Welcome back ~

Hij was terug. Een oude kennis. Een oude leeftijdsgenoot, of bijna. Een bekende hengst met grootse ouders, vooral de vader. Alles aan de hengst deed haar denken aan zichzelf. Ze had ook bekende ouder, een grootse vader en bijna iedereen kende haar wel. De merrie grijnsde breed toen ze zijn geur rook. Het was tijd om die kennis nog eens te zien. Hij had altijd een plek in haar duistere hart. Ze leken op elkaar. Droegen zelfs een ras in hun aderen. De Fries. Deina sloeg meteen een zuivere hinnik naar de hengst. Haar donkere ogen gleden over de omgeving terwijl ze dieper het moeras in liep. Hij zou niet meteen komen. Er waren meerdere paarden die hem wel zouden zien en roepen. Deina had geduld. Ze wist dat hij wel zou komen. Een korte zucht verliet haar keel. Het was even stil. Vogels floten, maar dat verdween. Trillingen voelde ze lichtjes op de grond en ze hoorde iets verderop. De hengst was in aantocht. Hij was vast gegroeid en had nog meer spieren dan vroeger. Hij had immers het meeste Friese bloed in zich. Deina had alleen de grootte en spieren van het ras. Verder het uiterlijk van de Andalusier. Deina drukte haar oren in haar nek en wachtte op de zwarte hengst. Ze wilde hem zo graag nog eens zien. Ze vond het altijd fijn om met hem te praten. Meteen schudde ze de gedachte weer weg. Ze leek net een goedzak. Ach, wat maakte het uit. Elke badass kon andere slechte paarden als een soort vriend beschouwen. Dan mocht je dat wel eens zeggen. Maar vaker zou ze het niet doen. Ze haatte die woorden eigenlijk wel. De merrie sloeg met haar hoef een keer op de grond terwijl de hengst dichterbij kwam.

Zephyr ~

Zephyr kwam hier en daar iemand tegen. Toch vermeed hij de meeste contacten. Hij was te druk bezig met zijn taak. Cobrazarao had het bevel gegeven in DreamHorses te gaan om te onderzoeken. Er werd hier tegenwoordig vele onderzoeken gedaan. Zephyr dwaalde in de donkerste plekjes. Als een schaduw verdween hij opeens. Maar hij was er nog steeds. Zephyr was veranderd. En heel hard. Zijn lijf was breder en groter. Hij heeft ook heel hard moeten trainen en vechten om te overleven. Hij voelde zich vastgebonden aan zijn vader. Een ontzichtbare ketting hield hem aan zijn vader vast. Hij kon niet ontsnappen. En dat wilde hij niet. Hij bewonderde zijn vader en had veel respect voor hem. Zephyr gaat zijn vader trots maken. Dat zwoer hij. Hoe hard hij moest lijden. Zephyr was er klaar voor. Opeens hoorde Zephyr een geluid. Een fel en zuiver gehinnik. Zephyr herinnerde de hinnik maar vaag. Hij moest even zijn grote hersens forseren om te denken wie het ook al weer was. Uiteindelijk knipperde een lichtje boven Zephyr zijn hoofd. Deina, ze waren samen opgegroeied. Maar dat was het dan. Ach ja hij aanschouwd haar misschien wel als een belanrijker iemand. Hij zette zijn lichaam in beweging. Hij galoppeerde richting moeras. Zijn zware lijf werd gedragen door zijn dikke brede benen. Zijn hoeven raakte steeds de grond harder en harder. Zijn hoeven schopten steeds hopen uit de grond. Hij boog zijn hoofd wat sierlijk. Zijn zwarte manen vlogen de lucht in. Hij slaomde soepel tussen de bomen. De geur van de moeras werd steeds sterker en sterker. De aarde werd steeds sompiger en sompiger. Hij viel over in draf en volgde zijn neus. In de verte zag hij een grote witte merrie. Hij herinnerde haar nu weer volledig. Dat was Deina. Hij remde vlak voor haar. Kil keek hij om zich heen en merkte dat alles hier veranderd was. Dat was wel lochisch in de natuur. Zijn benen zakten steeds dieper in de modder. Hij drukte zijn oren in de nek en keek haar even aan. En keek daarna weer weg.

