Live and let die ~ Open

De merrie stapte langzaam voort. Stapje voor stapje voerden haar benen haar naar een eindbestemming. Welke wist ze niet, en ze was ook niet bijster enthousiast om dat uit te gaan zoeken. Vandaar dat ze maar langzaam vorderde. De normaal witte merrie was nu eerder grijs; vuile grijs/bruine vlekken zaten op haar vacht, haar manen en staart waren klitterig en zaten vol takjes en andere troep. Her en der ontsierden wonden haar lichaam. Ze was onoplettend geweest de laatste tijd. Haar hoofd deinde langzaam mee op het ritme van haar passen. Ze had niets te doen, niets te willen. Cio was weg. Gone. Voorgoed. En hij had alle levenslust die ze in zich had, met zich meegenomen. Geen traan rolde over haar wang. Ze had al genoeg verdriet gehad. Nog steeds kon ze niet zonder een sterk gevoel van pijn en gemis aan hem terugdenken, maar de tranen waren op. Ithilwen, haar eigen stralende ster, had ze ook in geen eeuwen meer gezien. Waar zou ze zijn? Hoe zou ze eruit zien? Wié zou ze zijn? Nirvana zou er een moord voor doen om antwoord op die vragen te krijgen, en twee om haar geliefde dochter ook in het echt weer te zien. Plotseling hield de merrie stil en schudde ze een keer heftig haar hoofd. Zo moest ze niet denken. Het was verleden, ze moest het laten rusten - dat had ze immers altijd gedaan. Ze was er het paard niet voor om in het verleden te blijven hangen, en dat was precies wat ze nu aan het doen was. Haar blik verhardde. Ze waren er niet. Punt. Ze had het lange tijd prima gered in haar eentje en zou dit nu ook kunnen doen. Of ze het wilde was een tweede, maar daar ging ze nu niet over nadenken. De witte merrie zette zich weer in beweging, maar wat sneller dit keer. Ze zou weer een doel moeten vinden in dit leven. En snel. Nogmaals hief ze haar hoofd en dit keer liet ze zoekend haar blik over haar omgeving glijden.



[Open; meerdere paarden mogen ook (: ]

Nojin werfde wat rond in de vallei. Hij had zijn hoofd deze keer laag bij de grond alsof hij iets zocht. Eigenlijk deed hij dat wel. Hij zocht nar de beste plukjes gras om ze af te knabbelen. Zijn manen waren goed gegroeid sinds hij hier was. De langste manen raakten met hun punten net zijn schouder. Hij schudde eens zijn hals uit en rechtte hem weer. Nog steeds was hij diezelfde trotse hengst die hij altijd was gweest. Nog steeds had hij diezelfde zwevende gangen die hij had gehad toen hij in de showring liep. Hij priemde zijn slanke oren trots naar voren en snoof eens. Zijn vacht glansde in de herfstzon die hoog aan de hemel stond. Het was een redelijk warme dag wat goed deed op zijn vacht. Nojin had niet heel veel wintervacht maar hij zou de winter wel doorkomen, hoopte hij. Toch verlangde hij naar meer gezelschap. Misschien een kudde ofzo. Nee, hij zou niet onder iemand gaan staan, dat konden ze vergeten hoor. Niemand was de baas over Nojin, stallion from the golden sands. Hij grijnsde eens. Zo stelde hij zich altijd voor. Paarden zouden hem zo kennen. Hij verborg zijn afkomst niet. Waarom zou hij? Hij had al veel geleerd van in het wild te leven. Tegen zijn zin respecteerde hij de merries iets meer. Waarom moest liefde echt van belang zijn? Nojin had nooit geleerd wat liefde was. Een merrie liep in de verte. Nojin keek haar even aan. Man, wat zag die eruit! Hij zuchtte eens. Hij moest zijn ijdelheid maar eens aan de kant zetten en toch maar eens een praatje gaan slaan met het paard. Hij spoorde zichzelf aan tot een zwevende draf. Hij hield zijn zijdezachte staart trots in de lucht. Hij deed er zoveel moeite voor om zijn staart zo min mogelijk