Bovenop de heuvel was er veel uitzicht. Je zag alles tot in de verste verte. Dat was af en toe wel eens goed om de rust op te zoeken. Meer vond je toch niet in je leven buiten gevechten, verveling, rust of wat anders. Het was gewoon een saai leven. Dat was wel vaker als je geen beesten tegen kwam. De grote hengst stond aan de top van de hoogste heuvel. Je vond niet snel een hogere als deze, behalve de drakenberg misschien. Maar die lag wel veel verder dan de rest. Daper was nieuw. Hij was hier amper een week, niet langer en niet minder. Oke, misschien maar zes of acht dagen, wat maakte het uit. Hij snoof eens luid. Het was ochtend. Een saaie ochtend. Je zag niets buiten een rustige omgeving. De donkere ogen van de hengst gleden over de omgeving heen. Saai. Alles was nu in zijn ogen gewoon saai. Het enige dat hij hier al had gezien was een klein veulen dat groot tegen hem wou doen. Dat was enorm hilarisch. Dat dier wilde hij wel vaker zien en uitlachen. Hij schudde de gedachte weg en sloeg met de lange staart heen en weer. Zijn blik recht op de verte gericht. Zijn oren stonden schuin, meer naar achteren dan naar voren. Hij was niet vrolijk. Hij dacht vooral aan zijn kleine zus Dapple. Waar zat ze verdorie toch? Hij moest haar hebben, en wel nu. Ze liep misschien groot gevaar en dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Het was misschien maar een zus, maar dat was zijn enige leven die hij nog had. Zoals anderen hadden van hun veulen. Of van iets anders. Hij had dit gevoel bij zijn kleine zus, die jammer genoeg gehandicapt was. Iedereen lachtte haar uit. Hij zou dat nooit doen. Hij werd zelf al freak genoemt. Daper zuchtte. Hij staarde naar niets nu. Hij wilde gewoon zijn zus, was dat zo moeilijk? Hij wou niets anders. Hij wou niemand zien of kennen. Hij wou haar. Een geur. Dat was het enige dat hij nu rook. Het was niet van zijn zus, verdomme. Het was van een merrie. Hij snoof luid en zag verderop een zwarte schim lopen. Fijn. Hopelijk geen irritante goedzak met een vrolijke stem. Hij walgde ervan.
Nevaeh ~
Nevaeh ~