Gezellig met zijn drietjes~

Het geklapwiek van vleugels was snel achter elkaar te horen, de zon stond hoog in de lucht. En verwarmde de zwarte vacht van de merrie, even als de zwarte raaf met zijn mysterieuze witte randje. De merrie lied een luide hinnik horen, ze schudde haar hoofd. Het zand stoof alle kanten op. Uiteindelijk maakte ze een sliding stop. Gleed door op haar kont. Kwam tot stilstand. Gooide haar voorhand in de lucht. Gaf nog een luide hinnik, en kwam toen met een zachte plof weer terecht. Ze schudde haar hoofd, schraapte even met haar hoef. En merkte hoe de raaf tussen haar oren landen. Haar oren die ze neutraal had hangen, bewoog ze even op haar eigen manier. Haar mondhoeken trokken lichtjes op. Langzaam liep ze door, hier en daar kraaide een vogel. Waar op Amenia weer antwoordde, ook door te kraaien. Het was toch speciaal, om een vogel te hebben, een roos op je kop, en een veer tussen je manen. Speciaal, wat betekende dat woord eigenlijk? Wat was nou echt speciaal? Iedereen was speciaal. Iedereen was uniek. Iedereen had wel iets speciaals in zich. De ene had het geweldige recht om kudde leider te zijn. De ander had zo’n speciale karakter trek, of een speciaal uiterlijk. Iedereen had wel iets speciaals. Toch moest de zwarte merrie toegeven, dat zij wel heel erg speciaal was. Als eerste kon ze niet goed horen en zien. Ten tweede kon ze enorm goed ruiken. Ten derde had ze een roos op haar kop, die onder alle omstandigheden bleef zitten, net als de veer achter haar oren. Ten vierde koos ze geen kant. Niet neutraal, niet goed, niet slecht. De zwarte merrie schudde haar hoofd, ze stopte en keek trots rond. Trots op het feit dat zij kudde leider was. Dat ze een zo’n trouwe raaf voor zich had. Die nu tussen haar oren zat, en ook een beetje rond keek. Trots op het feit dat ze kon zeggen dat ze geen kant koos. Niet neutraal, niet goed, niet slecht. Gewoon lekker Ravena, het feit dat de meeste neutrale zeiden dat ze geen kant kozen, terwijl ze neutraal zijn. Dat was toch wel echt lachwekkend. Bij de gedachte alleen al, kon Ravena soms in lachen uit barsten. En als ze het dan ook werkelijk uit de mond van iemand hoorde. Dat was helemaal hilarisch. Ravena schudde even triest haar hoofd. Ergens had ze wel medelijden met die arme neutrale. Wie zou haar volgende slachttoffer worden die ze lekker kon uitlachen? Wie weet was dat vandaag wel. Of ze kwam volgende maand pas zo’n lekker snugger iemand tegen. Wie weet… Wie weet… Het kon allemaal Langzaam kwam er een geur haar neusgaten binnen gedrongen. Ze schudde haar hoofd. Waarschijnlijk duurde het nog wel een tijdje. En als ze haar best niet deed om erop af te gaan, doet ze er wel wat langer over. Het duurde een keer ongeveer een halfuur voordat ze bij het dier was. Want op het eind kwam het dier opeens op haar afgestormd, raar als het was. De zwarte merrie schudde haar hoofd. Ravena, dat was haar naam. Die ze pas een maand na haar geboorte had gekregen. Dat betekende dus, dat ze geen 5 jaar was. Maar 5 jaar en een maand was. Geweldig toch. Ravena schudde nogmaals haar hoofd. Langzaam werd de geur sterker, ze snoof even. Schudde nogmaals haar hoofd, krachtig en trots. En in de verte zag ze al een paard staan. Langzaam naderde ze het dier. Was het nou wel gevlekt of niet? En wat had het op zijn, of haar hoofd? Of was dat niks? Ze kon het niet met zekerheid zeggen, maar dat zou nog wel komen.

