Well, i'm testing you but you're gonna test me harder... It will be my death... *heeft het braaf voorgelzen maar kijkt nu op van presentatie blad, naar degene die dit geschreven heeft* Pff, do you really believe that sh*t?

Pepper briesde hard, haar oren waren licht naar achteren gebogen maar dat was het enige. Er moest toch ergens een goede leermeester zijn? Haar hengstigheid maakte haar gek, een van de vorige keren had Liberty haar toen gedekt. Pepper’s oren vlogen even verder naar achteren bij de gedachte aan hem, hij die haar had opgescheept met een tweeling. Nee hij was bij de geboorte, dat wel maar verder? Ho maar. En dan die praatjes geloven, goed ze had hem nog niet eens gezien na de geboorte maar dat ge ik houd van je is standaard geworden. Gewoon bullshit allemaal. Weer briesde ze. Nee nu zocht ze het slechte leven op, maar eerst een goede leermeester of leermeesteres. Ze grijnsde en galoppeerde aan, Pepper was klaar met Liberty, hij zocht het maar uit hoor. Mede daarom werd ze slecht geloofde ze. Of nee, blij zijn en dat soort dingen was nu zo oud en geblabla. Damn, waarom moest ze hengstig zijn? Het bracht alleen maar problemen vond Pepper zo. Met een kalme blik speurde ze rond, kijkend of er iemand was, iemand die haar testpop wou zijn of nee niet eens willen. Pepper hinnikte zachtjes, eens zien wie er bij haar kwam voor het een en ander…

[flutje, Sens van de You're mine gedoe ]

Langzaam zette hij zijn passen voort naar het onbekende. Het water gleed no even door zijn keel en verdween toen ergens in zijn lijf. Het water druppelde sinister langs zijn mond omlaag, naar de grond om zich daar te nestelen en een nieuw leven te beginnen. Een nieuw leven wat zo veel goede paarden aan het maken waren. Allemaal dachten ze dat ze slecht waren maar een paar waren dat ook werkelijk. Rustig stapte hij weer door. Zijn oren in zijn manenbos liggen, en zijn staart fier en trots de lucht in geheven, terwijl zijn hals gekruld was, zijn spieren goed zichtbaar, en zijn neus voor zijn borstkas hangend. Hij snoof, een zoete geur bereikte zijn neus gaten. De geur die alle hengsten gek maakten. De geur van hengstig heid. Rustig draafde hij naar de geur toe. In de verte zag hij een mooi gevlekt paard staan. Langzaam stapte hij er op af. Stapte een rondje om haar heen, vlak langs haar, dat zijn lichaam haar bijna raakte, snoof even diep bij haar achterste, en stopte even naast haar, waarna hij warme adem in haar oor blies. Toen hij weer voor haar stond maakte hij zijn woorden. ''Wat is je naam gevlekte schoonheid? Of zal ik je vooral tijd zo noemen.'' Melodieus was zijn stem, kil en sinister, maar toch beeld schoon. Sens merkte meteen dat de merrie slecht was. En liet zijn schuil naam Salt achter wegen, dit deed hij zodat merrie's hem niet konden zoeken met behulp van andere. En het boeide hem niet als er iemand was in Dream Horses die Salt heette, moest hij maar niet zo heten.

Pepper grijnsde vluchtig toen er al bijna meteen een paard kwam. De grijns vervaagde en ze keek hem nonchalantjes aan. Haar blik priemde in de zijne en bleef oogcontact maken toen hij een rondje maakte. ''Wat is je naam gevlekte schoonheid? Of zal ik je vooral tijd zo noemen.'' Van de toon kreeg ze een kleine rilling maar negeerde het gevoel. ’Ik zou het niet erg vinden dat je me voor altijd een gevlekte schoonheid zou noemen, past namelijk erg goed bij me.’ Haar toon was mysterieus maar ook gewoon zangerig. Met haar blauwe ogen keek ze naar de hengst. ’Maar je zou me ook Pepper kunnen noemen. En hoe moet ik jou noemen?’ Sprak ze zoetig, wel waren haar oren iets verder naar achteren gebogen en stond ze fier. Pepper liep langzaam naar voren en liet haar neus door zijn manen gaan zonder te stoppen met lopen. Ze bereikte de achterhand en beet hem in de kont waarna ze haar rondje afmaakte. Toen ze weer voor hem stond keek ze duister in zijn ogen.

Hij liet de merrie uit brabbelen, terwijl hij deed alsof hij aandachtig luisterde, maar eigenlijk roekeloos voor zich uit staarde. Zijn oren naar achter, gericht. Toen ze klaar was met praten, liet Sens haar haar rondje afmaken, merkte dat ze in zijn kont beet. Hij keek haar even achterdochtig aan, merkte dat ze slecht was. Maar dat ze waarschijnlijk vroeger een goedzakje was. ''Als het aan mij lag had je nu al geen oren meer gehad. Roekeloos, ik zal je zeggen dat het niet slim is om iemand zomaar in de kont te bijten Pepper.'' Hij keek haar kil aan. Hij had zo zijn eigen manier om een merrie te verleiden en te dekken. Maar meestal werkte het wel. ''Ze noemde me bij mijn geboorte Sens of the Night. Aan jou de keuze hoe je me noemt.'' Zei hij kil en melodieuz, maar toch sinister en beeldschoon als altijd wat de meeste dieren rillingen bracht.

