the brown horse(salvedir)

De gitzwarte merrie draafde met gebogen hoofd en ogen strak voor zich door het gebied. De grond dat eens zo hard was werd nu wat sluimerig en begon aan haar hoeven te kleven. Met een schok trok Imora inneens haar hals recht en haar ogen gleden over het gebied ahja...Dit kende ze nog van vroeger...Het moeras. Toen ze klein was was ze hier bijna vast gezeten gelukkig had ze snelle reflecten en had ze zich er nog juist uit kunnen redden. Het uiteinde van haar staart plakte helemaal met modder en slijm. Even zakte ze in een put dat ze niet had gezien waardoor heel haar schouders in het moeras kwam te zitten. Even spande Imora haar spieren op en trok zich er dan met gemakjes uit de diepe kuil. Nu lette ze wat beter op de wegen waar ze op stapte voor dat ze weer in zo'n domme kuil zou vallen. Ze had echt geen zin om terug naar een gebied te gaan waar er water was. Niet dat ze het erg vond dat ze vuil was maar het voelde altijd beter als ze schoon was. Met een schok stond ze stil, een geur van een hengst drong de neusgaten van Imora binnen. Een hengst. TSS. Ze zal wel zien of ze de hengst tegenkomt of niet. Juist toen ze naar rechtsdraaide stond ze recht voor de hengst. Even keek ze om haar heen, geen weg zonder dat ze nog meer vuiler werd. Hij stond in de weg. Even brieste ze lichtjes. En bekeek de hengst nu eens "hallo, je weet toch wel dat je mijn pad versperd" Weer sprak ze zonder eñoties maar haar donker bruine bijna zwarte ogen stonden kil. Ongeduldig wachtte ze op het antwoord van de hengst.

Brede, grote hoeven plonsden ongeremd in de modderzooi, zakten een end weg en werden er vervolgens met een slurpend geluid weer uitgetrokken, alleen om het volgende riedeltje weer te herhalen. Zijn ravenzwarte manen wuifden mee met zijn passen en verhulden littekens op zijn brede, gespierde nek, die licht gekromd was. Salvedir was bijzonder groot en gespierd voor zijn ras, zijn schofthoogte evenaarde zelfs die van sommige grotere koudbloeden. Hij stampte ongestoord door de blub en schudde wild, ongecontroleerd met zijn hoofd. Zijn smaragdgroene ogen flitsten, waren rusteloos, verborgen withete woede en kokende haatgevoelens, maar tegelijkertijd een tweestrijd die nog steeds voort leek te razen in zijn binnenste, sinds de ontmoeting met de witte merrie die hem had laten voelen zoals hij zich nooit van zijn leven gevoeld had. Woedend, verward, en tegelijkertijd dat fijne, zijn zintuigen prikkelende gevoel, de elektrische tintelingen die door hem heen geschoten waren wanneer ze zijn huid aanraakte. Maar hij begon direct tegen dat gevoel te vechten, wilde er niet aan toe geven. Hoe lang zou zijn grote lichaam het nog vol kunnen houden, alle emoties die hij in zijn leven al gekend had, en die nog komen moesten? Littekens liepen over zijn roodbruine vacht, enkele wonden waren juist begonnen met helen en er vormde een korst op. Maar die littekens, die open wonden waren niets in vergelijking met de mentale wonden die hij met zich meedroeg, de geestelijke littekens die in hem gekerfd waren.
Maar hij was sterk. Fysiek en mentaal. En hij liet niemand, maar dan ook níemand over hem domineren. Zijn karakter en toestand was zo wispelturig en veranderlijk als het weer, hij kon in één klap omslaan. Hij grauwde plotseling vanuit het niets en bokte snel en dodelijk tegen een halfvermolmde boom aan, die nu het onderspit delfde en ter aarde stortte, om vervolgens te blijven liggen om verder weg te rotten en uiteindelijk in een bruine drab te veranderen die zich samenvoegde met de modder en het vochtige spul. Oftewel; Het moeras.
Zijn flesgroene ogen schoten naar een figuur voor hem. Op dit punt was het te riskant om van het pad af te gaan, je kon veel te snel wegzakken in de verraderlijke modder. Nu was dit voor de gespierde, krachtige Sal niet zo’n heel groot punt; Als je snel handelde had je jezelf er zo weer uitgetrokken. Maar hij kon zich best voorstellen dat een klein veulentje hier zo wegzakte. De roodbruine hengst stapte kordaat door, zijn groene ogen boorden zich in die van de zwarte merrie. Zijn hele houding, zijn hele manier van doen en blik zond stille waarschuwingen uit, waarschuwingen dat ze maar beter opzij kon stappen om hem langs te laten en dan stilletjes en vlug te verdwijnen. Waarschuwingen die niet ontvangen werden. Sals oren werden plat in zijn nek gelegd en hij ontblootte op enkele meters afstand zijn tanden. Dit was de zichtbare waarschuwing nummer 1. Eerst vragen, een kans geven om weg te gaan, plaats te maken. "Hallo, je weet toch wel dat je mijn pad versperd." Sals ogen spuwden vuur. Hij deed geen moeite om voor dit merrietje emoties te verhullen, ze mocht best weten dat dit dus even niet door kon gaan. Dit groentje dacht hem even de baas te zijn? Verkeerde gok gemaakt. “Hallo, je weet toch wel dat het slecht afloopt met merries zoals jij?” Gromde hij, en stapte vlot en standvastig als een rots op haar af, zonder ook maar een centimeter te wijken. Voor ze het door had knauwde hij fel en hard met zijn tanden in haar schouder, vervolgens zette hij toen hij langs liep zijn lichaamsgewicht in de strijd en duwde haar met gemak de diepere modder in, van het pad af. Nog één keer proberen en ze kon het echt krijgen, daar kon ze van op aan. Hij trapte nog een keer met zijn achterbeen naar achteren, hopend dat hij haar raakte maar niet echt mikkend. Het was meer om aan te geven dat ze haar afstand moest bewaren.

