer zijn krachtige gespierde benen op om niet ver in de modder te zakken. Hij bekeek Kharrea aandachtig alsof ze een museum stuk was, maar dat liet hij niet merken. Als de merrie respect zocht moest ze ver kijken, dan zou ze het kleine beetje vinden.

Hij hield zijn gespierde hals laag aan de grond, zijn opengesperde neusgaten zochten elk lein veranderingetje van geur om er vervolgens op af te gaan. De zomipge hoefslagen weerklonken tussen de dode bomen, die statig en stil als altijd het moeras bevolkten. Er was hier niks, maar dan ook helemaal niks te bieden voor de bomen, de grond was onvruchtbaar en bevatte geen voedsel. Maar toch stonden de bomen hier, weliswaar dood, als wachters om de poorten van het moeras. De meest onherbergzame plek die je je maar kon voorstellen. Hij snoof zijn adem hard uit over de groene derrie, die stonk als een stapel rotte karkassen. Het zou niet al te lang meer duren voordat voordat zijn moeder heenging en een veueln achterliet, dus hij besloot haar zo vaak mogelijk op te zoeken Niet klef, maar alleen om wat zakelijk neiuws te bespreken. Zijn kille, donkergrijze ogen als een bodemloze put, gleden over de derrie. Hij sloeg zijn donkere staart een paar keer tegen zijn gespierde achterhand aan om een paar vervelende vliegen te verjagen. Opeens zag hij duidelijke sporen in de derrie verschijnen. Abrupt kwam hij tot ztilstand en bracht zijn spierwitte neus naar de grond. Een onbekende geur, maar toch was er duidelijk de geur van zijn moeder in te herkennen. Langzaam bewoog hij zich voort, zijn staart trots de lucht in geheven evenals zijn hals. Zijn oren draaiden tergend langzaam rond, om elk klein geludije op te vangen en hem in zijn hersenen te registreren. En toen bereek hij de donkerbruine vacht van zijn moeder. Hij snoof minachtend toen ook een donkere hengst ijn ogen bereken."moeder" Knikte hij. "En wie mag jij wezen, onbekende hengst die mijnuitzicht bederft?" Siste hij tussen zijn tanden door, terwijl zijn ogen leken te vlammen.

Kharrea slaakte een spottende lach uit. De heldere klanken van pure vechtlust waren er in te horen net als het rauwe. Minachtend snoof ze eens. "Tuig zoals jij dus hengstje. Grote mond yeah right maar voor de rest? Juist niets. 1 op 100 is nog echt slecht in Dh. Ik kan ze je zo opnoemen. Cobrazarao, Zephyr, Kharrea, Condor." Sprak ze met haar ijskoude, moordende, rauwe stem. Ze wist goed genoeg wat ze zei. Azacar kon ze geen badass noemen. Dat beest was ooit gevallen voor een goedzak. Kharrea had nooit liefde gevoeld. Nooit was ze dan ook maar enigsinds verliefd geweest op een hengst. Keer op keer had ze hen gebruikt. Elke keer opnieuw vermorzelde ze hun zielige hartje. Voor maar 1 hengst had ze werkelijk respect. Een legende in DH. Een monster dat genadeloos toesloeg. Een dat een was met de duisternis. Maar een paard kon zo slecht zijn als hem. Niemand zou ooit duivelser worden als die gigantische zwarte fries. Het meest duivelse bloed stroomde door zijn aderen. COBRAZARAO, niemand vergat die naam ooit. Al zou de hengst al jaren dood zijn, nog zouden ze over hem spreken. De enige hengst waar Kharrea respect voor had en voor zou hebben. Nogmaal snoof de bruine merrie minachtend. Ze keek de hengst aan met haar ravenzwarte ogen. Je zou rillingen kunnen krijgen van de blik in haar ogen. Alsof ze je elk moment in een hoopje as konden veranderen. "Wannebe badass en ook nog eens blind. Tjeezus en dat wild zich slecht noemen. Met sissen kom je er niet beest." Snauwde ze kortaf met diezelfde klanken als eerst. Kharrea kreeg het de laatste tijd enorm op haar heupen van al die zogenaamde slechte dieren hier. Ze draaide haar hoofd voor een paar seconden een andere richting uit. Ze kreeg de geur van haar zoon binnen. Een valse grijns verscheen op haar lippen. Echter was die na een seconde alweer verdwenen. Ze knikte enkel even toen hij haar begroette. "Condor. Lange tijd geleden." Sprak ze op een monotone stem. Toch bleven die duivelse klanken in haar stem zitten. Het was zowat haar standaard zinnetje als ze haar zoon begroette. Veel zag ze hem niet maar vaak genoeg om hem goed in het geheugen te houden.