Het creeëren van een bijzondere morgenrood - hinnik aan Mischa

Aangezien het al eind van de middag was werd de lucht gedrenkt met kleuren die zich mengden als één. Roodtinten - vermengd met kleuren als lichtoranje, geel en een mooie waas van bruin zorgde ervoor dat ook de bomen en het water een mooie gloed kregen waardoor het het uitzicht nog schitterender maakten. Deze lucht werd ook wel verwoord als morgenrood. Breaking dawn, een wegkuizende zon die haar kleuren verspreidde over het oppervlakte van de normaal doorzichtig gekleurde licht. Beeldschoon.
Het gouden paardenlichaam stond stil. De kleuren waaruit de merrie gehouwd was bestonden uit dezelfde tinten als de lucht. Iets waardoor ze perfect in het geheel leek te passen. Zelf was ze ook beeldschoon, iets wat ze zelf niet kon opmerken met al het moois van de natuur om haar heen. Wat kon er nou mooier zijn dan de natuur? Mooier dan het gezang van vogels? Mooier dan de kleuren die het gebied plotseling deden sieren? Allemaal raadsels, maar het was mooi. Het was perfect. Twee glimmende, grijsblauwe ogen richtten zich weer naar beneden en bekeek kieskeurig de aarde die bewoond werd door enkele wormen die je door middel van kleine kuiltjes kon zien dwarrelen. Blaadjes dwarrelden ook - deze natuurlijke verschijnselen vielen uit de bomen en bedekten de grond met hun warme aardtinten die ook in hetzelfde thema geplaatst konden worden als de lucht. Alsof het allemaal rekenening met elkaar hield. Adembenemend. Ze liet haar blik weer omhoog komen om het vervolgens te laten rusten op het herhalende gesop van het water dat tegen rotsen botsten alsof het leven van de rest daar van af hing. Ook iets wat automatisch leek te gebeuren, simpelweg door iets of iemand die dit had weten te creeëren. Ze merkte op dat haar gedachtes weer wegsijmelden, iets waardoor ze haar hoofd lichtjes schudde waarna haar blonde manen haar hoofd weer prachtig omlijstten. De vervolgende hinnik die met ongelovelijk melodieuze klanken haar keelgat verliet, als een zingende engel, zorgde ervoor dat haar manen weer lichtjes van positie veranderden. Een nieuw geschud en de manen waren weer in vorige positie. Ze was benieuwd naar Mischa, naar de rest van de informatie. Ze was immers alleen bekend over de nieuwtjes waar elk paard vrijwel van gediend was. Maar dit was iets belangrijks van haar, een simpele ontmoeting met Mischa. Iets waar ze op vooruit keek, het leek haar ondanks de onbekendheid over haar een geweldige merrie.

[Bloom en Mischa]

