Het concert des levens heeft geen programma~

Dit was zo’n dag waarop alles fout kon gaan en bij die gedachte begon Ravena zich gelijk af te vragen hoe oud Amenia wel niet was. Ze keek naar de raaf in de boom, daar rustig slapend. Slaakte eventjes een zuchtje, een soort gevoel knaagde aan haar. Een soort wantrouwen, ze rook onraad. En moest Amenia weg houden van al het gevaar, want dat onraad was niet goed voor Amenia Ravena wist het gewoon. Gelijk met die gedachte schoot Amenia wakker en kraaide alarmerend. Ravena draaide haar hoofd, er was een hels kabaal hoorbaar. Het kabaal van paardenhoeven, de paarden hinnikte, schreeuwde en gromde onverstaanbare dingen. Ravena steigerde verwoed en galoppeerde de andere kant op. Amenia wachtte eventjes en vloog toen achter de achtervolgers aan. Ravena schreeuwde dat ze moest komen, maar zoals ze verwacht had reageerde Amenia niet. Ze bleef haar beste vriendin maar beschermen. Ravena rende en rende, maar plots was ze niet bang meer voor haar eigen leven, enkel voor het leven van haar dierbare vriendin. Het wezen was al bijna vijf jaar aan haar zijde en werd toch echt oud. Schoot haar nu plots te binnen. Maar toch bleef ze door rennen, hopend dat de raaf voorzichtig aan deed. Maar plots was het kabaal over, Ravena kwam slippend tot stilstand. Ze draaide haarzelf langzaam om. Haar adem stokte haar ogen werden groot. Lang staarde ze naar de zielige zwarte hoop op de grond. Daarna kwam ze tot stilstand, haar knieën knikte. Tranen prikte achter haar ogen. Maar ze dwong ze terug, langzaam liep ze naar de trouwe raaf. Daarvoor waren ze gekomen ze wouden haar dit maal niet vermoorden. Natuurlijk, het was nu allemaal zo logisch. De raaf moest eerst afgemaakt worden. Want iedereen die Ravena maar een beetje kende wist dat ze wraak zou nemen op degene die haar dit aan gedaan hadden. Haar neus bracht ze naar de raaf, haar warme adem blies ze tegen de raaf. Die hopeloos en machteloos kraaide. Er was nu niets meer te doen, de raaf zou sterven. Maar zou ze nog lang moeten blijven lijden? Ravena zakte naast haar neer, één enkele traan biggelde over haar wang. Al snel gevolgd door vele meer. Ze bleef de raaf aan staren, vol ongeloof en verdriet. Misschien kwam het door het verdriet of gewoon door de ziedende woede die ze had, maar het beeld werd wazig. Ze knipperde eventjes met haar ogen en merkte dat het haar eigen tranen waren. Ze dwong ze terug. langzaam ging haar mond open.
,,Amenia.''
Fluisterde ze zachtjes, haar woorden werden beantwoord door een zacht en zwak gekraai. Een soort gekraai dat Ravena vreselijk veel pijn deed. Het maakte haar woedend en verdrietig om de raaf zo te zien. Zo pijn te zien lijden.
,,Amenia. Je was geweldig, we hebben geweldige tijden beleefd samen, we hebben leuke en verdrietige tijden door staan, ik had je een beter einde toegewenst. Maar misschien is dit wat je wou, mij beschermend sterven. Maar Amenia echt, ik zou je nooit vergeten en ooit zou ik je weer komen vergezellen daar boven in de hemel. Want dat is de plek waar jij thuishoort, waar jij weer gelukkig zult worden. Amenia ik weet alles nog zo goed, zo goed. De leuke en de verdrietige tijden, de tijden in het oude gebied. Waar wij zo gehecht aan waren. De oorlogen samen, de ontsnappingen samen. Alles was geweldig als jij erbij was.''
Ze slikte eventjes, ze kon niet meer praten, tranen prikte achter haar ogen, ze voelde een brok in haar keel en merkte hoe de tranen weer kwamen en gingen, enkel een nat spoor achterlatend op haar wangen. Kleine vochtige plekjes waren op de grond zichtbaar.
,,Ik zou je missen meid, al de dingen die we meegemaakt hebben, alle lol. Maar jij rust nu daar waar je het fijn vindt, in jouw prachtige droomparadijs, daar waar jij gelukkig bent, in de hemel want daar hoor je thuis. Rust in vrede.’’
Sloot ze haar speech verdrietig af, lang bleef ze liggen haar ogen stijf gesloten, plots voelde ze een beweging naast zich. Gelijk schoot haar hoofd omhoog, haar ogen zochten de omgeving af, tot ze tot het onwerkelijke feit kwam dat Amenia degene was die net bewoog, ze was nog zwak maar ze leefde nog. Lang bleef Ravena haar aan staren, hopend op nog een teken van leven, maar het enige wat er gebeurde was dat ze nog ademde, weinig wellicht, maar haar borstkas ging nog op en neer. Amenia was niet in staat nog maar iets te doen en verdrietig legde Ravena zich bij het feit neer dat iedereen ooit wel eens dood ging, zo ook Amenia.
,,We leven om te sterven.’’
En bij die woorden besefte ze dat Amenia echt ging sterven, vandaag nog. Ooit zal Ravena ook sterven maar niet vandaag, dat wist ze gewoon. Dat voelde ze, ze was ook niet eens oud. Amenia daar in tegen wel, ze was nu dan wellicht even oud als Ravena, maar dat was vreselijk oud voor een raaf, wist Ravena zo eventjes te bedenken, de gedachte schoot gewoon door haar heen, alsof ze hem wou denken, zodat dit een excuus kon zijn zodat ze niet alle schuld op haar zelf zou zetten, want zij had Amenia moeten beschermen tegen die paarden als goede vriendin. Maar ze zou zich wreken, voor Amenia, voor haar verdriet en pijn. De kraaloogjes van Amenia keken haar verdrietig aan, ze twinkelde zelfs verdrietig, het was net alsof ze huilde. Ravena knikte eventjes, om te zeggen dat alles goed was, dat alles goed zou komen.
,,Het concert des levens heeft geen programma.’’
En met die woorden zuchtte ze diep, een verdrietige en diepe zucht, uit het diepste punt van haar hart, van haar ziel. Daar waar alle speciale dieren een plekje hadden. Daar waar enkel twee paarden een plekje hadden, haar moeder en Amenia de enige twee die daar een plekje hadden. De enige twee die daar ooit een plekje zouden hebben, haar vader was harteloos geweest. Een moordenaar.


