Nobody's perfect ~

-Ravena only-

Ze voelde zich alleen, eenzaam. Er miste iets, er ontbrak iets. Een aanwezigheid was verloren, ze wist wel welke aanwezigheid. Ze was dood, Ravena mocht de feiten niet ontlopen, maar toch deed ze het, het klonk zo hard als ze zei dat Amenia dood was, als ze er alleen maar aan dacht. Ravena wou geloven dat Amenia gewoon eventjes weg was om een of andere rare reden. Toch had Ravena met pijn in haar hart gezegd dat ze de komende tijd geen gevleugelde vriend of vriendin meer zou krijgen. Voordat ze eindigde met een Amenia de 12de want, dat moest zelfs Ravena bekennen, ze vlogen er met hoopjes uit. Ook al was dit pas de 2de, het was wel de 2de in een niet gigantisch lange of korte periode. Dus nu moest ze maar eventjes eenzaam zijn, maar eventjes loner zijn. Ze had de kudde nog altijd. De kudde die eindelijk een beetje actief werd, ze had de kudde gekregen toen het een zielig hoopje paarden was. Vervolgens had ze alle leden er met spijt uit moeten gooien. Maar ze had nu al weer twee andere leden, twee hengsten, Juno en Rabi. Godzijdank waren ze allebei aardig actief. Ze moest eigenlijk snel een activiteit regelen, maar ze wou eerst nog eventjes een derde lid erbij hebben. Dan zou ze kijken hoe actief die hengsten eigenlijk waren. Hopelijk net zo actief zoals Ravena dacht. Een zuivere hinnik bereikte haar oren. Ravena spitste haar oren en zette haar witte lichaam direct in beweging. Haar benen kwamen tot leven terwijl ze zich een weg baande naar de bron van de hinnik en de geur. Ze herkende de geur ergens van. Het rook naar Kai, haar lieve zus, maar het was Kai niet. Dat wist Ravena wel, het rook niet zo sterk naar Kai. Het was eerder een dochter of zo iets, zou het zijn? Zou het echt een nicht zijn die in haar kudde wou. Natuurlijk was familie altijd welkom in haar kudde. Familie en vrienden waren altijd welkom. Toch zou ze deze dochter van Kai ondervragen zoals ze altijd deed. Eens zien wat deze merrie in huis had. Een bruin wit bonte merrie kwam in zicht. Ja, dit was absoluut een dochter van Kai. Ravena kwam kalm en zelfverzekerd voor de merrie te staan, eventjes bekeek ze de merrie nauwkeurig. ,,Wie ben je?’’ vroeg ze om direct met de deur in huis te vallen. De vraag of ze naar Ravena had geroepen kwam niet eens van pas, dat was wel duidelijk. Nu pas viel de hoofdwond van de merrie Ravena op. Ravena keek er eventjes bezorgd aan. ,,Je moet echt iets aan die wond doen,’’ deelde Ravena mee, niet zo snel wetend wat.

[justify]Met haar roze tong probeerde Kristen het bloed op te vangen die uit de kleine hoofdwond stroomde. Het was een rare actie die een doorsnee paard niet zou uitvoeren. Maar ja, wat wilde je ook met een gestoorde vader als voorouder? Het bloed smaakte ranzig. Ze snapte niet dat vampiers bloed lekker vonden; er al mee konden leven. De palominobonte merrie snelde naar een klein waterplasje toe en boog haar slanke nek om vervolgens het halve plasje leeg te zuipen. Ze zou nóóit meer bloed drinken. Kristen slofte terug naar haar standplaats van een minuut geleden. Het jonge schepsel slaakte een diepe, verveelde zucht en staarde in het niets.
Het gekreun van omwoelende aarde bereikte haar scherpe oren. Ah, daar kwam Ravena. Net de persoon die ze zocht. Kristen plakte een grijns van hier tot Tokio op haar snuit. Lief, schattig en onschuldig was haar motto, of zoiets dan. Niet letterlijk, meer figuurlijk bedoeld. "Wie ben je?" vroeg de schimmelmerrie meteen.

-Nog niet af-