~Courage, Nar, Ravena~

Nar sjouwde lichtelijk geïrriteerd rond door het feit dat ze nog altijd geen flikker te doen had. Ze verveelde zich te pletter en wachtte er op dat ze eindelijk wat uit mocht voeren voor de kudde van Nirvana. Boring. Ja, dat was de juiste formulering van haar op dit moment. Verschrikkelijk saai, eentonig en levenloos. En dit strand maakte het er ook niet veel beter op. De golfjes die op het strand spoelden. Nou nou, dat was haar toch fascinerend! Nar brieste en haalde haar neus op. Zout. Heel zout. Niet lekker veel zout. Nar stak haar tong uit om nog eens goed te proeven en kwam opnieuw tot de conclusie dat het kortweg ranzig was. Nar schudde haar kop en brieste luidruchtig. Naast dat de wind hier veel te koud over het zand woei, vroor het ook nog eens twee graden. Desondanks voelde Nar zich niet eenzaam op het verlaten strand. De Boulevard of Broken Dreams, de perfecte benaming voor dit hier. Het was er donker geworden door de regenwolken. Nar hief haar kop wat op en brieste vredig. Alles was oké, maar het beetje extra was er niet. She´s alive! Het enige wat Nar hoorde was het ritmische dreunen van haar hartslag, dat overstemd werd door de harde windstoten en de woeste golven. Nar voelde zich er thuis, ondanks dat er niets te beleven viel. Noem het stemmings wisselingen, noem het vaag: Het zijn beide eigenschappen van de zwarte merrie. Het enige wat naast haar liep was haar eeuwig donkere schaduw. En dat klonk depressief. Nar grimaste kort en zwiepte met haar staart. Nar omschreef zich zelf noch als slecht, noch als goed en noch als neutraal. Ze was Nar. Ze koos wat haar uitkwam. Ze was een Sadist, een Idealist en een Egoïst. Ze nam nergens de moeite voor als het haar niet aan stond. Nar stond in voor haar eigen daden en maakte zich er niet druk om wat anderen van haar vonden. Wat zijzelf van anderen vond, liet ze duidelijk merken en horen. Mocht ze een hekel aan iemand hebben, dan wist je dat bijzonder snel. Voor een vreemdeling was ze onpeilbaar, of vreemd, of gewoon knetter. Paarden die haar kenden, wisten niet beter dan dat ze apart was en graag met dubbele bodems werkte. Nar brieste en likte haar lippen. Nar snoof nog eens diep in. Zout. Weer zout. Teveel zout. Ze brieste en schudde met haar hoofd, waardoor het schedel klapperend op haar neus bleef hangen. Ze stapte bars verder door het mulle zand en rook uiteindelijk een andere geur. Je ging verdorie toch niet menen dat één of ander mormel hier rondhing anders dan haar? Fan-tas-tisch! Nar likte langs haar mondhoeken en stapte dichterbij.
'Zo zo, en wie mag jij dan wel niet wezen?'

Courage liep rustig door de branding. Ze snoof diep en ademde de zoute zeelucht in. Dit was toch wel één van de beste plekjes in heel DH vond ze, ook al wist ze dat sommigen niet die mening met haar zouden delen. Pech voor hun, zij vond het hier geweldig. Ze hield van de manier hoe wind speelde met haar manen, hoe het er rook en hoe het water haar vacht nat maakte. Ze zou hier wel voor altijd willen blijven. Ze ging met haar hoofd richting de zee staan en deed haar ogen dicht. Zo stond ze een poosje tot ze echt niet langer stil kon staan. Langzaam begon ze weer door de branding te lopen, daarbij hoefafdrukken achterlatend in het natte zand. Zo liep ze een poosje verder met af en toe een kleine onderbreking doordat ze werd afgeleid door het een of ander, maar ze liep wel telkens weer verder. Tot ze in de verte twee figuren zag waarvan er één haar bekent voor kwam. Nar, schoot er door haar hoofd heen. Nar was volgens haar een merrie dit niet veel dingen interesseerde. Bij hun ontmoeting had ze nogal verveeld gelegen, en Courage twijfelde daarom ook af ze wel naar de twee paarden toe moest gaan.
Na een poosje besluiteloos te hebben gestaan besloot ze nog maar heel even te wachten, om te zien wat Nar en het andere paard gingen doen. Haar aandacht verslapte weer toen ze begon te lopen. Net als voorheen hield ze af en toe halt, maar ze bleef de twee in de gaten houden. Toen Courage vond dat het tijd was om naar ze toe te gaan, stapte ze van hat harde zand af en liep het mulle zand op. Ze kwam nog langzamer vooruit dan dat ze had gedaan op het harde zand, vandaar dat het ook een tijdje duurde voordat ze bij de twee paarden kwam.
Toen ze daar eindelijk was, kon ze nog net horen wat Nar tegen het andere paard zei. “Zo zo, en wie mag jij dan wel niet wezen?” Courage haalde haar neus op, dat klonk als Nar. Echt vriendelijk. Courage mengde zich in het ‘gesprek’. “Hallo, in zal wel zo vriendelijk zijn om mij eerst voor te stellen voor dat ik vragen stel. Ik ben Courage.” Zei ze met een glimlach. “En wie mag jij zijn?” Vroeg ze nog steeds vriendelijk. Ze hoopte dat beide paarden het niet raar zouden vinden dat ze ineens uit het niets bij het gesprek kwam, maar iemand moest leven in de brouwerij brengen, en ze wist niet zeker of Nar daar wel de aangewezen persoon voor was, dus voelde ze zich geroepen om die taak persoonlijk op zich te nemen.