~1.000 woorden

Fether en later andere paarden~

Een gure wind deed Fethers manen opwaaien. Het was nog erg koud voor de tijd van het jaar. Vorig jaar was het in april al een heel stuk warmer. Nu zou het net zo goed nog januari kunnen zijn. Iedereen mocht dan wel zeggen dat alle badassen van de kerk u hielden, maar bij Fether was dat absoluut niet het geval. Ze hield veel meer van warm weer. Dan hoefde je er tenminste niet steeds op te Letten dat je het niet te koud kreeg, en dat je 's nachts wel een overdekte plek had om te slapen. In de zomer kon je 's avonds zomaar overal neerploffen en daar de nacht doorbrengen. Geen enkele kans dat je dood zou vriezen. Fether liep nu expres ook niet door het water maar over het zand. Het zou veel te koud zijn om nu nat rond te lopen. Ze kon het echt niet hebben om een griepje op te lopen.
Ineens rook ze op een hele verre afstand een ander paard. Ze ging stappen want ze had eigenlijk niet heel veel zin om nu een ander paard tegen te komen. Hoefafdrukken in het zand lieten. Achter haar een spoor achter haar achter, zodat je precies kon zien waar ze had gelopen. Als andere paarden heel graag naar haar toe wilden was het dus niet heel moeilijk om haar te vinden. Hoe verder ze stapte, hoe meer ze de indruk kreeg dat ze het paard waar de geur van was al eens eerder ontmoet had. Ineens schoot het haar te binnen wie het paard was. Ravena! Die trut. Die irritante goodie. Wat had ze een hekel aan dat beest gekregen. Ze had Ravena pas 2 keer eerder ontmoet maar nu had ze al een vijand gevoel gekregen bij dit paard. Toen ze nog dichter bij kwam zag ze dat de grijze merrie op de grond lag. Naast haar lag iets zwarts. Eerst herkende Fether nog niet wat het was. Maar toen ze iets beter keek merkte ze dat het de raaf was die Ravena altijd met zich mee droeg. Er was duidelijk iets mis met het beest. "Iets mis met het beest?" Riep Fether op kille toon naar Ravena. Het was duidelijk niet bedoeld om bezorgd over te komen. En dat was ze ook niet. Het zou haar absoluut geen reet schelen als het beest iets zou overkomen. Al zou het dood gaan zou ze het nog niet erg vinden.