De witte merrie bekeek de hengst die dichterbij kwam. De hengst was gigantisch en enorm gespierd. Hij had brede hoeven en dikke manen en staart. Dat was gewoon dé Zephyr. En zij was dan dé bitch. Ze grijnsde bij die gedachte en keek naar de hengst die voor haar afremde. Ze herkende hem meteen want voor de rest was hij geen steek veranderd. Nog steeds asociaal, dat noemde ze hem vaker. Ach, zijn vader was ook zo geweest. Nouja zoiets dacht ze als ze aan Cobra dacht. Hij trainde je super hard en gaf natuurlijk nakomelingen, maar meer ook niet. Hij was een goede leider geweest. Nu was zijzelf een leidster en ze wist hoe goe Cobra zich gevoeld moest hebben. Een kudde leiden met pure slechtheid, dat was leven. Deina keek naar Zephyr en grijnsde. "Lang geleden. Je bent niets veranderd." Haar stem klonk kil en rustig. Ze was ook erg rustig en ontspannen. Niet bij iedereen. Vaak stonden de spieren gespannen, maar bij hem niet. Ze kende hem te goed. "Je was uit Dreamhorses heb ik gemerkt. Je bent niet de enige, ik was ook vertrokken. Goed, wat brengt jou terug?" vroeg ze rustig en ijskoud aan de hengst. Ze sloeg met haar donkere staart heen en weer als een zweep die achter de vliegen zocht. Haar benen hingen onder de littekens en modder. Een wonde was opengesprongen en bloed drupte op de grond. Ze voelde er helemaal niets van. Deina snoof eens luid en keek rustig naar de grote hengst. Wachtend op zijn woorden. Ze wist wel dat het geen prater was, maar bij haar toch iets beter. Dat voelde ze gewoon. Ze kenden elkaar daarvoor iets té goed.

Zijn kille karakter verpest de sfeer maar dat intresserde hem niet zo. Ook hij zwiepte met zijn lange zwarte staart. Enkele herinneringen schoten voor zijn ogen. Zijn zware pijnlijke trainingen. Zijn vader keek altijd toe. Hij toonde geen emotie- geen medelijden, geen verdriet, geen trotsheid, niets. Maar Zephyr wist dat hij heel belangrijk was voor Cobrazarao. En Zephyr vond het een eer om zijn zoon te zijn. Zijn eerste zoon. Zephyr had veel van hem weg. Van Cobrazarao. Zijn ogen gleden ver weg naar de omgeving. Hij merkte enkele dikke krokodillen die naar hun zat te loeren. Zephyr keek zuur naar de roofdieren. Ze zullen wel op afstand blijven. Ze kenden hem vast nog wel. Toen verpletterde hij enkele krokodillen. Zijn ogen gleden weer naar Deina toen ze sprak. "Lang geleden. Je bent niets veranderd." Hij knikte even. Eigenlijk was hij wel veranderd. Zijn karakter het meest. Zijn gezicht stond strak. Maar verder zag je geen enkele emotie. De merrie ging weer verder. Maar goed ook want hij was niet van plan om de stilte te verbreken. "Je was uit Dreamhorses heb ik gemerkt. Je bent niet de enige, ik was ook vertrokken. Goed, wat brengt jou terug?" Zephyr keek weg. Hij was vergeten haar te melden dat hij weg zou gaan. Hij zou hier ook niet lang gaan blijven. Ze hebben hem binnenkort weer nodig voor de vele vergaderingen. Hij hief zijn schouwders een beetje op. " Een belangrijk onderzoek. Ook een deel van mijn training." Antwoordde hij kortaf terug. Eigenlijk boeide het hem niet zo wat ze nu gaat doen. Hij weet ook niet dat ze een kudde heeft. Hij keek weer naar de krokodillen. Die veel intresse toonden in Deina. "Jij was dus ook weg? Blijf je terug in DreamHorses? Of vertrek je ook al gauw weer terug naar jouw land?" Vroeg hij scherp. Zijn grijze ogen gaven haar even aandacht. Maar niet zo veel. Hij gooide zijn hoofd hoog in de lucht. Hij hief zijn staart ook een beetje omhoog. Zijn grote lichaam pronkte prachtig in de moerassen van Dream Horses. Zephyr begon zich agressief te gedragen. De krokodillen werken hem zeer op de zenuwen. Hij hield er niet van als iets op de loer licht. Nu,ja ze hadden het niet echt op hem gemunt maar toch.