te laten klitten en daar was hij best trots op. Hij krulde zijn slanke hals en keek met zijn grote amandelvormige ogen naar het paard. Naarmate hij dichter kwam zag hij dat het een merrie was. De vacht die eens zo wit als sneeuw moest geweest zijn was bedekt met vuil en sloeg grijzig uit. Nojin zuchtte eens. waarom had hij zich toch aangezet om een gesprek te beginnen? Hij ging over in een soepele draf terwijl hij de merrie in de gaten hield. Zijn slanke hoeven zette hij telkens rustig neer. Zelfs in stap leek hij haast te zweven. Hem moesten ze zeker niet uitdagen voor een gevecht. Vechten kon hij helemaal niet en wou hij niet. Het bedierf je vacht. Hij hield een meter of twee voor het paard halt en knikte eens vriendelijk. Nojin was altijd redelijk vriendelijk tegenover andere paarden. Buiten als hij echt een pokkehumeur had zoals de eerste dagen in DH. "Goedendag dame." Sprak hij rustig met zijn charmante stem. Nojin was een echte charmeur. Hij wist hoe hij met de merries moest omgaan, dat hadden de mensen hem geleerd. Enkel waren de merries hier net iets minder meegaand dan de merries bij de mensen. "Wat is jouw naam?" Vroeg hij daarna geïnteresseerd. Hij keek haar nieuwschierig aan met zijn grote bruine bambiogen. Hij was oprecht geïnteresseerd. Iets vertelde hem namelijk dat er meer onder dat hoopje ellende zat dan wat hij nu zag. Het leek hem een heel andere merrie te zijn dan dat ze nu liet zien. Iets wat hem nieuwschierig maakte om te ontdekken hoe de merrie echt was.

Tot haar grote en oprechte verbazing hoefde ze niet lang te wachten voor er een paard kwam aanzetten. Ze had in geen maanden met iemand gesproken, en nu ineens - BAM - stond er iemand voor haar neus. Het was te vreemd voor woorden. Maar stiekem maakte het haar helemaal niet uit, het was een kans om opnieuw te beginnen, haar verleden achter te laten en gewoon te zijn. Nieuwsgierig nam ze de hengst, die intussen bijna bij haar was, in zich op. Hij was slank gebouwd en leek een hoop spieren te ontberen die anderen wél hadden, al was het maar ter zelfverdediging. Zijn kracht zou waarschijnlijk in snelheid en wendbaarheid schuilen. Ook bezat hij iets waar Nirvana normaal een gloeiende hekel aan had, maar waar ze nu wel om kon lachen. Trots, zo ver doorgevoerd dat het arrogant was, met een grote portie ijdelheid. Iets wat bij zijn leeftijd leek te horen, want de hengst leek nog maar net uitgegroeid. De witte merrie glimlachte. "Goedendag dame," klonk zijn stem, beleefd. "Wat is jouw naam?" Gezien zijn eerdere beleefdheid verbaasde het de merrie dat hij geen u zei, maar ze was er wel blij om. Ja, ze was oud, ouder dan de meesten hier; jarenlange ervaring had haar gemaakt tot wie ze was. Maar dat betekende niet dat ze ook als zodanig aangesproken wilde worden. Eigenlijk ergerde het 'dame' haar al, maar ze besloot het te laten zitten. "Je kunt me Nirvana noemen, als je wilt," sprak ze; haar stem was het enige wat niét door de tand des tijds was aangetast en was nog even helder en zuiver als voorheen. Haar houding was bijna ongemerkt ook veranderd. Ze stond trotser, zelfverzekerd. "En nu zou het wel redelijk handig zijn als ik jou ook bij naam kon noemen," grijnsde ze. Er was een lichte fonkeling te zien in haar ogen, een schittering, veroorzaakt door het feit dat ze weer eens met een ander contact maakte. Het was nu zoveel makkelijker om niet aan de nare dingen te denken, om die naar de achtergrond te verschuiven. Verhuizen naar de kluis in het achterste hoekje van haar ziel en die vervolgens met een stevig hangslot dicht te doen. Opnieuw te beginnen.