-geen zin om een fatsoenlijke post te maken. Ik ben op voor vandaag

Nog steeds lag ze met haar hals om de raaf heen gebogen om hem zo warmte aan te bieden en een veilige plek, veel meer kon ze toch niet doen, de raaf zou sterven vandaag nog, hoe dan ook en door wie dan ook, Ravena voelde het gewoon tot op haar botten.
"Iets mis met het beest?"
Werd er naar haar geroepen, Ravena tilde haar hoofd op en keek de merrie recht in haar ogen aan, ze had geen puf meer om zelfverzekerd te zijn, maar toch was nog ergens die zelfverzekerdheid te vinden als je hem wou zien tenminste, nog steeds keek ze de merrie voor haar aan, dit was wel het laatste ding waar ze behoefde aan had. Ze zuchtte diep, haar ogen waren met tranen doorlopen, opgedroogde vochtige plekjes waren op haar vacht goed zichtbaar, hier en daar was de grond nog een beetje vochtig, maar de tranen waren gestopt inmiddels, misschien dat ze geen vocht meer had, niet genoeg vocht tenminste. Eventjes wende ze haar blik af, ze voelde nog steeds de borstkas van Amenia zwak heen en weer gaan. Eventjes sloot ze haar ogen af, zodat ze niet meer naar die vreselijke merrie hoefde te kijken of naar Amenia die stervende was. Toen opende ze haar ogen plots snel weer, haar zelf helemaal terug gevonden leek het wel. Ze slikte de brok in haar keel weg, zodat ze kon spreken met een luide stem wat ze ook deed.
,,Ga weg!’’
Zei ze kalm tegen de merrie, de merrie moest nu weg gaan en haar met rust laten als ze enig blijk van eergevoel had zou ze dat tenminste doen, zelfs vijanden zou je dan een moment gunnen van rust waarin ze konden rouwen, want als jij in dezelfde voetstappen (hoeven) stond dan zou je dat waarschijnlijk ook willen, tenzij je net zo harteloos was als al die slechte paarden. Eigenlijk ook een beetje als haar, maar toch kon ze van iemand houden, ze hield van Amenia alsof ze haar zus was. Ze hield van al haar pleeg veulens en leerlingen alsof ze hun echte moeder was. Ja, zij kon lief hebben, zij kon om iemand geven. Ze bleef de merrie strak in de gaten houden maar richtte nu en dan haar blik op Amenia om zeker te zijn dat ze nog leefde.
,,Hoe heet je eigenlijk?’’
Vroeg ze plots toen ze zich herinnerde dat de merrie haar naam wel had.
,,In feite heb ik namelijk het onaangename gevoel dat wij elkaar nog vaak tegen gaan komen.’’
De woorden waren eerder gericht aan haar zelf, maar ze sprak ze wel zo hard dat ook de witte merrie haar kon horen, Ravena had ongeveer dezelfde kleur als het zand hier waar het nog niet geraakt was door het water, waardoor ze niet zo gemakkelijk te onderscheiden was van het zand zoals Fether wel was...

Toen Ravena haar hoofd optilde om te kijken wie haar vergezelde zag Fether het verdriet op het gezicht van de merrie. Ravena leek absoluut niet blij dat juist Fether dit moment moest komen verpesten. Waarschijnlijk was het al geen goed moment geweest, maar Fether zou er sowieso niet goed aan doen. Het was duidelijk zichtbaar dat Ravena gehuil had. En ook voor een langere tijd. Ze gaf dus om die raaf. Veronderstelde Fether. Een minuscuul duivels glimlachje vormde zich om Fethers mond. Hij was amper zichtbaar. Fether wist nu hoe ze deze merrie kon raken. Deze raaf was een gevoelig punt. Ineens leek Ravena's houding te veranderen. Een stukje van haar felheid kwam weer terug. "Ga weg!" Riep ze kalm naar Fether. Dacht Ravena nu echt dat Fether zomaar weer om zou draaien en weg zou lopen? Kennelijk kende ze Fether toch wel echt heel ontzettend slecht. Fether bleef gewoon op de zelfde plek staan als waar ze al stond, alsof Ravena helemaal niets gezegd had. "Hoe heet je eigenlijk? In feite heb ik namelijk het onaangename gevoel dat wij elkaar nog vaak tegen gaan komen." Het leek alsof Ravena het tegen zichzelf had, maar vermoedelijk had ze het tegen Fether. Vreemd genoeg had Fether hetzelfde irritante gevoeld dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ze deze merrie tegen zal komen. De gesprekken die ze voerden waren interessant, dat zeker. Maar ze ergerde zich ook vreselijk aan dit paard. Ze had een enorme haat ontwikkeld voor de grijze merrie. Normaal zou Fether haar naam niet hebben gezegd, maar omdat ze het vermoeden had dat ze elkaar nog vaker zouden ontmoeten beantwoordde ze de vraag van Ravena toch maar. "Fether is de naam." Antwoordde ze op een ijzig kille toon. Ze had ook een andere naam kunnen geven, maar wat zou het nut daarvan nou zijn? Eigenlijk niets. "En vreselijk genoeg heb ik dat gevoel ook." Sprak Fether terwijl walging tot diep in haar stem weerklonk. Fether richtte zich weer op de raaf die naast de schimmel merrie lag. "Is ie dood?" Fether wist dat dat niet zo was, want ze zag de borst van het beestje nog op en neer gaan.