De witte merrie snoof lichtjes en bekeek de hengst. Hij had krokodillen opgemerkt. Het kon haar niet veel schelen wat de krokodillen zouden doen. Ze kwamen in ieder geval op het bloed af dat aan haar achterbenen hing. Ze konden het te goed ruiken. Deina drukte haar oren platter tegen haar schedel en staarde kort naar de omgeving. Lichtjes zakte ze in de modder, maar ze trok één voor één haar benen er weer uit. Ze schudde met haar hoofd en bekeek de donkere hengst. Hij zei niet veel en het leek wel alsof hij blij was dat ze verderging. Deina snoof zacht en luisterde licht geïnteresseerd naar de hengst die verder vertelde. Hij kwam dus terug voor een onderzoek. Ze wist niet wat er allemaal in die familie doorging. Ze wist het nu alleen van haar eigen familie. Ze hoorde toen de vragen van hem en merkte dat zijn blik haar kort een stukje aandacht gaf. "Ik kwam terug omdat ik een groot gevecht verwacht. Buiten Dreamhorses is er veel gebeurd en dat komt allemaal naar hier. Ik heb ook de kudde van mijn vader overgenomen. Voor de rest heb ik geen enkele reden om hier nog iets te zoeken." Een grijns verscheen op haar lippen. Zeker toen ze het over het gevecht vertelde. Ze kon al niet wachten. Benieuwd wanneer hij zou komen. De hengst die haar graag zou afmaken. De merrie liet haar blik over de omgeving glijden en deze bleef hangen bij de krokodillen die hun aandacht vooral op haar gevestigd hadden. Ook de donkere hengst hield niet van hun gezelschap. Hij gedroeg zich een stuk agressiever dan daarnet. Ze begreep zijn gevoel wel. Ze hield er ook niet van om bekeken te worden. Deina snoof luid en sloeg met haar staart heen en weer.

Even wist de stilte alweer te heersen. Zephyr hield zijn mond dicht en zakte in zijn gedachten. Steeds als hij niet meer afgeleid was dacht hij steeds weer aan de trainingen en zijn slachtoffers. Zephyr toonde geen rauw over zijn moorden. Hij had elk slachtoffer zonder enig medelijden getoond. En hij toonde hoe zeer hij genoot om ze van hun levens te beroven. Zephyr dacht even een tijdje terug in zijn kudde. Hij stond op de troon -grootste berg in het midden van The Blood Horses territorium- naast zijn vader. één van de warrior's wilde Cobrazarao spreken. Het ging om een zwak en misvormt veulen dat net geboren was. Iedereen wist wat er te doen stond. De mislukte paarden vermoorden en hun bloed zuiver houden. Cobrazarao wist wie deze taak op zich moest dragen. Hij keek naar zijn zoon Zephyr. Zephyr wist wat hij moest doen. Hij volgde de warrior. De warrior leidde hem naar het merrie en veulen. Zephyr kwam de moeder tegemoet. Ze wist wat hij van plan was. En als ze niet oppast werd ook zij van het leven beroofd. Als ze haar veulen probeert te redden. Ze mocht geen liefde en emoties tonen. Ze wierp even een blik op haar veulen. Ze keek koud. Het veulen begreep niet wat er aan de hand was. Zephyr dode het. Zephyr kon het bloed nog proeven. Hij kon het nog horen schreeuwen. Zijn pupillen werden wat donkerder en groot. Zijn mond voelde kurkdroog aan. Hij verlangde steeds naar zulke moorden. Het was een vloek. Alsof hij een vampier was die steeds zijn dorst moest lessen. Steeds meer en meer. Hij kreeg geen genoeg. Hij werd uit zijn gedachten gerukt. Hij toonde niets. Hij keek strak naar Deina. Gunde die groene vleeseters geen aandacht meer. "Ik kwam terug omdat ik een groot gevecht verwacht. Buiten Dreamhorses is er veel gebeurd en dat komt allemaal naar hier. Ik heb ook de kudde van mijn vader overgenomen. Voor de rest heb ik geen enkele reden om hier nog iets te zoeken." Veel boeiende dingen had Deina niet zo te melden. Alleen het groot gevecht dat ze verwacht. Maar zelfs dat interesseerde hem niet zo. Zephyr deed dat dagelijks. Het leek wel een hobby. Maar het is een serieus gedoe. Zijn land groeide en werd steeds rijker en rijker. Natuurlijk stond Cobrazarao aan de top. Maar moest Cobrazarao er plots niet meer zijn was dat allemaal van Zephyr. Maar Zephyr hoopt dat zijn vader er nog lang zal zijn. Want Cobrazarao was een legende. Hij bleef voor altijd bestaan. Zijn verhalen worden door de eeuwen heen doorverteld. En later zullen ze ook Zephyr zijn verhalen door vertellen. Nu houd Zephyr nog wat afstand van de roem en traint tot hij niet sterker meer kan worden. Toen drong het tot hem door dat Deina nu een kudde erft. Voor hoe lang het zal duren. "Hmm, je hebt dus vriendjes gemaakt. Met wie heb je te maken?" Zijn ogen bleven nu op haar gericht. Hij stelde hierna nog een vraag. "Waarom heb je hem van je vader overgenomen?" Vroeg Zephyr. Cobrazarao zou dit nieuws wel willen horen.