Nojin keek de merrie rustig aan. Veel paarden zouden hem een arrogante etter vinden. Hem mijden en met een grote bocht om hem heen willen lopen. Echter wisten ze niet dat hij niets kon veranderen aan zijn gangen en zijn houding. Als hij echt heel graag zou willen zou hij dat natuurlijk kunnen. Al zat het allemaal heel diep in zijn geheugen en deed hij het automatisch. Zijn opleiding bij de mensen had van hem een echt showbeest gemaakt. Een paard dat enkel wou winnen en dat vuur liet branden in zijn ogen. Een paard dat vastberadenheid uitstraalde met een tikkeltje arrogantie en ijdelheid. Voor mensen was hij een absolute parel, voor andere paarden was hij een arrogante ijdele eikel. Het kon hem weinig schelen. Als ze met hem spraken zouden ze vanzelf wel merken dat hij niet zo'n etter was als dat hij eruit zag. Nojin bekeek de merrie rustig, niet dat het serieus opviel. Hij zag dat ze trotser stond. Alsof ze een keuze had gemaakt om weer die stralende witte merrie te zijn. Hij wist niet hoe ze was geweest maar iets in hem vermoedde dat het een trotse merrie was. Eigenlijk een best wel mooie merrie als je het hem vroeg. Onder dat vuil op haar vacht en de klitten in haar manen moest een mooi paard zitten. Eentje dat straalde en trots mocht zijn op haar uiterlijk. "Mooie naam," complimenteerde hij haar. "Mijn naam is Nojin, Stallion from the golden sands. Maareuh zeg gewoon Nojin." Zei hij met een grijnsje. Hij zag de twinkeling in haar ogen en hield de glimlach op zijn snuit. Veel groter als haar was hij niet, misschien zelfs maar even groot. Nojin was met zijn 1.63m een klein paard. Toch was hij redelijk groot voor een echte akhal teke. "Ben jij hier al lang? Ik bedoel in het gebied dat ze DH noemen. Ik snap er echt niets van. Het lijkt wel een gigantische weide met natuurlijke stallen en drinkplaatsen." Vroeg hij aan haar. Hij keek nog steeds nieuwschierig naar haar. Hij was duidelijk verwonderd over de pracht die de natuur had. Misschien was het dan toch nog niet zo slecht om in het wild te leven. Toch mistte hij nog steeds en borstel die over zijn vacht heen ging. Een lekker warme deken en het heerlijke hooi. Maar de banaanensnoepjes mistte hij het meest net als zijn verzorgster. Het was echt een schat van een mens geweest. Eentje waarvan hij wist dat ze nooit een dier kwaad zou doen en haar leven voor hem zou geven.

Kalm zette ze een achterbeen op rust en keek even om zich heen, terwijl ze op de reactie van de hengst wachtte. Het was mooi hier, dat zeker - dat was haar nog helemaal niet opgevallen. Maar voor ze haar omgeving beter in haar op kon nemen begon de hengst al te praten en haar blik werd naar hem terug getrokken. Zijn compliment liet haar koud - wat had ze eraan een mooie naam te hebben, voor hetzelfde geld had ze een lelijke, so what? Vervolgens noemde hij zijn naam. Die.. behoorlijk lang was. Er verscheen een lichte frons. Wat ongewoon. "Wat vreemd. Waar komt dat 'stallion from the golden sands' vandaan?" flapte ze er meteen uit, toch wel nieuwsgierig. Ze glimlachte, haar hoofd kantelde iets. "Goed dan, Nojin. Prettig kennis te maken." Ze zag de hengst glimlachen en voelde zich op haar gemak. Het was rustig hier, en ondanks de arrogante uitstraling bleek de hengst nog best mee te vallen. De witte merrie wierp een snelle blik op de lucht, die donkerder begon te worden. Haar oren schoten heen en weer. Ze liet een zacht gegrom horen. Waarom nou weer regen! Toen ze iets beter om zich heen keek zag ze dat het al weer herfst was geworden. Ergens vond ze dat geen probleem - eindelijk geen last meer van die vervelende vliegen - maar het betekende dat de winter eraan zat te komen. Een seizoen waarin amper voedsel was te vinden. Ze zuchtte zacht. Toen besefte ze dat de hengst al weer verder vertelde. En alweer begreep ze hem niet. "Ja ja, ik ben hier al een aardige tijd - maar wát? Weides? Stallen?" Niet-begrijpend keek ze hem aan. In hemelsnaam, waar had die vent het over? Verward schudde ze haar hoofd; zo mogelijk lagen haar manen daarna nog slordiger over haar hals. Kort wierp ze nog tweede blik op de lucht en begon toen te lopen, ondertussen de hengst een wenk gevend dat hij mee kon komen. Ze vond het fijner om lopend te praten, en bovendien gaf het ze misschien een kans om de regen wat langer te ontvluchten. Al gauw dacht ze weer na over zijn woorden, die haar, geboren en opgegroeid in de wildernis, niets zeiden. Het werd haar duidelijk dat de hengst, ondanks zijn jeugdige leeftijd, al aardig wat van de wereld had gezien.

