The Great Escape.

Paige stapte voorzichtig uit Horcrux gebied. Ze keek om zich heen en maakte er een sprint van. Ze hijgde hevig. Ze zag dat het landschap veranderde. Paige was succesvol. Azacar was druk bezig geweest en daar had ze gebruik van gemaakt. Paige was nu op de Prairie. Ze hapte naar was gras en at snel wat. In dat verrotte gebied was niet veel te grazen. Paige schudde zich uit. Het voelde fijn om weer vrij te zijn. Een wind stak op en blies haar manen omhoog. Ze hinnikte te even. Naar iets, naar iemand. Gelijk had ze spijt want ze hoopte niet dat haar kudde haar had gehoord. Ze at nog snel wat en ging toen in een drafje over. Ze draafde in grote passen over de Prairie. Ze wilde weg van de kudde. Hoewel ze nu nog niet lang genoeg drachtig was, merkte ze het al wel. Paige snoof onzeker. Ze wilde graag een veulen maar, ze wist niet of dit wel de manier was. Straks was ze te erg drachtig en dan konden ze haar geen pijn meer doen. Ze wist dat Azacar het niet toe zou laten omdat anders zijn zoon verpest werd. Paige zuchtte diep. Straks zou ze toch wel klappen krijgen. Ze keek naar de snee in haar bovenbeen en voelde de bulten die ze had op haar borst. Ze had ook verschillende bijtwonden bij haar flanken. Ze wilde niet opzij gaan toen Azacar haar wilde dekken. De wonden waren nog steeds zichtbaar. Al met al zag Paige er gehavend uit. Ze draafde door. Er leek geen eind te komen aan de Prairie. Paige zuchtte en ging stil staan. Door het ruisen van de wind kon ze niet goed horen of er iemand aan kwam. Ze stond rustig te grazen toen ze opeens wél iets hoorde. Ze keek geschrokken op. Ze stond in een dalletje dus ze kon niet ver weg kijken. Ze hoorde haar hart kloppen in haar oor. Haar spieren aangespannen. Dadelijk was het iemand van de kudde. Of erger.. Azacar. Paige snoof en keek met grote angstige ogen om zich heen. Ze zwiepte nerveus met haar staart. Zou ze vluchten of blijven staan. Ze kon niet kiezen ze was toch in het nadeel. Paige keek nog steeds om zich heen, besluitend wat ze zou doen…

De prairie was één grote, warme, uitgestrekte vlakte - en dat was per definitie de reden waarom Sinéad zich er nooit waagde. Door haar zwarte vacht had ze meer last van de warmte dan normaal, en dat merkte ze direct. Dit keer was ze echter op jacht. Ze had Paige gezien, dat zielige mormel wat door Azacar was meegenomen - waarom verdeed hij eigenlijk zijn tijd met háár, als hij veel betere merries kon krijgen? Nu ja, hij had haar gevangen gehouden, en Sinéad had haarzelf de taak opgelegd die merrie ook echt gevangen te houden. Maar hoe groot was haar teleurstelling, toen ze zag dat het werkelijk een bange angsthaas was, die niets durfde te ondernemen... En hoe groot haar vrolijkheid, toen de merrie een paar uur geleden was ontsnapt. Nieuwsgierig naar wat ze zou gaan doen, had Sinéad zich verborgen gehouden in de schaduwen. Nooit dichtbij, nooit op reukafstand of zelfs in zicht; vaker had ze de sporen van de merrie gevolgd of was afgegaan op haar achtergelaten geurspoor. Nu had Sin er echter schoon genoeg van. Sowieso was het moeilijk verbergen op de prairie, wat in dit geval eigenlijk meer een nadeel voor die Paige was. Waarom koos die stomme pony er dan ook voor om naar de práirie te gaan? Van alle plekken die je kon bedenken! Sinéad schudde haar hoofd, ze kon er gewoon niet bij dat iemand zó dom kon zijn. En eveneens begreep ze het van Azacar, maar hem zou ze er later wel over aanspreken. Later. Nu zette ze haar lichaam in beweging en begon in een drafje de merrie in te halen. Het duurde niet lang voor dat geslaagd was. Die domme merrie was precies in een dal gaan staan, waar de wind harder waaide; ze kon Sin niet aan horen komen. Uiteindelijk verscheen de zwarte schim aan de rand van het dal. "Kijk kijk kijk, wat hebben we hier," grijnsde de zwarte merrie, dondersgoed wetend wie er voor haar stond. Ze begon het dal naar beneden te lopen. "Zomaar proberen te ontsnappen uit de kudde, hè? Wat dapper van je." Nog steeds naderde de merrie langzaam, in een rustig staptempo, alsof ze alle tijd van de wereld had - en dat had ze ook, want ze was niet van plan dit pleziertje snel voorbij te laten zijn. "Maar ik hoop dat je begrijpt dat ik dat niet toe kan staan..." vervolgde ze. Haar stem klonk zowaar vriendelijk, maar de bedoeling daarachter was van een heel andere aard. "Vergeef je me?" grijnsde ze daarna, en naderde steeds verder richting deze Paige.

