oké hierbij ga ik even wat meer vertellen over mijn lieve schat Nojin.
Naam: Nojin, stallion from the golden sands.
Roepnaam: Nojin
ouders: Safebeal x Digniti
Broers/zussen:Cambridge Ulysees
leeftijd: 4 jaartjes en 9 maanden.
tijd in DH: een week of 6.
likes: banaansnoepjes, Zijn warm rood winterdekentje, shows, buitenritten, lekker gek doen in de wei, Dh ontdekken.
Don't likes: vliegenmiddel. Arrogante paarden, dominante paarden, badass paardjes, slecht weer, in het wild leven, ...
historie:
Nojin werd op een zonnige zondagmorgen geboren. De eerste zonnestralen waren nog maar net zichtbaar maar een bruin hengstenveulen lag al in het stro. Al snel had de kleine heer door hoe hij zijn lange stelten moest gebruiken. Na een paar daagjes op stal te moeten blijven met zijn moeder mocht hij eindelijk naar buiten. Het jonge veulen barstte van de energie en was enorm vrijgevochten. Zodra de staldeur open was rukte hij zich los en ging hij er vandoor. Echter knalde hij haast tegen een grote zwarte hengst op die hem de weg versperde. Nojin kromp in elkaar door de blik in zijn ogen. Hij hoorde zijn moeder bezorgd hinniken en draafde mopperend terug. Zo gaan zowat zijn eerste drie maanden voorbij. Hij is een enorm moeilijk veulen dat niets anders wou dan vrij zijn.
Echter is op een morgen zijn moeder zwaar ziek. Een arts komt erbij en Nojin wordt van zijn moeder gescheiden. Een tijdje later ziet hij hoe ze haar uit haar stal slepen, levenloos. De jonge hengst begrijpt er werkelijk niets van. Langzaamaan begint hij zich te hechten aan zijn verzorger. Een jongeman van een jaar of 17. Hij leert hem de simpele dingen hals hoefjes geven en braaf aan het halster lopen. Nojin wordt ouder en loopt meer en meer shows. Hij begint ervan te genieten en doet braaf wat zijn verzorger zegt. Keer op keer winnen ze de shows. Ze waren een hecht team en dat zag je op elke foto die je van hen twee samen zag. Nojin deed echt alles voor hem. Hij luisterde naar niemand anders. Hij zag deze jongen dan ook als diegene die zijn leven had gered. Zijn jongere zusje komt ook ooit langs. Nojin is gek op haar. Ze geeft hem afentoe eens een heerlijk snoepje als hij braaf is. Op een dag komt ze huilend naar hem toe. Ze omhelsd hem en Nojin voelde hoe zijn vacht doorweekt werd. "A a anderssson i is d d ood" Stotterde ze zachtjes. Anderson was niet haar echte broer geweest. Nee, anderson was een geadopteerde jongen die eigenlijk al zijn hele leven bij Nellie's ouders woonde. Ze zag hem dus ook werkelijk als haar echte broer. Nojin had niet door dat dat ene zinnetje zijn jeugd veranderde. Anderson keerde nooit meer terug om hem te verzorgen. Nooit meer zag Nojin de donkere jongen over het erf lopen. Langzaam kwijnde hij weg en werd hij weer opstandiger tegenover de mens. Ze vonden hem haast onhandelbaar en in de ring deed hij enkel wat hij wou. Nieuwe kunstjes leren deed hij niet meer. Telkens deed hij enkel de dingen die Anderson hem had geleerd. Ook Nellie zag hij niet meer.
Toen hij 3.5 was, was er een opendeurdag. Ze hadden Nojin ergens vanachter in een stal gezet. Iedereen die zich waagt om bij hem in de buurt te komen kan een scheldtirade van hier tot in tokio verwachten en een paar stampen. Dan ziet hij haar. Nellie! Eindelijk. Nojin stootte een vrolijke hinnik uit en strekt zijn hals uit zodat hij haar geur werkelijk kan opnemen. Ze ziet hem en rend naar hem toe. 'Oooh Nojin, ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Ik laat je nooit nooit meer gaan. Het was dom van mij.' Fluisterde ze zachtjes in zijn oor terwijl ze hem omhelsde.
