It's all about forgetting the past||Open

Gentle lag rustig te slapen, bij haar ouders en haar broer. Tot ze opschrok van een vreemd geluid. Doffe plofjes op de natte bodem. Ze kon het geluid niet plaatsen en dat maakte haar angstig. Nerveus dribbelde ze wat heen en weer, de rest was ook klaarwakker. Heel onverwachts hoorde ze een ander ploffend geluid, veel harder dan het andere. Vervolgens vel haar moeder op de grond. Er stak een pijltje uit haar linkerflank... De rest van de kudde zette het op een lopen, maar die pijltjes konden hen nog makkelijk raken. Haar vader viel op de grond. Haar broer was het volgende slachtoffer. Snel zette ze het op een lopen, bang voor wat er nu zou gaan gebeuren. snel schoot ze het bos in, hopend dat ze haar daar niet konden raken. Pas toen ze zeker wist dat het voorbij was stopte ze met rennen. De andere paarden van de kudde waren nergens te bekennen, ze herkende de omgeving niet eens...

Gentle schrok wakker van het akelige beeld dat telkens weer op haar oogleden verscheen wanneer ze in slaap viel. Elke keer moest ze het weer onder ogen komen, hoe graag ze het ook wilde vergeten. Het was nu 2 weken geleden dat dit zich ha afgespeeld, en nog steeds niet wist ze waar haar familie was. Ze was nog wel naar die plek terug gegaan, maar ze had ze niet gevonden. De onwetendheid vrat haar langzaam op. Ze was ooit zo'n vrolijk paard, nu was daar vrijwel niets meer van over. Ze stond op en liep verder tot ze bij een groot veld kwam waar allerlei bloemen stonden, in alle kleuren en maten. Hoewel de omgeving niet echt bij haar humeur paste fleurde het haar wel een beetje op. Ze keek naar een veulen een eindje verderop die aan het spelen was met zijn ouders. Ze bleef kijken terwijl er een traan over haar goudkleurige wang biggelde. "Stomme tweebeners" Mompelde ze tegen zichzelf.

-Open voor iedereen

Hij stapte door de bloemen, op zoek naar slachtoffers. Hij kon er gewoon niet tegen om op vreedzame plekken te zijn, zonder iemand te vermoorden. Hij keek rond, zag een spelend veulen. Hij zag zijn ouders, en.. daar! Een, wat zou het zijn? 3 Jarige merrie. Hij zag een traan over haar wang biggelen. Hij liep er op af, en deed alsof hij, hoe noemden ze dat ook o weer? Oja, 'medelijden' had. 'Gaat het meisje? Wat is er gebeurt?' vroeg hij aardig aan haar. Zometeen zal hij haar uit haar lijden verlossen. Hij had wel iets gehoord over tweebeners en pijltjes, maar het boeide hem niet zo veel. Hij was altijd al alleen geweest en hij vond het prima zo.

Gentle keek nog steeds met verdrtietig staande ogen naar het veulen. Die waren tenminste gelukkig. Zij wel... Na een poosje hoorde ze stappen achter zich. Een gitzwart paard kwam naar haar toe, op het eerste gezicht zag het paard er wel vriendelijk uit. Maar echt vertrouwen deed ze nog niet. Dat deed ze nooit hoor, bij geen enkel paard, vertrouwen moest je winnen zei ze altijd. 'Gaat het meisje? Wat is er gebeurt?' Vroeg hij aardig aan haar. Hortend en stotend vertelde ze wat er de afgelopen weken was gebeurd. Het luchte op om het er allemaal uit te gooien. Ze was de laatste paar weken namelijk niemand tegen gekomen, ze had alles opgekropt. Ze wist dat dat niet goed was, dus ze was blij dat ze even haar hart had kunnen luchten. "Ik ben Gentle trouwens" Zei ze terwijl ze snifte en er een glimlachje vanaf kreeg. Het paard leek haar ardig, maar je wist maar nooit...

Is hij nou een merrie of een hengst?

Hengst moet het alleen ff verandere'

Hij draaide rondjes om haar heen, zoekend naar haar zwakke plek. Hmmm.. Haar hart. 'Zal ik je dan maar uit je lijden verlossen?' vroeg hij kwaadaardig, maar nog voor de merrie kon protesteren beet hij in haar oor. 'Nou!? Ja of nee!?' zei hij, iets harder.Slome paarden maakten hem nog kwader. 'Ooh sorry heb ik je pijn gedaan?' vroeg hij met een zielig stemmetje. Toen er geen antwoord kwam zei hij: 'Nou dan word dat maar eens tijd he?' vroeg hij, en beet in haar flank.

Faya keek de hengst aan en pas toen vielen de rode ogen haar op. Het zag er kwaadaardig uit, maar hij had net zo aardig geklonken... Ze schrok heel erg van de volgende woorden die de hengst aansrak. Ze begreep gelijk wat hij er mee bedoelde, dankzij zijn toon "Sorry?! Volgens mij heb je het recht niet om over mijn leven te beslissen" Haar oren had ze direct nar achteren gekeerd, heel haar uitdrukking was nijdig, precies zoals ze zich voelde. Toen ze gebeten werd draaide ze zich direct om om weg te gaan. De hengst was het niet eens waard om haar aandacht in hem te steken. Maar toen ze een pijnscheut door haar flank voelde gaan gaf ze een enorme trap in de richting van de hengst. "Wat wil je nou, laat me gewoon met rust, ga iemand anders vervelen!" Zei ze nijdig naar de zwarte hengst terwijl ze de rode ogen strak aan bleef kijken.

