When you talking about the bad guys.

Duvessa stapte door het nieuwe gebied van Dream Horses. Het lag in het midden precies tussen het oosten en westen. En tussen het noorden en zuiden. Duvessa schudde haar zelf eens goed uit. Het veulentje van alweer 8 maanden oud, had net een lange reis achter de boeg. Ze was begonnen bij de drakenberg, en was nu aangekomen in de Taiga. De grote hoge, naald bomen stonden wijd naar boven. Duvessa snoof even aan een van de takken. Het prikte in tegen haar mond aan. Duvessa snoof hard, en keek verschrikt op. Hard beukte ze met haar hoef tegen de grote tak die meteen afbrak doordat ze steigerde. Opeens kwam er een hinnik tussen haar oren, aan de ene kant erin. Aan de andere kant eruit, zo leek het. Duvessa brieste eventjes. Ze keek rond, waar was haar moeder? Waar was haar hele familie? Alleen van die ene Aaliyah, en Azacar was een spoor van leven te bekennen. Azacar en Duvessa, waren de enige van de familie. Van de grootste familie van puur slechte paarden, Aaliyah was amper een maand, een veulen van een maand kon je moeilijk ‘puur slecht’ noemen. Wellicht was ze slecht, en behoorde ze tot de familie. Iets meer training zou van pas komen. Over training gesproken, Duvessa mocht ook wel een keer training krijgen. Een schelle, pure en krachtige hinnik verliet haar keelgat. Een bijna dierlijk gegrom werd even hoorbaar van haar keel. Langzaam keek ze rond. Deina, ja zij gaf samen met vader de beste trainingen van Dream Horses. Als je over de duvel spreekt. Daar kwam ze al aan lopen, haar moedertje.

De witte merrie liep rustig aan naar de plaats waar de hinnik klonk. De hinnik die ze goed kende. Van haar dochter. De enige dochter die ze nog goed kende. Sage was verdwenen en naast Duvessa had ze haar twee zonen nog. Ze grijnsde breed en liep weer verder. Haar donkere ogen gleden over de omgeving heen. Ze had haar dochter al een tijd niet meer gezien. Ze was nu ongeveer 8 maanden oud als ze het juist had. Deina grijnsde breed en keek naar de verte. Daar tussen de bomen stond het vosse veulen. Deina liep kalm naar het veulen toe en stopte vlak voor haar. Ze keek strak naar beneden en een valse grijns sierde haar lippen. "Duvessa." Haar stem zoals altijd ijskoud. Vol duisternis en zonder emotie. Ze drukte haar oren plat tegen haar schedel en bekeek het vosse veulen. Ze was al een stuk gegroeid maar nog geen bespiering. Tuurlijk. Ze had nog geen training gehad. Deina was eindelijk terug en nu zou ze alles weer goed aanpakken. Zonder die zwarte hengst natuurlijk. De witte merrie spande haar spieren en sloeg met haar been op de grond om weer bij gedachten te komen. "Je riep?"

Ik had een langere post maar ben deze kwijt geraakt
Had dus weinig inspi :')

Ongeduldig wachtte Duvessa tot haar moeder zou komen. Ze zwiepte even met haar bos kleurige staart, en staarde glazig voor haar uit. ''Moeder'' Zei ze abrupt en duister toen ze een overbekende stem hoorden. Duvessa gleed even met haar ruwe tong langs haar lippen, om het druppeltje bloed dat daar op lag weg te 'likken' ''Ik wil weten wanneer ik mijn training krijg.'' Duvessa praatte met dat nodige respect. Ze was er klaar voor, ze wou haar training. Doordat haar moeder zo lang weg was geweest, en haar vader blijkbaar geen tijd had. Was het bij Duvessa zo ver uitgesteld, maar nu haar moeder er was, zou ze haar training krijgen. Duvessa had een groot doorzettingsvermogen en was nergens bang voor, ze was niet bang om te sterven. Voor haar was de dood als een nieuw avontuur, Duvessa was acht maanden door het leven gegaan alleen, zonder ouders. Ze was al heel wat gewend, ze had meegedaan aan de strijd van Horcrux tegen Quiet Sparkle, toen die slappe stommeling van een Satan er nog leidde, zo dacht Duvessa erover. Nu had ze de Horcrux verlaten. En ging er misschien later wel in, eerst zou ze een tijdje in de Valkyrie zitten. Duvessa hield van avontuur, en vond het niks om lang in een kudde te zitten.

Een grijns sierde haar lippen toen de merrie haar dochter zo respectvol hoorde praten. Ze had duidelijk geleerd. Dat maakte al veel meer kans om een goede training te krijgen. Niet iedereen maakte kans. Sommigen met te weinig respect en geen leergierigheid, die kregen niets. Of toch niet veel. Deina grijnsde vals en liep rustig om haar dochter heen. "Je bent gegroeid en ik zie waarom je training nodig hebt." Haar stem was mysterieus en kil. Zacht met de wind eromheen. Deina drukte haar oren in haar nek en keek naar haar dochter. Trots, meer emotie was er niet te vinden in de donkere ogen. "Ik ben trots op je Duvessa. Je leert snel en dat is al een goed teken. Je krijgt binnenkort je trainingen. Ik zal het je snel laten weten. En dan zul je nog veel meer te weten komen, want nu heb ik er geen conditie voor" zei ze kil en kort gleden de donkere ogen naar haar minder gespierde, iets dikkere buik. Als Duvessa weer slim was, zou ze het weten. Maar misschien zou ze het juist niet leuk vinden. Al had Deina een reden gekozen om dit te dragen. En dat zou ze haar dochter dan zeker uitleggen. Ze verdiende een uitleg voor dit. De witte merrie sloeg met haar staart heen en weer, terwijl ze wachtte op nog een andere reactie van haar dochter. Veel gepraat kwam er niet meer. Misschien nog iets over haar avontuur buiten DH of iets anders. Of ze zouden elkaar weer even verlaten, tot de training begon.