Celebrían and the philosopher's stone [open]

De wereld was grijs en grauw. Winderig. Triest. Vervelend. Vreemd. Merkwaardig. Apart. En bovenal: Hij stonk. En al deze kenmerken werden aan de wereld toegekend door háár. De vreemde merrie. Donker gekleurd, met lichte manen en staart. Om aan haar te vragen hoe ze hier in hemelsnaam bij kwam, moest je haar eerst zien te vangen. Haar hart weten te krijgen. Zonder dat je haar hoefde te verleiden. Haar ziel was te doorboren, met de oprechtheid en zuiverheid van een onwetende. Iemand die net zoals zij niets wist. En toch de hele wereld al had onderzocht zodat er een duidelijk en geheel subjectief oordeel gevormd kon worden. Gebaseerd op eigen meningen en ondervindingen, versterkt met subtiele feiten. Alleswetend, op een bescheiden manier. Op bepaalde gebieden van de filosofie zeer gespecialiseerd zijn, om de horizon te verbreden.
Nieuwsgierig snuffelend bewoog zij zich voort, met haar neus over de grond, alsof ze een spoor volgde. Al bewees haar houding het volledige tegendeel. Gras was een schaars en zeldzaam iets in dit gebied. Bijzonder zeldzaam, als je het haar vroeg. Haar hoeven zakten bij elke stap enkele centimeters in de grond, schepten het zand en de aarde om zodat er duidelijke sporen van haar achterbleven. Gedachteloos liep zij zo verder, terwijl zij toch na leek te denken over veel dingen. Haar zwarte ogen die een groenachtige fonkeling bevatten, keken niet in het heden. Langzaam werd ze opnieuw meegezogen; haar geest werd van haar lichaam gescheiden in opdracht van de Dood. And even when the rain is falling down, the sun is still shining. Which meant that the summer hadn’t already gone. So the autumn had no chance to survive these days.
Betekenisloos kwamen de gedachten in haar op, zodat de wind alle tijd had om haar geest mee te voeren naar de andere wereld. De plaats waar haar vader en schepper, de Dood, huisde en haar leven kon inspecteren. Of het nog wel levenswaardig was, of ze voldeed aan zijn wensen. Het vervullen van zijn wensen, was een van haar hoogste prioriteiten. Hij die het leven aan haar geschonken had, hij die haar had teruggehaald uit het reik der doden en vervolgens opnieuw geschapen had, verdiende haar respect. Verdiende haar diensten.
Haar kaken klapten met een luid geluid op elkaar. Met haar voortanden scheurde ze het groene spul van de grond. Scheidde ze de sprieten gras van hun welvertrouwde aarde. Genietend kauwde ze, haar tong likte nogmaals langs haar lippen. Diverse andere smaken werden door haar smaakpapillen erkend. Bloed. Zand. Water. Metaal. Woede. Want hoe vreemd het ook mocht klinken: ook emoties waren te proeven. Bedenkelijk werd haar blik toen woede door haar smaakpapillen werd geregistreerd. Het was al enige tijd geleden dat ze écht woedend was geweest. Dat haar brein onder vuur werd gezegd, haar ogen zwart fonkelden en het vuur van haar afstraalde. Dagen, weken, misschien wel maanden geleden.
Zuchtend tilde ze haar hoofd op, waarna ze het schudde om zo haar manen op een vreemde manier weer rond haar vreemde zelf te draperen. Geïnteresseerd keek ze voor zich. Zij het niet wérkelijk geïnteresseerd- het was een illusie van interesse. Zoals haar gehele bestaan slechts een illusie van wezen was. En dit alles kon op deze manier door haar geconcludeerd worden, omdat zij een pad van de filosofie had bewandeld.

