It's not the same of us, it's the different that us make a perfect team.

Die ene geur. Die ene geur die alles anders kan maken. Die ene geur, die zweeft nu over de vallei. De plek van de goedzakjes. Die ene plek van die ene goed zakjes. Die de slechte proberen uit te roeien en andersom. Die twee geuren zweefde over de vallei. En het ene paard dat die geur mee bracht dat was een veulentje. En niet zomaar een veulentje. Nee, een veulentje met grote familie. Dat ene veulentje. Die had een opa een soort ex-oma. Tante's en oom's. Maar misschien ook neven en nichten. Ze had ouders, en broer's en zussen. Ja, ze had niet zomaar een familie. Ze had een van de misschien wel de grootste familie van de slechte paarden. Duvessa was de naam van dat ene doodnormale veulentje. Die niet zo dood normaal was. Duvessa was de naam van dat ene veulentje die daar die ene geur meebracht door de vallei. Ze schudde haar zelf uitgebreid uit en stond snel en simpel op. Ze zwiepte met haar staart omhoog en liep rustig door de vallei. Langzaam liep ze verder, ze had gehoord dat die Azacar weer aan het uitbreiden was. PFFF. Had hij dan nooit genoeg veulens? Waarschijnlijk was Duvessa een van de gene met de meeste oom’s en tante’s. Hoe dom. Duvessa rolde met haar ogen, ze wou die nieuwe tante van haar wel eens ontmoeten, als dat kleine mormel maar niet dacht respect te krijgen van Duvessa, dan had ze het heel mooi mis. Duvessa stopte naast de rivier in de vallei. Ze keek trots rond, hoewel ze pas 8 maanden was nam het haar manier van denken niet weg, en haar manier van doen. Duvessa was achter af een heel trots en fier veulentje. Zo stapte ze dan ook rond, met haar echte bitchie houding. Duvessa stopte, keek even rond. En hinnikte toen fel naar haar tante, Aaliyah.


-Aaliyah-

Een paar passen, stop. Pluk, hap, kauwen en weer verder. Lopen, stop, pluk, hap, kauwen, verder. Lopen, stop, pluk, hap, kauwen, verder. Dat even een beetje verder. Het veulen experimenteerde met het eten van gras. Nog ampere en maand oud en toch al fier op haar pootjes. Goed, ze moest dingen leren maar één ding stond vast; slecht was goed en goed was slecht. Geweldig ingewikkeld, zo zat Aaliyah in elkaar. Goed was slecht, slecht was goed, de aarde was rond maar de aarde waar zij op liep was plat. Met haar oortjes naar voren gepriemd nam ze ieder geluidje in zich op. Aaltje was lekker apart slecht. Ze dacht na en was best aardig af en toe. Ook was ze niet met die gespeelde, neppe woede en slechtheid. Ze bedoelde maar, wie wou nou naar zo’n chagrijnige, lelijke kop kijken? Zij niet en meerderen ook niet. Een hinnik drong haar gespitste oortjes binnen. Een spastische –denkbeeldige- wenkbrauwkriebel ging er door haar heen. De hinnik was voor haar maar wie the hack was de eigenaar van de hinnik. Wáárom werd er naar háár geroepen? Zij die nog maar wistzijveel dagen in dream horses was en niemand behalve haar big pedo teddybeer Azzie had tegengekomen. Dus, óf Azz had reclame gemaakt van; ‘MIJN DOCHTER IS HIER EN HINNIK GEWOON NAAR MIJN UBER SPASTISCHE VEULEN!’ maar dat leek stug dus de andere optie was gewoon dat diegene licht wanhopig was. Met een typische Aaliyah smile op haar gezicht, -niet blij, niet boos, gewoon Aaliyah- wandelde ze naar het paardje dat zo ongeveer wel amper een jaar was toe. ’Erm… Je….’ -De “e” bleef even twijfelachtig hangen- ’Riep?’ Vroeg ze terwijl haar zwarte ogen die van haar volgden.

[Met toestemming van Duv kom ik erbij, vind jij dat ook goed Aaliyah? ]

Tahah. Z'n moeder had hem verboden om nog naar goedzakjes gebied te gaan. Al-sje-blieft zeg, hoe kon hij anders wat lol hebben en dingen verkennen? Trouwens, net alsof hij dáár naar ging luisteren, net alsof er daar iets gevaarlijks rond liep. Hij wist niet dat ze hem tot slecht paard wilde vormen en dat ze hoogstwaarschijnlijk bang was dat de goedzakjes een in haar ogen slechte invloed op hem zouden hebben. Maar Ichi was jong, roekeloos, en vooral erg opstandig tegenover alle regeltjes die er nu al waren. Hij ging z'n eigen weg als hij er zin in had, en dit keer was die weg richting de vallei gelopen. Ichi snufte de frisse lucht goed in en liet de geuren tot zich doordringen. Hij had een mooi uitzicht over de vallei vanaf hier, onder hem stroomde de rivier als een glinsterend zilveren lint en deelde het land in tweeën. Zijn warmbruine ogen fonkelden, misschien dat er hier nog iets te doen was. Ichi was een behoorlijk wispelturig veulen: Het ene moment vrolijk, het volgende gewoon neutraal en dan weer overdonderd door alles wat nieuw was en hij niet kende. Momenteel had hij gewoon zin in wat lol of een praatje met iemand die hij nog niet kende. Zijn blik verschoof aandacht een stukje naar links toen hij 2 merrieveulens onder hem, verder de vallei in zag. Hij brieste luid, eindelijk, andere veulens, hij zou eens een keer niet de jongste zijn. Hij stormde zo de helling waar hij op had gestaan aan de rand van de vallei af en maakte een bok die hem bijna zijn evenwicht deed verliezen, maar redde het en galoppeerde op de twee af. Met een halve sliding stop kwam hij bij hen tot stilstand en grijnsde breed. "Heeyy jullie." Zei hij, en brieste nog een keer luid. Kort liet hij zijn ogen over de twee glijden en hij nam ze even in zich op. Hij schatte zo ongeveer dat ééntje ongeveer dezelfde leeftijd als hij had, en de ander al iets ouder was. Beide roken ze naar slechte kuddes en vooral de oudste keek er niet vrolijker op, maar geïntimideerd of bang was de jonge Ichigo totaal niet. Hij was niet goed en niet slecht, hij was gewoon neutraal, of dat vond hij. Zijn ouders hadden hele andere plannen voor hem, maar of hij daar in mee ging werken viel nog maar te bezien...Zoals eerder gezegd ging hij gewoon zijn eigen gangetje, wat ze ook van hem wilden.