Het einde van de middag brak aan, het zonlicht stond op het punt om afscheid te nemen. Het geluid van het vallende water weerklonk over een groot gebied, zwarte V's van groepen vogels trokken door de lucht, opzoek naar het warmere zuiden. Geen wolken aan de lucht, maar een helder vlak van roodtinten; avondrood. Het was haar faforiete deel van de dag. Alles was warm gekleurd, de gezinnen werden vaak weer herenigd en gingen samen schuilen voor het duister van de nacht. Het was het punt waarop de grassen sappigst waren, de bomen een zachte schaduw over de grond wierpen, er overal een romantische sfeer rondging. En waar je ook was, je keek naar dezelfde hemel, waar de felste sterren op het punt stonden om zich te laten zien. Het was de sfeer van de Quiet Sparkle, van haar vrienden en familie, de kleur van de liefde. Tevreden zuchtte de bruine merrie. Haar vacht glom, haar ogen schitterden, een kleine glimlach toonde haar innerlijke blijdschap. Na een lange tijd van onrust en twijfels, was ze eindelijk een beetje tot rust gekomen. Haar geliefde kudde was niet langer afhankelijk van een afwezige alpha, en ze was vereerd dat zij nu die titel mocht dragen. Ze zou haar taak met plezier volbrengen, want het was immers haar passie, hetgene waar ze voor lééfde, er was niets anders op de wereld dat haar gelukkiger kon maken. Te zien hoe haar leden, haar famílie samenwerkten. Hoe ze met elkaar iets konden betekenen in de wereld, en het slechte uit Dreamhorses probeerden te bestrijden. Ondanks haar karakter was ze uiterst serieus. Plotseling verscheen er iets wonderlijks voor haar ogen; ze had haar bestemming bereikt. De prachtige kleuren die het water weerspiegelden stroomden in een gigantische massa naar beneden, onderaan onstond een mistwolk die de roodpaarse kleuren weerspiegelde. Met sierlijke stappen ging ze op het puntje van de heuvel staan, keek recht de afgrond in, waar het water in een rivier wegstroomde. Het was helder water, ze kon de kleurrijke stenen op de bodem zien liggen. Zo helder was het water nog nooit geweest. Het was als een perfecte droom; al haar wensen kwamen plotseling uit. Ze brieste zachtjes, sloot haar ogen en genoot van het moment. Dit voelde goed. Haar staart zwiepte heen en weer, haar manen bewogen mee met het kalme briesje dat heerste en wat druppels water in haar gezicht blies. Plotseling klonk er een prachtige, muzikale hinnik, het was als een zuiver lied, dat met gevoel gezongen werd. De hinnik was naar háár gericht. Zou het voor haar kudde zijn? Ze schrok weg uit haar romantische droom, spitste haar oren, haar ogen schoten open. Waar kwam die hinnik vandaan? Natuurlijk, ze moest beter opletten nu ze alpha was. Ieder moment kon er iemand zijn die haar nodig had. Het was niet veel anders dan toen ze Ordelid was, alleen zagen veel paarden haar nu anders. Haar naam zou anders klinken dan vroeger. Ze was de officiële leider van de kudde, degene die de belangrijkste keuze's maakte, degene die zijn leden vertegenwoordigde. En ze had er vertrouwen in dat ze dat goed zou doen. Ze zette een draf in, geluk straalde van haar af, al haar bewegingen weerspiegelden een vrolijke stemming. Ze zwiepte met haar manen, galoppeerde, op de roeper af. Het duurde niet lang voor ze haar bestemming had bereikt; de merrie die haar zocht was immers niet ver weg geweest. Een glanzend gouden vacht had de roeper. Ze was beeldschoon, evenals de lucht en de natuur, alsof ze bij elkaar hoorden. Alsof ze één waren. Mischa ging recht tegenover de merrie staan, keek haar diep in haar ogen, herkende iets. Een vreemde herkenning, alsof ze haar al jaren kende, maar er kwam geen naam in haar naar boven. Allemachtig, deze merrie kwam haar zó bekend voor. Ze begon zich plotseling schuldig te voelen, was ze dan zo maar iemand vergeten? O ja, ze was vergeetachtig, maar ze vergat andere paarden zelden. "Goedenavond miss," glimlachte de donkergekleurde merrie. Ze was bijna het tegenovergestelde van de merrie tegenover haar, die blonk als goud. Als Yin en Yang. Ze lachte kort in zichzelf. "Mijn naam is Mischa. Ben ik degene naar wie je zoekt?" Ze hield haar hoofd schuin en bekeek miss. Gold nog eens goed. The Golden Cowgirl. Grijsblauwe ogen... Hmm, nee, nog steeds geen naam. Nog steeds geen échte herinnering. Ze zwiepte met haar staart en wachtte af, wie weet. Ze zou er vanzelf wel achter komen.

[Yeaah, eindelijk heb ik mijn inspiratie weer terug! ]

