Let the past go. Start again. -open.

Simpel doordat ze niet zag – en nooit van haar leven ook de mogelijkheid tot zien had gehad – waren haar andere zintuigen sterker ontwikkeld dan die van de meeste anderen. Hierdoor was het ook mogelijk dat ze zich verplaatste en voortbewoog zonder echt in problemen te komen, wat natuurlijk niet betekende dat ze in staat was zomaar ergens te galopperen. Het maakte niet uit of het een bos of open vlakte was, het was simpelweg niet mogelijk om op tijd van eventuele gevaren op de hoogte te zijn als je niets kon zien. Dit betekende ook dat Nëya zich meestal of in stap of in draf voortbewoog, met natuurlijk uitzonderingen van toen ze nog echt een stuk jonger was en aan de zijde van haar vader leefde. Als hij, een van haar halfbroers of de ‘schimmen’ van haar vader in de buurt was en haar de weg kon laten zien kon ze hen feilloos volgen, maar een stukje galopperen als ze op zichzelf was zat er niet in. En om eerlijk te zijn, het was niet iets wat ze miste in het leven, net zoals zicht. Nooit had ze de kans gehad te ervaren hoe het was om te zien, Nëya wist niet eens wat ze miste. Echt bij stilstaan deed ze ook niet, als ze daar aan zou beginnen zou de rest van haar leven alleen maar in het doel staan van denken aan hoe het had kunnen zijn, en dat was eigenlijk iets waar de gitzwarte merrie te nuchter voor was.

Dat betekende ook dat ze enkel in de richting keek van waar ze dacht dat de ander stond, alleen maar uit kunnen gaan van geluiden die er uit een bepaalde richting kwamen. In dit geval kon ze duidelijk een conversatie horen, waarvan de ene stem tot de hengst behoorde en ze de andere rauwe kraaienstem niet helemaal kon plaatsen. Daarna kon ze horen hoe hoeven zich over de grond verplaatsten, een neus die zich tussen het gras en andere troep op de grond bewoog opzoek naar voedsel. De kleinste geluidjes kon de gitzwarte merrie oppikken, simpel omdat haar gehoor beter ontwikkeld was door het feit dat ze niets kon zien. Maar juist hierdoor had ze ook niet echt in de gaten dat er een boom en een tak met bladeren haar deels aan het zicht onttrok, haar gitzwarte vacht die ook niet echt bij hielp.

Een kleine glimlach trok haar mondhoeken iets omhoog, haar oren recht vooruit gericht om al zijn bewegingen goed te kunnen opmerken, enkel af en toe ronddraaiend om ook de omgeving in de gaten te houden. “Ik geloof dat het nog altijd als een beleefdheid wordt gezien als je jezelf eerst voorstelt voordat je naar een ander vraagt” antwoorde ze gladjes, enkele stappen vooruit makened voordat ze met haar neus tegen de tak aan kwam en haar koers dus wat bijstelde. Haar paarsblauwe ogen richtten zich weer in de richting waarvan ze dacht dat de vreemdeling zich bevond.