Amiya were are jou!

Een zwarte hengst stoof het gebied in. Het gebied dat hij wilde over nemen. aar er zat ook een doel in. Hij wilde de leider Amiya lokken. Hij wilde haar eens zien. De grootste goedzak van allemaal. Zei was leider. Leider van een hoop goedzakken. Hij grijnsde breed en gemeen. Hij begon tegen enkele bomen te schuren. Zijn geur verspreide zich snel en makkelijk. Hij was wel even bezig. Nadat hij eindelijk gedaan had stond hij stil en keek tevreden rond. 'Amiya.' ging er door zijn gedachte heen. Die naam klonk hem al vies. Hij walgde van goedzakken. Zijn vlijmscherpe tanden waren te zien. De grote fries keek om zich heen. Het werd eens tijd om een goedzak te pesten. Hij had er erg zin in. Zijn hoeven beukten tegen de droge aarde die licht stof maakte. Je zag duidelijk dat hij zijn spieren opspande. "Amaya! Grootste goedzak verschijn over verdwijn voor eeuwig." Zei hij met een sterke en machtige stem. Dominant keek hij om zich heen. Het was tijd om eens te zien wat voor een het is. Zijn zwarte vacht was erg ongezond. Hij hadzo'n hekel aan goedzakken. Zijn lange oren waren tegen zijn schedel gedrukt. hij verwachte wel dat Amaya zich liet zien. Ieder leider is meestal te trots dan zich te vertoppen tegen het kwaad. Het duurde wel heel lang. Hij hinnikte schil. Wat hij niet erg vond. Hij vond die klank zo smakelijk. Beter dan een goedzak die zo zuiver hinnikt.


Alleen amiya en cobrazarao

Het was halverwege de namiddag toen een karamelkleurige merrie halt hield midden in het bos. Schaduwen en lichtvlekjes sierden de grond met silhouetten van bladeren, variërend tussen donker en licht. De zon stond al laag aan de hemel en de liederen van de vogels gingen vermoedelijk over de dag die opnieuw ten einde liep, en misschien ook wel over de vrouwtjes die ze veroverd hadden. De blik van Amiya liet echter niet zien dat ze de schoonheid van de natuur opmerkte, maar stond eerder richting verward. Het afschuwelijke gehinnik was ook haar - net als de vogels die verschrikt hun lied hadden afgeblazen en nu geïrriteerd op waren gevlogen - niet ontgaan. Diep snoof de merrie de zoete geur van dennen en mos op, hopend dat ze de bron van het geluid kon identificeren. De geur was vermengd met een stinkend luchtje wat ze niet kon plaatsen. Uiteindelijk concludeerde ze dat de hengst - daar ging ze vanuit - niet verder van haar vandaan kon zijn dan een miezerige halve mijl. Het besluit of ze wel of niet moest reageren viel haar zwaar. Tenslotte besloot ze dat ze in haar rang geen enkele oproep kón, of mocht weigeren, en volgde de stinkende geur.
Terwijl ze haar stappen aandrong tot een sierlijke draf, schoot haar de gedachten binnen dat het hier misschien om een Black Rose ging. Wat als dit één of andere zielige val was? Dan liep ze er nu recht in en zou de Black Rose zijn eerste vijand hebben uitgeschakeld. De gedachten dat ze al eerder een gestoorde veulenmoordenaar te slim af was geweest stelde haar, zover het kon, gerust. Een licht gegrom verliet haar keel dankzij de terugblik in het verleden en irritatie voor wat haar te verwachten stond. Toch zou ze haar waardigheid niet laten varen, en alles nemen zoals de toekomst het bracht. Tenslotte vertegenwoordigde ze alle Eagles en wou ze hen niet teleurstellen. Ze zou nog liever sterven in plaats dat ze dát zou doen.
Vóór haar werd de omgeving plots een stuk heviger verlicht, wat aantoonde dat ze een open plek had bereikt. De geur was hier ook vele malen sterker. Een zwarte schim werd steeds kort zichtbaar tussen de struiken en bomen door, en ze besloot dat het hier hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan om een vriendelijke, zachtaardige hengst, maar juist het tegenovergestelde daarvan.
Amiya krulde haar karamelkleurige hals nog wat extra op waardoor de honingkleurige manen wat warrig over haar hals heen lagen, terwijl ze de open plek betrad. Meteen werd haar blik getrokken door zwarte haren, en het wit van huidvet aan verschillende bomen langs de randen van de open plek, waardoor ze een lichte grijns niet kon onderdrukken. Ze vroeg zich af sinds wanneer paarden hun territorium markeerde. Hij deed het in ieder geval niet met urine, bedacht ze tevreden. Terwijl Amiya haar blik weer verder liet dwalen naar de hengst, besloot ze met een korte, onopvallende schrok dat hij alle uiterlijke kenmerken van de alfa van de Black Rose bezat. Het karmozijnrode bloed wat aan zijn huid plakte deed haar walgen, maar dwong zichzelf haar gezicht in de plooi te houden. Al snel had ze genoeg van de ijzige stilte, al voelde deze langer aan dan het in werkelijkheid was geweest. Haar melodieuze, heldere klanken echoden over de open plek toen ze haar mond opende, al was het alles behalve geschreeuw. Zonder het zelf door te hebben vergat ze de gebruikelijke beleefdheden, en ging ze in plaats van eerst te groeten en te vragen hoe het ging, meteen door naar waar ze voor gekomen was. ‘Vanwaar deze oproep, Cobrazarao?’ Haar smaragdgroene ogen glommen wantrouwig terwijl ze zichzelf dwong in die van hem te kijken.


