The past was here ~

Twee jaar geleden was het ongeveer. Er was op die leeftijd veel gebeurd. Hengsten, trainingen, gevechten, veulens. Zoveel was er gebeurd. Vooral de laatste 2 jaren. Een diepe zucht verliet de keel van Deina. Ze begon het verleden beu te worden. Er stond haar nog zoveel te wachten dat ze er liever niet meer aan dacht. Maargoed. Licht geïrriteerd liep ze tussen de spuwers door. Af en toe brak er een geiser los en spoot er warm water uit. Deina negeerde de geluiden en warmte voor een keer. Ze had nergens zin in. Haar sneeën op haar achterbenen waren al wat dichtgegroeid. Bloed hing nog aan haar benen, maar de wonden waren aan het genezen. Allemaal dankzij dat stomme ijs bij de gletsjer. Haar donkere ogen gleden over de omgeving terwijl ze ergens ging staan. Hier was het iets rustiger. Het lag net buiten de geisers. Op de achtergrond hoorde ze dan ook de omhoog spuitende geisers. Meer wou ze niet horen. Ze snoof eens en een bekende geur drong haar neus binnen. Het was enorm bekend en ook dat had met haar verleden te maken. Dat verhaal wist ze nog heel goed. Een grijns sierde haar lippen toen ze de zwarte hengst in aantocht zag. Het was enorm lang geleden dat ze hém nog gezien had. Ze kende hem niet geweldig goed, maar één ding wist ze nog wel. Ze vond hem vroeger leuk. Ze was verliefd op hem geweest. Grappig, een oude liefde. Het bleef gewoon grappig, meer niet. Haar ogen gleden naar de hengst. Haar stem klonk weer ijskoud: "Hallo, bekende."

Satan ~

Zwarte hoeven raakte de besneeuwde grond aan in een zwevend tempo. Beenderen bewogen sierlijk heen en weer, een aszwarte staart sloeg meerdere malen tegen het zwarte lichaam aan. Een achterhand vol met zichtbare littekens waren er een prooi aan geworden. De rest van zijn lichaam was doorkrengt met dezelfde tekens terwijl de gespierde grove hals rond gebogen was, zijn asgrauwe zwarte neus zijn bespierde borstkast aanraakte, zijn oren diep in zijn hals gedrukt. Zijn ogen vol haat en woede van de afgelopen jaren de omgeving bekeken. De geiser. Een hoop herrie kwam ervan af, zogenaamde gevaarlijke geisers, met hun kokende hete water te wachten op een prooi. Satan had een tijd door gebracht buiten Dream Horses om nu één keer terug te keren, niet met het doel om er altijd te blijven of misschien ookwel. Hij wist het niet, eerst wilde hij nadenken en alles op een rij zetten in z'n kop. Een luide bries was te horen terwijl zijn lichaam soepel tussen de geisers bewoog, hij wilde rust. Alleen zijn! Nadenken gewoon. Zijn tijden buiten Dh waren hard geweest voor hem maar hadden vooral nut. Het maakte hem krachtiger en sterker dan ooit. Vooral agressiever. Na enkele meters voorbij de geisers maakte Sat een ophouding, stond abrupt stil terwijl zijn ogen waakzaam en agressief de omgeving verkende. Zijn zwarte ogen stonden voor de rest doelloos, zonder enige emotie erin te bekennen. Na enkele minuten werd haar geur duidelijk ruikbaar, een bekende. Misschien werd het maar tijd om duidelijk te maken dat hij rust wilde op dit moment. Zijn oren drukte zich strakker in zijn hals, zijn ogen stonden agressiever terwijl elke pas in zijn lichaam dat ook vertoonde. Na enkele meters werd ze zichtbaar, Deina de witte merrie. Een merrie die verliefd op hem was geweest, een liefde die hij nooit beantwoord had door zijn toen der tijde relatie met een merrie die de afschuwelijke naam Kharrea droeg. Nare tijden waren dat waardoor hij krachtiger was geworden. 'Hallo, bekende.' Haar stem was ijskoud waardoor de toon hem deed denken aan die merrie. 'Deina. Lang geleden.' Een stap deed hij dichterbijer terwijl zijn neus iets voor de hare hing, misschien als een uitdaging, misschien als een aankomende aanvals positie. Vanuit het niets, onverwacht.