Geduldig wachtte ze af tot de merrie haar naam zou geven, zelfs bij haar had ze nog steeds haar engelen geduld, haar ogen gleden over de omgeving zonder haar hoofd erbij te bewegen. Een goede truc, zien zonder gezien te worden eentje die ze had geleerd in haar opleiding als spion, een opleiding waar ze zelfs nu nog in dit godverlaten paradijs... Fether, fether, fether, fether. Ze herhaalde de naam vaak aangezien ze de naam wou onthouden en niet bepaald héél erg goed was in namen. Maar daar kwam de merrie waarschijnlijk snel genoeg achter en wat zou het anders? Veel kwaad zou het niet doen, bij de woorden van de merrie over Amenia trok ze een wenkbrauw omhoog, dit keer stond de gelijk aan een kreet van verbazing of hoe je het ook wou noemen.
,,En wat zou jou dat nou weer een worst schelen?’’
Zei ze bars tegen de merrie, dat beest moest echt eventjes ophoepelen, maar dat zou ze waarschijnlijk niet doen nu, aangezien ze voor Ravena toch al bewezen had dat ze geen gevoel voor eer. Geen enkel grijntje eer zag Ravena in de merrie. Niet dat Ravena erg veel gaf om protocol en dat soort dingen, nee, zij hield het liever simpel en dan gewoon haar ding doen, dan was zij allang tevreden. Want ook zij had als ieder ander paard hobby's.
,,Luister febber.’’
Ze zuchtte.
,,Laat die verrekte naam maar zitten.’’
Mompelde ze tegen haarzelf, zo zacht dat Fether het niet kon horen, misschien zou ze hoogstens haar lippen zien bewegen.
,,Dus... Febber geval, wat brengt jou vandaag hier?’’
Sprak ze, eventjes keek ze alsof ze iets vergeten was te zeggen.
,,En owja... Flikker alsjeblieft een end op en laat me met rust.’’

"Wat zou jou dat een worst schelen?" Antwoordde Ravena ruw op Fethers opmerking over de raaf. Ravena was duidelijk zwaar geïrriteerd. Maar wat zou dat Fether schelen. "Luister febber." Sprak Ravena. Febber? Ze zei er nog niets van omdat ze aan Ravena zag dat die nog iets er achter aan wilde zeggen en anders zouden ze waarschijnlijk door elkaar heen praten. Ravena zei inderdaad nog iets, maar het was ook waarschijnlijk meer tegen zichzelf gericht. Het was zo zacht en mompelend dat Fether er geen enkel woord van verstond. ,,Dus... Febber geval, wat brengt jou vandaag hier?’’ Zei Ravena daarna. Ze keek alsof ze nog iets vergeten was te zeggen. ,,En owja... Flikker alsjeblieft een end op en laat me met rust.’’ Fether kneep haar ogen kort tot spleetjes terwijl Ravena het zei. Fether was dus absoluut niet van plan weg te gaan omdat een of andere goodie haar dat beval. "De naam is trouwens Fether. Zei ze heel droog. "En waarom zou ik oprotten?" Zei Fether nog steeds op een rustige toon. "Ik ben geen hond die weg loopt als je dat zegt." Ging Fether verder, al op een minder rustige toon. "Ik neem alleen bevelen aan van paarden waar ik respect voor heb. En jij bent dus absoluut niet een van die paarden." Zei ze nu op haar normale duistere toon. Fether wierp steeds ongemerkt een vlugge blik op de raaf naast Ravena. Zo snel dat het Ravena niet op moest vallen. De raaf was namelijk haar doelwit. Zodra Ravena van de raaf zijn zijde zou wijken zou Fether toeslaan. Waarschijnlijk zou Ravena haar aanvallen. Maar dat maakte Fether nu niet uit. De schimmel had wel betere vecht skills dan Fether op het eerste gezicht in had geschat, maar Fether was niet bang dat de merrie haar zou vermoorden. Want door Fethers vele trainingen was ze wel sterker dan de merrie, die op haar beurt weer behendiger dan Fether was.

Rustig wachtte ze af tot de merrie was uitgepraat, ze knikte soms eventjes wist eigenlijk niet eens waarom maar dat hoefde het witte mormel voor haar niet te weten.
,,Febber, Fether wat maakt het ook uit?’’
Mompelde ze zachtjes, waarschijnlijk kon Fether het toch niet verstaan, Ravena hoopte ergens dat het niet tot vechten uit kwam in man tot man gevechten ( in dit geval merrie tot merrie ) was ze nooit goed geweest, het enige wat ze dan voordeel had was haar vreselijk goede conditie en haar behendigheid, maar negen van de tien keer waren de paarden tegen wie ze vocht sterker, veel sterker. Daarom vermeed ze gevechten van paard tot paard liever. Ze snoof eventjes quasi verontwaardigd toen Fether zei dat ze geen hond was.
,,Daar denk ik toch heel anders over.’’
Mompelde ze zo zacht dat Fether het zeker niet zou verstaan. Eigenlijk wou ze niet weggaan bij Amenia, niet nu, niet nu Amenia haar nodig had. Maar wat moest dat moest, daarom stond Ravena op en liep met grote zelfverzekerde passen naar Fether toe.
,,Luister Febber.’’
Ze legde de nadruk op Febber, zodat ze de merrie lekker kon sarren en irriteren.
,,Wat is je doel met hier zo koppig als een ezel te staan en niet gewoon eventjes weg te gaan?’’
Eigenlijk was ze vreselijk benieuwd over wat er allemaal in het hoofd van de merrie omging. Ze bekeek haar van top tot teen alsof ze daarmee de gedachte van de merrie kon lezen. Het kwam niet eens bij haar op dat de merrie Amenia misschien zou gaan vermoorden nu, zo iets laag en lafhartig kwam gewoon niet bij haar op dat iemand dat ooit zou doen. Zelfs een merrie als Febber niet...