Nojin grinnikte even om haar opmerking. Die vraag had hij eigenlijk al lichtjes verwacht. Hij keek de merrie aan terwijl hij zijn linkerachterhoef verplaatste. Snel wierp hij een blik op de hemel. In de verte kwam een donker pak wolken aanzetten. Gevuld met regen en waarschijnlijk ook wel wat donder en bliksem. "Bijnaam die de mensen mij gaven. Meer iets voor in de showring." Zei hij redelijk simpeltjes. Voor Nojin was het allemaal zo gewoon dat hij er soms niet bij stilstond dat de meeste van de paarden hier nog nooit een mens hadden gezien en enkel verhalen over hun hoorden. waarschijnlijk allemaal slechte verhalen over dat het monsters waren enzo. Zo zag Nojin ze dus absoluut niet. De merrie deed teken dat hij haar moest volgen toen ze begon te stappen. Hij liep rustig langs haar op met zijn staart trots in de lucht. Zijn oren trots naar voren gepriemd en zijn hals gekruld. "Hahaha sorry. Klinkt waarschijnlijk vreemd niet? Nu ja, ik ben niet in het wild geboren. Ik ben geboren op een luxe stoeterij voor akhal teke's. Mijn moeder stierf toen ik drie maanden was aan kolieke. De mensen hadden mij opgevoed en mij gedrild tot showbeest. Ik zou dekhengst worden. Digniti, mijn moeder, was een beloftenvolle merrie en moest absoluut gedekt worden door safebeal, de beste hengst op dat moment. Daaruit ben ik voor gekomen. Ik was een succes. Ik won elke show die ik liep." Sprak hij nogal verzonken in gedachten. Hij staarde een beetje naar het gras maar bleef op hetzelfde tempo lopen. Hij schudde zijn hoofd eens en glimlachtte. "Ik wijk af. Een stal is de plek waar je als tam paard slaapt. Het is er lekker warm in de winter en je krijgt brokken en hooi. Overdag mag je in een groot grasveld dat omheind is door hout zodat je niet weg zou lopen. Dit is eigenlijk een soort weide zonder omheining en een grot zou je kunnen zien als stallen. Het is echt fasinerend. Maar toch zou ik graag teruggaan naar de mensen. Ik mis gewoon het in de spotlight staan. Het zit er zo ingedrild en het was gewoon mijn leven. Ik heb helemaal geen idee hoe je zou moeten vechten of wat je moest doen als er een wolf zou komen. Klinkt hopeloos niet?" Grinnikte hij lichtjes. Hij keek de merrie met een grijns aan. Nojin praatte best veel, dat wist hij maar al te goed. Maar hij vertelde ook erg graag. Hij keek naar de merrie langs hem met een vragende blik. Zou ze hem begrijpen?