De witte merrie snoof eens luid. Opnieuw heerste de stilte tussen beide paarden. Ze kon er af en toe wel eens van genieten van stilte. Ook bij haar kwamen de oude gedachten weer terug. Dat ze voor de pikzwarte hengst stond, grijnzend. Hij die haar gedekt had en dan, zijzelf die wegliep. Met zijn perfecte bloed dragend. Deina schudde de gedachte verveeld weg en staarde naar voren. Ze negeerde net zoals Zephyr de groene beesten die een stukje dichter gekropen waren. Haar kon het niet schelen. Ze drukte haar oren in haar nek en keek naar Zephyr die haar twee vragen stelde. "Een hengst met een goede bloedlijn. Ik heb hem gebruikt dus hij zal zijn bezit nog wel willen komen halen." Een grijns sierde haar lippen bij die gedachte. Hij zal zeker zijn bezit willen komen halen, maar Deina zou het niet toelaten. Het hoorde nu hier. In haar kudde en bij haar leven. Dit zou het veulen zijn dat alles van haar later zal overnemen. Deina keek weer naar de hengst en grijnsde. "Vader word weer een dag ouder. Hij is een echte loner en daarom wou hij dat leven terug. Daarom heeft hij de kudde aan mij toevertrouwt" zei ze kalm tegen de hengst en keek hem strak aan. "Allemaal zijn keuze. Hij riep me toen ik buiten Dreamhorses zat. Daarom ben ik teruggekomen."

Flutje

Zephyr zijn ogen vlogen weer naar Deina. Zijn grijze ogen bijna dichtgeknepen. Zijn mondhoeken strak naar beneden. De hemel begon het licht te verliezen. De zon begon te dalen. Dat had Zephyr zelfs niet in de gaten. De temperatuur begon te dalen. Het was natuurlijk al een tijdje herfst. Het werd steeds koeler en koeler. Vooral de nacht kon wel eens heel koud worden. Zephyr zijn dikke huid beschermde hem tegen zulk weer. Zephyr zijn grote lichaam was heel warm. Er kwam lichtte dampen uit zijn vacht. Hij had nog niet zo lang geleden wat stevige opwarming trainingen gedaan. Hij rook nu naar zweet gemengd met zijn vaders geur en andere paarden. Deina leek ook in gedachten zijn te verzonken. Dat was nu zo typisch als ze elkaar steeds ontmoeten. Maar hij was vaak stil. En meestal was hij alleen. Meestal, eigenlijk niet meestal. Hij was nu zo veel met de kudde bezig dat hij geen tijd had om zo asociaal te zijn. Zephyr was niet verlegen of zo. Hij haatte dat praten en interesse tonen gewoon hard. Maar hij wist dat sociaal zijn belangrijk was. Zo kwam hij interessante dingen te weten. Zoals nu bijvoorbeeld. Hij kwam weer belangrijke dingen te weten. Hij keek even op toen hij haar stem hoorde. "Een hengst met een goede bloedlijn. Ik heb hem gebruikt dus hij zal zijn bezit nog wel willen komen halen." Zephyr rolde met zijn ogen. Is Deina weer vol? Ze verspilt nog haar waardevolle genen. " Draag je weer een nakomeling? Ik kan je haast niet volgen. Maar dat is niet mijn zaak. En het boeit me eigenlijk ook niet wat jij doet met jouw bloedlijn." Antwoordde Zephyr nu met een zwaardere stem. Zephyr zou de juiste merrie hebben gekozen. Misschien bestond die wel niet. Pech dan. Daar lag hij niet echt van wakker. En hij wou er nu ook niet aan denken. Dat is voor later. Als hij er echt behoefte aan had. Om aan zijn voorbestaan te denken. "Vader word weer een dag ouder. Hij is een echte loner en daarom wou hij dat leven terug. Daarom heeft hij de kudde aan mij toevertrouwt" Zephyr keek weg. Dat was Zephyr ook. Maar de kudde wegsmijten. Over zijn lijk, zijn kudde is veel waard en heel krachtig. Zephyr zou dat nooit vrijwillig afgeven. En dat zal nooit gebeuren. Hij knikte alleen maar. Verder hield hij zijn mond erover dicht. Voordat hij nog iets beledigend zegt. "Allemaal zijn keuze. Hij riep me toen ik buiten Dreamhorses zat. Daarom ben ik teruggekomen." Dat was dan dus de reden dat ze is terug gekeerd. En waarom haar vriendje haar achterna is gegaan. Hoe dramatisch allemaal. Zephyr zwiepte met zijn staart. Zijn neusvleugels stonden wijd open. Ze roken vele geuren.

