The past don't goes away

De zwarte hoeven van de jonge hengst denderde snel over de ondergrond. Het was hier nog vast maar hij wist zeker dat het later meer modder werd. En hij had gelijk niet lang daarna stond hij met zijn hoeven in een slurpende laag modder. Hij keek er even naar. Zijn vaart verminderde onwillig en hij vond het moeilijker worden om zijn hoeven uit de modder te trekken. De modder hield zijn hoeven bijna vast, en elke keer als hij zijn hoef optilde maakte de grond onder hem een slurpend geluid, bijna alsof het smeekte zijn hoef terug te stoppen. Hij grijnsde, hij was hier pas net hij wist bijna zeker dat hij van dit gebied zou gaan houden. Hij stapte verder met een soort van sprongen. Hij zwaaide met zijn hoofd terwijl hij hinnikte. Na hij dacht een half uur kwam hij vijf kilometer verder uit de modder. Hij keek even om zich heen. Hij wist niet waar hij was maar dat maakte hem niets uit. Hij steigerde even, dit zou zijn gebied worden. Hij voelde modder van zijn hoeven vallen toen hij steigerde. Hij draaide zich om en keek allert rond. Zijn oren draaide rustig rond. Zijn staart stond dominant hoog. Maar dat was hij altijd. Midnight keek naar de modder waar hij net had gelopen. De modder zoog nog een kleine beetje na. Hij brieste en begon te lopen. Hij wist niet waar hij was en waar hij heen ging maar dat maakte niets uit. Hij draaide zijn oren naar achter waar hij andere hoeven hoorde. Hij rook de geur van een merrie. Hij draaide zich om. ,,hey meisje wat doe je hier"vroeg hij op een nogal valse toon.

[wie wil! ]

Kai galoppeerde sierlijk door het donkere moeras. Het was niet haar favoriete plek in DH. Helemaal niet. Kai hield niet van viezigheid en modder. Haar witte vacht werd er snel vies van. De merrie brieste een keer. Ze keek met een walgelijke blik naar de grond onder haar hoeven. 'Gatver,' mompelde ze. De modder kleefde aan haar hoeven vast. 'Waarom ben ik hier ook ooit naar toegegaan.' vervolgde ze chagrijnig. De merrie stopte even en schudde met haar hals. De vliegen die rond haar hals hadden gevlogen vluchtten snel weg. Kai galoppeerde weer verder. Ze hield haar staart hoog in de lucht geheven. Ze een mooie merrie om te zien. Van buiten dan. Vanbinnen was ze zo ongeveer het tegenovergestelde. Daarom twijfelde ze erg aan haar aard. Was ze nou goed of slecht? Nu zat Kai in een goede kudde, de Dénali. Ze vond de kuddeleden erg aardig. Meer ook niet. Plotseling hoorde Kai een geluid. De nieuwschierigheid won het van het wantrouwen. De merrie draafde sierlijk in de richting van het geluid. Een zwarte hengst kwam in beeld. 'Hey meisje wat doe je hier?' Zijn toon klonk vals. Kai negeerde hem. 'Ik ben Kai en ik ben hier omdat ik er ben.' antwoordde ze hooghartig. Wie dacht die hengst wel niet dat hij was!? Zij was Kai, de merrie die nergens voor terugdeinsde. Ze keek de hengst uitdagend aan en wachtte op zijn antwoord.

-Flutje-

De wind speelde wild met zijn manen en staart. Hij brieste even kort en snoof de geur van de grond op. Hij was opzoek naar wat gras om van te eten ookal wist hij zelf ook wel dat dat onmogelijk was in het moeras. Het was al onmogelijk om gewoon te lopen als je een slap paardje was. Gelukkig was hij dat niet en kon hij hier gemakkelijk doorheen komen. Zijn spieren stonden gespannen waardoor ze goed waren te zien door zijn vacht. Hij had een wintervacht maar die was helaas voor hem niet al te dik. En op de zij van zijn lichaam stond een groot litteken dus daar zat ook geen vacht, die hem warm zou houden. Hij rilde even een beetje. Sommige paarden zeiden dat hij geen hart had maar dat geloofde hij maar half. Hij hield van iemand hij had van een merrie gehouden hij had van zijn broertje gehouden maar die waren allemaal verdwenen uit zijn leven. Hij brieste even kwaad. Hij wou ze terug. Ze waren niet door de dood meegenomen, alleen zijn broertje was gestorven, maar die merrie had hem verlaten. Als hij haar nog een keer zou zien zou hij niet weten wat hij zou gaan doen. Hij steigerde opnieuw en strekte zijn benen daarin uit. Tot hij antwoord kreeg van de merrie achter hem. 'Ik ben Kai en ik ben hier omdat ik er ben.' antwoorde de merrie, genaamd Kai, op zijn vraag. O nee, weer een princesje, dacht hij verveeld. ,,hmm ik ben Midnight en als ik jou was zou ik hier niet willen zijn je wilt je prachtige witte vachtje toch niet vies maken?" vroeg hij sarcastisch. Hij brieste even. Hij zou haar echt niet een prinsesjes gevoel geven.