De witte merrie bekeek hem eens goed. Hij was geen steek veranderd. Misschien was zijn karakter deels veranderd doordat hij verschillende relaties had gehad. Vooral met Kharrea. Dat was de tijd dat ze hem leuk vond. Hij kon kiezen tussen haar of die rottige merrie die nu dood was. Een grijns sierde haar lippen bij die gedachte. Eindelijk was ze van dat beest af. Daar had ze jaren op gewacht. Liefst had ze de merrie zelf gedood, maargoed. Iemand mocht het gerust in haar plaats doen. Deina snoof luid en keek weer naar de zwarte hengst. Ze luisterde naar zijn woorden en knikte. Hij kwam dichterbij zodat hun neuzen een stukje van elkaar verwijdert waren. Deina drukte haar oren diep in haar nek en hief haar hoofd wat hoger. Ze hield niet van die aanrakingen, nog steeds niet. Vroeger ook niet, maar ze moest elke keer weer die idiote hengst op haar rug. En daarna was ze écht verliefd geweest op de andere zwarte hengst, Twilight. Hij wou haar wél aanraken door de liefde die door hun aderen stroomde, maar voor haar was het wennen. Meteen schudde ze de gedachte weg en gromde ze. Liefde, liefde. Hield het gedoe ooit op? Ze keek strak naar de hengst. Haar blik zonder enige emotie. "Inderdaad, lang geleden. Veel te lang. Met domme beslissingen" zei ze grijnzend. Duidelijk had ze het over het verleden tussen hen met Kharrea. Ze wou hem iets irriteren. Om te laten zien wat hij had gedaan. Want het was zijn idiote domme keuze geweest.

'
Inderdaad, lang geleden. Veel te lang. Met domme beslissingen.' Grijzend sprak ze het. Het ging duidelijk over de merrie die nu eindelijk lag weg te rotten diep in de aarde. Zijn oren gingen dieper in zijn nek op haar reactie, mooizo. Deina hield dus nog steends niet van aanrakingen, ookal was Sat er wel een van de aanrakingen. Als het om een merrie ging waarom hij daadwerkelijk gaf. De laatste tijd was dat helemaal niet meer zo, niemand kwam nog in hem op. Sat wilde zich aan niemand meer binden. Ookal had de witte merrie voor hem gewoon iets, het was verwarrend. Al het verleden leek terug te komen door haar, door haar persoonlijkheid en haar uiterlijk alleen al. Ze was het tegenover gestelde van Kharrea maar had daarbij iets, wat ze altijd al had gehad. Sat schudde geirriteerd zijn hoofd, wilde het gewoon weg schudde. Hij kon niet nu verliefd raken op een merrie, zeker niet omdat alles gewoon anders moest worden. 'Klopt. Gelukkig is er één domme beslissing niet meer op deze aardbodem, anders was die op dit moment eraan gegaan.' het liefst had Sat der zelf eigen hartig verscheurd maar helaas, iemand anders had het vuile werkje voor hem opgeknapt. Sat had werkelijk echt een verleden met de merrie voor zijn neus, hoe wist hij gewoon niet maar ze haatte precies dezelfde persoon.

De merrie snoof kortaf en merkte dat zijn oren platter tegen zijn schedel kwamen te liggen toen hij haar woorden gehoord had. Ze wist dat hij die merrie haatte en dat het een domme beslissing was. Eigen schuld. Deina zweeg een tijd en luisterde weer naar zijn woorden. Ze knikte instemmend. "Je bent niet de enige die dat denkt" zei ze grommend en liet haar hoofd wat zakken. Haar donkere ogen schitterden op van dreiging. Alsof de duivel door haar heenging om haar zo woedend te maken. De merrie schudde de gedachte weg en keek weer naar de omgeving. Nog steeds waren de geisers op de achtergrond te horen. "Ach, het is voorbij nu. Alles is voorbij." Heel even leek haar stem zachter te zijn. Deina keek diep in zijn ogen en zette weer een stap dichter, zelf deze keer. Ze wilde langs hem heenlopen en héél zacht maar kort raakte haar neus de zijne. Het was een kleine streel. Deina sloeg met haar staart tegen zijn borst en liep een paar rondjes om hem heen. Ze had zelf niet door waarmee ze bezig was. Ze was eigenlijk helemaal niet aan het opletten. Ze had amper iets gevoeld. Deina liet haar donkere ogen weer over de sneeuw glijden waarna ze zich weer naar de zwarte hengst toedraaide. "En? Nog wat beleefd in al die jaren?" vroeg ze daarna licht geïnteresseerd. Ze wilde wel eens weten wat voor leven hij nog had geleid. Nadat hij haar afgewezen had. Meer wist ze niet om te zeggen tegen hem. Ze wou dat alleen weten, meer niet. Het was niet zo belangrijk, maar ze had een reden. Ze wilde weten wie had geleden zonder of met haar. Of meer geleden had dan haar of juist niet.