[rest volgt nog]
Naam: Nojin, stallion from the golden sands.
Roepnaam: Nojin
ouders: Safebeal x Digniti
Broers/zussen:Cambridge Ulysees
leeftijd: 4 jaartjes en 9 maanden.
tijd in DH: een week of 6.
likes: banaansnoepjes, Zijn warm rood winterdekentje, shows, buitenritten, lekker gek doen in de wei, Dh ontdekken.
Don't likes: vliegenmiddel. Arrogante paarden, dominante paarden, badass paardjes, slecht weer, in het wild leven, ...
historie:
Nojin werd op een zonnige zondagmorgen geboren. De eerste zonnestralen waren nog maar net zichtbaar maar een bruin hengstenveulen lag al in het stro. Al snel had de kleine heer door hoe hij zijn lange stelten moest gebruiken. Na een paar daagjes op stal te moeten blijven met zijn moeder mocht hij eindelijk naar buiten. Het jonge veulen barstte van de energie en was enorm vrijgevochten. Zodra de staldeur open was rukte hij zich los en ging hij er vandoor. Echter knalde hij haast tegen een grote zwarte hengst op die hem de weg versperde. Nojin kromp in elkaar door de blik in zijn ogen. Hij hoorde zijn moeder bezorgd hinniken en draafde mopperend terug. Zo gaan zowat zijn eerste drie maanden voorbij. Hij is een enorm moeilijk veulen dat niets anders wou dan vrij zijn.
Echter is op een morgen zijn moeder zwaar ziek. Een arts komt erbij en Nojin wordt van zijn moeder gescheiden. Een tijdje later ziet hij hoe ze haar uit haar stal slepen, levenloos. De jonge hengst begrijpt er werkelijk niets van. Langzaamaan begint hij zich te hechten aan zijn verzorger. Een jongeman van een jaar of 17. Hij leert hem de simpele dingen hals hoefjes geven en braaf aan het halster lopen. Nojin wordt ouder en loopt meer en meer shows. Hij begint ervan te genieten en doet braaf wat zijn verzorger zegt. Keer op keer winnen ze de shows. Ze waren een hecht team en dat zag je op elke foto die je van hen twee samen zag. Nojin deed echt alles voor hem. Hij luisterde naar niemand anders. Hij zag deze jongen dan ook als diegene die zijn leven had gered. Zijn jongere zusje komt ook ooit langs. Nojin is gek op haar. Ze geeft hem afentoe eens een heerlijk snoepje als hij braaf is. Op een dag komt ze huilend naar hem toe. Ze omhelsd hem en Nojin voelde hoe zijn vacht doorweekt werd. "A a anderssson i is d d ood" Stotterde ze zachtjes. Anderson was niet haar echte broer geweest. Nee, anderson was een geadopteerde jongen die eigenlijk al zijn hele leven bij Nellie's ouders woonde. Ze zag hem dus ook werkelijk als haar echte broer. Nojin had niet door dat dat ene zinnetje zijn jeugd veranderde. Anderson keerde nooit meer terug om hem te verzorgen. Nooit meer zag Nojin de donkere jongen over het erf lopen. Langzaam kwijnde hij weg en werd hij weer opstandiger tegenover de mens. Ze vonden hem haast onhandelbaar en in de ring deed hij enkel wat hij wou. Nieuwe kunstjes leren deed hij niet meer. Telkens deed hij enkel de dingen die Anderson hem had geleerd. Ook Nellie zag hij niet meer.
Toen hij 3.5 was, was er een opendeurdag. Ze hadden Nojin ergens vanachter in een stal gezet. Iedereen die zich waagt om bij hem in de buurt te komen kan een scheldtirade van hier tot in tokio verwachten en een paar stampen. Dan ziet hij haar. Nellie! Eindelijk. Nojin stootte een vrolijke hinnik uit en strekt zijn hals uit zodat hij haar geur werkelijk kan opnemen. Ze ziet hem en rend naar hem toe. 'Oooh Nojin, ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Ik laat je nooit nooit meer gaan. Het was dom van mij.' Fluisterde ze zachtjes in zijn oor terwijl ze hem omhelsde.
[rest volgt nog]