De witte merrie grijnsde breed. Ze knikte kort bij de hengst zijn woorden. "Ach. Ik heb nu wat krijgers van mijn bloedlijn rondlopen. Ze doen het allemaal pérfect? Beter vroeg dan als het te laat is." Haar stem stierf weg. Ze was onzeker en dat was niet van haar gewoonte. Ze had een lange tijd niet getraind en was al een lange tijd drachtig. Binnenkort kwam het gevecht. Zij tegen die grote hengst. Daardoor werd ze elke dag onzekerder. Ze wist dat ze kon sterven. Ze stierf inderdaad liever aan een groot gevecht dan aan ouderdom, maar nu al? Nee, ze moest nog veel in haar leven bereiken. Dat wilde ze niet. Deina schudde woest de gedachte weg en keek weer naar Zephyr. "Vergeet wat ik gezegd heb" zei ze kortaf en draaide haar om. Nee, voor hem wilde ze niet zwak lijken. Ze wist dat ze zwak was op dit moment, maar ze toonde het niet graag ook al was het de waarheid. Deina schudde opnieuw woest haar hoofd terwijl ze verderliep. Ze haatte het nu al. Dat het gevecht maar nu kwam. Anders was ze nog dikker en moest ze nog een stuk meer oppassen. Deina gromde kort en liep rustig weg. Zephyr kon haar nog achterna gaan of nog iets roepen, maar of ze zou luisteren? Ze was het beu. Ze had hem geroepen en nu liep ze zelf weg. Of Zephyr vond het niet erg dat ze wegging. Hij was immers ook deels zoals haar vader. Stil en niet zo spraakzaam. Vaak liever alleen, dat ze zelf ook wel eens wou. Deina drukte haar oren in haar nek en liep door. Ze weigerde om stil te staan of om terug te komen. Nee, ze was kwaad op zichzelf.

Zephyr merkte hoe haar staal van haar lichaam die plots veranderde. Zijn ogen bleven strak op haar gericht. Maar verder wilde hij geen enkel woord meer uitbrengen. "Ach. Ik heb nu wat krijgers van mijn bloedlijn rondlopen. Ze doen het allemaal pérfect? Beter vroeg dan als het te laat is." Zephyr keek haar neutraal aan. Hoe kon je dat nou weten? Als je zoveel veulens van verschillende hengsten hebt rondlopen? Je kon ze toch niet allemaal in het oog houden. En Zephyr heeft wel eens van die verhalen gehoord van Deina. Zephyr weet veel. Veel te veel. Maar hij besloot hierover een slot te doen en er niet meer op in te gaan. Zoals hij al dacht, het kon hem geen barst schelen wat ze met haar leven doet. Zephyr zijn vacht was onder een groot deel littekens bedekt. Maar lang niet zo veel als Cobrazarao. Zephyr vocht nog niet zo geweldig veel. Hij wilde zijn macht nog een beetje stil houden. Cobrazarao begreep Zephyr vreemd genoeg en liet Zephyr zijn eigen ding doen. Als de tijd rijp is vertoond Zephyr zijn krachten die hij beheerst. Hoe meer bloed hij zal proeven, hoe sterker hij zal worden om nog meer te kunnen laten vloeien. "Vergeet wat ik gezegd heb" Antwoordde ze kort. Dat had hij al lang gedaan. Hij zweeg. Zephyr merkte dat ze nu woedend werd. Die zat natuurlijk aan iets te denken en winde haar op. Zephyr wist ongeveer wat haar dwars zat. Maar begreep niet dat ze er zo'n grote drama van maakt. Hij gooide zijn hoofd in de lucht. Deina draaide zich om. Als alfa moest je een beetje respect hebben voor andere alfa's. Maar ja, gelukkig was Deina een bondgenoot en verdroeg Zephyr wat meer dan zijn vader. Cobrazarao had haar al lang een lap verkocht. "Je kunt niet meer vluchten van je daden Deina. De oorlog is geplaatst en jij zult moeten vechten. Ook al draag je een last. Een krachtig wezen kan alles aan. Ook als het zwakke punten heeft."Gaf hij een deel van zijn wijze woorden prijs. Hij was verbaast dat hij dat zo juist aan iemand had prijs gegeven. Maar ja, het maakte niet zo veel uit. Zijn toon was koud, en was zacht. Want als hij zijn stem hoorbaar liet maken brulde het. Hij deed een stap naar voren maar werd plots afgeleid door een geluid dat hij niet zo meteen kon plaatsen.

