open om te reageren!!
Acapella liep door het koele water van het meer, ze liep steeds verder en moest uiteindelijk zwemmen. Ze vond het heerlijk, het water was zo koel en zo helder, ze kon haar hoeven, die onder water waren, zelfs zien! en ze was zeker geen kleine merrie. Met haar 1.70m was ze een van de grotere merrie's van DH. Tenminste dat dacht ze, want ze was nog geen grotere merrie tegen gekomen, wel zat grotere hengsten. Lag het aan haar of waren die hier gewoon echt gigantisch groot? Ze zwom nog wat verder, ze hield van het gevoel om gewichtloos te zijn, en ze hield ervan om haar conditie te verbeteren. Ze trapte flink met haar achterbenen en schoot vooruit. Toen ze omkeerde en terug wilde zwemmen zat ze vast in een groep onderwater planten. De planten bleven als touwen om haar benen zitten en ze herinnerde zich een droom: Acapella was in die droom rustig aan het galopperen toen er ineens allemaal lasso's om haar heen werden gegooid. Iedereen van DH moest het fenomeen mens wel kennen, er zouden zelfs een aantal paarden en pony's zijn die met mensen in aanvaring waren geweest met mensen en indianen enzo. Maar deze zwarte merrie, nee, zij niet, of nog niet. Ze had het vreemde iets dat wat ze droomde meestal uitkwam, maar dit waren vaak geen goede dromen...Dus ze hoopte niet dat deze ook uit kwam want van wat ze had gehoord... De merrie rilde, ze moest er niet aan denken!
Acapella zat nog steeds vast in de planten die als touwen om haar benen zaten en ze begon stijf te worden en het koud te krijgen. Lag het aan haar of werd het steeds donkerder buiten? Dat zou raar zijn, het was midden op de dag maar je weet maar nooit. Opeens begon het te druppelen en ze hoorde ergens in de verte gerommel. Acapella besefte dat ze nu echt heel snel uit het water moest komen, maar hoe? Ze zat vast! En ze kreeg zich niet los, ze hinnikte om hulp en bad dat er snel hulp zou komen, want ze wist niet hoelang ze het nog zou volhouden...
Ze was niet zo ver meer van de kant verwijderd, maar wel zo ver dat ze niet kon staan.
Acapella hinnikte nog voor een laatste keer om hulp en gaf nog een paar flinke slagen naar achteren om los te komen, maar de slagen waren tevergeefs, nu maar hopen dat hulp onderweg was...
Acapella liep door het koele water van het meer, ze liep steeds verder en moest uiteindelijk zwemmen. Ze vond het heerlijk, het water was zo koel en zo helder, ze kon haar hoeven, die onder water waren, zelfs zien! en ze was zeker geen kleine merrie. Met haar 1.70m was ze een van de grotere merrie's van DH. Tenminste dat dacht ze, want ze was nog geen grotere merrie tegen gekomen, wel zat grotere hengsten. Lag het aan haar of waren die hier gewoon echt gigantisch groot? Ze zwom nog wat verder, ze hield van het gevoel om gewichtloos te zijn, en ze hield ervan om haar conditie te verbeteren. Ze trapte flink met haar achterbenen en schoot vooruit. Toen ze omkeerde en terug wilde zwemmen zat ze vast in een groep onderwater planten. De planten bleven als touwen om haar benen zitten en ze herinnerde zich een droom: Acapella was in die droom rustig aan het galopperen toen er ineens allemaal lasso's om haar heen werden gegooid. Iedereen van DH moest het fenomeen mens wel kennen, er zouden zelfs een aantal paarden en pony's zijn die met mensen in aanvaring waren geweest met mensen en indianen enzo. Maar deze zwarte merrie, nee, zij niet, of nog niet. Ze had het vreemde iets dat wat ze droomde meestal uitkwam, maar dit waren vaak geen goede dromen...Dus ze hoopte niet dat deze ook uit kwam want van wat ze had gehoord... De merrie rilde, ze moest er niet aan denken!
Acapella zat nog steeds vast in de planten die als touwen om haar benen zaten en ze begon stijf te worden en het koud te krijgen. Lag het aan haar of werd het steeds donkerder buiten? Dat zou raar zijn, het was midden op de dag maar je weet maar nooit. Opeens begon het te druppelen en ze hoorde ergens in de verte gerommel. Acapella besefte dat ze nu echt heel snel uit het water moest komen, maar hoe? Ze zat vast! En ze kreeg zich niet los, ze hinnikte om hulp en bad dat er snel hulp zou komen, want ze wist niet hoelang ze het nog zou volhouden...
Ze was niet zo ver meer van de kant verwijderd, maar wel zo ver dat ze niet kon staan.
Acapella hinnikte nog voor een laatste keer om hulp en gaf nog een paar flinke slagen naar achteren om los te komen, maar de slagen waren tevergeefs, nu maar hopen dat hulp onderweg was...