Imora kreeg zo de gedachten dat deze hengst niet echt veel geduld heeft, nou ja zij heeft dat ook niet maar toch was het met deze hengst gewoon helemaal verdwenen. Jammer genoeg kon ze niet anders dan zeggen dat hij best wel wat plaats mocht maken. Niet dat ze een eigen voorkeur wou of dat ze meerder is dan deze hengst. Ze weet dat hij veel sterker is en natuurlijk meer ervaring heeft dan zij. zo heeft ze had dan ook niet echt zo op vechten. natuurlijk gaat ze dat wel doen als het moet. Maar ze zou het nooit vanzelf direct doen behalve als iemand haar uitdaagt, natuurlijk. Nu ze erover na dacht... Hoe is haar vader eigenlijk precies gestorven en waarom heeft die ene domme merrie haar vader moeten doden.Als ze ooit die merrie tegen komt dan zweer Imora dat ze deze merrie koudbloedig zou doden.Of dat zou lukken geen idee mischien is die merrie gewoon te sterk en dood ze Imora in plaats van omgekeerd, zelf dat maakt Imora niet bang ze heeft dan het teminste het geprobeerd. Haar vader zou het zelfde hebben gedaan voor haar. En ze had haar vader niet lang gekend “Hallo, je weet toch wel dat het slecht afloopt met merries zoals jij?” Gromde hij, Toen ze even niet keek naar de hengst voelde ze de stevige tanden in haar vlees boren. Toen Imora dacht dat het voorbij was duzde hij haar recht in de modder naast hem. Imora was woedend, dat deze hengst direct moest denken dat zij de baas over hem wou spelen. Nou dan kan hij dus totaal niet goed nadenken. Wat denkt deze hengst wel, en ze zou het laten merken. De achterbeen van de hengst schoot weer richting haar maar gelukig zag ze die optijd komen en duikte ze lenig een andere kant uit waardoor ze de been ontweek maar wel opnieuw in de mooder viel. Ze wist dat ze afstand moest nemen en dat deed ze meteen maar ze zal wel nog haar zegje zeggen." Doe jij dit vaker hmm?" Ondertussen haalde ze diep adem zodat ze zich makkelijk kon beheersen maar haar ogen spraken openboek delen."dacht jij nu echt dat ik zo dom was om de baas over jou te spelen, ik mag dan jong zijn maar niet dom ,natuurlijk kan ik het niet halen tegen jou" Lichtjes snoof ze. Ze was nog jong en ze zou nooit liegen nooit zeggen dat ze beter is dan iemand als ze weet dat dat totaal niet zo is. Ondertussen voelde ze het klein beeetje bloed van haar schouder naar haar been sijbelen." plus om duidelijk te maken dat jij de baas bent moet je niet meteen bijten hoor" Het koste veel energie om zich te beheersen maar het lukte haar wel. Ze moest toch de heletijd bijten om te pijn te negeren, wat niet zo simpel was maar ze liet deze hengst helemaal niet zien dat ze zwak was. Dat gunde ze de hengst niet. Op de een of andere manier keek ze de hengst recht in zijn groene ogen. Ze wist dat deze hengst veel heeft moeten verdragen...Vraag niet hoe ze dat weet wat dat weet ze zelf helemaal niet. Terwijl ze hard beet op haar eigen tanden kroop ze uit de modder zodat ze weer terug rustig op het pad stond waar het niet al te slijmerig was. Nu ze toch op de reactie van de hengst wachte schudde ze sierlijk haar hoofd zodat verschillende modder spetters in het rond vlogen en het zelfde deed ze dat met haar dikke zwarte staart. Niet dat het veel uitmaakte. Even keek ze naar haar schouder waar die hengst had gebeten..Wat een temprament had deze toch. Ze merkta dat haar wonde al vol met vuile modder was. Imora zou het zo snel mogenlijk moeten schoon maken voor het een efectie gaat worden. Dan zou ze alleen nog meer zeer hebben en daar heeft ze momenteel echt geen zin in. Eigenlijk gaat ze daar nooit zin in hebben.