De merrie snoof luid en draaide haar weer om. Haar donkere ogen keken naar de hengst die nog wat zei. Hij had gelijk. Ze moest dit doen zonder enige angst of onzekerheid. Ze zweeg een tijd en knikte kort waarna ze weer in zijn richting liep. Normaal was ze allang doorgelopen, maar de hengst was een bijzonder iemand. Niet zomaar een stom paard waar ze totaal geen zin had om mee te praten. Zephyr was gewoon anders. Ze keek naar de hengst. "Je hebt gelijk. Al is het soms moeilijk om.." Ze zweeg. Ze schudde haar hoofd even en wist niet meer wat ze moest zeggen. "Laat maar" zuchtte ze geïrriteerd. Ze vergat de laatste tijd steeds meer dingen. Ze was er soms ook niet meer bij met haar gedachten. Zoals daarnet. Steeds weer dacht ze aan het verleden. Of ze nou een fout gemaakt had met sommige dingen, of niet. Wat ze beter had gedaan, of juist niet. Allemaal vragen die steeds weer door haar hoofd gingen. Vragen of verhalen. Beelden en gedachten. Vreselijk lastig was het om de hele tijd met je gedachten verzonken te zijn. Ze draaide kort met haar oren en keek weer naar Zephyr. Hij leek wel iets te horen. Ook de merrie hoorde het, maar ze wist niet meteen wat het was. Ze hief haar hoofd hoog op en keek ijskoud naar de omgeving. De takken van de bomen hingen stil en er was geen wind. Alleen dat ene geluid dat de beide paarden hoorde. Ze sloeg met haar lange staart heen en weer en wachtte af.