Paige snoof onrustig. Het begon hier nu toch wel warm te worden. Ondanks dat het herfst was. Dit was een openvlakte. Het was stom geweest. Maar ze moest hier langs om naar de andere gebieden te komen. Naar de bossen bijvoorbeeld. Paige zuchtte diep en keek geschrokken op toen ze een zwarte schim aan de rand zag staan. Paige hart sloeg over. Azacar.. Ze keek goed en vond haar vormen te vrouwelijk. Ze ademde langzaam uit. Haar oren gingen schamend naar achteren toen ze de stem hoorde. Ze zag de zwarte merrie grijnzen. Ze slikte en deed haar oren naar voren. ‘Nee, Nee. Totaal niet. Ik wilde even wat eten. Dat kon ik namelijk niet goed vinden in ons gebied,’ probeerde ze zich te redden. Paige zuchtte diep en snoof daarna luid. Ze hoopte dat je snel kon gaan zien dat ze drachtig was. Nu kon je nog niks zien want, ze was pas gedekt. Zelf nu nog werd ze soms gedekt. Waarschijnlijk zou je het pas heel laat zien. Ze was nu eenmaal een pony van 1.40 hoog en ze was al iets steviger. Iedereen zou zich van de domme houden en zeggen dat ze gewoon dik was. Ook al hadden ze gezien hoe vaak ze gedekt was. Paige wist het zo gemeen waren ze wel. Wanneer Azacar er zin in had of als ze was ontsnapt net als nu dan vertrouwde hij haar niet. Als straf werd ze dan voor de hele kudde half mishandeld en weer gedekt. Paige was natuurlijk allang drachtig en hoopte dat Azacar dat snel zou realiseren. Het was zo vernederend om voor de kudde gedekt te worden als een of ander *piep*-pop. [8’D] Ze deed haar oren nu nog meer schamend naar achteren en liet haar hoofd meer hangen. Waarom zou het deze keer wel lukken. Paige oren gingen naar voren toen ze haar worden hoorde. ‘Vergeef je me?,’ grijnsde de zwarte merrie. Paige snoof. ‘Je meent er niks van,’ beet ze haar toe. Paige sloeg onrustig met haar staart en zette haar rechterbeen op rust. Haar rechterachterbeen was erg toegetakeld. Ze had een aantal forse sneeën en bulten. Paige zuchtte en liep de merrie voorbij richting het kudde gebied. Haar hoofd hing laag boven de grond en som pakte ze wat gras mee. Ze liep het stuk terug en voelde de wind die haar zware lange manen optilde. ‘Wat heb jij er trouwens aan? Je vind het zeker leuk om mij te zien leiden,’ snoof ze richting de zwarte merrie. Paige sjokt door. Als ze nu vrijwillig mee liep dat kreeg ze misschien geen klappen. Paige schudde even met haar hoofd, haar voorpluk en manen zaten nu erg door de war. Zo leek het alsof er een ‘gevecht’ was geweest. Paige zwoegde haar iets zwaardere lichaam vooruit. Haar vacht was nu verre van zwart. Haar vacht was verkleurd door de zomer. Ze was nu meer donkerbruin, de puntjes van haar manen waren ook lichter. Paige bleef stilstaan en was aan het bedenken hoe hij haar nu weer zou straffen.

