They call him Crusade, Burning Crusade. He was trained to be one of the less to survive a Burning Crusade. When he is the ending of your life, you will feel the pain of his Burning Crusade.
Zijn verhaal, is eigenlijk niet zo speciaal. Maar misschien zal ik het toch maar even vertellen.
Een grote kring verzamelde zich rond een merrie. Daar lag ze, een bezorgde uitdrukking op haar gezicht, terwijl de merries van de kudde een lichtelijk bezorgde uitdrukking hadden. Maar de hengsten daarentegen de jongere hengsten, met een hogere rang, keken eerder afkeurend. De merrie lag daar puffend, terwijl het geroezemoes luider en luider werd. Totdat één kuchje het ijzig stil maakte. Er kwam een gat in de cirkel, en een hengst kwam naar het midden gelopen, hierna werd de cirkel weer dicht. Nog steeds beef de stilte, alleen was er hier en daar het gepuf van de hoogzwangere merrie te horen, het zou niet lang duren of haar kind zou op aarde komen. En ja hoor, de twee voorhoeven van het veulen werden zichtbaar, vervolgens het hoofd, en na even lag het veulen op de grond, naast zijn moeder. Die bezig was het vlies eraf te likken. En al snel wou het veulen opstaan, wat na wat pogingen ook al lukte. Met zijn grote ogen keek hij rond, om vervolgens even naar zijn moeder et kijken, die zijn zoon een beetje wou beschermen, niet wetend wat het oordeel zou zijn. Vervolgens werd zijn blik op de grote hengst gericht, die beoordelend keek naar het veulen, zijn keel schraapte en begon met spreken. ‘Dit veulen, is het veulen van een buitenstaander, de vader is niet uit onze kudde, en dus zal er een streng oordeel komen.’ Waren de woorden. ‘Zijn naam, is Burning Crusade. Gebaseerd op hoe zijn leven zal zijn, als een brandende kruistocht.’ De woorden werden eruit gespuwd, zo kil, en hard. De merrie keek bezorgd naar haar veulen, niet zeker wetend wat hem te wachten stond. Het enigste wat ze wist, was dat zijn toekomst in deze kudde niet leuk zal zijn. Hogerop komen zou hij nooit kunnen, hij zou gelijk staan met de merries hier. ‘Dit veulen, zal een harde training krijgen, en meevechten in alle oorlogen, hij zal veel gevaar op zich nemen en gevaarlijke missies uitvoeren.’ De schrik die die woorden brachten was van de merrie haar gezicht te lezen. Crusade begreep er weinig van, maar pikte de sfeer wel op. ‘En nu, laat de merrie en haar veulen met rust, het veulen zal later niet veel momenten van rust vinden.’ Daarna liep de grote hengst weg, en nam de stilte met zich mee. En niet lang daarna was iedereen weg.
De volgende jaren waren hard, vermoeiend, en pijnlijk. Hij was het pispaaltje van de kudde, en had dezelfde rang als de merries. Maar dat nam gelukkig niet weg dat hij van alle jonge paarden, het meeste levenservaring had, de slimste was, en de sterkste. Maar, het ergste was, dat hij zichzelf niet kon zijn. De kudde was neutraal-slecht, maar diep vanbinnen was hijzelf zo goed als wat. Iets wat door de jaren heen ver weg gestopt werd, hij werd ijzig, hard, en het leek wel alsof hij geen gevoelens had, die waren diep weggestopt.
Maar op een dag, toen alles heel rustig leek en Crusade, zoals altijd, bezig was met trainen, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken zag hoe de rest aan het rusten was. Zijn borstkas ging op en neer, maar het was al een stuk minder et zien dan voorheen. Hij keek toe, waardoor hij onderuit ging. Focussen, hoe dom dat hij niet gefocust was. Maar hierdoor merkte hij iets op, waren dat, de slechte kudde, dat was. Hij bracht een luide waarschuwende hinnik uit, waarna hij klaar ging staan. De krijgers van de kudde kwamen aanstormen en al snel begon de strijd. De verloren strijd, de slechte kudde was met meer, en sterker. En toen merkte hij het, dit was zijn kans, hij moest weg. Zijn moeder mocht hij toch nooit meer zien, en hoe moeilijk het ook was, hij moest gewoon. Hij greep zijn kans, en ging ervandoor, dat was zijn moment om vrij te zijn.
The eight years of his life has been hard. And the years that are coming are also hard. But he won’t surrender, he won’t back down, and he won’t stop fighting until the end. His name is Burning Crusade, based on the journey of his life.
Zijn karakter is nogal, ja, niet makkelijk te doorgronden. Hij toont geen emoties, terwijl die hem vanbinnen overspoelen. Zijn gevoelens tonen is niet iets wat hij dus zomaar kan, dat is hetgeen wat hem het meeste moeite kost. Simpelweg omdat hij dat nooit heeft kunnen doen. Verder is hij goed, maar word hij sneller als neutraal, of soms zelfs slecht beschouwd. Een kudde, is ook nisk voor hem, hij heeft er te veel slechte ervaringen aan gehad, en heeft één kudde gehad, die nogal, ja, ouderwets was, als je het zo kon noemen. Hengsten hadden hogere rangen, en merries moesten zich aanpassen aan hun. Het was dan ook schandelijk in de kudde dat hij de rang van een merrie had. Dat kwam omdat zijn moeder gedekt was door een hengst buiten de kudde, het veulen werd als een buitenstaander beschouwd. Daar heeft hij zijn angst aan overgehouden, en dat was waardoor zijn ellendige leven begonnen was.