(ok het is niet super veel als die van jou maar zo te zien heb je eeen deel van je inspi gegeven aan mij Xd niet zo ego zijn he 0.o Xd )

Sal voelde haar woede haarfijn aan toen hij haar ruw ‘uit de weg ruimde’ om het maar zo te noemen, een begrip dat de grote roodbruine hengst wel vaker net iets te letterlijk nam, zo ook nu. Terwijl hij zonder verder ook nog maar om te kijken verder wandelde werd hij tegen gehouden door een boze stem. Hij hield een geïrriteerde zucht maar net binnen en bleef stil staan, zijn oren richtten zich naar achteren. Wat moest ze nog van hem. In elk geval had ze genoeg hersenen om wel de afstand te nemen die hij van haar gevraagd, meer geëist had. "Doe jij dit vakker hmmm?” Werd hem gevraagd. Hij draaide zijn nek en keek haar met een lege blik aan. “Eigenlijk..Wel ja.” Zei hij botweg, met een voor hem typerende ruwe en lage stem die liet merken dat het hem redelijk koud liet wat zij allemaal wel niet van hem dacht. Als hij zich druk ging maken over zijn reputatie dan had hij beter meteen naar de goedzakjes over kunnen stappen om de held uit te hangen en veulentjes te redden en welke blabla ze allemaal nog meer niet verzonnen. Wat verwachtte ze dan van hem, dat hij elk paard dat op zijn pad kwam met zo’n brutale begroeting netjes vroeg of ze dan alsjeblieft niet aan de kant wilden stappen? Hij staarde haar aan. Was ze klaar? Maar nee, na nog een diepe ademteug kwam de volgende woordenstroom. Dacht jij nu echt dat ik zo dom was om de baas over jou te spelen, ik mag dan jong zijn maar niet dom, natuurlijk kan ik het niet halen tegen jou."

“Ja. Eigenlijk dacht ik dat wel op het eerste gezicht.” Zei hij, zijn stem verried verder niets en er klonk geen verdere aanwijzing naar sarcasme in, maar het was voor allen onder ons die even na dachten over de betekenis, en daar is iedereen hier toe in staat neem ik aan, overduidelijk sarcastisch bedoeld. "Plus om duidelijk te maken dat jij de baas bent moet je niet meteen bijten hoor"

Voegde ze er nog even aan toe. Sal legde zijn oren plat maar had nog steeds niet de behoefte om er verder veel woorden aan vuil te maken, hij was hier tenslotte niet om vreemdelingen te entertainen gekomen. Maar omdat hij verder toch niets speciaals van plan was behalve dan trainen zou hij haar antwoorden, en liet hij de mogelijkheid om nu gewoon weg te wandelen liggen. Een klein beetje fatsoen bezat hij dan nog wel, iets wat je zeker niet zou zeggen, en veel was het ook niet.