,,Febber, Fether wat maakt het ook uit?’’ Mompelde Ravena zo zachtjes dat Fether ontzettend veel moeite moest doen om het te verstaan. ,,Daar denk ik toch heel anders over.’’ Deze keer verstond Fether er echt bijna niks van. Ze had een paar woordjes opgevangen en maakte daaruit op wat Ravena waarschijnlijk gezegd had. Fether begon zich te ergeren aan het feit dat Ravena zo onverstaanbaar praatte. Eindelijk stond Ravena op en liep met grote zelfverzekerde passen op Fether af. ,,Luister Febber.’’ Ravena legde overduidelijk de nadruk op Febber. ,,Wat is je doel met hier zo koppig als een ezel te staan en niet gewoon eventjes weg te gaan?’’ Sprak Ravena alsof ze deze keer wel succes zou hebben. "De naam is Fether, en als jij zo achterlijk bent om dat nog één keer verkeerd te zeggen zal er iets gaan gebeuren dat jij niet zo leuk gaat vinden." Fether wist ondertussen wel dat deze merrie zo koppig als een ezel was en zich niet zomaar op haar kop liet zitten. Voor zover Fether in kon schatten had Ravena ook nog geen enkel idee dat Fether op Amenia doelde. Deze raaf zou sowieso vandaag nog sterven. Waarschijnlijk door Fether, maar als dat niet zo was zou er wel iets anders zijn dat de raaf het leven zou kosten. Maar het was Fethers voornemen dat ze zelf er een einde aan zou gaan maken.

Bij de woorden van de merrie trok ze één wenkbrauw omhoog. Ravena was zo koppig als een ezel, ze had een totaal eigen wil, ze wilde overal het naadje van de kous van weten, maar was ook nors en serieus. Iemand die haar niet kende zou denken dat ze vreselijk boos was altijd, maar als je haar wat meer kende besefte je vanzelf dat ze eigenlijk een best goed gevoel had voor humor. Natuurlijk niets te vergelijken met die grappenmakers uit haar vorige gebied, oh nee, die kregen zelfs de meeste norse persoon aan het lachen, die zouden hier zelfs de slechte aan het lachen krijgen met hun opmerkingen, soms waren de opmerkingen gemeen tegen iemand, maar niemand trok zich daar wat van aan, zelfs de des betreffende niet. Ravena schudde haar hoofd, het was nu niet echt de tijd om te gaan lopen denken over de grappenmakers uit haar vorige gebied. Ze keek de merrie zelfverzekerd aan.
,,En stel nou dat ik je nog eens zo noem? Wat dan. Febber.’’
O ja, ze zou de merrie nog lang Febber noemen ondanks wat ze ook ging doen. Meneer Jan-Peter Klaassen mocht weten wat Febber ging doen. Het zou haar een worst schelen, net als dat het de merrie een worst zou schelen als Amenia dood zou gaan. Plots gingen haar ogen wijd open. Amenia... Hoe kon ze zo dom zijn geweest? Ze had Amenia de dood in laten gaan, alleen door haar eigen koppigheid, ze kon zichzelf nu wel voor de kop rammen en martelen, maar dat was nu niet de juiste voor, ze zou zichzelf later wel straffen op wat voor manier dan ook. Snel draaide ze zich om en keek naar het schouwspel daar voor haar neus, de wind liet haar manen wild waaien. Ze wou nog wat roepen...

Fether glimlachte duivels. Ravena had overduidelijk niet in de gaten wat er zou gaan gebeuren. Fether wist zeker dat de merrie zo haar eigen maatje de dood in zou gaan jagen. Een zelfverzekerde blik keek Fether aan. ,,En stel nou dat ik je nog eens zo noem? Wat dan. Febber.’’ Zei Ravena plagerig. Het maakte Fether nu niet eens iets uit dat haar naam verkeerd werd gezegd. Een duivelsere blik dan ooit te voren sierde haar gezicht. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. "Don't blame me." Zei ze duivels terwijl ze al naar voren stormde op de raaf af. Het beestje was al zwak geweest, dus veel was er niet nodig. Het beest maakte een ijzige schreeuw die door alles heen sneed. Het beestje lag er al helemaal levenloos. Toch pakte ze de vleugels van het beestje nog een keer vast met haar tanden. Ze slingerde haar hoofd de lucht in waardoor de dode raaf een paar meter door de lucht vloog en vervolgens met een plof op de grond kwam. Ze draaide zich weer terug om naar Ravena en keek haar met een duivelse blik aan. Het beest was sowieso wel gestorven, maar ze wist dat Ravena hier alsnog absoluut niet blij mee zou zijn! Maar dat maakte haar niets uit, ze had er veel te veel plezier in!

