Burning alive

I need you but I can't have you just yet.
But it's going to be worth burning alive I bet..

Met grote, sierlijke stappen bewoog de merrie zich voort over het lange strand. Haar kastanjebruine, lange manen wapperden in de wind en haar staart zwiepte alle kanten op. De tanden die in haar staart waren gevlochten werden inmiddels al bot en kregen een geel- achtige kleur. Ze waren aan het rotten, ze moest die maar snel weg halen voordat haar hele staart ging stinken.
Haar sierlijke draf ging langzaam over in een rustige stap, zand stoof omhoog en bleef in haar roan- vacht plakken. De heerlijke zoute geur van de zee en het geluid van de golven die zich op het modderige zand stortten deden haar goed.
Langzaam remde ze af, een glijdende afdruk van haar hoeven in het zand achterlatend. Haar rode vos- vriend wandelde tussen haar poten door en aaide met zijn staart over haar vacht. ’Pik de rotte tanden even uit mijn staart, wil je?’
Met zijn scherpe tanden trok hij ze allemaal in één keer uit haar staart en Magnolia hapte even richting Zorro.
’Voorzichtig, onnozele!’ Snauwde ze naar het beest.
De vos liet alle vieze tanden achter in de hoefsporen die Magnolia achterliet om te laten zien waar ze lang was gekomen.
’Geen dank hoor.’ Gromde Zorro naar het de merrie en liep in een stil drafje achter haar aan.
Plots drong de sterke geur van een hengst haar neus binnen, haar spitste oren draaiden alle kanten op en ze stond abrupt stil.
Langzaam draaide ze 180º en haar blozend- roze ogen speurden het gebied af, enkele stappen week ze richting de rustige golven met haar witte koppen.
In wijken was ze immers een expert, ze had het de paarden vlakbij jarenlang zien doen en was diep van binnen woedend dat die twee- beners dat paarden lieten doen.
Die wezens waren werkelijk belachelijk!
De koele golven raakten haar hoeven en benen en kort trilde haar vacht, in haar zicht verschenen de contouren van een ander dier.
’Joehoe? Wie is daar?’ Riep ze met een grijns op haar smoel.


OOC: & Dacoda
een beetje flut, sorry ;$

De koele golven beukte tegen zijn zwarte benen en witte been op. De jonge hengst stond sierlijk, trots en met een verschrikkelijk groot ego in het zeewater. Zijn hoofd en staart fier de lucht in geheven, zo stond hij daar, bijna heldhaftig. Ja, heldhaftig was een goed woord voor iemand met zijn ego en zijn zelfvertrouwen. Hij kon perfect heldhaftig staan en mysterieus kijken, alles wat bij de houding van een ‘stoere krijger’ hoorde, volgens hem tenminste. En als hij ook maar iets over zichzelf mocht zeggen, was het dat hij prachtig was, dat hij geweldig was, dat hij misschien wel de hele wereld aankon, want alles wat hij hoefde te doen was zijn schoonheid, zijn pracht tonen en iedereen zou de grond waar zijn voeten overheen liepen kussen. Iedereen zou voor hem uitwijken, iedereen zou hem aanbidden, ze zouden voor hem buigen, hem op zijn wenken bedienen. Alle merries zouden weg zwijmelen als ze hem zagen, als ze het al over hem hadden. En als ze konden zou hun hele kamermuur vol hangen met posters van hem, van de geweldige hem. Maar goed, jammer genoeg was dit niet waar. Behalve dat hij er zeker mocht wezen met zijn ranke benen en dunne bouw en zijn speciale kleur. Kon hij niet de hele wereld aan in zijn eentje, waren er geen paarden die voor hem uitweken. Voor de meeste andere paarden was hij gewoon een ordinair paard dat zichzelf geweldig vond. Toch geloofde hij graag het tegendeel, zeker als de wind zo door zijn zwarte manen en staart streek. Uiteindelijk werd hij verplicht om weer bij realiteit te komen; een geur drong zijn wijd opengesperde neusgaten binnen, gevolgd door een golf van zout water. Hij brieste en ademde zo hard uit als hij maar kon, toch bleef die prikkende geur in zijn neus zitten. Maar er was geen tijd om daar over na te denken. ’Joehoe? Wie is daar?’ weergalmde een stem, luider dan het geklap van de zee. Dacoda spitste zijn oren, ah, iemand die de pracht en schoonheid van zijn lichaam nodig had. Waarschijnlijk ook de wijsheid die hij niet bezat. Hij had zeker hersens in zijn hoofd, ja, hij was best slim. Hij was alleen nogal naïef en onnozel, hij deed vaak wat het eerste in hem opkwam en had meestal al gauw een eerste indruk klaar liggen, een indruk waar je niet zo snel onder uit ging. Dus liep hij nu met een brede glimlach rond zijn roze lippen door de zee, op de merrie en de vos af in de verte. Hij tilde zijn benen hoog op en zijn staart was sierlijk omhoog geheven. Zijn hals was gekruld en zijn neus wees richting zijn borstkas. Als je hem zo op het eerste punt zag, zou je denken dat hij een slechte was, een slechte met een verschrikkelijk ego. Maar dat was hij niet, hij was eigenlijk best aardig, alleen zat zijn ego hem tegen en kon dus soms nogal bot en arrogant uit de hoek komen. Maar hij dacht meer na over het welzijn van andere dan je zou verwachten bij een Arabier met een ego van zijn formaat. Voor de merrie bleef hij staan en liep een rondje om haar heen; allemaal show. Hij bleef voor de merrie staan. `Dacoda, koning van de pracht,’ zei hij fier en zelfverzekerd.