[volgens mij heb ik mijn record gebroken van lengte van een post! 8D YEAHJJ ]

Zijn kille blik richtte zich heel even op de bomen. Hij bekeek enkele vogels vies aan. Het duurde niet zo lang meer om die goedzak te leren kennen. Verveeld keek hij om zich heen. Zijn zwarte haren stonden een beetje tegen de groeirichting omdat hij had geschuurt. Hij schudde zich uit en een deel losse haren vielen op de grond. Hij hief zijn hoofd toen hij de geur van Amiya ontvangde. Zijn ogen stonden nu droog maar hij grijnsde kwaad achtig. Hij bleef even met zijn billen naar Amiya gericht. Het was lang stil. Net wat hij gedacht had. Hij wist dat deze alfa onzeker zou zijn. Zijn lange smalle oren waren in zijn nek gedrukt. Toen er eindelijk wat woorden te voorschijn kwam draaide hij zich traagjes om. Hij keek een beetje agresief. Toen dat Amiya toch zo beleeft deed. Hij rolde met zijn ogen en daarna liet hij zijn mondhoeken krullen. "Ach, je weet wel ik had eens zin om de grootste goedzak te leren kennen." Zei hij kort en droog. Zijn rood/bruine ogen beken de merrie nog even aan. Hij vond haar in ieder geval niet echt bijzonder. Al was het duidelijk dat zei een alfa was. Een goed gebouwde lichaam en zag er niet dom uit. "Maar ja het verbaast me eigenlijk dat je je vertoont liefje." Hij draaide zich even om om enkele vogels weg te jagen. "Rot op!" Hij moest zijn stem alleen maar laten horen en de vogels vlogen al weg. Daarna draaide hij zich machtig naar de merrie weer om. Hij was benieuwd hoe zei zou zijn. Probeert ze vreden te houden of gaat ze haar soort van goedheid beschermen. Hij zwiepte met zijn staart. Hij begon nu met staren. Hij hield er van om de ogen niet te verliezen. En sommige paarden haten dat soort dingens.

(Ja maar niet voor lang. Ik heb het om eerlijk te zijn te druk om nu goed te consentreren xD )