Na haar - toch redelijk simpele - vraag kwam er een hele woordenstroom uit de hengst. Verbaasd keek ze hem aan, maar ze bleef aandachtig luisteren naar zijn verhaal. Af en toe ging er een rilling door haar heen. Ze had één keer een aanvaring gehad met mensen. Ze was nog jong geweest, misschien een jaar oud. Tweevoeters met dingen die gigantisch veel geluid maakten. Het had niet veel gescheeld, of ze was gevangen. Brr, ze moest er niet aan denken! Van Nojin's verhaal snapte ze ook niet veel. Er kwamen té veel woorden langs die ze niet begreep. Showring, stoeterij, koliek, tam, show, dekhengst, brokken, hooi, omheining. Na zijn betoog zweeg ze een tijdje, om de indrukken te verwerken. Wat ze er wél van begrepen had was dat hij het miste. Ze probeerde het voor zich te zien. Paarden, in donkere hokjes gepropt, net zo trots en slank als Nojin. Mensen die hen eten gaven, bepaalden wanneer ze mochten lopen en hoe. Nee, ze kon simpelweg niet begrijpen wat hij eraan kon missen. "Wat mis je dan? Waarom ga je niet gewoon terug?" vroeg ze, oprecht geïnteresseerd. Een degelijk verhaal had ze nog nooit gehoord. Ze glimlachte. "Niet hopeloos, maar je zult het wel moeten leren. Het leven hier kan hard zijn, als je niet weet hoe je ermee om moet gaan," antwoordde ze. De merrie had zelf ook een aantal littekens verzameld, waar ze zeker niet mee te koop liep. Herinneringen aan gevechten. Soms met anderen, maar vaker tegen roofdieren, die haar wel als smakelijk hapje zagen. Of als gevolg van een stom ongeluk. Ze besloot om verheldering te vragen van enkele begrippen. Het was een compleet andere wereld, maar ze was vastbesloten het te gaan begrijpen. En als Nirvana ergens vastbesloten over was, zou ze niet stoppen tot het haar gelukt was. "Wat zijn... hoe noemde je dat ook alweer... Shows? En een stoeterij.. Dekhengst?" Haar ogen keken hem voortdurend aan, nieuwsgierig naar zijn uitleg. In tegenstelling tot het zijne, was haar 'geschiedenis' zelfs saai te noemen. Toch kon ze het niet laten het wilde leven even te promoten. "Ach, zo slecht is het hier niet. Eten in overvloed, gaan en staan waar je zelf wilt, vrienden maken, veulens krijgen, een kudde leiden; het is allemaal mogelijk. Je hebt het zelf in de hand." Nirvana kon het niet laten. Ze hield van de vrijheid, van de buitenlucht, van het gevoel als ze over vlaktes galoppeerde met de wind in haar manen.

Nojin zuchtte even. Waarom ging hij niet terug? Die vraag was makkelijk te beantwoorden. hij wist de weg terug niet eens. Hij keek haar aan. "De zekerheid van veilig te zijn. Zorgeloos leven en heerlijke snoepjes toegestopt krijgen. Alfa zijn zonder ervoor te moeten vechten. Met andere hengsten gewoon zorgeloos op wei staan. Plezier maken met de jonge paarden. Ze kijken naar je op alsof je hun alles bent, hun grote voorbeeld. En waarom ik niet terugga? Simpel. Ik weet de weg niet eens meer terug. Mijn hoofd had zo vast gezeten in de vreselijke beelden, die vreselijke geuren. Ik heb urenlang zitten galoperen zonder het werkelijk te beseffen." prak hij zachtjes. Ondanks dat hij zo trots stapte zag je de pijn in zijn ogen. Voor even hoorde hij weer het angstige gehinnik van de merries, de veulens. Hij hoorde het gekraak van balken, knetterend vuur. Overal om hem heen was vuur geweest. Hij had het helse lawaai van de brekende zware balk boven hem gehoord. Hij had zijn hoeven horen kleterren toen hij angstig naar achteren was gesprongen. Hij zou de hitte zo nog kunnen voelen. Het was een wonder dat hij niet verbrand was geweest. De mensen zouden hem als een held aanzien. Waarschijnlijk dachten ze nu dat hij dood was ofzo. Hij werkte zichzelf los van zijn gedachtengang. "Kun jij mij wat leren. Je ziet er een erg slimme merrie uit met veel levenservaring hier in het wild. Je ziet het vuur branden in je ogen." Sprak hij rustig. Hij grijnsde er even bij. Je zag zo dat ze de vechtlust had dat een echt wild paard hoorde te hebben om te overleven en oud te worden. Hij zou haar echt eeuwig dankbaar zijn moest ze hem een paar dingen leren. Hij grinnikte even over haar vraag. "Op een show hoef je enkel mooi te zijn. Stamboompaarden, de duurdere paarden die een zuiver ras zijn, worden er geshowt zeg maar. Ze strijden om het meest perfect te zijn, zo mooi mogelijk. Mensen kijken naar je bouw, je uiterlijk, de indruk die je geeft. Alles moet zo mooi mogelijk zijn. Een stoeterij is een plek waar allemaal paarden staan van hetzelfde ras. Meestal toch. Er worden dus paarden van dat ras gefokt. Een hengstige merrie wordt er gedekt door de best bijpassende hengst om een zo mooi mogelijk veulen te krijgen. Een dekhengst is een hengst die de merries dekt. Meestal willen de mensen dat hij zijn beste eigenschappen doorgeeft zodat het veulen nog mooier, nog beter wordt. Klinkt best grof in jouw oren niet?" Hij toverde een speelse grijns op zijn gezicht. De meeste merries hier vonden het barbaars. Ze vonden het vreselijk dat een merrie tegen haar echte wil in zou gedekt worden. Voor de mensen was het heel normaal. Maar een echte dekhengst wist wat hij deed. Hij draaide de merrie zo rond hem heen dat ze het wel toeliet. Lieve woorden, een zachte aanraking en ze stelde zich zo voor hem open. Nojin had het allemaal van zijn vader geleerd. Safebeal was zeker en vast een ervaren dekhengst geweest maar hij had zijn hart verloren aan een welsh. Een schande maar hij veranderde er niets aan. "Hier leven is ook best prachtig, voor een tijdje. Het is moeilijk hier voor mij. Merries zijn hier zo.... anders. Hier draait alles om liefde. Ik heb dat gevoel nooit gehad. Ik weet niet eens wat het is. Mijn vader beschreef het als het meest prachtige op aarde, maar ik ken het niet. enne een kudde leiden hier is niet makkelijk, al lijkt het mij geweldig." Sprak hij zachtjes. Sinds wanneer kon hij zo makkelijk met een merrie praten? Hij had nog nooit zo'n rustig gesprek met een merrie kunnen voeren. Hij vond het best vreemd van zijn eigen.