:3

In haar gezichtsveld verschenen de contouren van een hengst, duidelijk een Arabier, met dat wipneusje dat die beesten met zich mee droegen.
De hengst kwam langzaam dichterbij, zijn roan- grijze kleuren werden zichtbaar, de sterke geuren drongen haar neus binnen en een grijns sierde haar lippen.
Dit keer was de grijns niet gemeen en net zo min sinister, hij was verleidelijk, een grijns die ze nog nooit eerder had laten zien.
Het dier zag er wel goed uit maar, hij was nog aardig jong, waarschijnlijk zelfverzekerd en arrogant. Geweldig, ze was wel in voor een spelletje, en zeker met een hengst als deze. Eenmaal voor haar staand bekeek Magnolia de jonge hengst en grijnsde nog steeds breed
‘Dacoda, koning van de pracht.’ Sprak de hengst en ze moest heel erg haar best niet in een denderende lach die over het strand zou galmen.
‘Wel, Dacoda, aangenaam kennis te maken.’
De woorden rolden over haar tong en klonken warm en vriendelijk, maar in haar ondertoon was iets van cynisme en sarcasme te vinden, iets wat zou vaak te vinden was in haar stem al probeerde ze het nu aardig te verbergen.
Haar blozend- roze ogen scanden als het waren de hengst en ze nam alle herkenbare lichaamsvormen en trekjes op, dingen die ze onthouden moest voor het geval dat maar, ze staarde voornamelijk naar zijn ogen.
Als er iets was waaraan ze welk- dier- dan- ook kon herkennen dan waren dat de ogen van het beest. De ogen waren het belangrijkst voor Magnolia, al vertrouwde ze er verder niet zintuigelijk op.
Eén enkel rondje wandelde ze om de jonge, grijs- kleurige hengst en bekeek hem nog eventjes goed. ‘Dus, ’Koning van de pracht’, ik moet wel toegeven dat je er niet slecht uit ziet.’
Kort snoof ze aan zijn vacht, woelde heel kort door de manen van de hengst om de zachtheid ervan te voelen- volgens haar leken ze op satijn, zo zacht.
‘ Maar, je bent dan wel zo mooi, volgens mij ben jij een goedzakje.. En jij weet het misschien nog niet..’ Ze kwam langzaam voor de hengst staan en hield haar hoofd vlak bij de zijne.
‘ maar goedzakjes worden door mij niet altijd goed behandelt..’
Die zo bekende grijns was enkele seconden terug op haar smoel zodat de hengst haar ware ‘ik’ kon zien, de ware Magnolia die niet echt geliefd was.
Nadat die enkele seconden voorbij waren veranderde ze haar grijns weer van gemeen naar verleidelijk.