Im back in Town!

De grote zweetplekken waren nog lang niet opgedroogd. Het wit in zijn blauwe ogen was zichtbaar en hij hijgde. Op zijn borstje zat een schaafwond en hier en daar waren schroeiplekken zichtbaar. De brand… Het enige wat hij nog wist was de hitte, de pijn en het geluid… Het afschuwelijke geluid. Het geluid van een moeder die gescheiden werd van haar zoon. Amani… Waar was zijn moeder nu? Een kleine traan blinkte in zijn ooghoeken. Vooral toen hij dacht dat hij nu een wees was. Zijn moeder had hem verteld dat zijn vader; Painted Black dood was. Verder wou ze er niet over praten. Jammer eigenlijk. Verder had hij totaal niets gehoord over waar ze vandaan kwam en dat soort dingen. Slippend stopte hij en snoof. Een kleine hinnik kwam er uit zijn keel, hij was aangekomen in Dreamhorses. Een kleine bok zag je en hij liep naar een random stukje Taiga. Met een ruk stond hij opeens stil en steigerde bang. Wtf! Onzeker liep hij naar de geur en knipperde verdwaast met zijn ogen. ’…’ Meer was er niet om te zeggen. ’… Pa?’ Vroeg hij trillend. Amani’s geur hing overal bij de hengst en hij had haar zusje een beschrijving horen zeggen tegen hem. Onzeker liep hij eens een stapje naar achteren. ’Ik weet wie je bent, ik ben zoon van Amani...’

[hooooi =3]

Een laatste blik wierp hij op het gebied achter zich. Nu stond het vast. Hij was terug in DH. Vooral tijd, en hij zou nooit meer weg gaan. De enkele maanden dat hij weg was geweest, had hij DH heel erg gemist. Vooral zijn vrienden en Amani, zijn grote liefde. Maar hij had het ook fijn gevonden even weg te zijn van een groot gebied, het gebied van zijn moeder was immers klein en verlaten. Weinig paarden had hij ontmoet, op enkele vage kenissen na. Hij had er wel een goeie vriend op over gehouden, die hem had beloofd een keer langs te komen in DH, mocht hij hem missen. Maar Painted was al blij genoeg dat hij hier weer was, dus ging hij rustig verder in een licht drafje, op weg naar zijn oude leven. Even sloot hij zijn ogen en nam een grote snuif van de verse lucht. Met dié geur die al DH had. De geur van bomen en nog iets.. Een vlaag van een té bekende geur vloog zijn neus in. AMANI! Verward keek hij om zich heen. Amani was weg uit DH, had hij gehoord. Wat deed haar geur hier? Plotseling verscheen er een klein veulen. Het stond stil en keek hem trillend aan. ’… Pa?’ Vroeg het kleine beestOnzeker liep het een stapje naar achteren. ’Ik weet wie je bent, ik ben zoon van Amani...’ klonk de stem van het veulen. Plotseling schoter er beelden door zijn hoofd. De laatste keer met Amani. Zijn laatste keer met haar. Was er zoveel gebeurd en nu dit. Was dit zijn veulen? Zijn ogen gleden over het lichaam van het kleine paardje en toen antwoorde hij zachtjes; ''Ik weet het niet kleintje, ik weet niet of ik je vader ben..' de woorden waren zacht maar duidelijk. Hij wist het niet. En hoe kon hij het beter weten dan met Amani te praten?

Aamir hoorde de woorden van de grote hengst. Aamir ging wijdbeens staan met vier beide benen en zijn hoofd wat hoger. ’Echt wel. Padeau kon niet stil blijven. Amani was gewoon stil maar ik weet gewoon dat jij Painted black bent.’ Sprak hij met zo’n kinderlijk stemmetje. Het trillen was gestopt en er was een glinstering in zijn ogen te zien. ’Maar ik weet niet waar Amani en Padeau zijn. Amani wou niet meer weg, nooit meer en Padeau had heimwee dus misschien zie je Padeau wel weer eens. Maar no way dat Amani terugkomt. Helaas. Ik mis haar wel maar nu heb ik een beetje familie om me heen.’ Na de zware inspanning van net was ie gewoon. Wat drukker waarschijnlijk. Aamir schudde zijn hoofd en hijgde nog wat na.

Met een vaste, starende blik keek Painted nog steets naar het veulen. Zou dit echt zijn veulen kunnen zijn? Dat van hem en Amani? ’Echt wel. Padeau kon niet stil blijven. Amani was gewoon stil maar ik weet gewoon dat jij Painted black bent.’ Hij knikte met een gebogen ne. 'Dat klopt, ik ben Painted Black'' zijn ogen glinsterde even bij zijn naam, een naam die lang niet meer gebruikt was. Aangezien zijn moeder hem altijd anders noemde, een naam waar hij zich voor schaamde; Blacky. Hij snoof even en keek het veulen vol verwachting aan, want hij wist dat het verder zou praten, het was immers een veulen van hem. ’Maar ik weet niet waar Amani en Padeau zijn. Amani wou niet meer weg, nooit meer en Padeau had heimwee dus misschien zie je Padeau wel weer eens. Maar no way dat Amani terugkomt. Helaas. Ik mis haar wel maar nu heb ik een beetje familie om me heen.’ En diepe steek van pijn schoot door zijn lichaam. Amani. Amani zou nooit meer terug komen. Kwam dat door hem? Of had ze iemand anders gevonden? Een vlugge traan gleed langs zijn gezicht naar beneden. Padeau, zijn dochter. Die hij zou opvoeden. En hij begreep het kleine veulen, hij miste ze ook super erg. 'Zeg eens kleintje, hoe heet je?'' zijn stem klonk even vol met schaamte. Hij wist uberhaupt niet eens hoe zijn zoon heette! ''Misschien kunnen we opzoek naar Padeau, samen?'' Zijn ogen gleden even om hem heen. Want het was niet alleen Padeau die hij nu graag wou zien. Hij had zichzelf beloofd naar Nirvana te gaan, de nieuwe kuddeleider van Fire Flame. Hij zou zich verontschuldigen, zich voorstellen en haar half smeken hem aan te nemen als kudde lid. Hij hoopte dat het zou lukken, want ooal was FF niet meer van hem, het zou zijn kudde blijven.