De merrie luisterde aandachtig. Eén oor stond naar hem toe gericht, de ander naar voren; zelfs hier, waar het toch redelijk vredig leek, was het mogelijk dat er gevaar kon dreigen. Je moest altijd blijven opletten - regel 1 van het overleven. Maar de merrie was erin getraind. Het werd zoiets als ademhalen. "Zitten galopperen, dat vind ik knap," grijnsde ze na zijn uitleg, maar al gauw verdween de grijns. Ze wist niet wat hij precies bedoelde met 'vreselijke beelden en geuren', maar dat kon ze wel gokken. Wat anders had het geweest kunnen zijn dan een brand? En vreemd genoeg kon ze ook begrip opbrengen voor de redenen waarom hij liever was gebleven. Blijkbaar was hij een soort god geweest daar, en wie vond het nou niét leuk om op een voetstuk te staan? "Het spijt me dat het gebeurd is," sprak ze zacht, lichtjes haar hoofd schuddend. Je toekomst letterlijk in vlammen op zien gaan. Zelf was ze ook meerdere keren bij een brand betrokken geweest, maar dat is niets vergeleken met wat Nojin meegemaakt had. Heftig. "Kun jij mij wat leren. Je ziet er een erg slimme merrie uit met veel levenservaring hier in het wild. Je ziet het vuur branden in je ogen." Een tikkeltje verbaasd keek ze hem aan, maar zonder dat het tot haar door drong knikte ze. "Goed, geen probleem," glimlachte ze. "Later." Het beeld wat de hengst schetste met zijn volgende uitleg, deed haar nogmaals rillen. Een wereld die draaide om schoonheid, en schoonheid alleen. Het leek erop dat je het van je uiterlijk moest hebben, hoe je geboren was. In het wild kon je tenminste nog wat doén om succesvoller te worden. Trainen, bijvoorbeeld. Werd je daar niet mooi geboren, was meteen je kans op een goede toekomst vergooid. Ze brieste na zijn woorden. "Best wel. Je hebt gewoon geen keus." Zowel als merrie niet, als hengst, als wat je wilde gaan doen... Geen vrijheid. Ze zwegen allebei even, in gedachten verzonken. Toen sprak de hengst verder. Over merries, over liefde. Na zijn relaas hield de merrie nog een langere tijd stil. Denkend aan Cionaodh, vertrouwde ze haar stem niet genoeg om nu te reageren. En als er iets was dat ze niet wilde, was nu instorten, recht voor de ogen van de hengst. Dat was iets wat haar trots simpelweg niet toe zou staan. "Misschien zul je het ooit nog kennen," was het enige wat ze zei, daarna snel verder gaand op het volgende onderwerp. "Een kudde leiden kan lastig zijn. Je hebt de verantwoordelijkheid over anderen. Maar het is wel veiliger om in een kudde te zitten. Ik zou er eens over nadenken, als ik jou was. Gewoon om een kudde te joinen. Het betekent meer veiligheid." Zelf had ze ook een tijdje haar eigen kudde gehad. Maar uiteindelijk hadden zij en.. Cio.. te weinig leden gehad en viel de kudde uit elkaar. Misschien was ze nog wel van plan een kudde uit te gaan dagen. Binnenkort. De merrie glimlachte. Dat was nog best een goed idee, het zou haar weer wat te doen geven. Ze dwong zichzelf aan Nojin te denken, aan het leven dat hij geleid moest hebben. Ze wilde nu niet denken over Cio of Ith. Nu even niet. Toch wist ze helaas zo snel even niets anders om te vragen en wachtte dus maar Nojins antwoord af.