“Ik maak liever de verhoudingen meteen duidelijk, als je snapt wat ik bedoel. Dat voorkomt in de meeste gevallen gezeur.” Zei hij, en kort leek zijn mondhoek omhoog te trekken in een maniakaal lachje, dat even snel als het verschenen was weer verdween. Met de meeste bedoelde hij niet deze keer, want nu was er alleen maar meer gepraat aan te pas gekomen. In elk geval was hij zijn geduld nog niet verloren, iets dat als positief beschouwd kon worden. Zijn groene ogen fonkelden en hij merkte dat hij aangestaard werd en zijn blik kruiste die van de zwarte Fries. Keihard beantwoordde hij die met twee gloeiende ogen die als steenkolen in de hare brandden, hij week geen centimeter en knipperde niet.

Terwijl Imora toch wachtte schudde ze zich even beter uit waardoor al het nog natte modder in verschillende klontjes van haar lijf vlogen. Ze bleef de hengst aankijken die weg stapte maar toen uiteindelijk zich toch omdraaide. Wou dat was wat ze niet had verwacht. Toen ze zijn karakter in het begin had gemerkt en gevoeld ook dacht ze dat hij het er hier zou bij laten.Het verwonderde haar, en dat gebeurd niet echt vaak bij haar. Toch niet sinds haar vader is vermoord geweest, en dat heeft haar echt van haar stuk gebracht, waar ze nooit meer zou overheen kunnen gaan. Het was dan ook nog vreselijker dat ze het van iemand heeft moeten horen plaats van het te zien met haar ogen. Op een dag zou ze die merrie die haar vader dat heeft aan gedaan, ontmoeten en een duidelijk woordje met haar spreken. Die merrie is er gewoon geweest. Haat vlamde in haar op waardoor dat oook duidelijk in haar ogn te zien was. Ze kon het niet laten maar ze werd gewoon verteerd door de haat voor maar 1 simpele merrie, zo simpel dat dat zielige ziel van die merrie op een dag zomaar oppeens zou op kunnen bestaan en weg zou vliegen naar weet waar wat Imora niet kan schelen.

“Eigenlijk..Wel ja.” sprak hij toen ze had gevraagt of dat zijn gewoonte was. Geschrokken trok ze zich van haar verleden af en keek de hengst weer aan.Die reactie had ze wel verwacht. Ze keek hem geirriteerd aan. Hij werkte haar wel erg op haar zenuwen en hij moest het zelf niet proberen. Wat heeft deze hengst toch voor een invloed op haar. Alles wat hij zij irriteerde haar. En omdat ze dat besefte bracht het haar nogal van haar stuk.“Ja. Eigenlijk dacht ik dat wel op het eerste gezicht.” Ze haalde eens heel goed diep adem. Even trilde ze omdat ze weer haar woede op propte. "nou dan denk je volgens mij niet goed genoeg" sprak ze toch op een heel rustige toon wat dus totaal raar leek als je zou hebben gezien toen ze trilde van woede.“Ik maak liever de verhoudingen meteen duidelijk, als je snapt wat ik bedoel. Dat voorkomt in de meeste gevallen gezeur.” Zei hij. Haar ogen vatte wel figuurlijk vol met vlammen." nou dat heeft dus niet echt zin, want kijk ik zeur nu toch volgens jou. Dat kan ik duidelijk zien" Bij haar was er niks te horen. Toen ze zag dat de hengst merkte dat ze keek, keek hij hard terug. Ze zette geen pas achteruit maar een rilling ging er wel heel even door haar hele lijf. Maar ze zou zich niet laten kennen door hem. Ze is goed genoeg opgevoed dat ze zich niet zomaar moet laten doen, ondertussen merkte ze dat het bloed stillaan begon te stoppen met uit haar wonde te sijbelen.