Verschillende ogen waren op het paardenlichaam gemunt. Donkere, ronde kringen die soms getekend waren met een lichte streek van warme kleuren als groen en blauw vulden de struiken, boomtoppen en boomstronken. Kleine diertjes die uitmunten tot beesten die tot een grotere maat behoorden bestudeerden de merrie vanaf hun zichtsplaats, hun indringer in zich opnemend om hetzelfde dier de volgende keer te herkennen met het feit dat ze niet kwaad deden. Ze moesten eens beter weten. Er waren juist zoveel wrede dingen op de wereld die ervoor zorgden dat deze dieren de kans liepen zonder pardon overrompeld te worden. Vermoord, door een simpele hoef, die het kleine dier niet als levend iets beschouwde en hem zo het leven afnam. Nee, dit was niet iets wat voor haar weggelegt was en waar de meeste dieren een belangen van hadden. Helaas bestond dit wel, helaas, helaas.
De warme lucht die haar gezicht ingeblazen werd deed haar goed. Ondanks dat het richting de avond keerde leek de temperatuur hier geen afnemen van te hebben en zorgde voor een warme sfeer die prettig aanvoelde op haar huid. Ook de kleinere formaten leken het hier eens mee te zijn; enkele konijnen en zo nu en dan zelfs eekhoornen verschenen voorzichtig om een zonnestraal te bereiken. Zij hoefde hier niets voor te doen - haar grote zorgde ervoor dat de zon er niet omheen kon. Evenals de wind en de regen dat niet kon, maar dat was voor niemand compleet te vermijden. Een liedje begon zich af te spelen in haar hoofd. Het leek uit het niets te verschijnen. Vrolijke en vooral mooie klanken vulden haar hoofd, liet haar ogen voor een moment sluiten. Deze openden zich echter meteen na hoefgetrappel wat overduidelijk haar pad zou kruisen.
Dit gebeurde dan ook; na enkele kortdurende minuten verscheen er een bruingekleurde merrie. Meteen ontspande haar lichaam zich weer automatisch, alsof haar lichaam zonder het paard persoonlijk te kennen kon beoordelen op wat er van binnen te vinden was. En van deze wist ze het, leek het alsof ze het kon voelen - vriendelijkheid. De stem waarmee ze haar eerste woorden opzette klonken dan ook op de toon die dit verklaarde. Vriendelijk, beleefd, geïnteresseerd. De geur die ze meedroeg vulde haar neusgaten en haar instinct wist dit vrijwel meteen om te gooien naar herkenning. Op de één of andere onverklaarbare manier rook het bekend. Maar de merrie was voor haar niet bekend, daar was ze honderd procent zeker van. "Goedenavond merrie." antwoordde ze, haar stem net als haar hinnik als een beeldschoon gezang klinkend. Ze liet haar hoofd een tikkeltje zakken als teken van respect, waarna haar ogen weer zichtbaar werden. Een kleine glimlach sierde haar mond, simpelweg omdat ze zich op het moment gelukkig voelde. Vrolijk, blij, en bovenal gelukkig. Dat was het belangrijkste. En omdat dit moment zelve ook belangrijk voor haar was en ze blij was dat de merrie was op komen dagen, dat ze tijd voor haar leek te hebben. Hartelijk aangenaam Mischa. Mijn naam is Bloom. Ik bespijtig het zeer als ik uw tijd heb verstoor mevrouw, dan moet u het me meteen zeggen." reageerde ze. Haar stem klonk zo belééfd. De 'u' was lichtjes uit de tijd, vooral onder de paarden, maar omdat ze persoonlijk iemand was die respect belangrijk vond had ze dit de gehele anderhalf jaar aangehouden. Ze was immers ook jong, bijhoorlijk jong. Haar kennis, uiterlijk en beleefdheid deden dat anders lijken. Geen anderhalf jarige merrie, maar een merrie die een leeftijd van minstens vijftien jaar had. Maar dit was allemaal op een goede manier, de betovering die vrij leek te komen als ze sprak leek wel wonderbaarlijk. Maar nog altijd had ze hier zelf geen idee van, vond ze alleen alles om haar heen mooi.

De watervallen sierden nog steeds de vele kleuren, het leek een beetje op een regenboog uit een magische droom. Alsof het uit een sprookje kwam. De lucht werd met iedere adem werd uitgeblazen donkerder, maar ook als iedereen zou stoppen met ademen, zou het nacht worden. Dat was het onafhankelijke systeem van de natuur. Toch was er een balans; de natuur kon niet zonder ons, de natuur kon niet met ons. De paarden waren er immers om te grazen, de voeding die hen werd aangeboden, ook te gebruiken. Twee merries stonden boven aan een rots, als ze een paar stappen opzij zouden zetten, zouden ze regelrecht de diepte in gaan, in de wilde wateren van de rivier verdwijnen. Het laatste deel van de zon wierp de laatste schitteringen over het water, maakte zich klaar om afscheid te nemen van de dag. En de vroege maan stond al boven de andere kant van de horizon. Nu het mistig was, kon ze precies zien dat de aarde rond was. Het schemerde, het avondrood veranderde langzaam in avondpaars, daarna in avondblauw. Donkerblauw. En ondanks de duisternis, voelde dit als een warme, betrouwbare plek. Een plek waar gevaar vanuit de slechte paarden ver te zoeken was, en waar een vredige, rustige sfeer hing. Het geluid van de waterval verderop bracht kalmte in het hoofd, zelfs in de drukke hersenpan van Mischa. Ze luisterde aandachtig naar de woorden van de goudgekleurde merrie, zocht nog steeds naar een reden voor de overduidelijke herkenning. Ze wist het zeker; deze merrie had iets weg van een bekende. Maar van wie kon ze zo gauw niet ontrafelen. Misschien was de merrie famílie van een bekende, dat zou een goede verklaring zijn voor dit mysterie. "Goedenavond merrie." De stem van de Golden Miss was erg aangenaam, het klonk bijna als een lied, en zeer beleefd. Mischa begon zich af te vragen wat de leeftijd van de roeper was, vanwege haar volwassen praat, maar haar toch jonge verschijning. Ze had een wijze uitdrukking, alsof ze al veel ervaring had in het leven, terwijl ze zéker niet ouder was dan de donkerbruine dame. Nee, ze was waarschijnlijk nog niet eens drie jaar oud. Mischa hield haar hoofd even schuin, staarde een tikje verward in de ogen van "Bloom" - zoals ze blijkbaar heette. Bloom, Bloom... Het was een prachtige naam, maar er kwam nog steeds niets naar boven. Vreemd. En ze was ook zo overdreven beleefd. Ze had zelfs haar hoofd laten zakken; dat was Mischa écht niet gewend. Ze was het niet gewend om zoveel respect te krijgen, was dit allemaal alleen maar omdat zij per sé de Alpha van de Quiet Sparkle was? Dat maakte haar toch niet beter dan anderen? Ach ja, die aandacht was toch op een of andere manier wel prettig. Ze ging er niet moeilijk over doen. "Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, Bloom. Kan ik je ergens mee helpen?" Mischa's stem was warm en vriendelijk, maar vooral enthousiast. Want wat vond ze dit geweldig.