Nojin keek haar even aan. Even keek hij haar bedenkelijk aan. Wat was er zo knap aan galoperen? Als paarden hun schouder hadden kunnen ophalen had hij het zeker en vast gedaan. Hij besloot er niet op in te gaan en zeker niet nog sierlijker te gaan lopen en arrogant 'weet ik' uit te kramen. zo'n showhengst was hij nu eenmaal niet. Tuurlijk genoot hij van de god te zijn voor anderen. Aanbeden te worden door mensen. Als hij nog maar uit de schaduw van zijn stal kwam hoorde hij de Ooo klaken al uit hun kelen komen. Dan kon hij niet anders dan triomferen en genieten. Dan stelde hij zich extra recht om beter op de foto te staan. Maar ze moesten niet bij hem in de buurt komen. Dan draaide hij door. Hij haatte vreemde mensen gewoonweg erg. Nojin zuchtte even onmerkbaar. "Het is gebeurd, niemand veranderd het nog. Ze wouden mij dood. Omdat ik de beste van de wereld zou worden. Andere mensen konden er niet tegen. Maar als ik terugkeer zal ik triomferen." Zei hij vastbesloten. Je zag voor even het vuur in zijn grote amandelvormige ogen opflakkeren. Hij zag het helemaal voor zich. 'Nojin, na lange tijd gedacht te hebben dat hij dood was blijkt hij te leven.' Hij zag de krantenkoppen zo voor zich. 'Tam paard weet te overleven in het wild.' Nog een krantenkop die waarschijnlijk zou verschijnen. Even grijnsde hij om die gedachte. Hij zou het enkel en alleen te danken hebben aan de hulp van de andere paarden. Hij knikte om haar antwoord op zijn vraag. Hij had tijd, hij zou geduldig zijn tot ze hem wat zou leren. Nojin keek even naar de bergen een aantal meters verder. Daar had hij zijn eerste nacht doorgebracht gehad. Hij wist dat het er stormvrij was. Al wou hij helemaal nog niet stappen met wandelen. Zijn spieren strekken deed goed terwijl hij een rustig gesprek voerde met de merrie. "Je kan alleen hopen dat je een baasje vind die bij je past." Sprak hij toonloos achter haar veronderstelling. Nojin had zijn perfecte baasjes gehad. Ze hadden veel mensen weggestuurd met de boodschap dat hij niet te koop was. Of ze echt van hem hielden of ze hem gewoon wouden voor het geld wist hij niet. Zolang zijn verzorgster maar van hem hield, dat was het belangrijkste. Hij keek even bedenkelijk naar de merrie. Opeens leek ze erg droevig te zijn toen het over liefde ging. Wat was er gebeurd dat ze er zo droevig om werd? Hij duwde zijn neus instinctief even tegen haar hals aan. Een korte aanraking, maximum een seconde of twee. Van zodra hij het doorhad wat hij deed haalde hij zijn neus alweer weg. Hij briestte even en dacht na over wat ze zei over een kudde. "Een kudde is handig maar die leiders staan mij niet aan. Ze zijn dominant en dat pik ik niet. Zelfs hengsten tegenover elkaar op de stoeterij waren niet dominant. Ik mag jong zijn maar doordat ik zo'n succes had ik de hoogste rang van de hengsten. Het waren er maar een tiental maar meer als genoeg. Toch heb ik nooit het gevoel van macht gevoeld. Wel de verantwoordelijkheid." Sprak hij rustig. Nee, hij had zich absoluut geen leider gevoeld in de tijd bij de stoeterij. Meer een groep vrienden onder elkaar en soms was er wel eens ruzie. Dan moest hij de rust terugbrengen in de kudde en de jonge hengsten wat intomen. hij zag het meer als een plicht die de mensen hem gaven dan echt leider zijn van een kudde.