Bello Mischa ~ hinnik aan QS

Midflower stapte met stevige passen door de dikke sneeuw. Met dikke druppels viel de regen onder aan het dal naar beneden. Midflower stopte en keek naar de drakenberg. Geen enkel levend wezen zou daar echt wonen. Niemand kon daar wonen en overleven. Je wordt er als het ware opgeslokt door de dikke donkere mist, die geen een straaltje zon doorlaten. Midflower zuchtte. Als je daar zou wonen dan zou je lichaam naar de hemel reizen. Nooit meer terug komen, verdriet en pijnen achterlatend maar ook vreugde. Voor altijd verloren Midflower schrok op uit haar gedachte's ze zou er niet aan moeten denken. Het sneeuwde. Dikke grijze mist lieten geen een enkel straaltje zon door. Het was donker. Zou dit dan het laatste zijn dat Midflower zou zien nee dat kon niet dat mocht niet! Langzaam slenterde Midflower door en dacht diep na. Wat deed ze hier? Was ze hier om haar hoofd even leeg te werken? Langzaam slenterde ze de berg op, wat moeilijker ging dan gedacht, de hele tijd gleed ze weer weg door de los zittende steentjes, toen ze eindelijk op een plat stuk kwam liet ze het daar maar even bij. Midflower begon met haar hoef te schrapen over de grond, om de steentjes weg te rollen. Toen ze eindelijk weg waren en ze ging liggen kwam ze tot de vreselijke conclusie dat het niet lekker lag! Al die moeite voor niks. Maar toch rustte Midflower even uit. Uiteindelijk begon het echt vervelend te worden en stond ze op. Midflower strompelde weer verder nu naar beneden. Rustig ging ze aan de voet van de berg staan en zag iemand aan komen. Wie zou het zijn? Blijkbaar had diegene Midflower ook al gezien. Midflower draaide haar zelf om en galoppeerde weg, ze had even geen behoefte aan vreemdelingen. Een hinnik van haar weergalmden over de drakenberg. Ze schudde ahaar zelf uit. Wachtend op Mischa. Ze waar haar kudde juinen. De QS een totaal vernieuwde QS.

[Mischa dus~]

Het zonlicht was verdwenen; alles was donker. De sterren waren het enige licht aan de hemel, de maan wierp een zachte gloed over de naaldbomen. Niet veel paarden waagden het om hier te komen, al helemaal niet in de seizoen. Slechts twee figuren toonden aan dat er wel gedelijk bezoekers waren op dit moment, wanneer het juist het gevaarlijkst was. Grote hoefafdrukken stonden in de sneeuw, maar werden één voor één weggevaagd door de nieuwe laag van witte massa. De vlokjes dwarrelden door de lucht, maar waren slecht te zien door het duister van de nacht. Een donkerbruine merrie had net de grote sneeuwvlakte gepasseerd, zocht een schaduwplekje voor de snijdende wind. Haar vacht begon steeds meer op een wintervacht te lijken, maar haar bruine kleur was lastig te zien door de laag sneeuw die op haar vacht gedrukt zat. Ze schudde zich even uit, zwiepte een paar keer met haar staart, en liep vastberaden door. Stevige passen, ze moest blijven bewegen, anders zou ze hier zeker doodvriezen. Ze staarde naar de wolkjes adem, maar probeerde zich te focussen op haar weg vooruit. De Drakenberg op. Waarom ze deze moeilijke tocht maakte? Het was voor een ex-QS lid, dat weer terug wou komen. Tenminste, dat was wat ze gehoord had; samen met een luide hinnik. Midflower was een tijdje geleden uit de kudde gestapt, Mischa wist niet precies waarom, misschien door de inactiviteit, want ze ging het niet ontkennen; de kudde was een tijdje erg inactief geweest. Als zij niets had ondernomen was de kudde gewoon verdwenen, weg. Ze was er trots op, de Quiet Sparkle was de oudste kudde binnen Dreamhorses. Ze hadden het het langst uigehouden, en ze zou het ook nooit opgeven. Never. Zeker niet nu zij de officiële leiding had. De QS was haar passie, haar leven. En als je dat niet begreep, kon je ook moeilijker met haar bevriend raken. Ze zette haar eerste stappen richting de top, naar boven, voelde meteen de kracht die ze daar voor nodig had. Na een tijdje voelde ze haar benen bijna niet meer, maar ze móest doorzetten. Soms gleed ze bijna uit over een gladde steen, soms stapte ze bijna in een gat, soms zakte ze naar achteren door de sneeuw. Eindelijk kwam de merrie in beeld; Midflower. Er ontstond een vermoeide glimlach op haar gezicht, ze ging recht tegenover de roeper staan en pufde even uit. "Pfoe! Je hebt wel een mooie plek uitgekozen om me te roepen," knipoogde ze. Toen ze eindelijk een beetje bijgekomen was, wierp ze een blik op het uitzicht. Ja, het was inderdaad een mooie plek. De heldere nacht toonde zijn meest schitterende sterren, in de verte zag ze de bosrand, en in het midden een gigantisch wit vlak, één en al sneeuw. Om in beweging te blijven, stapte ze heen en weer, zwiepte ze met haar staart en schudde ze soms even met haar hoofd. "Kom je weer terug?" Vroeg ze na een tijdje, bijna vergeten waarvoor ze gekomen was. Het was een gok, maar ze wist eigenlijk bijna zeker dat Midflower haar had geroepen om terug te komen bij de Quiet Sparkle. Het was immers een supercoole kudde!