Er klonk enkel gekraak; een geluid dat liet weten dat er ook andere paarden of dieren rondliepen in deze rustige en windstille avond. Ze vond het heerlijk, ze hield van avonden als deze. Deze avond vooral - voornamelijk omdat ze nu met iets bezig was dat voor haar een belangrijke stap in haar leven was. Ze was dit immers helemaal niet gewend, maar de ongelovelijke interesse die ze in kuddes had gestoken kwam op het moment goed uit. Speciafiek ingezoomd op de Quiet Sparkle. Ze vond de manier waarop de kudde vooruit ging en hoe het opgericht was, en vooral dat de groep als één familie leek te verenigen, ontzettend aangenaam. Vandaar deze keuze - vandaar dat ze nu tegenover de donkerbruine merrie stond. Ze ademde diep in en rook de overduidelijke geur van bos, waarvan sommige bomen bezaaid waren met kleine bloemetjes die langzaam verkleurden aangezien het winter aan het worden was. Gelukkig merkte je hier nog weinig van. De winter kon op zijn eigen manier mooi zijn, maar de lente en zomer met al het moois dat bloeide sprak haar wat meer aan. Logisch, hier hadden de meeste levende wezens last van.
De stem van Mischa weerklonk door de bomen, weergalmde om vervolgens in het niets te verdwijnen nadat het volume afstierf. De stem overheersde alle geluiden die er op het moment zelve aan de gang waren, zoals de vogels die in de bomen bewogen of het gekras van een groep vogels in de lucht.
Mischa liet weten dat het niet erg was, dat ze de tijd voor haar had en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over dat ze haar lastig zou vallen. Mooi. Ze glimlachte, knikte even en opende haar goudgekleurde mond weer om te antwoorden. "Oke, dankuwel Mischa." begon ze bedankend, om even te snuiven en verder te gaan met haar "verhaal". "U zou mij zeker ergens mee kunnen helpen. Ik ben namelijk zeer geïnteresserd in de Quiet Sparkle. Ik vind het fascinerend om te horen wat voor een hechte band hij heeft en het lijkt mij ongelovelijk fijn om ook tot de Quiet Sparkle te behoren. Dus eigenlijk heb ik u geroepen om te vragen of er een plaatsje voor mij beschikbaar is in de kudde." zei ze vriendelijk terwijl een fleurige glimlach haar snoet sierde. De laatste paar zonnestralen waren langzaam aan het verdwijnen en een donkere gloed gleed over haar lichaam waardoor de glans ietsjes verloren ging.
Een plotseling ongelovelijk luid geklap was te horen wat gevolgd ging met een hard gekras. Een vogel - een uil, als je verstand had van geluiden die vogels produceerden. Ze keek om en al snel verscheen er een groot, wit lichaam die met wijde vleugels door de lucht vloog. Met een lichte stop voelde ze de kleine pootjes langs haar lichaam streken en de zwaarte uiteindelijk halt hield op haar schoft. Opnieuw klonk er een gekras als teken van een begroeting, en de uil trok zijn vleugels in en liet de sneeuwwitte veren langs haar lichaam zakken. "Ah, Amaranthe, daar ben je." zei ze en voelde als een soort antwoord de snavel langs haar hals streken. Ze lachte en richtte haar blik weer op de merrie, Mischa. "Dit is Amaranthe. Ze is haar hele leven al bij mij." zei ze tegen Mischa, nog altijd vriendelijk, rustig en beleefd. "Ik hoop dat u hier geen problemen mee heeft? Ze volgt me verder altijd, we reizen altijd samen." legde ze haar uit. Je hoorde namelijk niet vaak zo'n verband tussen twee verschillende wilde dieren, maar bij deze merrie en de uil was het wel het geval.

