The devil in me

Thron ademde snel in en uit. De damp kwam van zijn vacht af. De wolkjes die uit zijn neus kwamen vervlogen al gauw in de lucht. Hij ging de drakenberg beklimmen. Tot helemaal vanboven. Dat koste hem een zware inspanning. Hij moest zijn lichaam trainen anders kon hij niets beginnen in die oorlog . Nee,dan ging hij dood van vermoeidheid of hij werd verloord omdat hij zwak was. De eerste training van deina was rennen in de sneeuw en dat was vermoeiend. Altijd dat vallen en terug op staan,het moest,anders betekende je niks voor de kudde. Hij haalde nog eens idep adem en zette toen een stap naar boven. Richting de top van die gruwlijke berg. Bij elke stap spanden zijn spieren zich op.Hij klom en klom en het zweet brak hem uit. Kleine straaltjes liepen van zijn neus naar beneden ,verder langs zijn benen,over zijn litteken naar zijn hoeven. Hij hijgde toen hij eindelijk de top bereikte. het gebied strekte voor hem uit. Hij kon vanaf hier zoveel zien. Zijn ogen flisten heen en weer. Hij keek naar boven en zag dat er zwarte wolken boven hem hingen. Het ging zo meteen regenen en onweren of een storm. En toen brak de regen door en hij werd nat,doorweekt. Zijn manen plakten tegn zijn huid en hij smoot zijn ogen

Het was een rustige dag, alweer. De dagen werden er toch maar niet beter op volgens haar. Ze had niets meer te doen en dat was dan ook enorm saai. De activiteit was voorbij en binnenkort zou de oorlog aankomen. Zij mocht niet meedoen omdat ze te jong was. Alleen als er bij die kudde ook veulens zouden meedoen lukte het nog wel, maar niemand zette veulens in het spel. Ze waren nodig om de kudde groter te maken. Ze konden getraind worden als een ware krijger. Ze zuchtte diep en draafde een stukje verder. De grote drakenberg kwam in zicht en de merrie bekeek de verte eens goed. Ze had een bekende geur geroken en was dan ook meteen er heen gelopen. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl haar oren tegen haar schedel lagen. Haar donkere ogen gleden over de omgeving en vlogen dan weer naar de berg. Ze zette haar stap wat sneller en klom de berg op. Het was donker en grijze wolken stonden hoog aan de lucht. De berg was besmeurd met die idiote sneeuw en af en toe gleed het veulen wat uit. Ze kon haar recht houden en liep wat sneller. Ze keek niet om, ze keek niet op. Haar ogen waren strak naar voren gericht en toonden geen enkele emotie. Geen gevoel. Het was pure leegte. Ze snoof luid en kwam aan op de grote drakenberg. De zwarte hengst was dan ook goed te zien in de witte sneeuw en daarom zag ze hem meteen staan. Het veulen liep kalm op de hengst af en knikte een keer naar hem. "Hallo. Thron was het, toch?" De jonge merrie keek hem nieuwsgierig aan. Ze kende hem nog niet zo goed. Hij was een tijd geleden toegelaten tot de kudde en het was zijn eerste activiteit geweest. Nu was de kans om het paard beter te leren kennen.

Thron hoorde gekraak. Er kwam iemand aan. Hij rook een bekende geur. Even later kwam er en veulentje op de berg. Het was ,hij wist het niet zeker,Anais,er waren in zijn kudde nog andere veulentjes,dus hij wist het niet zeker. het veulentje knikte naar hem. Hij knikte terug. Ze sprak zijn naam. "Ja,dat heb je juist." Hij glimlachte flauwtjes en keek haar aan. "Jij bent toch Anais,hé?" Hij hield zijn hoofd schuin en keek naar beneden. Te lang kijken geeft een slechte invloed. Voor hem toch. Hij briesde en witte wolkjes dansten uit zijn neus. Dat vond hij echt zo verschrikkelijk koud. Al maar goed dat hij zijn wintervacht ontwikkeld had. Hij schraapte met zijn hoef een kuiltje in de sneeuw. Dit was de eerste keer dat hij sneeuw gezien had. Ja,hij maakte geen grapje. Onder het sneeuwhoopje lag een stukje verdord gras. Hij had zoveel honger. Maar hij at geen verdord gras. Daar werd hij ziek van. Hij trilde eventjes met zijn vacht ,omdat er een sneeuwvlokje op zijn snuit viel. Eigenlijk veel sneeuwvlokjes. Hij schudde zijn hoofd en lachte.