Zijn verhaal, is eigenlijk niet zo speciaal. Maar misschien zal ik het toch maar even vertellen.
Een grote kring verzamelde zich rond een merrie. Daar lag ze, een bezorgde uitdrukking op haar gezicht, terwijl de merries van de kudde een lichtelijk bezorgde uitdrukking hadden. Maar de hengsten daarentegen de jongere hengsten, met een hogere rang, keken eerder afkeurend. De merrie lag daar puffend, terwijl het geroezemoes luider en luider werd. Totdat één kuchje het ijzig stil maakte. Er kwam een gat in de cirkel, en een hengst kwam naar het midden gelopen, hierna werd de cirkel weer dicht. Nog steeds beef de stilte, alleen was er hier en daar het gepuf van de hoogzwangere merrie te horen, het zou niet lang duren of haar kind zou op aarde komen. En ja hoor, de twee voorhoeven van het veulen werden zichtbaar, vervolgens het hoofd, en na even lag het veulen op de grond, naast zijn moeder. Die bezig was het vlies eraf te likken. En al snel wou het veulen opstaan, wat na wat pogingen ook al lukte. Met zijn grote ogen keek hij rond, om vervolgens even naar zijn moeder et kijken, die zijn zoon een beetje wou beschermen, niet wetend wat het oordeel zou zijn. Vervolgens werd zijn blik op de grote hengst gericht, die beoordelend keek naar het veulen, zijn keel schraapte en begon met spreken. ‘Dit veulen, is het veulen van een buitenstaander, de vader is niet uit onze kudde, en dus zal er een streng oordeel komen.’ Waren de woorden. ‘Zijn naam, is Burning Crusade. Gebaseerd op hoe zijn leven zal zijn, als een brandende kruistocht.’ De woorden werden eruit gespuwd, zo kil, en hard. De merrie keek bezorgd naar haar veulen, niet zeker wetend wat hem te wachten stond. Het enigste wat ze wist, was dat zijn toekomst in deze kudde niet leuk zal zijn. Hogerop komen zou hij nooit kunnen, hij zou gelijk staan met de merries hier. ‘Dit veulen, zal een harde training krijgen, en meevechten in alle oorlogen, hij zal veel gevaar op zich nemen en gevaarlijke missies uitvoeren.’ De schrik die die woorden brachten was van de merrie haar gezicht te lezen. Crusade begreep er weinig van, maar pikte de sfeer wel op. ‘En nu, laat de merrie en haar veulen met rust, het veulen zal later niet veel momenten van rust vinden.’ Daarna liep de grote hengst weg, en nam de stilte met zich mee. En niet lang daarna was iedereen weg.
De volgende jaren waren hard, vermoeiend, en pijnlijk. Hij was het pispaaltje van de kudde, en had dezelfde rang als de merries. Maar dat nam gelukkig niet weg dat hij van alle jonge paarden, het meeste levenservaring had, de slimste was, en de sterkste. Maar, het ergste was, dat hij zichzelf niet kon zijn. De kudde was neutraal-slecht, maar diep vanbinnen was hijzelf zo goed als wat. Iets wat door de jaren heen ver weg gestopt werd, hij werd ijzig, hard, en het leek wel alsof hij geen gevoelens had, die waren diep weggestopt.
Maar op een dag, toen alles heel rustig leek en Crusade, zoals altijd, bezig was met trainen, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken zag hoe de rest aan het rusten was. Zijn borstkas ging op en neer, maar het was al een stuk minder et zien dan voorheen. Hij keek toe, waardoor hij onderuit ging. Focussen, hoe dom dat hij niet gefocust was. Maar hierdoor merkte hij iets op, waren dat, de slechte kudde, dat was. Hij bracht een luide waarschuwende hinnik uit, waarna hij klaar ging staan. De krijgers van de kudde kwamen aanstormen en al snel begon de strijd. De verloren strijd, de slechte kudde was met meer, en sterker. En toen merkte hij het, dit was zijn kans, hij moest weg. Zijn moeder mocht hij toch nooit meer zien, en hoe moeilijk het ook was, hij moest gewoon. Hij greep zijn kans, en ging ervandoor, dat was zijn moment om vrij te zijn.
The eight years of his life has been hard. And the years that are coming are also hard. But he won’t surrender, he won’t back down, and he won’t stop fighting until the end. His name is Burning Crusade, based on the journey of his life.
Zijn karakter is nogal, ja, niet makkelijk te doorgronden. Hij toont geen emoties, terwijl die hem vanbinnen overspoelen. Zijn gevoelens tonen is niet iets wat hij dus zomaar kan, dat is hetgeen wat hem het meeste moeite kost. Simpelweg omdat hij dat nooit heeft kunnen doen. Verder is hij goed, maar word hij sneller als neutraal, of soms zelfs slecht beschouwd. Een kudde, is ook nisk voor hem, hij heeft er te veel slechte ervaringen aan gehad, en heeft één kudde gehad, die nogal, ja, ouderwets was, als je het zo kon noemen. Hengsten hadden hogere rangen, en merries moesten zich aanpassen aan hun. Het was dan ook schandelijk in de kudde dat hij de rang van een merrie had. Dat kwam omdat zijn moeder gedekt was door een hengst buiten de kudde, het veulen werd als een buitenstaander beschouwd. Daar heeft hij zijn angst aan overgehouden, en dat was waardoor zijn ellendige leven begonnen was.