[woow wat prachtig geschreven! nu kom ik weer met m;n flut postje xP]

In gedachten verzonken dwaalde Ceasar rond in de vallei. Hij voelde wel honderden emototies maar was te zwak om er ook maar 1 te tonen. De jonge hengst zag er niet uit. Hij was extreem mager en het bloed druppelde van hem af. Gebroken was hij. Hij had het opgegeven. Zijn vacht die altijd glom, leek nu wel dof. Zelfs met de ondergaande zon op zijn vacht kon h4et niet glimmen. Al dagen had hij niets gegeten of gedronken. Hij was kwaad maar te zwak om te vechten. Hij wist niet waar hij heen ging en liep met de zon mee. Met zijn neus aan de grond slofte hij verder. Zij benen konden niet meer. Zo gebroken vanbinnen was hij. Even hief hij zijn hoofd op en zag een ander paard lopen. Hij zag een paard dat ingedachte was verzonken, een paard dat ook niet wist waar het heen ging. Hij probeerde te slikken maar zijn keel was helemaal droog. Op zijn laatste krachten hief hij zijn hoofd op. Hij probeerde te hinniken maar zijn krachten waren op. Hij hoopte dat de vreemdeling hem had gehoord. Het enige waar hij nu echt behoefte aan had was een vriend. Die bij hem bleef om hem te steunen. Niet om hem alleen maar te verzwakken door met hem te vechten voor eigen plezier.

[oke wel een beetje zielig en hopeloos ik hoop dat je er wat van snapt!]

De zonnestralen werden zwakker, de warmte verdween langzaam. Koud zou de nacht worden die spoedig vallen ging. Het was een kwestie van tijd. Eens zou het vuur opgebrand zijn. Had het niets meer om van te proeven, was zijn etensvoorraad op. En wat moest hij dan? De planeten die rondom hem –of eigenlijk háár- draaiden, konden wellicht aan voldoende voedingsstoffen voldoen. Wat dus betekende dat zij die al miljarden jaren rondom de zon draaiden, hun prijs uiteindelijk zouden moeten betalen. Het was huur die op dat moment geïnd moest worden.
Groenachtig speeksel droop uit haar mondhoeken, liep zo, via haar lippen, langs haar kin naar beneden om daarna op de grond te vallen en verzadigd te raken met het stof en zand. Snel werd de smaak van de waardeloze sprieten gras uit haar mond verbannen. In feite waren deze sprieten het niet waard geweest om haar tong te mogen raken. Walgend schudde ze haar hoofd, waardoor haar lange, blonde manen redelijk in de war werden gebracht. De groenachtige glinstering in haar zwarte ogen flakkerde zwakjes. Alsof de batterij haast leeg was en er dus nieuwe energie nodig was. Iets wat absoluut waar was- de geur van bloed hing in de lucht.
Langzaam kwam haar neus weer van de grond, tilde ze haar hoofd weer op om haar oren naar voren te draaien terwijl ze haar ogen iets vernauwde. Smakkend met haar lippen zoog ze haar longen vol met lucht, zoekend naar de juiste coördinaten. Haar hoeven lieten diepere afdrukken achter in de grond. De gedachte aan bloed, gaf haar nieuwe kracht. Want zij wist precies wat ze wilde, en zou dit altijd krijgen. De wind fluisterde onhoorbare woorden in haar oren en ze knikte als teken van antwoord. Vaag was haar blik. Alsof er een waas voor haar ogen hing, zodat ze niet meer helder kon denken. Al bewezen haar handelingen het absolute tegendeel. Zij wist wat zij deed, kon haar lichaam met absolute precisie en perfectie besturen. En zij zou nooit door een communicatiestoring met haar brein een misstap begaan. Het lot had echter het eindoordeel in handen, en het hing daar dus vanaf of haar handelingen en beslissingen de juiste keuze waren geweest.
’Zwartvacht- dat is hoe ik je noemen zal, gedurende deze conversatie.’ zacht en melodieus, maar bovenal nuchter, klonk haar stem toen ze het scharminkel had benaderd. Haar ogen over hem heen had laten glijden, maar er verder nog geen oordeel over hebben gedaan. Iets wat als redelijk bewonderenswaardig mocht worden beschouwd.

Haha, dankje.
Deze is van minder goede kwaliteit.
Maar ik hoop dat je dat niet erg vindt.