...Het was al te laat, Fether was naar voren gestormd en slingerde de dode raaf nu door de lucht. Ravena's ogen waren wijd open, een hele tijd staarde ze naar de raaf waarna de tranen weer achter haar prikte. Haar schreeuw stommelde weg in haar gesloten mond. Na een verloop van tijd gleed haar blik naar de witte merrie toe. Ze trok haar ogen tot spleetjes en zette zelfverzekerd een paar pasjes naar voren, het had toch geen nut om de merrie aan te vallen. De merrie was sterker en in haar blinde woede en afkeer voor de merrie kon ze niet meer logisch nadenken en zou ze aan haar tactiek en behendigheid ook niet veel hebben.
,,Jij walgelijke achterlijke verschrikkelijke rot pleeborstel genaamd Febber.’’
Siste ze de merrie toe waarna ze nog twee passen naar voren zette, ze stond nu op ongeveer een halve meter van de merrie vandaan. Ze keek het beest zelfverzekerd, woest en minachtend aan.
,,Je kon het niet laten hé? Jullie kunnen het nooit laten om als laffe mormels dieren aan te vallen die vreselijk zwak zijn. En allemaal maar voor die smaak van bloed, altijd maar weer.’’
Siste ze tussen haar tanden door terwijl ze met haar hoofd dreigend laag één rondje om de merrie liep voor haar stopte ze weer op één halve meter afstand. Het enige wat ze nu uitstraalde was minachting en woede, een woede die steeds meer voor de merrie opkookte. Ze voelde de woeden in haar borrelen, ze merkte dat haar borstkas hevig op en neer ging en dat ze zwaar ademde, dat haar ogen tot spleetjes getrokken waren

Fether bleef even stil staan en keek alleen maar met een valse grijns naar Ravena. Die deed ook niets en staarde naar de dode raaf. Na een tijdje wendde Ravena haar blik af van het beest en keek ze Fether aan. Zelfverzekerd zette ze een paar passen naar Fether toe. Het verbaasde Fether dat ze niet gelijk belaagd werd door de schimmel merrie. Waarschijnlijk was ze nu veel te geschrokken en in schok om dat te doen. ,,Jij walgelijke achterlijke verschrikkelijke rot pleeborstel genaamd Febber.’’ Siste Ravena terwijl ze nog ietsjes naar Fether toe liep. Ravena was overduidelijk razend op Fether. En Fether vond het geweldig. ,,Je kon het niet laten hé? Jullie kunnen het nooit laten om als laffe mormels dieren aan te vallen die vreselijk zwak zijn. En allemaal maar voor die smaak van bloed, altijd maar weer.’’ Sprak Ravena weer op dezelfde sissende toon als net. Het viel Fether op hoe zwaar Ravena aan het ademen was. "Nou eigenlijk kon jíj het niet laten. Als jij je koppige mond had gehouden had je vriendje nog geleefd." Ze keek Ravena met een valse blik aan. "En je hebt net gezien wat er gebeurt als je me febber noemt, dus ik zou maar heel vlug je kop houden." Snauwde Fether er bitcherig achter aan. Ze had het gehad met dit paard en dat zou ze haar ook duidelijk gaan maken!

Ze had een godsgruwelijke hekel aan de merrie gekregen. Ze zinde op wraak, een vreselijke wraak. Het liefst een wraak waarin ze de merrie van een of andere hoge berg kon slingeren. Dit was een van de vreselijk zeldzame periodes waarin ze op een gigantisch lichaam hoopte en een vreselijke spiermassa waarmee ze de merrie zo kon pletten, waarmee ze haar kop van haar romp kon scheuren. Ze wou de merrie pijn doen, haar verpletteren, ze wou haar de huid vol schelden maar het zou allemaal geen nut hebben. Ze werden niet voor niets de harteloze genoemd in haar ogen. Ze wou zich op de merrie wreken hoeveel ze er ook voor zou moeten trainen, wie ze er ook voor zou moeten roepen. Maar ze moest nu eventjes kalm blijven, ze sloot haar ogen en nam diep adem. Kalm blijven nu, dacht ze. Het was nu misschien wel van levensbelang dat ze kalm bleef. Maar bij de woorden van de merrie schoten haar ogen weer open, ze beet op haar onderlip om de merrie niet de huid vol te schelden, en keihard naar haar te gaan schreeuwen. Het had allemaal toch geen nut, hield ze zichzelf voor.
,,Ach ja natuurlijk, het punt is en blijft dat jij uiteindelijk degene was die zo laf was om een reden te zoeken om één raaf te vermoorden hoe dom of hoe slim dan ook. Je had net zo goed meteen op haar af kunnen schieten niet soms? Je zou het uiteindelijk toch wel doen.’’
Bij de woorden van de merrie trok ze één wenkbrauw omhoog. En uiteindelijk kon ze het niet laten.
,,O JA! OJA!’’
Riep ze iet wat té hysterisch.
,,Nou moet je eens héél goed luisteren jij walgelijke verminkte misselijkmakende rotte pleeborstel.’’
Sloot ze haar zin plechtig af waarna een korte pauze zich bevond. Te kort voor de merrie voor haar om te reageren.
,,Er is nu toch niemand meer om wie ik geef die hier in de buurt is! Mijn moeder ken je toch niet. Je kan vermoorden wie je wilt, dat zijn mijn zaken niet. Maar daag me niet uit, dat kan je nog eens op den duur komen te staan, Febber.’’
Ze legde een kleine nadruk op de naam die ze de merrie gegeven had en keek haar licht uitdagend aan onder haar wimpers. Maar de merrie zou het niet opvallen zo licht was het.

