Escape

Ze galopeerde verder, echter was ze te bang om terugtekijken of op te letten wat daar zal gebeuren. Tenslotte was achter haar verleden en de angst en voor haar haar toekomst en geluk. De paarden die achter haar aan zaten, het was haar kudde. In hun ogen was ze een 'verrader' maar in haar ogen was ze een 'held' de manieren van die kudde konden niet samen met haar leven ondanks haar edele afkomst, ze zou een hoge rang kunnen hebben bij nu máár dat zal echter enkel pijn doen, ze zou andere laten lijden én vermoorden, met één dood doe je meerdere paarden pijn.

Haar ogen tuurde over het lang uitgestrekte heuvelachtige grasveld. Het was moeilijk te geloven dat ze uberhaupt weg was uit dat gebied, en teruggaan zou ze niet, nooit. Haar 'familie' was daar, maar zo zou ze hen niet noemen die naam waren ze niet waardig. Ondanks het feit dat ze de prinses, een dochter van de Alpha was en als beste geleerd had wat je moest doen en dat liefde pijn zal doen, zou ze nooit iemand vermoorden. Ze heeft echter één keer een verloren veulen vermoord als opdracht van haar ouders, anders zal ze sterven toen was ze nog jong en zou ze het zeker niet overleefd hebben. Daarom had ze geen andere keus. Een zucht verliet haar keel, het had geen zin om te piekeren over het verleden, de toekomst is in zicht én dat was waar ze zich nu op moest richten, het nu.

De bruine merrie stapte over de groene uitgestrekte heuvels. Wat een schande dat ze zich hier nog nooit eerder had vertoond. Ze zwiepte eens heet gitzwarte staart. Een vlieg, die eerder op haar flank was geland had ze verjaagd toen hij het zwarte gevaarte zag aankomen. Ze brieste een en schudde haar manen. Een warme zon was tevoorschijn gekomen. Het was na-zomer weer. Ze hadden niet een geweldige zomer gehad. Maar nu kwam de zon tevoorschijn. En ze profiteerde ervan. Op de punt van een heuvel bleef ze staan. Ze keek over het groene landschap heen. Prachtig. Er stond geen wind, dus haart staart bleef stil, recht langs haar achterhand naar beneden hangen. Ze sloot haar donkerbruine ogen, en genoot hoe de warme zonnestralen haar huid streelden.
Haar oren draaiden zich een halve slag. Ze hoorde het geluid van een naderend paard. Ze opende haar ogen en draaide haar hals, zodat ze naar achter kon kijken. Ze draaide haar lichaam mee, en maakte van haar ogen spleetjes tegen de felle zon. Ze zag een bruine gedaante lopen. Haar oren draaiden naar voren, en ze bracht haar lichaam in beweging. Ze zwiepte haar staart en zag vervolgens hoe een gele vlinder opvloog van een van de weinige gekleurde bloemen. De vlinder fladderde vrolijk een stukje met haar mee, voordat deze hoog in de lucht vloog, en uit het zicht verdween. Ze kantelde haar hoofd een beetje een draafde aan. Vlak voor de bruine gedaante bleef ze staan. Ze bekeek het dier en nam deze in haar op. Het was een merrie, en zag er nog niet zo heel oud uit. Een jonge merrie was het dus, 1, misschien twee jaar jonger dan haar. Tenminste, zo zag ze eruit. 'Hee,' was haar enige woord. Ze nam de details van het dier in zich op. Ze draaide haar hoofd weer wat rechter en schudde haar hoofd. 'Vanwaar dat ik jou hier tref?' vroeg ze vervolgens vriendelijk.

Voor een tweede keer tuurde haar ogen over de lange uitgestrekte groene, maar ook heuvelachtige velden. Ze was puur op haar ogen gericht tot de geur sterk genoeg was om haar te laten realizeren dat er een ander paard zich in deze omgeving bevondt. Ze sloot kort haar ogen genietend van het rustige windje dat langsvloog, vervolgens verplaatste ze haar hoeven om er vaart in de brengen. Langzaam verplaatste ze zich over de groene grasvlakte, richting de geur van het onbekende paard. Ze was blij dat het een onbekend paard was, misschien was het een aardig paard, maar het kon ook een slecht paard zijn net als dat haar kudde was.
"Hee" klonk er, ze stopte direct met lopen, het was een redelijk hoge stem, als teken dat deze afkomstig was van een merrie. Aan de woorden te zien die ze gebruikte was het informeel maar het was anders toen ze verder ging met spreken. "Vanwaar dat ik jou hier tref?" haar blik veranderde niet, stond redelijk doods en koud, maar niet haatvol of moordlustig. "Ik liep hier, hoe heet je?" vroeg ze, die vraag die de merrie stelde.. Wat voor nut had het? Ze liep hier gewoon, de rest zou ze niet vertellen maar zowat alle paarden zouden moeten weten dat het antwoord 'Ik loop hier' of iets in die richting was.

