Dancing in the night ~

Dance once in the night.
Party and be yourself.
With the full moon and the stars.
Sparkling and floating.

IJs brak. Een luide knal was te horen midden in deze nacht. Een witte schim sprong naar beneden van de Gletsjer. Haar oren lagen tegen haar schedel aangedrukt en haar blik was ijskoud. Ze was van de drakenberg gekomen en om verder te kunnen moest ze hier naar beneden. Of naar boven? Ze had geen zin om na te denken en ze ging alleen naar die plek. Ver weg. Ze snoof kwaad toen ze wat naar beneden gleed. Ze gooide haar voorhand naar boven en sloeg met haar stevige hoeven op het ijs dat begon te breken. Ze zakte met haar achterbenen in een groot gat en voelde de scherpe delen van het ijs in haar benen gaan. Bloed sijpelde op de grond en maakte alles rood. Deina sprong naar boven en zette zich weer af. Een grote gat kwam en ze zakte erdoor. Opnieuw klom ze eruit en kraste ze zichzelf aan het ijs. Ze gleed naar beneden en stond uiteindelijk weer aan de grond. Deina keek nijdig naar het gat dat in de gletsjer zat, vol bloed. Deina schudde haar vacht uit en liep weer verder. Ze stopte en hief haar hoofd hoog op. Ze drukte haar oren in haar nek en luisterde naar de wind. Er was een paard op komst. Ze wist niet wie, maar ze had geen zin in een gesprek. Deina hinnikte als waarschuwing. Zeker als het een of andere goedzak was. Die moest helemaal niet in de buurt van haar komen. Niet nu en niet vandaag. Niet morgen. Eigenlijk nooit meer. Ze had er geen zin meer in.

Kies maar wie, liefst badjes ;3 ~

Bij iedere stap liet de gitzwarte hengst sporen achter. Hij had een tijdje zijn familie niet meer gezien.. maar missen? Dat deed hij ook weer niet. Rustig zuchtte hij even en liet Cattivo rustig zijn neus over de sneeuw heen glijden. Zoals gewoonlijk was het ijs koud, maar dat hoorde zo te zijn. Want als ijs warm was.. dan werd het water. En dat was niet de bedoeling, dacht hij. Langzaam hief Cattivo zijn hoofd weer en bekeek hij de omgeving goed, vooral oplettend of er nog andere paarden waren in dit gebied. Toen dat niet het geval bleek te zijn liep hij voorbij een klein stekelbosje, die met sneeuw bedekt was. Dus groen kon je er niet meer uithalen. Voor hij het wist liep hij er langs, maar bleef zijn vacht aan de scherpe punten van de takken haken, dit zorgde ervoor dat de bovenhuid van hem er lichtelijk werd afgeschrapen en hij dus hier en daar wat bloedde. Nouja, dat zouden wel korstjes op komen. Rustig liep Cattivo door, totdat hij ineens een bekend figuur vlak voor hem zag, totaal onverwacht. 'Moeder?' vroeg hij toen, onbegrijpelijk dat het zijn moeder echt was. Ze was weggegaan, toch?

De witte merrie liep geërgerd verder door de sneeuw. Bloedsporen bleven achter haar hangen doordat de wonden steeds harder gingen bloeden. Haar achterbenen hadden diepe sneeën gekregen door het stekende ijs. Op elk been had ze er zeker vijf. Niet groot, maar juist heel diep. Deina snoof woest en sloeg met haar staart heen en weer, alsof het een zweep was. Ze was razend nu. De wonden prikten en deden geen pijn, maar het maakte haar enorm nijdig. Deina drukte haar oren in haar nek en stopte. Verderop zag ze een schim. Het was een zwarte hengst, jong en de geur was nog bekender. Ze snoof nogmaals en hief haar hoofd hoog op. Ze herkende de hengst meteen. Het was haar zoon. Haar laatste zoon die geboren was, Cattivo. Van Twilight. Hij was ongeveer 2 jaar oud. De oudste was Sage samen met Nahor. En Cattivo met Duvessa. En nu nog eentje. Misschien de laatste. Geen idee had ze ervan. Deina grijnsde breed toen de hengst haar riep. Ze knikte kort naar hem. "Zoon." Haar donkere ogen gleden over hem heen. "Jij bent gegroeid. Je lijkt op je broer Nahor, het enige dat scheelt is dat hij iets groter is en ouder. Ik heb een prachtige nakomelingen." Haar stem. De kilte hing op de achtergrond. Wat vooral te horen was, was pure trotsheid.