~Ik denk dat er andere paardjes mogen komen
HOE MEER HOE GEZELLIG ~

,,O JA! OJA!’’ Visual hief haar hoofd op, en keek beduusd om haar heen. Waar was dat geluid vandaan gekomen? Er waren zoveel paarden bij de zee, en daarmee bedoelde ze dat het waarschijnlijk drukker was dan een winkelcentrum van de tweevoeters op koopjesavond. Ze herkende de stem, maar ze wist niet meer precies van wat. Ze hoorde nog wat andere woorden, maar ze kon er geen zinnen mee maken. Er was iets aan de hand. Toen pas herkende ze de stem. Het was de stem van Ravena, een merrie die ze al eerder ontmoet had. Ravena had toen zo'n raaf bij haar die zo'n leuk kruisverhoor kon houden bij haar, door op haar hoofd te zitten. Oeew, kruisverhoor. Ravena's stem had nogal hysterisch geklonken, en het was zeker niet vriendelijk. Eigenlijk alles behalve vriendelijk, rustig, of iets in die trant. Visual volgde het stemgeluid, en zag uiteindelijk twee paarden in zicht. Terwijl ze dichterbij kwam, viel haar blik op een klein, steeds groter wordend zwart stipje op de grond. Ze kon er uiteindelijk de vorm van een vogel van maken. Amenia? Ja, dat was de naam van die raaf. Was ze vermoord door de tweede, witte merrie die ze niet kende? Aan de preek die Ravena aan het geven was op het moment te horen, was dat inderdaad het geval. "Oi zeg, die raaf had drieduizend keer meer recht op leven dan jij, en laat me niet beginnen over je opgeblazen ego." zei ze, op een serieuze maar uitdagende toon tegen de voor haar onbekende merrie. De kans was immens groot dat het een slechtzakje was met een ego zo groot als Dreamhorses zelf. Zo schatte zijzelf eigenlijk ego's van slechtzakjes in. Ze inspecteerde de witte merrie. Het leek inderdaad op een slechtzakje, en waarschijnlijk had het ook de ego van een slechtzakje. Inderdaad, ze vond slechtzakjes niet vrouwelijk of mannelijk, het waren onzijdigen, soort van emotieloze gevoelloze robots. Ze keek in haar ooghoek waar het dode beestje van Ravena lag. Hoe lang zou Amenia geleefd hebben? Hopelijk een hele tijd. Het zag eruit als een zielig hoopje, zeker niet uit ouderdom gestorven, zelfs al zou het oud zijn. Ze was waarschijnlijk gestorven door de wonden die haar toegebracht waren. Gelukkig was het nu voor haar voorbij, de pijn van het sterven. Visual zuchtte lichtjes, en ze ging van Amenia naar Boots, die ze ook voor haar ogen had zien sterven. En zij was er nota bene verantwoordelijk voor. Het enige verschil was in deze situatie was waarschijnlijk dat het Ravena's schuld niet was, en de moordenaar er nog stond. Eigenlijk was de hele situatie veranderd, behalve het 'voor het ogen zien sterven'. De gedachte erbij stimuleerde haar iets verder te gaan met haar uitdagingen. Hoe ver kon ze irriteren, uitdagen en gaan, totdat de merrie flipte? "Hoe noemde ze je ook al weer? Flubber, toch?" ging ze zoetjes verder tegen 'Flubber'. "Luister Flubbertje, voordat je als drilpudding in elkaar zakt door het gebrek aan hersenen dat je hebt. Luister. Je?" ze zei de laatste zin extra langzaam met een kinderachtige nadruk. Ze nam een pauze, maar net niet lang genoeg om iemand in de rede te laten vallen. "Mocht je het niet doorhebben, je krijgt geen respect, noch een blik van een alfa of een ander slechtzakje wanneer je een raaf als deze vermoord. Face it, je bent te laf om iemand van je eigen lengte te grazen te nemen, dus je houdt het maar op kleintjes." Ze begon naar voren te stappen, richting de witte merrie, keek doordringend in haar ogen, haar toon serieuzer, dreigender, en haar ogen stonden op oorlog. Elke stap die ze maakte, maakte ze duidelijker dat ze kleiner was dan de witte merrie, maar dat was ze in vergelijking tot elk gemiddeld paard wel. Ze stond vlak voor de witte merrie, het scheelde een centimeter of vijf. Visual kon nog net recht in de ogen van de merrie kijken. "Probeer jezelf eens naar een hoger niveau te tillen." Plotseling strekte ze haar hoofd, en gooide ze haar hoofd wild in de lucht, waardoor haar snuit tegen de kaak van de witte merrie aankwam. Toen deed ze zo beheerst mogelijk een paar stappen achteruit, draaide zich om en ging naast Ravena staan. "Gaat het nog goed met Flubber?" grijnsde ze zoetjes, een trots gevoel vasthoudend dat ze eindelijk een slechtzakje met een groot ego gevonden had.