De merrie was gestopt met lopen toen ze kwam. De merrie keek een beetje leeg... Nou, koud keek ze me aan. Maar ach, daar kon ze ook niks aan doen. Waarschijnlijk was dit paard slecht, en zijzelf was goed. Alle goedheid op een stokje was ze. Ze was niet voor niks Onder-Alpha van de Eternal Guardians. Ze schudde haar zwarte manen, die in de war terug op haar hals kwam te liggen. Ze kwam direct tot de point, en vroeg hoe ze heette. Ze moest het maar even mooier maken. 'Mijn naam is Magnifico, Onder-Alpha van de Eternal Guardians,' zei ze ook direct. Ze kantelde haar hoofd even en keek de merrie vervolgens aan. 'En wat is jouw naam merrie,' zei ze terug naar haar. Ze was een hogere rang dan haar, dus ze verwachtte wel enkel respect. Ze had ook respect voor haar, dus dat verwachtte ze ook terug.
Een vogel zwarte vogel vloog voorbij. Hoog de helderblauwe lucht in. Geen wolkje aan de hemel te bekennen. Ze volgde het dier, hoe deze omhoog vloog. Ze zou ze ook wel kunnen vliegen. Een pegasus paardje. Bestonden ze maar. Dat zou zó bijzonder zijn om te kunnen vliegen. Waarom waren paarden daar niet zo gemaakt. Met lichte holle botjes. En vleugels met veertjes erop. Dat zou toch prachtig zijn. Ze keek weer naar de merrie en glimlachte even vriendelijk naar haar. 'En waar kom je vandaan? Ben je nieuw hier? Zo zie je er namelijk uit,' zei ze vriendelijk, geïnteresseerd in de merrie. Ze wilde zich vriendelijk voor doen. Al kon een potje bekvechten ook wel weer eens leuk zijn.

~ kijk hoe flut!

"Mijn naam is Magnifico, Onder-Alpha van de Eternal Guardians" sprak de merrie, ze wist een glimlach rond haar lippen te toveren. Onder-Alpha, de merrie had blijkbaar een hoge rang in een kudde, Eternal Guardinans.. Ze kende de kudde niet maar ze kende echter géén enkele kudde in dit gebied. "En wat is jouw naam merrie?" ze vond het woord merrie altijd zo bot en vals klinken, al werdt het in veel gevallen anders bedoelt, als ze de klemtoon op merrie zouden leggen zou het afsnauwerig bedoeld zijn, zo niet dan was het vaak bedoeld als.. Nouja gewoon. "Aangenaam Magnifico, mijn naam is Misaki" ze glimlachte en keek even omhoog, een adelaar vloog niet al te hoog in de lucht over haar heen. "Je mag me Misa noemen als je wilt" zei ze er daarna achteraan an glimlachte met haar ogen gesloten en haar hoofd iets schuin. Het was redelijk warm, zeker voor de Herfst, heerlijk weer vondt ze. "En waar kom je vandaan? Ben je nieuw hier? Zo zie je er namelijk uit" ze knikte, toch zal ze niet veel van haar afkomst bekendmaken. "Ik ben nieuw ja, het gebied waar ik eerst woonde is redelijk ver hier vandaan en noemt: Torture Plains. Misschien heb je ervan gehoord, in dat geval hoef ik verder niks uitteleggen." ze sprak langzaam en duidelijk. Torture Plains, het was een groot gebied ter grote van Dream Horses misschien kleiner maargoed. Haar kudde leefde daar samen met een andere echter voegde deze latere samen omdat haar kudde won. De kudde waar zei in leefde heette Blooded Knights. Ze zou niet teruggaan, nooit niet.

In haar hoofd klonk een raar jaren 60 liedje met een ongelooflijk vrolijk deuntje en een gitaar. Ze had wel zin om mee te swingen, maar een goed idee leek het haar niet. Ze keek het diertje aan. Ach, hoe heette dat rare bandje ook alweer. Hm-m, geen ideeee man. Ach ja. Iets met stenen, ja het was iets met stenen. Maar wat voor stenen? Ze wist niet hoe ze eruit zagen. Volgens mij waren het geen mooie stenen. Het ware rare, eigenaardige stenen. Maar wát voor stenen waren het nou? Niet die Beatles stenen, maar die andere. Je was of voor de Beatles, of voor de stenen. WELKE STENEN. Waar hadden die stenen het over.. Ze kreeg weer een ander liedje in haar hoofd. 'You say yes, I say no, You say stop, I sad go go go!' neuriede ze heel zachtjes, niet verstaanbaar. Een raar, mompelend geluidje met een raar achtige uithaal aan het einde. 'Oh noohoo!' zong ze er achterna, iets luider. Maar nog steeds klonk het als wat gemompel. 'You say goodbye, I say hello..' was het laatste zinnetje. Nu wist ze het weer, het waren de rollende stenen. The Rolling Stones. Daah, natuurlijk wist ze het wel. Goh, daah. Maar het liedje wat ze net zong was niet van de Stones, maar van de Beatles. En dan waren er ook nog die rare arenden met lang haar. Ze schudde op uit haar rare gedachten van ouderwetse bandjes. 'Hetzelfde,' mompelde ze achter de merrie na. Ze had zichzelf ook voorgesteld. Misaki of zo.. Ze schudde haar zwarte manen opnieuw en keek naar de merrie. Je mocht haar Misa noemen.. Dat had ze nou weer wel goed verstaan. 'Okeej, zei ze er droogjes er achterna. Ze zwiepte haar staart opnieuw en keek de merrie weer aan. Ze vertelde wat en knikte alleen maar wat. Ze was er niet meer helemaal bij.