Amiya & Fawn - Memories of a stone

PART 1 - MEMORIES OF A STONE

Steeds weer even verschuivende hoeven maakten de lange graspalmen ritselen, kriebelen langs haar neus en benen terwijl ze ongestoord verder genoot van de fijn geconstrueerde smaken van het gras. Regenbuien die zich de laatste paar dagen over het gebied hadden geworpen, hadden het nu bruisende groen om haar heen zeker goed gedaan.
Zij, Amiya, had een te groot verleden. Eentje die haar te zwaar op haar schouders drukte, de vergetelheid in dwong. Desondanks had ze met die feiten vrede gesloten, omarmde het lot dat zij zou belopen. Samen met een net zo gebroken vriend, Falcon. Al te lang had ze zich afgeschermd van het ‘Daar en Nu’ wat zich in een wereld naast haar afspeelde, waar zij geen deel van uit maakte, dat ze bijna dat ene belangrijke andere iéts was vergeten. Het gene wat haar weldra meer dan een halfjaar bezig had gehouden. Het Daar en Nu was niet belangrijk voor haar geweest de afgelopen drie jaar, maar op dit moment - nu een bepaald paard hoef had gezet op de gronden van Dream Horses, het land waar zij zo zielsveel van hield - wat al zo lang haar huis, haar veilige haven was geweest, was het gevoel in haar borstkas aangewakkerd. Het vermoeden van een ontmoeting hoger opgelaaid, net als het kleine vonkje hoop diep – diep in haar ziel.
Maar het was nooit een realiteit geworden. Nooit was die ontmoeting gekomen. Iets wat een angstige hartslag onder haar borstkas verblijdde.
Haar vochtige karamelkleurige vacht bood enige camouflage wegens mogelijke jagers. Echter, aangezien niemand - niet eens de bergleeuwen - zich nog leek te herinneren dat ze toch nog steeds een levend organisme was of überhaupt bestónd, negeerde ze de afwijzende schepsels op dezelfde manier als ze háár negeerde. Ze had vrede gesloten met de eenzame rust. De grootschalige levenslust die ze ooit bezat had zich simpelweg teruggetrokken in hun schelp, hun ziel... - Amiya's ziel.
Ze weigerde te zien wat er om haar heen gebeurde, te reageren daarop. Het enige wat van belang was, was in leven blijven, want dat was het enige wat het oeroude instinct van haar verlangde. Bovendien was ze bang dat zodra ze de kwetsbare bel waarin ze zichzelf had opgesloten doorprikte, de pijn en het verdriet haar te veel zouden worden en haar stuk zouden vreten.
Nee, de plek waar ze was, was haar veilige haven, de plek waar er niets mis kon gaan.

Zacht getik van de regen op de al vochtige aarde rommelden in haar oorschelpen.
Ineens keek ze op, liet haar verdrietige smaragdgroene ogen over het gras en de boomrand glijden. Niets te zien vanwaar zij stond. Toch leek het schild om haar heen opeens niet genoeg. Dus spiedde ze de bosrand nogmaals af. Dit keer ook de heuvelige, dichtbegroeide graslanden achter haar. Echter was er niets anders dan donkergroene gewassen en bruine eiken die haar gezichtveld bevlekten. Een zware zucht ontsnapte uit haar neusgaten terwijl ze zich bij haar waanbeelden neerlegde. Ietwat verloren richtte ze haar blik op naar de lucht waar wolken zich langzaam samenpakten tot een donkere grijze massa.
Er was iets. Iets met zo'n kracht dat het haar denkbeeldige muren om haar heen aan het trillen bracht. Het hart onder haar borstkas versnelde haar pas, dubbelde zijn slagen.
De wind draaide, bracht het geluid van ritselende bladeren en krakende takken met zich mee, vermengd met de geur van een soortgenoot. Een kietelend gevoel steeg op in haar hoofd, verspreidde zich als vergif over haar hele lichaam. Bewegen was onmogelijk. Haar hart zo snel bonkend als de vleugels van een kolibrie. Voor haar stopten de hoeven. De neutrale grijze lucht die ze zou moeten zien had plaats gemaakt voor vage vlekjes die als lichtjes aan en uit leken te gaan, te dansen voor haar ogen.
Ze hoorde niet te weten wie het was, had enkel de zwarte wazige vlek vanuit haar ooghoek gezien. Toch wist ze het. Net als dat wezen wist wie zíj was. Een siddering gleed door haar heen. Instinct? Ja, wellicht was dit ook een vorm van dat oh zo betrouwbare instinct. Alhoewel, dit paard was het enige wezen op deze wereld die over de kracht bezat de muur, die ze zo zorgvuldig om haarzelf heen had gebouwd, te vernietigen, weg te vagen in één nonchalante hoefslag.
Uiteindelijk kon ze niets anders doen dan wat het hoopvolle vonkje in haar hart wilde dat ze zou doen, dus keek ze op.

Ze zag er nog net zo uit als vroeger, besefte ze nostalgisch, haar ogen onbewust opengesperd. De zwarte merrie stond tussen de bosrand en haarzelf, niet verscholen, maar toch half opgaand in de schaduwen van het groene woud. Twee dingen waren weldegelijk anders dan ze zich herinnerde. Het eerste punt was dat ze zeker gespierder was geworden, fijner, haar manen klitteriger (ze had destijds altijd gedacht dat dat niet kon, blijkbaar dus wel), maar bovenal was het de blik in haar ogen die net als die van haar verbazing uitstraalde. Was ze geschokt? Nee, dit was een tijdelijke emotie. Emoties die ze nooit liet zien. Enkel wanneer ze het zelf niet meer in de hand hield.
Hield ze het niet meer in de hand?

"Vier jaar."
Fawn's stem, de klanken, de trillingen waren allemaal zo vertrouwd. Echter de woorden die erachter speelde waren dat alles behalve. Amiya sloot haar ogen, voelde de wind, maakte haar hoofd leeg en ademde diep in waarna ze haar kop weer oprichtte. Maar ze wist zelfs al voordat ze weer in die bedrieglijke gouden ogen zou kijken dat de emoties weg waren.
En ze had gelijk. Zodra Amiya's gebroken blik weer die van haar oude kuddegenoot vond, was er niets meer van over. De nonchalantie weerspiegelde niet enkel meer in de glans over haar irissen, maar in haar hele opgetrokken houding inclusief de gescheurde, zijwaarts hangende oren en de licht sarcastische opgetrokken mondhoeken.
Dus zo fragiel waren herinneringen.