The end of the devil king

Zijn duistere ogen staarde voor zich uit. Zijn adem klonk moeizaam. Hij hief trots zijn hoofd omhoog, ondanks dat hij stervende was. Bloed droop uit zijn neusgaten en raakte de grond. Zijn lichaam, gesierd met talloze littekens en verse open gereten wonden. Zijn vacht was pik zwart. Zwarter dan de nacht. Zijn  staart en sokken sleepten haast op de grond. Zijn lichaam was duidelijk versleten, hier en daar was een grijze haar te vinden. Aan zijn zeiden stonden zijn trouwe leger, zuivere fries paarden. Ze waren met ontelbaar veel. Askor, zijn rechterhand keek hem bezorgd aan. "Weet ie zeker dat u dit wilt?" Cobrazarao snoof nijdig. "Toon geen medelijden Askor, mijn tijd is op. Ik wil een waardige sterven." Een groot zuivere fries paard stond aan de linkse kant van Cobrazarao. Normaal de plaats van Zephyr. Die er niet was. Zijn naam is Zokur. Hij had een valse grijns op zijn gezicht. Opgewonden om te moorden; Hun tegenstanders waren met velen. Sterke leiders waren bijeen gekomen om wraak te nemen tegen Cobrazarao. Cobrazarao en zijn kudde hadden veel kuddes uitgemoord en landen ingenomen. En nu eisten ze dit terug. "Er komt een paard sir." Waarschuwde Askor. Een schimmel hengst kwam een boodschap overbrengen. "Jullie worden gespaard als jullie je nu overgeven." Even was het dood stil. Opeens begon Cobrazarao luid op te lachen. "Dwazen, leren jullie het nooit niet?" Cobrazarao schoot naar de hengst toe en rukte de schimmels luchtpijp er met één ruk uit. het levenloze lichaam plofte op de grond. Cobrazarao smeet het uitgerukte vlees naar zijn vijanden en lachte gestoord. De vijand keek hem vol afschuw aan. Woedend riep één van de leiders ten aanval. Cobra grijnsde. "So it begins? Waar wachten jullie op idioten? Val aan!" Zijn leger gingen allemaal over in rengalop. Honger naar moorden. De aarde beefde griezelig hard. Door de beukende hoeven van de fries paarden. Die reuzen groot waren. Zij kwamen afgestormd als treinen, klaar om te beuken. De vijand maakte een soort van muur samen. Om zichzelf sterker te maken. Maar Cobra's paarden waren gestoord. Zij deden een moord voor hun machtige leider. Ze sprongen gewoon op de muur van paarden, en doorbraken het zo. Cobra had een paar vijanden afgeslacht en  bleef plots staan. Zijn oude lichaam klaagde, zijn boten kraakten, zijn hart sloeg vermoeid. Zijn longen waren ziek, aan het bloed verlies uit zijn neus te zien. Was hij inwendig beschadigd. Hij werd omringd door de 5 leiders, die hem nu als een makkelijk doelwit zien. "Zie de oh machtige duivelse leider, hij die onverslaanbaar is. Nu word hij als een zielige hond afgeslacht. Jij zal vergeten worden, niemand zal nog aan jou denken." Cobra zijn rood/bruine ogen keken heel scherp. Hij had een valse glimlach op zijn lippen. Zijn manen hingen over zijn gezicht, dus zijn emotie was moeilijk te lezen. Plots viel één van de hengsten aan. Hij beet aan Cobra"s zei kant. Probeerde bij zijn ruggengraat te geraken. Maar hij bleef nog steeds een reus van een paard. De andere paarden beten zich ook vast aan Cobra. Hij voelde zijn stekende wonden, zijn warme bloed dat gleed over zijn vacht. Maar hij maakte geen geluid. Zijn gezicht bleef neutraal. Plots rukte hij zich met een ruk los. Een paard viel met een grote smak op de grond, Cobra plette het paard's schedel met zijn enorme hoef. De leiders reageerden vlug en schopte en beten Cobra. Cobra beukte weer tegen ze aan en schopte met zijn achter hoeven meerder maals op één van de leiders. Richting het hoofd en de borst, waar het levensbelangrijke hart huisde. Het paard hield het niet meer uit en stortte op de grond omdat hij levensgevaarlijke klappen had gekregen. Cobra opstootte zijn derde slachtoffer en rukte het verwarde dier zijn luchtpijp uit. Cobra vocht, hij had nog nooit zo hard gevochten, nog nooit zoveel moeite gedaan. Zijn laatste slachtoffer bleef hij maar slaan, en slaan en slaan. Ook al was zijn laatste slachtoffer allang dood. Uiteindelijk stopte hij vermoeid. Alle paarden waren gestopt met vechten en omringde Cobra. Cobra's paarden keken hem vol bewondering aan. Zijn vijanden hadden angstig gekeken. Cobra zakte door zijn benen. Askor ging bij hem staan. Nu liep er bloed uit Cobra's mond. Hij was stervende. Het was onmogelijk hieraan te genezen. "Mijn tijd... is gekomen...  Zokur... is jullie nieuwe.... leider..." Iedereen verwachte dit al. Zephyr was nooit geaccepteerd in de kudde. Hij was maar een half bloed... hij was niet zuiver. Cobra wist dat als hij alleen Zephyr naliet, zijn nakomeling geen leider zal worden. Daarom heeft hij in het geheim met een fries merrie gedekt, een fries merrie met zeer goede bloedlijnen. Zokur stapte tevoorschijn, hij was groot, gespierd, en slecht. Door en door slecht. "Stel me niet teleur... Maak Zephyr en de anderen af. Zij mogen... ons bloedlijn niet ten schande brengen." Hij blies zijn laatste lucht uit zijn longen, zijn ogen bleven open. Hij is gestorven. Zijn paarden steigerden en schreeuwen, als afscheid. Askor boog voor de nieuwe leider, Zokur's leger deed dit na. Askor scheurde de borst open van Cobra en rukte zijn grote hart uit zijn borstkast. Hij gaf het aan Zokur. Zokur moest de leiders hart opeten om te bewijzen dat hij een waardige leider was. Dit deed hij met veel gemak, zijn mond en hals waren besmeurd met Cobra's bloed. Daarna richtte ze weer hun aandacht op de vijand. Iedere vijand werd met veel wreedheid vermoord.
Zokur is nieuwe leider van de duivelse kudde van Cobra, de kudde die nooit een slachtveld verloren hadden. "Wat is nu het plan sir?" Vroeg Askor. "Wij gaan naar Dream Horses" Een valse gestoorde lach weergalmde door de omgeving....

RIP Cobrazarao