Okee :)

'Héé, rustig maar, ik maakte maar een grapje. Ik zal je heus niet echt vermoorden. Hoe kan ik het aan je bewijzen?' vroeg hij, terwijl hij de trap ontweek en achter haar aanliep. Hij meende het echt. Als 3 - jarig paard was hij ook bedreigt. Niet fijn. Oja! Dat was waarom hij slecht was geworden. Zijn oog veranderde rustig van rood naar gewoon. Aan dat oog kun je altijd merken of hij iets meende of dat hij nog steeds gemeen was. En als hij verliefd was werd zijn oog paars. Heel 'schattig' volgens sommige merries. Nja, dat zal dan wel zo zijn.

Gentle keek nijdig om toen ze merkte dat de hengst haar volgde. Haar eerst bedreigen en haar daarna volgen? Hoe durfde hij eigenlij! Maar terwijl ze omkeek hoorde ze zijn volgende woorden en zag ze de kleurverandering van zijn ogen. Haar nijdige houding verdween en maakte plaats voor verbazing, maar dat duurde niet lang. Algauw kwam haar nijdige houding weer terug. Ze negeerde de vraag van de hengst. Het enige dat ze wilde weten was hoe het kwam dat zijn oog van kleur veranderde. Dat vroeg ze hem dan ook. "Waarom veranderd je oog van kleur" Ze vroeg het niet echt, het was meer een zegje, maar ze wilde er wel een antwoord op. Ze had nog nooit een paard gezien waarvan e kleur van het oog veranderde.

Black Night schrok een beetje, ook al had hij het kunnen verwachten. 'Ssssht! Het mag eigenlijk niet. Ogen die van kleur veranderen zijn verboden.' Hij hield even pauze, en liet een diepe zucht gaan. 'Toen ik als veulen geboren werd, gingen mijn ouders meteen weg. Mijn moeder overleed, ze was al zwak en oud. De bevalling was gewoon te zwaar voor haar. Daardoor was ik ook aardig zwak, en aangezien daarom en ik een slappeling was, wou mijn vader me niet. Sinds die tijd was ik dus alleen, niemand wou me. Ik was het buitenbeentje zonder ouders. Vrienden kreeg ik niet, ik was verlegen en ja.. Het buitenbeentje dus. Toen ik merkte dat écht niemand me wou, liep ik langs een meer. Ik keek naar het heldere water. Zo prachtig en sterk, maar ook lieflijk en warm. Ik wou zo graag dat ik zo was, maar toen ik mijn spiegelbeeld in het water zag, schrok ik heel erg. Ik was dus heel zwak en mager. Ik dacht daar dus na over water, en mijn leven. Toen ik besefte dat ik het niet in me had werd ik slecht, en nu ik van binnen en van buiten een sterke hengst ben weet ik dat ik kan zijn wie en wat ik wil.En ik ben trouwens neutraal, maar jij deed me gewoon zo denken aan.. Dat wil ik je niet vertellen.' hij zuchtte nog een keer, nu wat zachter. Hij had een gróót geheim. Niemand zal het ooit weten. Hij misde zijn moeder. 'Euhm, ik moet gaan sorry.' zei hij snel, voor hij in tranen uit barstte voor deze merrie. Ik galopeerde een eindje weg, ging liggen en dacht over hoe zijn leven nu was. Nu was hij een jonge, moedige en sterke hengst die zo zijn minpuntjes heeft, maar waarom is hij verdrietig? Hij is nu alles wat hij wil zijn. Of had hij echt nog een geheim?

Gentle kon zich wel wat voorstellen dat verkleurende ogen niet mochten, ze had er immers ook nog nooit van gehoord en nog nooit gezien. Wat ze zich wel afvroeg, is hoe die verkleurende ogen waren gekomen. Ze besloot om het nog maar niet te vragen, misschien was dat iets te nieuwsgierig. Ze luisterde naar het verhaal van de hengst en merkte dat hij het best moeilijk vond het te vertellen. Uiteindelijk liep hij dan ook weg. Ze zag hem een eindje verderop door zijn benen zakken en vroeg zich af of het slim was om hem achterna te gaan. Ze kon nooit zo goed tegen verdrietige paarden. Ze liep naar de hengst toe en bleef op twee meter afstand staan. Ze was het voorval van net nog niet vergeten."Gaat het?" Vroeg ze.

Hij keek om, daar stond de merrie weer. Op 2 meter afstand, wat hij op zich wel begreep na dit voorval. 'Ja.. Ik heb besloten helemaal neutraal te worden en nooit meer iemand aan te vallen. Alleen maar te beschermen. Ik.. Ik moet me verontschuldigen, en je bedanken. Bedankt dat je me geholpen hebt. Misschien was het niet je bedoeling, maar je hebt me wel aan het denken gezet.' zei hij zacht. Nooit gedacht dat hij zo eerlijk zo zijn tegen een paard. 'Het was ook fijn om alles even kwijt te kunnen. Ik zal je niet zo snel vergeten..' Gentle. de merrie die hem ombracht van slecht tot eerlijk en neutraal.

-Topic uit-