Ik haat deze korte posts ;c

Een oor gleed even naar de richting van Deina, die terug naar hem liep. Hij keek even naar haar toen hij haar even hoorde. "Je hebt gelijk. Al is het soms moeilijk om.." Maar Zephyr hoorde haar maar vaag. Hij hield zich meer bezig met wat hij hoorde. De omgeving was nu pikdonker. Af en toe hoorde hij het gespetter van water. Waarschijnlijk waren dat de krokodillen. "Laat maar" hoorde hij Deina nog zeggen. Zijn ogen keken al niet meer naar haar. Hij hoorde opeens gehinnik. Het was een Blood Horse. Het zocht naar Zephyr. Zephyr hief dominant zijn hoofd omhoog. Hij hinnikte terug. Met zijn zware stem. Niet lang daarna verscheen een zwart paard. Keek behoedzaam om zich heen. Toen Hij Zephyr in het oog had draafde hij met veel snelheid op ze af. Zephyr drukte zijn oren in de nek. Hij was benieuwd waarom de hengst hem nodig had. Hij keek even naar Deina maar richtte zich daarna op de hengst. De hengst boog meteen voor Zephyr. Zephyr knikte ter begroeting. Daarna vertelde de hengst wat hij te zeggen had. 'Mag ik u onder vier ogen spreken?' Zephyr knikte. "Ik kom zo weer." Waarschuwde hij Deina en stapte mee met de hengst op een goede afstand. 'Cobrazarao geeft het bevel om terug te keren. Hij heeft je nodig bij een paar belangrijke vergaderingen. Er zijn een paar kuddes die graag aan Cobrazarao en uw zijde willen staan. Ze willen u dienen. Een alfa hengst wilt u nog iets bieden.' Zephyr kneep zijn ogen fijn. Zephyr wist waar het over ging. De alfa hengst heeft een paar dochters. Garlongza. Hij wilt graag dat zijn zonen door Cobrazarao word getraind en wil in ruil daarvoor enkele merries aan Cobrazarao of Zephyr schenken. Zijn vader toonde er ook geen interesse in. Hij had wel belangstelling voor één merrie. Maar ze was veel te jong en hij had geen behoefte om zich te vermaken met een merrie. Dus nu wilt hij dat Zephyr haar als zijn partner aanneemt. Nou,ja Cobrazarao verlangde er niet naar. Maar het schijnt dat ze een uitstekend karakter en bloedlijn had." Hou maar op over haar. Ik wil er nu niets van weten.Later toon ik misschien wel interesse in haar. Maar nu heb ik wel wat beters te doen. Zeg dat ik zo snel mogelijk zal vertrekken." De hengst knikte. 'Ik moest u ook vertellen dat ze aanwezig zal zijn.' Geweldig, typisch zijn vader. Maar ja, dat maakte hem niet zo veel uit. "ga, en zorg dat je zo snel mogelijk bij Blood Horses aankomt." De hengst boog en stoof alweer weg. Hij was doodmoe van de reis. Maar om de wens van zijn alfa te vervullen had hij voldoende kracht om door te gaan. Zephyr staarde de hengst na. Hij vergat Deina eventjes.

De witte merrie keek strak naar de omgeving. Een onbekende geur drong haar neus binnen. Ze snoof kort en sloeg met een hoef op de grond. Verderop zag ze een zwarte hengst die Zephyr blijkbaar kende en nodig had. Ze zweeg de hele tijd en keek strak naar beide paarden. Ze luisterde niet mee. Daar had ze geen zin in. Ze rolde met haar ogen en liep wat heen en weer. Haar oren drukte ze nog wat platter tot de hengst weg was. Ze had nu wel helemaal geen zin meer om te praten. Zephyr was veel te druk. Hij zag er uitgeput uit en nu kwam er weer iemand wat zeuren tegen hem. Deina zuchtte en keek naar Zephyr. "Doe wat je moet doen. Ik ga." Eigenlijk wou ze helemaal niet gaan. Ze vond het best interessant bij de hengst te blijven, maar ze had er dan ook weer geen zin in. Deina snoof en wachtte af op de hengst zijn laatste reactie. Of op geen reactie want hij leek er ook niet met zijn gedachten bij. De had een glimp opgevangen over partners. Ze wou dat bij Zephyr eigenlijk niet horen. Ze schudde de gedachte weg en staarde voor haar uit. Nog steeds wachtend.

Ja nu kan ik amper iets posten gemenerd >3

Zephyr zijn ogen gleden naar Deina toen hij haar heen en weer zag lopen. Aan haar houding te zien had ze geen behoefte meer om verder te spreken. Zephyr ook niet. Hij had nog veel te doen. En zijn vader verwacht dat hij bij de vergaderingen zou zijn. Het voelde wel goed dat ze hem nodig hadden. Zephyr had nog nooit de merrie ontmoet en was wel nieuwsgierig of ze wel zo geweldig was. Ze zeiden het toch allemaal. Maar hij wou het met zijn eigen ogen zien. Zephyr slenterde een beetje richting Deina. Hij zweeg even. "Doe wat je moet doen. Ik ga." Was wat ze te zeggen had. Zephyr knikte. Deina besloot dat ze maar verder ging. Dan kon hij mooi weer verder met waar hij bezig was. "Wat jij wilt." Zei hij kortaf en koud. Cobrazarao zijn ogen gleden nog over het moeras heen. Om te zien of hij nog een glimp kon opvangen van een krokodil. En die had hij. Ze waren er nog steeds. Maar ze bleven op afstand. Mooi. Zephyr merkte op dat Deina hier nog steeds stond. Zephyr moet hier nog iets doen. Dus hij hing hier zeker nog wat rond. Hij keek weer naar Deina. Waar wachtte ze nou op? " Veel geluk met je kudde. Het is te hopen dat zij jou trouw zijn en je niet zullen verstoten voor een andere leider. Ik ken Dream Horses. Nooit blijven ze hun leider trouw. Dream Horses is niet meer zoals ie vroeger was. Ik ben zeker van plan om dat te veranderen. Alles op mijn pad zal vernietigt worden. Alleen andere slechte paarden die mijn kant kiezen worden gespaard."Dat was eigenlijk een groot deel van de reden dat hij toch mee ging met zijn vader. Hij zag het eindelijk in dat Dream Horses niets meer waard was. Het zit hier vol met fake baddassen. Zephyr snoof eens zwaar bij die gedachte.