Hij keek scherp toe toen ze leek te schrikken toen hij weer tegen haar praatte, kennelijk zat ze ook nog ergens anders aan te denken. Ze zou er beter aan doen om haar aandacht erbij te houden, met hem wist je het nooit. Een moment van onoplettendheid kon je dood betekenen. Hij keek met ogen waar donderwolken in verschenen terug toen ze hem geïrriteerd aankeek. Zij was het gesprek begonnen, anders had ze maar gewoon een lief merrietje moeten zijn en terugzakken in de modder en hem gewoon laten passeren. Hij keek met zijn ravenzwarte staart tegen zijn flanken aan zwiepend toe hoe ze weer eens diep adem haalde, en kon het niet laten om hier een snibbige opmerking over te maken, gewoon omdat ze hem mateloos irriteerde en ze er om vroeg als ze aan zijn kop ging zeuren. “Ja, de lucht is hier inderdaad een beetje ijl, dus wat extra adem is een vereiste.” Zei hij, met een spottende blik op de zwarte merrie. Ze had er gewoon om gevraagd, om deze behandeling, althans dat vond Salvedir, en iets dat hij in zijn hoofd haalde kreeg je er niet meer uit. "Nou dan denk je volgens mij niet goed genoeg." “Goed genoeg om jou door te hebben.” Kaatste hij ijzig terug.

Wat deed ze toch weer haar best om haar woede binnen te houden, maar haar getril verraadde haar en Sal merkte woede direct op wanneer die dicht bij hem was. Hij had er zelf genoeg van, dus bij anderen waren de tekenen duidelijk genoeg aanwezig. Na het laatste wat hij gezegd had schoten haar ogen al helemaal vuur en vlam. Koeltjes keek hij haar aan, niet onder de indruk. “Voor mij hoef je je niet in te houden hoor, merrie. Laat jezelf maar eens tekeer gaan met al die woede; Dan heb ik misschien nog eens wat lol vandaag.” Zei hij, en een smal grijnsje kroop op zijn gezicht. Met een beetje geluk kreeg hij haar zo ver dat ze haar zelfbeheersing verloor en dan had hij mooi een rede om zíjn woede eens op háár los te laten. Misschien zou hij haar zelfs laten leven, bedacht hij, terwijl het maniakale lachje weer over zijn lippen speelde en zijn ogen vervaarlijk fonkelden. Wat er gevaarlijker was was niet duidelijk; Sal terwijl hij in volkomen razernij beland was en alles aanvloog wat hij tegen kwam, of Sal wanneer hij zo koud en schijnbaar rustig en gecontroleerd was. Beide waren niet te vertrouwen.



[I'm sorry beetje inspiloos [aa]]

Hij zuchtte een lange, lange zucht. Waarom…Deed hij überhaupt nog moeite voor dit dier? Hij had nog zo gehoopt dat ze nu zou ontploffen of hem aanvallen, maar als ze werkelijk zo koppig door moest zeuren…Hij had het idee dat zijn geduld met deze merrie op begon te raken. Overal probeerde ze een geweldig gevat antwoord te hebben en het leek erop dat ze het hoog in ‘r bol had. Voor iemand die zogenaamd wel oplette en wist wie er sterker waren, had ze een uitzonderlijk grote mond. Sal staarde haar weer met die lege, ongeïnteresseerde blik aan. Ze snauwde nog iets, een vraag waar hij geen antwoord op ging geven. Had ze óóit van pokeren gehoord? Ze zou er niet een sterspeler in zijn met al dat getril en gesnauw. Niet dat Sal er wel van gehoord had ofzo, maar nevermind that.
Jep, nog meer woorden kwamen over haar tong gerold en verbraken de stilte, die tussen de vochtige moerasdampen gehangen had als een deken. Hij staarde haar aan en wachtte tot ze uitgepraat was. “Ik voel me niet echt beledigd als je me hengst noemt.” Zei hij woestijndroog. Het was niet echt iets voor Sal om telkens zo droog te reageren in een gesprek, eigenlijk was het sowieso niet iets voor het roodbruine gevaarte om een gesprek aan te gaan en dat langer dan drie korte zinnen te laten duren. En dan bedoel ik daar niet de standaard msn-volgorde van hoi-hoeist-gmj. Maar zijn typerende flinke dosis botheid zat er weer goed in.
“Je begint me te vervelen.” Zei hij treiterend, tergend langzaam, alsof hij de woorden nog eens flink nakauwde en nadacht hoe hij dit het beste kon brengen, zodat de boodschap goed overkwam. In werkelijkheid zei hij gewoon straight on wat hij op dit moment dacht.
Plotseling leek hij een idee te krijgen, en het niet-helemaal-normale grijnsje verscheen weer. In zijn geval betekenden zulke grijnsjes niet veel goeds.
“Doe iets leuks. Verzin wat. Val aan, bijt, doe een salto, het maakt mij niet uit. Anders verzin ik wel iets..” Zijn stem maakte erg duidelijk dat dat ‘iets’ niet voordelig voor de ander ging zijn, en zijn tanden blikkerden kort in het groenige licht. Afwachtend, als een leeuw die naar zijn prooi loert, keek hij naar de merrie, zijn verdere gedachten onleesbaar.