[Kon het niet later je Flubber te noemen en een mooie tik te verkopen ]

Fether zag de innerste woede die Ravena schuil probeerde te houden. Het was wel duidelijk dat Ze zich zo rustig mogelijk probeerde te houden, hoe woeden enkwaad ze ook op Fether was. Waarom wist Fether alleen nog niet. Waarschijnlijk zou wraak later komen. Eigenlijk wist Fether wel zeker dat wraak nog zou komen. Ze zou echt niet zomaar ongestraft hiermee weg komen, daar leek Ravena te veel voor van de raaf te houden. ,,Ach ja natuurlijk, het punt is en blijft dat jij uiteindelijk degene was die zo laf was om een reden te zoeken om één raaf te vermoorden hoe dom of hoe slim dan ook. Je had net zo goed meteen op haar af kunnen schieten niet soms? Je zou het uiteindelijk toch wel doen.’’ Sprak Ravena nog steeds kalm, maar toch met een woedende ondertoon. ,,O JA! OJA!’’ Riep Ravena ineens hysterisch. ,Nou moet je eens héél goed luisteren jij walgelijke verminkte misselijkmakende rotte pleeborstel. Er is nu toch niemand meer om wie ik geef die hier in de buurt is! Mijn moeder ken je toch niet. Je kan vermoorden wie je wilt, dat zijn mijn zaken niet. Maar daag me niet uit, dat kan je nog eens op den duur komen te staan, Febber.’’Ravena legde nu duidelijk de nadruk op Febber. Het maakte Fether nu niet eens meer iets uit. Een verkeerde naam was nu echt niet meer het middelpunt van het 'gesprek'. Of verder of hoever je dit nog een gesprek kon noemen. Ineens voegde een bruine merrie zich bij hun gesprek. De merrie kwam gelijk ter zake. "Oi zeg, die raaf had drieduizend keer meer recht op leven dan jij, en laat me niet beginnen over je opgeblazen ego." Sprak de merrie ook een uitdagende toon. "Hoe noemde ze je ook al weer? Flubber, toch? Luister Flubbertje, voordat je als drilpudding in elkaar zakt door het gebrek aan hersenen dat je hebt. Luister. Je?" De merrie sprak de woorden uit alsof Fether een of ander goedzakje was. "Mocht je het niet doorhebben, je krijgt geen respect, noch een blik van een alfa of een ander slechtzakje wanneer je een raaf als deze vermoord. Face it, je bent te laf om iemand van je eigen lengte te grazen te nemen, dus je houdt het maar op kleintjes." De merrie zette een paar stappen maar voren. Ze keek Fether doordringend, en lichtelijk dreigend aan. Fethers ogen bleven zoals altijd koel. Ijzig koel, met een glimpje duisterheid er in te zien. Ze voelde zich absoluut niet onder gedaan voor dit beest. Ze moest wel met wat meer komen voor dat Fether dit beest zou vrezen, of zelfs respecteren, waar Fether zich absoluut niets bij voor kon stellen. "Probeer jezelf eens naar een hoger niveau te tillen." Fether wilde net op de zwakke pogingen van de merrie om Fether te intimideren in gaan toen de merrie onverwachts steigerde. De neus van de merrie sloeg tegen haar kaak aan. Die zou waarschijnlijk wel blauw gaan worden morgen. "Gaat het nog goed met Flubber?" De merrie leek helemaal trots op zichLef te zijn dat ze dit had gedurfd. Fethers blik was inmiddels niet meer koele niet ijzigm hij was zelfs alles behalve dat. "Wat weet jij nou over mij?" Vroeg Fether met een opvallend rustige stem gezien haar uitdagingen op dit moment. "Ik heb nog geen woord tegen je gesproken en ik heb alweer een groot ego." Sprak ze weer op dezelfde toon verder. "En het gaat me niet om het leven van deze raaf hier." Sprak ze al mijn der rustig. Haar stem klonk nu een beetje meer duivelser als zo net. Het gaat me om het raken van haar." Ze wierp een vlugge en helse bedrijf,ik op Ravena. "Zij geen respect voor mij, ik geen respect voor haar. Zo simpel is het. Dat deed jij net toch ook?" Vroeg Fether op een poeslieve toon. Deze merrie mest niet doen alsof ze alles beter wist, want ze had hele.aal geen idee van de situatie zoals die nu was.