Haar donkere ogen gleden nieuwsgierig over het gebied heen. Ze was hier al heel vaak gekomen. Ze was niet zeker, maar ze was hier misschien geboren. Of bij de rivier. Ze snoof even en sloeg met haar zwarte staart heen en weer. Het jonge merrieveulen had een hele dikke wintervacht ontwikkeld en zo leek ze een teddybeer. Stiekem hoopte ze dat die snel zou verdwijnen. Anaïs snoof kort en draaide haar oren alle kanten op om alles te kunnen opvangen van geluid. Het was even stil tussen beide paarden, maar de hengst kwam er dan weer tussen. Hij vertelde haar dat ze goed geraden had. Het veulentje glimlachte even en knikte. Ze kon goed onthouden want ze was heel slim. Dat zeiden wel meerdere paarden, dat ze slim was. Anaïs schudde haar hoofd eens en keek naar de hengst die vroeg of zij Anaïs was. Het veulen knikte opnieuw. "Klopt. Je kan net zoals mij goed raden." Een kleine grijns sierde de lippen van het veulen. Ze drukte haar oren weer tegen haar schedel en keek naar de hengst. Ze was rustig vandaag en hij ook wel. Zo konden ze een rustig gesprekje houden. "En? Hoe gaat het met je na die moeilijke activiteit?" Ze keek hem nieuwsgierig aan. Zijzelf had het rustig aangedaan en haar wonden waren net genezen. Ze had ook een litteken op haar borst, maar dat kwam niet van de activiteit. Ze had een veulen vermoord en daarvan kwam het. Ze grijnsde even, maar zodra ze zich weer op de hengst richtte veegde ze de grijns weg. Haar donkere ogen hielden de ogen van de hengst vast, terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

Hij zuchtte diep. Anais vroeg iets over de activiteit,hij was zich er mar vaag bewust van . Hij voelde zich op dit moment prima,je kon het aan zijn lichaamstaal zien. Je kon bij hem veel proberen,maar als hij het niet toeliet,dan liet hij het wel merken. "Het gaat eigenlijk best wel goed met me,de activiteit was wel wat vermoeiend,maar daar kan je van rusten." Hij lachte ,maar een paar seconden en dan was zijn grijns weer verdwenen. Hij keek het paardje aan en sloot even zijn ogen. Hij snoof de frisse geur van het gebied op. Fris? Nee niet echt. Hij nam de geluiden een voor een op en richtte toen zijn aandacht weer op Anias. "En het gaat het met jou?" Hij keek haar weer aan.

Het veulen keek nieuwsgierig naar de hengst en grijnsde licht. Haar donkere ogen gleden even over hem heen en ze merkte geen littekens op. Hij had hard gevochten met haar zus, maar zijn wonden waren vast genezen. Niet elke wonde werd een litteken. Ze snoof even en keek naar de omgeving. Ze stonden aan de top van de berg en je kon heel ver kijken. Ze vond het wel cool af en toe. Zeker als het nacht was en je naar de donkere gebieden staarde. Het veulen schudde haar hoofd even en draaide haar weer naar de zwarte hengst. Hij vertelde haar dat het goed ging. Hij zei ook dat de activiteit best vermoeiend was, maar daarvoor bestond er rust. Het veulen knikte meteen. Daar had hij zeker gelijk in. Ze hoorde de vraag en als het kon, zou ze nu haar schouders ophalen. "Ik zou het niet weten. Ik ben gezond, maar of ik goed gezind ben is nog een vraag waar ik geen antwoord op heb." Het veulen sloeg met haar staart heen en weer, licht geërgerd. Ze wist niet goed hoe ze het moest verklaren, maar goed. Ze draaide met haar oren heen en weer en wachtte alweer op een reactie van de hengst.