Langzaam zette hij zijn pas door de Prairie, hij snoof, zijn neus was dicht bij de grond opzoek naar het laatste beetje verse dat hij hier kon vinden, zijn mond opende zich en langzaam verteerde hij een klein beetje gras. Hij dronk wat bij een klein plasje, langzaam slenterde hij door, naar het einde van de prairie, het gras kriebelde onder zijn buik. Hij was verward, door het plotselinge vertrek van Sultan, hij zuchtte. Sloot zijn ogen en dacht nergens meer aan, langzaam slenterde hij weer door. Het gras golfde onder zijn buik, en kriebelde hem zonder mate. Maar langzaam verdween het, het dorre gras werd vers groen gras. Remember glimlachte voor het eerst in dagen, hij ademde de geur van dit heerlijke gras goed in, opende toen langzaam zijn ogen, en keek het gebied rond. Hij nam een paar grote happen van het ovenheerlijke gras. En liep toen door, langzaam slenterde hij de prachtige heuvel op. Hier zo net onder de wolken had hij een prachtig uitzicht. Over de heuvels, de wind in zijn manen deed ze sierlijk dansen, Remember steigerde hoog maalde met zijn benen in de lucht en hinnikte hard. Hij kwam met een plof weer neer, langzaam bereikte een andere hinnik zijn oren. Eentje uit de Prairie! Nou ja hij kwam die kant uit! Snel draafde Remember de kant van de hinnik uit, zijn oren bewogen fel opzoek naar nog meer geluiden. Zijn uitdrukking was vriendelijk. Toen hij een geur rook galoppeerde hij aan, hij versnelde en ging steeds sneller. Uiteindelijk merkte hij twee schimmen, een slechte. Ze roken allebei naar de zelfde kudde, wat raar… Naar Horcrux, misschien nam die paarden gevangen! Wat achterbaks! Remember trok een laatste sprint. Hij ging naast het waarschijnlijk goede paard staan, keek de ander uitdagend en dreigend aan en zei ’’Wat ben jij nou weer voor achterbakse, vervloekte knol!’’ Spuugde hij uit, hij gaf nog even geen blik aan het andere paard. ’’Een beetje paarden gevangen houden, met die hulpeloze Azacar, wat zijn jullie voor een stelletje zieligerds?’’ Sprak hij dreigend en kil. ’’Zoek dan tenminste iemand van je eigen soort, of zijn die alweer te goed voor jullie. Ik zal oppassen, voor je zodadelijk met iemand aan de stok krijgt.’’ Remember keek haar fronsend aan, zijn ogen stonden nog steeds dof en sip. Maar hij zou deze merrie een lesje leren.

-ik heb toestemming van Marjolein, hoop dat je het niet erg vindt?-

[Neehoor ^^]