De merrie knikte zacht bij de woorden van de hengst. Ze zou het fijn vinden als hij ooit weer in Dreamhorses zou komen en blijven. Ze zou op hem wachten. Ze schrok bij haar eigen gedachten. Dacht ze dat nou echt? Ze schudde snel de gedachte weg en wilde omdraaien, maar een stem in haar zei dat ze moest blijven. Blijven bij hém. Deina sloeg met haar been op de grond en kneep haar ogen eens dicht. Ze spande haar spieren en draaide om. Opnieuw werkte haar stem tegen en bleef ze weer staan. "Zephyr.." begon ze daarna. Nee. Nee! NEE! Ze drukte haar oren in haar nek en keek naar de hengst achter haar. "Ik zal wachten tot je definitief terug komt in Dreamhorses. Ik zal altijd op je wachten." De stem was kort maar nog steeds koud. Maar duidelijk wat anders dan normaal. Deina schrok van zichzelf en keek kort naar Zephyr. "Ik had beter niets gezegd. Ik ben mezelf niet. Sorry" zei ze kil en kortaf. Ze schudde haar hoofd geïrriteerd en sprong meteen in galop. Zo snel als ze kon galoppeerde ze weg van het moeras en de hengst. Ze wou liever zijn reactie niet horen. Ze wou het niet. Haar stemmetje in haar hoofd wou het wel, maar zij niet. Het was vast een idiote reactie of negatief of geïrriteerd. Deina zuchtte en galoppeerde weg.

Mhuahaha >3

Zephyr zijn ogen gleden naar Deina. Hij merkte al duidelijk dat er wat aan de hand was. Deina zat met iets. Hij hief zijn hoofd omhoog. Hij bleef stil. Na een lange ongemakkelijke stilte forceerde Deina zich maar sprak hem aan. Met zijn naam. "Zephyr.." Hij keek haar strak aan. Hij had hier zo'n slecht gevoel over. "Ik zal wachten tot je definitief terug komt in Dreamhorses. Ik zal altijd op je wachten." Zijn ogen werden groot en zijn gezicht werd nog strakker. Hij keek even weg. Even was hij in de war. Hij moest Deina aller sinds teleurstellen. Hij zal hier nooit blijven. Hij zou nooit The Blood Horses kudde weggooien. Ook niet voor een merrie. "Ik ben bang Deina... Dat je dan nog heel lang zal moeten wachten..." Antwoordde hij nu met een zware kille stem. Hij wist niet zo goed wat ze met die woorden bedoeld. Maar als ze iets voor hem voelt zou dat een groot probleem zijn. Hij kon deze merrie niet betrouwen. Ze heeft te veel met verschillende hengsten gedekt. Hij zou ZIJN merrie nooit met iemand willen delen. Zephyr keek weer weg. Wat was hier toch aan de hand? Waarom konden merries soms zo'n drama maken over zoiets? Hij was niet zo'n type die zich over zoiets druk zou maken. Hij hoorde Deina opeens. "Ik had beter niets gezegd. Ik ben mezelf niet. Sorry" Zijn ogen vlogen opeens naar haar toen ze weg stoof. Ze vertrok. Zephyr rolde met zijn ogen. Goed, hij ging maar verder. Zephyr verplaatste zich door het moeras. Uiteindelijk verdween hij tussen de rotte bomen. Dieper en dieper het dode woud in. Zodat hij zijn taak in vervulling kon brengen. Hij vermomde zich. Hij zal niet te vinden zijn. Het enige wat je nu nog kon doen is hem roepen. Soms had je dan geluk dat hij reageerde. Zephyr verspreide overal zijn geur. Zodat je hem niet kon volgen. Hij was een meester in verdwijnen. Net als zijn vader. Cobrazarao had Zephyr dat geleerd toen ie nog jong was.