'Hmm ik ben Midnight en als ik jou was zou ik hier niet willen zijn je wilt je prachtige witte vachtje toch niet vies maken?' Het kwam er sarcastisch uit. Dus het was er zo'n één. Een hengst die dacht dat ie stoer kon doen door anderen belachelijk te maken. Nou, daar wist Kai wel raad mee. Ze had al verschillende hengsten als Midnight ontmoet. Allemaal even dom en zelfzuchtig. Kai liet haar blik over Midnight lichaam glijden. Een groot litteken viel op. 'Zo, en waar heb je dat nou weer vandaan?' vroeg Kai sarcastisch. 'Je hebt zeker op je kop gehad van je moedertje of niet soms?' vervolgde ze. Kai had er de grootste lol in. Deze hengst zou weten met wie hij te maken had. Ook al zat Kai dan in een goede kudde, ze had nog steeds een slechte kant. En die kwam nu eindelijk tevoorschijn, na zoveel maanden verborgen te zijn geweest. 'En als je denkt dat ik een prinsesje ben.' sprak Kai. 'Dan heb je dat goed mis. Ik ben absoluut geen prinsesje en heb er ook geen aanleg voor.' Het woord 'absoluut' sprak ze extra duidelijk uit. Kai was opgelucht dat ze weer eens zichzelf kon zijn, slecht van aard. Eigenlijk was ze dat altijd al geweest, maar had het weggestopt. De reden daarvan kon ze niet achterhalen. Ze wilde het vergeten. Gewoon uit haar geheugen wissen. Weg, foetsie!
Kai keek weer naar Midnight. 'Nog iets nuttigs te vertellen?' vroeg ze verveeld. Ze richtte haar blauwe ogen op Midnight en keek hem strak aan. 'Het wordt hier namelijk nogal saai, vind je niet?' Kai gaapte express een keer. Daarna keek ze weer met een valse blik naar Midnight. Een duivelse grijns van plezier verscheen op haar gezicht. Dit kon nog wel eens leuk worden. Kai wachtte geduldig op Midnight's antwoord.

Midnight keek even recht in de ijsblauwe ogen van de merrie. Zijn blauwe ogen glanste een beetje maar niet erg lang. Hij brieste even en gooide met zijn hoofd. 'Zo, en waar heb je dat nou weer vandaan?' vroeg ze met een sarcastische toon. Hij grijnste even misschien had hij zich toch in haar vergist, maar hij zou haar zeker nog even op de proef stellen voor hij echt ging oordelen. Wat volgens hem was het echt zo’n witte merrie die bang was om te vechten en hun vachtje vies te maken. 'Je hebt zeker op je kop gehad van je moedertje of niet soms?' vroeg ze. Hij keek haar kwaad aan maar verzachte zijn blik toen. ‘ja mijn moeder leeft zeker nog en is zeker een wolf ja vindt ik ook’ sprak hij sarcastisch. Hij keek even naar zijn litteken maar werd afgeleid door haar stem. Zijn oren richtte zich op haar, en na 2 minuten volgde zijn blik ook. 'Dan heb je dat goed mis. Ik ben absoluut geen prinsesje en heb er ook geen aanleg voor.' Zei ze. Hij keek haar aan met de blik alsof ze gek was. Kon ze zijn gedachte lezen ofzo. ‘dat ligt eraan in wat voor kudde zit je? En wat voor paard ben je?’vroeg hij en keek haar aan. Hij wel eens wat meer over haar weten maar als ze een goed paard was in een kudde waarin ze alleen maar veulens en zonneschijn kende wilde hij niets van haar weten. 'Nog iets nuttigs te vertellen?' vroeg de merrie. Hij keek haar even aan. ‘nee maar wel iets te vragen leven hier ook slechte dingen?”vroeg hij. Het was leuk om een goed paard af te slachten maar als er niets slecht was, was hij hier al snel op uitgekeken. Hij wist niet waarom maar zonder ook iets slechts was er niets aan. 'Het wordt hier namelijk nogal saai, vind je niet?’ zei ze waarna ze express gaapte. Hij rolde even met zijn ogen. ‘oke dan gaan we via de blubber terug en euhm dames gaan voor he’ zei hij met een grijns