Amiya's mondhoeken krulde lichtjes omhoog, al bleven haar ogen strak op de hengst gericht. 'Laat ik dat opvatten als een compliment,' zei ze terwijl ze met haar karamelkleurige hoofd hoog geheven een stap dichter naar Cobra toe zette. De toon waarop hij het zei negeerde ze, net als het spottende koosnaampje. 'Als je beter wist zou je kunnen bedenken dat ik altijd zou komen wanneer iemand mij zou roepen.' De toon was scherp, en vlak. Ze wende haar blik af om te kijken tegen wie hij het had, en keek met afgrijnzen toe hoe hij de zwarte merels wegjoeg. Het was gewoonweg zielig om je tot weerloze, kleinere dieren te keren terwijl je zelf een belangrijke rang in stand hield. Wanneer de alfa's er niet waren zou er chaos kunnen heersen. Deze hengst leek alles behalve dit zogenoemde alfagedrag te vertonen. Of dan ook maar een gréintje respect voor zijn omgeving, Inclusief haar. In een vloeiende beweging draaide de zwarte hengst zich om en richtte zijn ogen op Amiya. Zonder ook maar te knipperen keek ze terug. Standvastigheid, en tegelijk rust was in haar smaragdgroene ogen af te lezen. Om de tijd waarin ze hem aankeek te benuttigen, verkende ze zijn ogen. Ogen konden dienen als een boek, als ze maar met de juiste vaardigheden geopend werden. Cobrazarao's ogen waren kil, en er heerste een bordeaux achtige tint. Toch scheen er achter zijn pantser van duisternis en haat, meer te bevinden dan enkel dat. Als ze maar kon plaatsen wat dat was... . Plots doken de vragen die haar de laatste dagen dwars hadden gezeten in haar op, samen met de woede en de terugblik op het afbrandende bos. Ze beheerste zich echter en zei nog op even eentonig manier als daarvoor: 'Ik geloof niet, dat dat de enige reden was om me te roepen.' In een behendige beweging dwong ze haar benen trage rondjes om de hengst te lopen, nog steeds zonder haar ogen van de hengst af te wenden. 'Maargoed.' begon ze weer. 'Ik wil en ga míjn tijd hier niet verdoen, en ik heb zo mijn eigen bedenkselen waar ik maar al te graag antwoord op wil. Wié was er verantwoordelijk voor de bosbrand?' Nog steeds was haar toon vlak, en heerste er kalmte in haar tegelijk melodieuze stem en praatte ze rustig verder als wanneer er geen aartsvijand voor haar had gestaan. 'En ik aanvaard geen misleidende, of onware antwoorden.' Een lichte grijns speelde rond haar lippen terwijl ze het zei, als een kat die speelde met een muis. Al moest ze er nog achter zien te komen welk van de twee rollen haar was toegewezen.

Zijn ogen die niet vriendelijk stonden keken een beetje geïriteerd. Compliment? Hij moest even weg kijken om zijn gezicht niet te laten zien. Hij wilde zich in houden met lachen. Daarna keek hij weer cool naar Amiya. " jij zegt het." Zei hij droog. Zijn mondhoeken krulde nog even. Zijn spieren spande zich op. Af en toe keek hij weg. Maar toen hij merkte dat Amiya dichterbij kwam keek hij vals naar haar. Zijn oren nog harden in zijn nekvel gedrukt en je zag het wit in zijn donkere ogen. Hij liet zijn lange scherpe tanden zien. Het was duidelijk dat hij haar niet in zijn buurt gewenst had. Hij stapte naar achteren en grijnsde breed. "Blijf maar op jouw plekje" Zei hij. Hij luisterde daarna naar het volgende en trok een wenkbrouw op. Voor welke reden dan? Dacht hij bij zich en keek een beetje geïntreseerder. Toen Amiya rond hem begon te lopen bleef hij onbeweeglijk stil. Hij lette eerlijk niet echt op haar. Maar als ze in de aanval schiet kon hij meteen actie onder nemen. Toen ging de merrie verder met haar gesprek. Het was over de bosbrand. " O, En sinds waneer denk jij wie het voor het zeggen heeft? Jij hebt de recht niet om mij te zeggen wat ik moet doen." Hij sloeg zijn hoeven tegen de grond en brieste woedend. Als iemand iets zegt wat hij moet doen dan kan hij wel erg pissig worden. Hij zwaaide met zijn staart. "En hoe moet ik nou weten wie of hoe de brand tot leven heeft gewekt? Als je eens nadenkd ik kan niet toveren!" Hij sneed het pad van Amiya af en keek haar zuur in de ogen. "Kun jij misschien wel ineens het bos in het vuur toveren?" vroeg hij droog aan haar.