''Als het aan mij lag had je nu al geen oren meer gehad. Roekeloos, ik zal je zeggen dat het niet slim is om iemand zomaar in de kont te bijten Pepper.'' Pepper greens ‘speels’ en haalde even adem. ’Zou jij mij dan pijn kunnen doen?’ Fluisterde ze verrukt. ''Ze noemde me bij mijn geboorte Sens of the Night. Aan jou de keuze hoe je me noemt.'' Zei hij kil en melodieus waar ze kleine rillingen van kreeg. ’Sens of the Night he? Ik denk dat ik het houd op Sens.’ Zei ze zangerig. Ze schoof haar oren meer naar voren en keek over de hengst heen. Nog altijd waren haar oren naar achteren maar niet wannabe. ’Waaraan heb ik de eer om te worden vergezelt door deze… Ehh hengst?’ Vroeg ze duister en ietwat kil, toch bleef het zangerige erin. Haar ogen priemden weer in de zijne waarna ze weer wegkeek. Ze staarde in het niets tot ze weer op aarde werd gerukt.

[had 'm gisteren al klaar maar internet flikkerde me eruit T-T]

Hij keek Pepper moordlustig aan. Ze wist niet wat voor duivelse plannen hij had, wat hij wel niet ging en kon doen. Ze dacht waarschijnlijk gewoon dat hij een duivelse hengst was, die ze even tegen het lijf liep. Fout gedacht. Al de hele tijd hield Sens haar in de gaten, wachtend tot ze een keer hengstig zou worden, en toen was het zover en toen kwam hij naar haar toe. Zou het niet een beetje toevallig zijn als hij net een hengstige merrie hier tegen het lijf zou lopen met niemand bij hem? En dan ook nog een slechte? Nee dit was een heel doordacht plannetje, maar alleen was de merrie te stom net als al de andere te naïef om aan zoiets te denken. ''Natuurlijk mijn lief kan ik jouw pijn doen, ik kan iedereen pijn doen jij ook. Vindt alleen de weg naar het onbekende en je kan iedereen pijn doen.'' Sens brabbelde maar een end aan, dat werkte altijd bij die naïeve stommelingen. Sens rolde even ontzichtbaar met zijn ogen, en keek Pepper weer aan. Zijn mondhoeken krulden even op bij haar vraag. ''Het kan puur toeval zijn, of misschien volg ik je dag en nacht, wat erg onwaarschijnlijk zou zijn.'' Zijn stem geluid als altijd melodieus, beeld schoon maar kil en sinister.

'Natuurlijk mijn lief kan ik jouw pijn doen, ik kan iedereen pijn doen jij ook. Vindt alleen de weg naar het onbekende en je kan iedereen pijn doen.' Sprak hij maar gewoon voelde Pepper. Ze brieste even en keek naar zijn glimlach. Ze smolt er bijna van. Pff dacht je? Nee, het deed haar weinig. 'Het kan puur toeval zijn, of misschien volg ik je dag en nacht, wat erg onwaarschijnlijk zou zijn.' Zei hij melodieus. Ze kreeg er de kriebels van, wat een gebrabbel. Pepper wierp hem een argwanende blik toe. ’Túúrlijk.’ Sprak ze kalm, zonder toon. Ze snoof en liep een stuk vooruit. ’Waaruit zou toeval blijken?’ Fluisterde ze in zijn oor, het was moordlustig en zangerig tegelijk. Serieus, ze geloofde niet in toeval. ’Ik denk er namelijk anders over.’ Fluisterde ze weer. Zonder moeite te doen om achteruit te lopen draaide ze om, een heel rondje waarvoor ze haar kont bijna onder zijn neus moest duwen en daarna weer face-to-face ging staan. Haar grijns was doordacht.

[wat hou ik toch van slechte pepper :'D]

Sens keek haar charmant aan, zijn mondhoeken krulden even op bij haar woorden. ''Is dat zo?'' Vroeg hij charmant, en iet wat uitdagend, het was niet de bedoeling dat ze ruzie zouden krijgen, maar een beetje spanning kon er wel bij. ''Toeval stuit niet op toeval.'' Zei hij sinister, zijn woorden net zo sinister. Hij keek haar charmant en doordringend aan. Zijn hoofd en staart fier en trots de lucht in gestoken. Hij bleef stil staan, niet wetend wat om te zeggen. Hij keek haar aan. Haar kont draaide onder zijn neus door. Hij snoof nog eens goed, zijn hormonen sloegen op tilt, en een tweestrijd begon. Hij kon er natuurlijk niet zomaar opspringen... Hij zuchtte, het was om gek van te worden. Gek. terwijl zijn hormonen op tilt sloegen, zichzelf te bedwangen. Terwijl het hem eigenlijk niks deed. Nou ja hij moest zijn reputatie natuurlijk niet zo ontiegelijk slecht maken dat heel DH van hem wist. Dat was opzich goed, maar ook weer slecht.

Pepper keek naar de glimlach van de hengst en grijnsde schaapachtig. ’Waarom dan?’ Sprak ze met een valse glimlach. Ze wist dat hij zich moest inhouden toen ze haar kont onder zijn neus duwde om om te draaien. Ze keek naar Sens en kneep haar ogen tot spleetjes. ’Vertel eens Sens, waarom ben je hier?’ Vroeg ze kil en harteloos. Haar stemgeluid veranderde steeds maar weer, altijd als ze iets zei, de ene keer beeldschoon, de andere keer melodieus of juist weer zangerig of dan weer toonloos en kil. Daar wisselde Pepper gewoon meestal mee. Niet dat ze er mee zat ofzo, het was gewoon dat ze het zelf opmerkte en het wel grappig vond. Pepper richtte haar ogen op de hengst voor haar en boorde zijn ziel in met haar ogen.