Celebrian

Het zonnetje was ver te zoeken hier, tussen de bladeren van de taigabomen. Een rilling ging door haar heen toen een koud windje haar huid streelde en Amani koud maakte. Het koude windje speelde met haar voorpluk en de merrie voelde het heen en weer schuiven. Af en toe gingen haar haren voor haar gesloten ogen zitten. D’r voorpluk was een speelbal in de wind maar zat vast aan haar hoofd zodat het niet weg kon gaan. Amani kreeg al iets langere vachthaartjes door het koude weer en de aankomende winter. Dh verandert, dacht Amani. De paarden waren ook aan het veranderen en werden serieuzer en meer van dat soort stuff. Met bijna niemand kon je lachen meer. Tuurlijk kon dat nog best maar dan om de hele grappige dingen en dan alsnog kreeg je er alleen maar een grijns vanaf. Je zou kunnen zeggen dat Amani de andere tijden miste, de tijden waar je om totaal niets kon lachen en bleef lachen. Misschien lag het wel aan Amani zelf en liep ze dat soort dingen mis. Wie weet? Een kleine zucht werd hoorbaar maar verschool zich in wolkjes. Amani vermoedde dat het al later werd. Hoe wist ze zelf ook amper maar dat was gewoon iets wat ze onderhand wel kon voelen. Amani miste iets en dat gevoel werd gewoon steeds sterker. Misschien werd ze ongelukkig. Weer was dit iets dat ze niet wist waarom.
Amani stond in een ruk stokstijfstil, een geur drong haar neusgaten binnen. Even draaiden haar oortjes alle kanten op om geluiden op te vangen en bleef nog even staan. Ze snoof nog een keer en liep richting de eigenaar van de geur. Een kleine hinnik kwam er uit haar keel en Amani liep nog verder. Eenmaal bij het paard zweeg ze, knikte ze en bleef staan. Haar houding was zelfverzekerd.

[Celeb :) flutje en supah originele naam =3]

Misschien zou het weer eindelijk écht slechter worden. Dat weldra echte sneeuw zou vallen en het afgelopen zou zijn met dat té warme najaarszonnetje. Een glimlach krulde haar lippen en zorgde ervoor dat er een krankzinnige blik in haar ogen gevormd werd. De groene glinstering was ver te zoeken – wanneer zij hunkerde naar bloed, werden haar ogen zwarter dan ooit. Dreigend en waarschuwend. Donker en ijskoud. Wachtend op het juiste moment om een slag te slaan. Zelden faalde zij. En hoewel dat een schandvlek was op haar CV, accepteerde ze dat lot. Geheel perfect was zij niet meer sinds tóén.
~Vuur was overal. Het water kon hem niet meer tegenhouden. Hun grote broeder, de wind, wist niet waar hij blazen moest om elk uit elkaar te drijven. Het mislukte faliekant. Een schreeuw klonk in de lucht. Sneed door de hemel heen en liet bliksemschichten op de aarde komen. Duivels was de lach van hém. Hij die wist hoe hij háár moest grijpen. Hij die in staat was om haar hersenen niet meer te kunnen laten werken zodat ze fouten beging die feitelijk gezien vermijdbaar waren. Wóedend haalde ze naar hem uit. Tevergeefs. Hij was sterker, groter en kon haar met gemak aan. Waaróm? Omdat híj het wilde. Want híj zou áltijd krijgen wat hij wilde. Haar eigen wil viel in het niets bij de zijne.~ pijnlijk waren de gedachten aan de nacht waarin alles gebeurde. Dat haar geest van haar lichaam gescheiden werd en tot snippers verscheurd werd. Pijn had zij geleden. Tranen waren uit haar ogen gerold. Niet omdat zij verdriet had, maar omdat ze deze fouten niet had hóeven maken. Ze had dit alles kunnen vermijden zodat ze nu nog perfect had kunnen zijn. Maar dat was ze niet. Niet meer. Zou ze ook nooit meer worden. Het was de énige keer dat ze iets niet kón krijgen, hoe graag ze het ook wílde. Ze was teleurgesteld in zichzelf.
En toen stond zij daar. Zomaar, ineens. Meteen kneep ze haar ogen samen en snoof ze diep. Verschrikt –hoeveel had zij gehoord? Wat had zij meegekregen? ’Hoe lang sta jij daar al te luistervinken, voskleurige ballon?’ achterdochtig was haar stem. Niet in staat om een masker op te zetten. Het was nooit de bedoeling geweest dat ze zichzelf zo zou laten gaan.
De wind blies door haar manen en fluisterde in haar oren wat hij wist. Even was ze van haar stuk gebracht, maar al gauw wist ze zichzelf weer te herstellen. Een frisse wind waaide in haar brein ~ de angst die ze net had bezeten, was verdwenen en een lieflijke glimlach sierde haar gezicht. ’Neem me vooral niet kwalijk, voskleurige ballon, vanwege het feit dat ik mezelf éven heb laten gaan. Hopelijk hebt u er geen blijvende hersenschade aan overgehouden.’

Amani bleef even stil, er was iets met het paard. Slecht? Amani moet maar gewoon wachten op response van de merrie en kijken. Amani spitste haar oortjes bij de vraag van de onbekende merrie. Ze zette even een stap naar achteren en zocht naar woorden. ’Ik.. Ehm ik ben hier net, ik heb dus niets gehoord.’ Stamelde ze even. Gelijk herstelde ze zich en hief haar hoofd verwerend. ’Neem me vooral niet kwalijk, voskleurige ballon, vanwege het feit dat ik mezelf éven heb laten gaan. Hopelijk hebt u er geen blijvende hersenschade aan overgehouden.’ Zei de merrie. Amani grinnikte maar wist niet te antwoorden. Wat moest ze dan zeggen? ‘Geeft niets, ik moest niet geniepig afluisteren.’ Tja ze had niets afgeluisterd en niemand kwaad gedaan. Verder wist gewoon niets te zeggen. ’Oke. Ik betwijfel of ik blijvende hersenschade heb opgelopen, ik zie geen redden waarvoor.’ Was het enige wat door haar strot kwam. Alles klonk wel zelfverzekerd en ze wist wel wat ze zei. ”Wat doet ú hier in de taiga?’ Vroeg ze met nadruk op de “u”. Ghehe dit was best lollig, weer eens beschaafdbeschaafd doen. Kijken hoe dat weer zou werken. Amani liep iets achteruit en liep 2 passen rond de merrie heen. Dit was toch altijd de taiga, neutraal gebied. ’Ik ben Amani, zou u uw naam willen zeggen?’

[sorry voor de late en fluttige post, school is weer begonnen ]