Ze spitste haar oren toen er een geluid opdoemde, wat de aanwezigheid van anderen aantoonde. Langzaam gingen ze steeds dieper de nacht in, de roodpaarse sfeer verdween en de geelwitte maan bleef achter, bij de sterren. De twee merries vielen niet langer op in het donker, maar de waterval weerspiegelde de sterren, het leek bijna magisch. Mischa wierp een blik op de duister hemel, verbijsterd door de duizenden fonkelende sterren, vroeg zich voor een moment af waar dat allemaal naar toe zou leiden. Was die twinkelende lucht dan oneindig? Het was bijna niet voor te stellen. De lichtpuntjes in haar ogen bewogen met de sterren mee, als een brandend lichtje dat nooit gedoofd zou worden. Maar ook de mooiste sterren zouden ooit neerdalen, verdwijnen, ze zouden ooit vergeten worden. Nee, dat was niet waar. Er waren legendarische sterren. Sterren als Boots, die merrie zou nooit vergeten worden. Sterren als Patch en... Ze wou er nu even niet aan denken. Daar was het moment te mooi voor. Maar het was ook verkeerd om het altijd maar te negeren, die lege plek in haar hart. Gauw keek ze naar de grond, verliet de droomwereld van gedachtestromen, ze moest zich op het moment focussen. Niet in een droom leven. Daar werd je immers het gelukkigst van. Nog steeds was er dat kalme geluid van de waterval, soms gingen spetters mee met de wind en kwamen in haar vacht terecht. Het was een heerlijke avond. Niet te koud, maar ook niet te warm. Ze keek op toen de merrie weer sprak, luisterde aandachtig, met nog steeds dezelfde glimlach op haar snoet gedrukt. Niet geforceerd, ze meende het. Het voelde vreemd om telkens "u" genoemd te worden, maar als Bloom dat fijn vond, mocht ze dat natuurlijk doen. Ze had het vast niet van iemand aangeleerd, daar was ze veel te jong voor, dus zou ze dit uit zichzelf moeten doen. Apart... Ze knikte een paar keer, als teken van begrip, en om te benadrukken dat ze wel degelijk aan het luisteren was. Dat was iets wat ze soms nog moeilijk vond; luisteren. Ze had vaak de neiging om zelf aan het woord te zijn, terwijl je juist van anderen kon leren, niet van jezelf. "Ik heb zéker nog een plaatsje voor je in de kudde!" Klonk haar stem, enthousiast. "Maar voor je officieel lid bent, moet ik je een paar vragen stellen, om je rang te bepalen." Mischa had al een leuk rang bedacht voor de merrie, maar ze wou er zeker van zijn of dit ook echt bij haar paste. "Wat zijn je interesses? En wat vind je leuk om te doen binnen de kudde? Heb je verantwoordelijkheidsgevoel?" Het leek een beetje op een overhaastig interview, maar de donkerbruine merrie was gewoon te nieuwsgierig om haar enthousiasme binnen te houden. Een beetje ongeduldig wachtte ze af tot de beste Goldie zou antwoorden. Plotseling was er een vreemd geluid, het kwam steeds dichterbij, en ze besefte pas laat dat het geklap van vleugels was. Ze keek op naar de lucht, en een sierlijk gestalte kwam hun kant op vliegen, er klonk een luid gekras. Het was een prachtige uil. Uilen stonden voor wijsheid... Toevallig. Nog toevallig was dat Bloom en de uil elkaar herkenden. De zangstem van Goldie klonk weer, vertelde dat de naam van de uil Amaranthe was - wat overigens een prachtige naam was volgens Mischa. Mischa keek recht in de ogen van het dier. Hoe zo'n vogel zoveel levenservaring kon uitstralen, was zeer opmerkelijk. "Dat is helemaal geen probleem. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch?" Knipoogde ze uiteindelijk, een tikje verbijsterd.

[Sorry, hij is kort maar ik heb een TON huiswerk liggen, zoals je weet ]