Sinéad bleef rustig naar de merrie toelopen, terwijl deze een smoesje mompelde over eten. "Er is genoeg te eten, als je genoeg zoekt - bovendien betwijfel ik ten zeerste of dat je enige reden is," grijnsde ze als antwoord. "Hup, vooruit, lópen," beval ze toen ze dichtbij genoeg was en beet de merrie in haar achterste. Iets harder dan misschien nodig was, maar alsnog een zachte bijt; het was slechts een waarschuwing. Ze zou weinig tegenspraak dulden op dit moment. Ze wilde Azacars speeltje niet onnodig pijn doen, maar haar begrip van 'onnodig' was slechts heel vaag. Ze glimlachte, klaar om nog eens wat duidelijker te maken dat dat beest moest gaan lopen, toen ze begon te praten. "Je meent er niks van," sprak Paige. Sinéad glimlachte. "Goed gezien, merrie, en nu-" Weer werd ze onderbroken, haar ogen glinsterden gevaarlijk. Wat zij er zelf aan had. Sinéad glimlachte weer, wachtte tot de merrie was gaan lopen en liep toen schuin achter haar mee, in de positie elk moment aan te kunnen dringen. "Dat gaat jou eigenlijk niets aan, maar waarom ook niet. Ik ben trouw aan mijn kudde, aan Azacar, zie je. Bovendien..." Ze zweeg even en lachtte hardop. "Het is gewoon érg vermakelijk." Op het moment dat ze was uitgesproken, ving ze een andere geur op. Met haar oren nieuwsgierig naar voren gespitst zag ze een witte hengst aan komen galopperen. Dit werd interessant! Op hetzelfde moment bleef Paige voor haar echter ineens stilstaan. "Dóórlopen, merrie," gromde Sinéad en beet vervolgens flink hard in de rechterbil van de merrie, waardoor ze het bloed in haar mond proefde. De zwarte merrie keek op, terwijl haar tong langzaam over haar lippen ging, zoekend naar de laatste restjes bloed. En het was natuurlijk ook niet beleefd anderen te begroeten terwijl er bloed uit je mond lekte, bedacht ze grijnzend. De witte hengst naderde en stond na een tijdje stil, waarna hij een hele tirade begon af te steken. "Tut tut tut, je hoeft je niet zo op te fokken hoor, daar krijg je sneller grijze haren van," antwoordde ze, haar hoofd een tikje schuin gehouden. "Bovendien, ik dien alleen maar mijn kudde - dat is toch een nobele daad?" Zogenaamd onschuldig keek ze hem aan met een compleet verbaasde blik."Mijn eigen soort? Waarom zou ik mijn vrienden bedriegen? Nee nee, dat doe ik niet." Ze was oprecht verbaasd over de opmerking van de hengst, tussen alle beledigingen door. Ondertussen beet ze Paige nogmaals, precies op dezelfde plek als daarnet, en dwong haar om door te lopen. Dit gesprek konden ze ook lopend afhandelen natuurlijk. Dan zouden ze misschien nog voor het donker thuis zijn - ze zou die arme Paige maar in het donker moeten laten lopen. Heh heh heh. Ze keek om naar de witte hengst, die naar nog steeds opgefokt stond te zijn. "Weet je, als je wat aan deze situatie wil doen moet je niet mij hebben, hoe jammer ik dat ook vind. Ik vrees dat Azacar de oorzaak is van dit alles. Schrijf hém maar een klaagbrief." Na deze woorden draaide ze haar hoofd van hem weg en zag het gesprek als afgesloten. In een snel tempo stapte ze door, waardoor ze regelmatig tegen de kleine merrie aanbotste, die nu eenmaal kleine stappen maakte. Niks mee te maken, dat mormel moest maar eens leren dóór te lopen. Nogmaals beet ze, dit keer in haar schoft. "DÓORlopen, zei ik!"

Paige hield zich wijselijk stil. Ze zuchtte en op het moment dat ze stil stond kwam er een witte hengst aan galopperen. Paige oren schoten naar voren en keek geïnteresseerd toe. Niet veel later voelde ze de tanden van de merrie. Ze voelde zit niet dagelijks. Als het niet van Azacar was dan was het wel iemand anders uit de kudde. Ze zette een stapje en keek geïnteresseerd naar de hengst. Hij nam het op voor haar..! Paige draaide om en keek de hengst aan. Ze zat onder de builen en schrammen en het bloed vloeide nu ook licht uit haar kont. Ze brieste ongeloofwaardig. Iemand nam het op.. voor haar? Voor haar? Ze knipperde met haar grote groene ogen. Terwijl de andere twee aan het ruziën waren, keek Paige geïnteresseerd toe. Wat de zwarte merrie zei klopte wel. Het kwam door Azacar. Paige schudde met haar kop, zodat haar manen voor haar ogen weg waren. Toen ze de zwarte merrie aan zag komen begon Paige al weer te lopen. Paige dacht dat iedereen haar Sid noemde. Nou dat was ook niet echt een vrouwelijke naam. Paige snoof toen ze steeds tegen haar aan liep. Kon ze niet uit kijken waar ze liep? Zij was degene die hier drachtig was. Als ze maar niet in haar buik beten. Dat zou Azacar niet goed vinden. Dan zou zijn zoon dadelijk schade hebben. Paige rolde met haar ogen. Ze wist niet hoe ze het ging overleven als ze hem een dochter zou geven. Bij die gedachten slikte ze even. Nee, het zou een jongen worden. Het moest een jongen worden. Ze schudde met haar hoofd en keek nog even om naar de witte hengst. Ze hinnikte zachtjes als een soort van gedag. Ze sjokte door en zag in de verte hun gebied al.

[Inspiloos >D Sawry guys]