Imora keek de hengst strak aan. Deze hengst deed erom. En dat irriteerde haar hard. Normaal zou ze het negeren maar bij deze hengst kon ze dat niet. Terwijl haar staart heen en weer zwipte van deze confrentatie, bewogen af en toe haar manen door de zwake wind die hier in het moeras rond dwaalde. Zielig was het, alsof het hier opgesloten zat en er nooit meer zou uit kunnen komen en daarom alle hoop verloren had. Het zou beter zijn. Soms bracht hoop alleen maar ellende. Daarom hoopte Imora niet meer op zoveel dingen, en als ze dat wel doet is het voor iets stoms waardoor ze weet dat het wel zou gebeuren en haar niet meer kan verscheuren van de pijn als het niet is gelukt. Ze schudde even hard met haar hoofd zodat er nog steeds wat opgedroogde modder uit haar manen in het rond vlogen, niet opletten waar het belande. Wat kon het haar schelen.“Ik voel me niet echt beledigd als je me hengst noemt.” Zei hij woestijndroog. Weer keek ze de hengst aan die zo stom moest doen. Nonchalante haalde ze haar schouders op, dat was haar antwoord. Ze moest zich kunnen beheerse en dat begon weer nu goed te werken.“Je begint me te vervelen.” Zei hij treiterend,Ze moest daardoor wel half lachen, half lachen inzichzelf en andere helft was te horen. Maar dat hield direct op."Jah wat jammer voor je. Ik ben niet zo'n sexy merrietje die voor je hoeven gaat huppelen hoor," Sprak ze nu op haar normale rustige toon."Trouwens ik heb zo het gevoel dat je dan nog steeds zo droog en ongeinteresseerd zou reageren." Had ze vervolgt nergens was er gesnauw of bespotting in te horen, ze sprak zonder enige emotie en sprak het rustig. Alsof het opvliegende type van daarstraks er helemaal niet was geweest.Een grijns kwam op zijn gezicht tevoorschijnt. Ze wist direct dat hij haar weer uit haar tent zou lokken. Maar deze keer zou het hem niet lukken“Doe iets leuks. Verzin wat. Val aan, bijt, doe een salto, het maakt mij niet uit. Anders verzin ik wel iets..” Zijn toon onderging Imora niet. maar ze zou er niet op in gaan. Een grijns kwam op haar gezicht maar het bereikte haar ogen niet."Zoals ik al zei, ik ben niet zo'n merrie die jou een pleziertje zou gunnen." Het was meer een herhaling, van wat ze al eerder had gezegt maar dan wat vervormt. Maar wel met de zelfde toon. Ze stapte wat achteruit. Niet op weg te vluchten maar om aan te duiden als hij toch zich zo verveelte ze klaar was om te gaan. Ze zou natuurlijk als iedere beleefde merrie luisteren naar zijn reactie's op haar antwoorden maar dan zou ze afscheiden nemen van deze hengst,Salvador. Ja ze wist zijn naam natuurlijk, ze had veel over deze hengst gehoord. Even glinsterde iets in haar ogen maar dat verdween zo snel dat hij er niet zou achterkomen wat de bedoeling er van was."dus zal ik gaan Salvador??"Vroeg ze maar wat toevallig wat te deftig en verleidelijk. Alsof ze hem een dienst zou bewijzen om weg te gaan"trouwens ik heb het gevoel dat we elkaar wel nog eens zien, de wereld is nu eenmaal te klein om niet te voorkomen dat we elkaar wel nog eens tegenkomen? Toch" Ze wachtte rustig af.

(als jij nog reageerd dan is ie achter jou gesloten Xd?)