Mmmh,het ging interressant worden. Hij keek haar nieuwsgierig aan en wilde beginnen vragen te stellen,maar hij hield zich in. Hij wou niet beschouwd worden als een rateltante ofzoiets. Hij bleef haar aankijken en zie even niets. Wat moest hij zeggen? Geen idee. Anais sprak weer . Ze zei dat ze het niet zou weten ,maar ze was wel gezond,daar was hij blij om. Als er weer een vermoeiende opdracht kwam,was zij al een van de paarden die wel fatsoenlijk kon meedoen,net als hij. Hij knikte kort en tone sprak hij. "Waarom kan je er geen antwoord op geven? ". In zijn stem klonk er een sprankje medeleven,nee dat was het niet, niet medeleven,hij kon er niet opkomen. Nouja,pech dan. Hij grinnikte en keek voor zich uit. Hij zag in de bergen grillige vormen. het leek precies echt op een draak. Jeetje,Thron,wat ben je vandaag toch een dommie. Het gebied was zo vernoemd. Hij schudde zijn zijn hoofd en keek naar beneden. Zijn benen zaten onder de sneeuw en de modder en een beetje bloed. Er waren allerlei schrammetjes te zien. Van boven tot beneden. Hij wachtte op een reactie van het veulentje.

Haar donkere ogen gleden over de omgeving heen. Het begon weer licht te sneeuwen, maar dat was wel normaal in de winter. Duh. Ze schudde haar wintervacht een keer uit om de sneeuw eruit te krijgen. Het was best rustig op de drakenberg en dat was wel goed. Ze had geen zin in hevige drukte. Ze zuchtte licht en sloeg met haar zwarte staart heen en weer. Haar oren had ze nog steeds in haar nek gelegd. De jonge merrie merkte op dat de hengst best nieuwsgierig was. Zo leek hij wel op Kay. Die had ook interesse gehad in haar verhalen en zij in de zijne. Ze grijnsde licht en keek de hengst rustig aan terwijl hij een vraag stelde. Hij vroeg haar wat er dan eigenlijk was en waarom ze er geen antwoord op kon geven. De jonge merrie zweeg even en wist al helemaal niet hoe ze hier op moest reageren. "Ik weet het niet. Ik heb een hekel aan mijn moeder dus dan ben ik best kwaad, maar voor de rest gaat het wel denk ik. Ik heb geen problemen dus." De jonge merrie keek naar de hengst en dacht even diep na over nog een vraag. Ze wilde iets kunnen vragen zodat er meer gepraat kon worden. Nu was het elke keer stil en waren ze maar over één ding bezig. Bij Kay waren ze over zoveel bezig. "En hoe gaat het met jou? Heb je nog iets leuk meegemaakt of spannend of weetikveel?" De merrie grijnsde licht. Ze wilde er nog bij zeggen of verveelt, maar goed. Niet iedereen vond alles saai. Ze was nou eenmaal bijna een puber.

Hij keek naar haar,maar op een rare manier,hij kon het niet zeggen. Hij verveelde zich eigenlijk wel een beetje. Oké hij bgreep het wel,maar toch. Anias zei dat ze een hekel had aan haar moeder. Maar daar reageerde hij niet op. Hij wou haar geen stomme gevoelens geven enzo. Het was stil en elke keer moest er iemand van hun het gesprek in gang kouden of starten. Maar hij ging het toch vragen van haar moeder. Hij was nou eenmaal zo nieuwsgierig. " Waarom heb je een hekel aan je moeder? Was er iets ergs gebeurt tussen jullie?" Hij had nog nooit zijn moeder gezien. Hij was ergens in een bos gedumpt toen hij een veulentje was. Of hij was bijna een jaar. De band tussen zijn moeder en hem werd kapot gerukt en nu zag hij ze nooit meer. Nooit meer. Hoe zou zijn moeder eruit hebben gezien? Wat was haar karakter? Had hij haar karakter? Hij wist het niet,en hij kon er nooit meer achterkomen. "Ikkeu,sorry dat ik daar over begon,ik weet zelfs niet wie mijn moeder is,of was zou ik maar zeggen? Misschien leeft ze nog of misschien niet. Maar ja,niets interessants natuurlijk." Hij zuchtte en keek haar met een droevige blik aan. Hij antwoorde op de tweede vraag die zij stelde aan hem. "Met mij gaat het goed,denk ik,ik heb niks spannends meegemaakt,behalve die ene ontmoeting met de zwarte merrie dan. Heb jij iets spannends meegemaakt? Hij zuchtte en schudde zich uit toen hij wachtte op de reactie van haar.