Ze hield haar gezicht uitstekend in de plooi toen Cobra haar prachtige rondje afbrak. 'Ik weet niet wat jij en je kuddegenoten allemaal uitspoken.' Er was een lichte frons in haar voorhoofd. 'En ik trek geen onware conclusies als je daar soms bang voor bent, maar ik ken graag de feiten.' Er heerste een korte, ijzige stilte. 'Maar als je die niet kent; Óke, dan heb ik hier niets te zoeken en vraag ik me af waarom ik hier mijn tijd verdoe.' Als ze eerlijk tegenover haar zelf moest zijn - en dat was ze - was hij totaal niet wat ze verwacht had. Misschien waren haar gedachten ook wat overdreven geweest, maar in haar fantasieën had ze een groot zwart - dat kwam nou weer wél overeen - paard gezien met sabeltanden en schele ogen... Ze moest diep nadenken om zich de rest te herinneren, - en ója, een grote snottebel. Misschien was haar idee bij "slecht" juist lelijk. In dat geval moest ze haar kennis wat verbreden met het feit dat slechte paarden niet altijd lelijk waren. Nu ze er eens over nadacht; wat wou deze - voor haar gevoel - half doodbloedende hengst eigelijk bereiken met het feit dat hij slecht was? Ze besloot het uit alle onbeleefdheid maar gewoon te vragen. 'heu, ik wil niet brutaal zijn ofzo,' - ze was totaal omgeslagen van onderwerp zonder het zelf door te hebben - 'Maar wat ga je eigelijk doen wanneer je alle goedzakjes heb uitgeroeid?' Een geamuseerde grijns verscheen rond Amiya's lippen aangezien ook haar humeur was omgeslagen. 'Wou je verder nog "de wereld" gaan overheersen?' Terwijl ze het zei bedacht ze nog dat dit best nog wel eens het geval zou kunnen zijn, en ze kreeg al meteen spijt van haar vraag.



Toen ik het begin schreef was ik in een heel andere bui, vandaar de omschakeling van humeur :'3 & sorry voor het wachten.

Zijn lege ogen keken haar nog even vals aan. Hij wilde iets zeggen maar viel toch stil. Hij had geen zin om over onzin te zwijmen. Het werd erg stil. Hij draaide zich om en zette zich weer op een afstand. Hij hield er niet zo van om dicht bij elkaar te staan. Zijn ogen stonden erg kil en keek weer nukkig toen de merrie ineens over een ander onderwerp begon. Hij keek haar ineens raar aan. " Als dat gebeurt gaan we gewoon vreemden pesten die een goedzak zijn. Maar ik geloof meer van de pension genieten. En een nieuwe duistere paard ter wereld brengen. Maar wat allemaal niet kan aangezien er steeds meer nieuwe paarden komen waarvan er wel een paar goede tussen zitten." Hij keek haar nog steeds vals aan. Het maakte hem niet zo veel uit wat er dan allemaal gebeurd. Hij keek haar dan weer heel erg duister aan. "Waar zijn jouw vriendjes eigenlijk? Ik hoorde dat je niet veel leden had?" Hij grijnsde breed.

Een zelfvoldane trek verscheen rond haar mond toen ze de hengst een stap achteruit zag doen. 'Vreemd dat ik niets anders verwacht had van jullie.' Sprak ze terwijl ze licht knikkend haar blik over de open plek liet dwalen. Nog steeds vroeg ze zich af wat ze hier deed, maar het gesprek had een wending genomen die ze wel mocht; wat was het doel van slecht zijn? 'Uiteraard,' begon ze terwijl ze haar blik terug op Cobra richtte. 'Blijkbaar is vreemden pesten "gewoon". Juist?' Ze trok haar wenkbrauwen op terwijl ze de ogen opzocht van het zwarte beest. 'Maar gelukkig,' -vervolgde ze- 'Voor mij althans, ga jij nooit van je pensioentje genieten.' Er verscheen een tevreden grijns/glimlach rond haar mond. 'Aangezien je dood bent voordat al dát is gebeurd wat jij op hoopt. Er zijn teveel soortgenoten die mijn mening delen van een wereld zonder vrees dat er voorbij elke boom een hysterische freek schuilt. Vragend om bloed en daarvoor zonder een reden voor te willen doden. Al zou je mij, nu op dit ogenblik, tegen de grond trappen, zou je daar niets mee bereiken. Oké, misschien zorg je dan voor ophef in de kudde. Maar snel zullen ze mij vergeten en een opvolger vinden. Een misschien wel betere dan ik.' Zonder dat ze het door had was haar stem een hard gefluister geworden. Haar speech was misschien saai, en leek het nutteloos. Maar het was wáár. Al zou hij van plan zijn haar iets te doen zou hij daar niets mee opschieten. Daar was ze heilig van overtuigd. 'En wat mijn vriendjes betreft.' Zei ze weer op haar normale standaard toon. 'Ik heb geen bodyguards nodig om mij dag en nacht te beschermen. Daarvoor is jullie kudde niet angstaanjagend genoeg.' Haar fakevriendelijke glimlach verbrede. 'Bovendien zet ik niet graag levens van anderen op het spel.' Haar wenkbrauwen schoten nog wat verder omhoog. 'Maar dat zou jij juist moeten weten, Cobrazarao?'




-Sorry voor mijn inactiviteit :'D -