Kai zag de blik van Midnight veranderen naar kwaad, maar al snel werd zijn blik weer zachter. 'Ja mijn moeder leeft zeker nog en is zeker een wolf ja vindt ik ook.' De woorden rolden sarcastisch uit Midnights mond. Kai rolde met haar ogen. Midnight keek haar aan met een blik alsof ze gek was geworden. 'Dat ligt eraan in wat voor kudde zit je? En wat voor paard ben je?' De hengst keek haar toen hij het vroeg aan haar. 'Ik zit in een goede kudde, de Dénali. Maar, ik weet diep in mijn hart dat ik slecht van aard ben. Ik heb het voor mezelf verborgen gehouden. Waarom? Dat weet ik niet, het boeit me ook niet zoveel. Ik denk er soms over om uit de kudde te stappen en m'n eigen weg weer te gaan, net zoals vroeger.' Kai moest even op adem komen na haar verhaal. Toen keek ze met haar blauwe ogen weer naar Midnight. De hengst vroeg haar of hier ook slechte dingen leefden. 'Of hier slechte dingen leven? Nee. Maar, hier leven wel slechte dieren. Dat zul je wel bedoelen.' grinnikte Kai. Ze vond Midnight op de een of andere manier wel grappig. Ze kende hem pas net, maar begon hem nu al een klein beetje te mogen. 'Oke dan gaan we via de blubber terug en euhm dames gaan voor he.' De zwarte hengst grijnsde. Kai dacht dat het een grapje was. 'Is dit een grapje of niet?' Ze wist niet of Midnight het meende. Dus wachtte ze af wat hij zou gaan zeggen.

Midnight keek even naar de merrie maar toen naar de modder. Het was gestopt met zuigen. Hij grijnsde even het was gestopt met zeuren om zijn hoef. Maar hij wist zeker dat het niet lang zou duren voor hij er weer in zou staan. 'Ik zit in een goede kudde, de Dénali. Maar, ik weet diep in mijn hart dat ik slecht van aard ben. Ik heb het voor mezelf verborgen gehouden. Waarom? Dat weet ik niet, het boeit me ook niet zoveel. Ik denk er soms over om uit de kudde te stappen en m'n eigen weg weer te gaan, net zoals vroeger.' Antwoorde ze op mijn vraag. Hij keek even naar de grond. Hij wist niet wat hij moest denken. ,, dus een slecht paard in een goede kudde”zei hij bedenkend. Dat was niet echt iets wat je elke dag zou horen. 'Of hier slechte dingen leven? Nee. Maar, hier leven wel slechte dieren. Dat zul je wel bedoelen.' Zei de merrie. Hij keek haar even aan. ‘ jij ben wel heel erg slim he’ vroeg hij sarcastisch. ‘slechte kuddes misschien?”vroeg hij. Zij kende het gebied beter dan hem en hij wou in een slechte kudde leven. Hij kon er niets aan doen. 'Is dit een grapje of niet?' vroeg de merrie. Hij keek haar nogsteeds aan mara nu met een serieuze blik. ,,nee over zulke dingen maak ik geen grapjes’zei hij op een ernstig serieuze toon waardoor hij zelf bijna in de lach schoot. Hij draaide zijn hoofd weg voordat hij kon gaan lachen.

[sorry geen inspi]

Duvessa grinnikte even vals toen ze langs de rivier liep. Al zo veel doden waren hier gevallen, vooral door het woeste water. Slechte paarden maar ook goede paarden waren hier gedood, of zijn overleden in het woeste water. Duvessa zou niet doodgaan aan de natuur, nee ze zou alleen doodgaan aan ouderdom! Ze was ook niet voor niets, de little bitch. Ja, ze was een little bitch. Nee, het enige wat haar boeide, was haar zelf. Haar puur slechte ouders, een beetje dan dat zeker. Duvessa likte nog even langs haar mond, ze had was net een wolf tegen gekomen. En zij had hem even een lesje geleerd. Met haar ogen ijskoud en emotieloos. Zo dat het zelfs volwassen paarden kan afschrikken. En haar oren plat tegen haar nek, draafde ze trots en vol met kracht richting het moeras. Haar aardig grote spieren bewogen stil, en snel. Haar manen vielen zo goed als het kon, sierlijk langs haar hals. En zo draafde ze door. De grond onder haar hoeven, werd blubberig. Ze kwam aan bij het moeras, tevreden draafde ze door. Duvessa zakte niet in bij het moeras dat had ze wel geleerd van Deina en twilligt. Ze stapte door, en stond abrupt stil in de blup. Af en toe verplaatste ze haar evenwicht op haar benen. Enkele geuren verstoorde haar rust die ze hier gevonden had in het moeras. Rustig draafde ze erop af met grote brede passen. Een goede en een slechte. Voor zover ze mee kreeg van het gesprek. Merkte ze dat de witte merrie eigenlijk slecht was. Ze schudde haar hoofd. ''Horcrux, en Valkyrie.'' Sprak ze kil, terwijl ze uit de bosjes stapte. Haar witte benen met de zachte vacht zaten onder de modder.