Aamir knikte bij de bevestiging dat hij Painted Black was. Ach ja, zoon mocht vader kennen. Vader zoon niet. Net schoot hem te binnen dat niemand wist dat hij Aamir heette. Aamir hield het lekker voor zichzelf. Aamir vond het trouwens heel jammer dat zijn moeder hem en Padeau niet had gezien. Dom blindheid gedoe. Aamir priemde zijn oren naar voren en sprong een beetje op en neer. Veulen zijn was geweldig. Echt geweldig. Opeens stak hij zijn hoofd omhoog. ’Ik ben niet klein. Ik ben Aamir.’ Sprak hij met zo’n Aamirrerig stemmetje. Hij schudde zijn hoofd. ’JAAAA! Dan gaan we samen naar High Hold Back en dan zien we mamaaaaaaa.’ Juichte hij blij. Ook nu viel iets op; Painted was zwart en Aamir was bruin en Amani ook. Nou... Amani zei dat hij wel wat op zijn vader leek. Qua karakter ofzo. Aamir had er niet heel erg naar geluisterd =3.

flut :c

Rustig huppelde ze stil, maar vrolijk achter haar lieve moeder aan. Ze had een heerlijke luxe leventje. Echt ge-wel-dig! Het veulentje straalde helemaal. Kom op nou, ze had een schat van een moeder. Een stoere lieve vader, en was ook nog een princess van Fire Flame. Oftewel het veulen van de alfa’s! Vandaag zou het kleintje meegaan met haar moeder, om te leren hoe je een kudde moest leiden en dat soort troela’s. Trots huppelde ze nog steeds achter haar moeder aan. Ze zwiepte met haar kleine staartje om een daas te verwijderen. Dat waren echt joekels van een vliegen, en ze waren ook nog pijnlijk! Vrolijk stapte het veulen weer rustig door achter haar moeder aan.


. ”Pff, de natuur is de laatste tijd tegen me.” Het kleintje keek haar moeder aan. Blijkbaar had die al helemaal niet meer in de gaten dat het kleintje achter haar liep. Maar goed. Eigenlijk was dat ook de bedoeling dat, dat zo was. Het hoorde bij het plannetje dat ze had. Had ze dan een plannetje? Nope. En mensen jullie zouden het niet geloven, maar Padeau sprak als vele andere paarden wel eens met goden. Haar god was Maureen. Die van Amani haar moeder was. Mérlene. EN die van haar vader was Verena. Is dat niet grappig? Nee? Nou dat vond Padeau wel! Pfuh! En het blijkt dus dat alle paarden een bepaalde god hebben. En het blijkt ook dat meer paarden dezelfde god hebben als Padeau! Was dat niet toevallig. En het blijkt ook dat de goden, hun paarden kunnen overgeven aan elkaar. Is dat niet grappig! Eigenlijk word je leven bepaald door zo’n god. Best raar.. Nou Padeau werd niet weggegeven daar zou ze hoogst persoonlijk voor zorgen hoor!

En nu een tijdje later, was het totaal anders. Haar moeder was in HHB, en zij was hier. Haar moeder en Padeau waren gescheiden. Verdomd, Padeau was nu zo verdomde boos op haar moeder. Padeau snoof woest, ze spitste haar oren. Het boze gevoel was vervaagd. Haar hoeven raakte de grond amper aan toen ze weer omhoog gingen. Uiteindelijk maakte ze haar beroemde noodstop. Ze hoorde de laatste woorden van Aamir, gelijk vlogen haar oren in haar nek. Ze snoof diep. Daarna gingen haar oren weer naar voren. Ze steigerde speels, en leunde met haar hoeven tegen de grote hengst aan, haar vader. ''PAP!'' Riep ze, wat was het heerlijk om veulen te zijn. Ze drukte haar neus tegen die van haar vader. Daarna steigerde terwijl haar benen over de schoft van Aamir vlogen, haar benen leunde op zijn rug. ''Eeuwh..'' Zei ze, toen ze niet meer terug kwam.

Kyara stapte de tiaga binnen. Er hing hier zo'n bekende geur... Ze draafde aan en zag toen drie schimmen, twee veulens en een hengst. "Painted!" riep ze verrast. Ze kwam bij de drie tot stilstand en grinnikte eens. "Ken je me nog? Je hebt me toen kreupel gemaakt weet je nog?" zei ze laggend. Ze keek even naar de twee veulens, ze kende ze niet. "Zijn ze van jou?" vroeg ze voorzichtig. Ze wist nog wel dat Painted had verteld dat Amani niet door hem gedekt was, en er toen een veulen kwam. Maar misschien dat de andere wel van hem én Amani was?