De veer achter haar oren waaide lichtjes naar achteren, maar bang dat het ding eruit vloog was Ravena nooit. Echt helemaal nooit. Langzaam kwam de geur dichterbij, de roos zat nog steeds stevig in haar kop. Ze zag de schim al, en uiteindelijk kon ze het paard ook duidelijk zien. Schedelkop, was het eerste dat er haar hoofd binnen schoot. Ze hoorde de woorden van de merrie, rolde even met haar ogen. Klassiek, dat had Ravena al zo vaak gehoord. Iets wat ze dan ook maar al te graag zei. ''Ja, die zin is oud.'' Merkte ze droogjes op. Terwijl ze haar hoofd schudde en de raaf even een rondje om haar heen vloog. Ze vergat eigenlijk om haar zelf voor te stellen. Ach maakt niet uit. Een gevlekte merrie trok haar aandacht. Goedzakje, was het eerste dat door haar heen schoot. De manier waarop ze deed, hoe ze zichzelf gedraagde. En wat ze zei, was al genoeg om te weten dat dit een goedzakje was. Aah weer zo klassiek, dacht Ravena even. Natuurlijk je zag niks anders hier. Altijd maar het zelfde. Ach wat, Ravena zou daar wel verandering in brengen. ''Jij ook al zo klassiek, niemand hier die iets anders kan zeggen?'' Merkte ze droogjes op, na haar vraag. Haar stemgeluid, was melodieus. Zuiver, puur, mysterieus. Ja, Ravena was Ravena. Niemand die dat kon veranderen. De raaf ging even op schedel kop zitten, en vloog toen naar goedzakje. Jep, Ravena had de bijnamen voor de twee paarden al. Ze gaf iedereen een bijnaam. Zo was haar zus om getoverd, tot imbeciel. Dé, imbeciel. ''Ik werd Ravena genoemd. Maken jullie er maar eens wat moois van.'' Zei ze nuchter. Benieuwd of de paarden die opmerking letterlijk zou nemen. Oké, dit begin was aardig saai. Zo klassiek, beetje vorig jaar. Niet dan? Ravena schudde haar hoofd. Dacht eens na, en keek wat rond. De raaf vond haar plekje op de schoft van schedel merrie. Weetje, schedel merrie hoefde haar naam niet eens te zeggen. Ze keek even fascinerend naar het schedel van de merrie. ''En hoe kom jij aan dat ding?'' Vroeg ze kalm. Ze wist heus wel, dat dit niet een allerdaagse was. Maar dit was Ravena. En dat moesten ze maar weten. Daar moesten ze het maar mee eens zijn. En als ze dat niet waren dan hadden ze mooi pech. Ravena richtte zich op de gevlekte merrie. Staarde even naar haar vlekken. En schudde toen haar hoofd. Ze wou even vragen, hoe zij aan die dingen kwam. Best interessant om te weten eerlijk gezegd. ''En... Waar heb jij in lopen rollen?'' Vroeg ze nieuwschierig, en lichtelijk droogjes. Terwijl ze wachtte op het antwoord van beide merries. Ze zwaaide met haar staart, schudde krachtig haar hoofd. En merkte dat de raaf, haar raaf, nog steeds op de schoft van schedel merrie zat. Eens zien wat die ervan vond~

Nar trok haar wenkbrauw op. Dit kon nog wel eens interessant gaan worden. Iemand die Nar ouderwets noemde, kende haar of niet lang genoeg, of was een arrogant mormel of had écht karakter, iets wat je hier maar weinig tegenkwam. Stereotypes waren hier genoeg. Echte persoonlijkheden waren in geen velden of wegen te bekennen. Met uitzonderingen daar tussenuit genomen dan.
'Neem me niet kwalijk, Ravena, eigenheid wordt hier snel afgeleerd. Vergeef mij, maar ik had jou ook aangezien voor een afgestompt iemand. Excuus,' antwoordde ze spottend terwijl ze iets haar kop boog. Nar rolde met haar ogen toen ze de Moedige zag aankomen.
'Niet jij weer,' kreunde ze theatraal. Nar likte langs haar mondhoeken. De zwarte merrie had zich nog altijd niet voorgesteld, maar ze maakte er geen opmerking over. Het zou wel komen, niet? Nar brieste nog eens en schudde haar kop op zo'n manier dat haar schedel op haar neus klapperde. Nar beet kort op haar tanden toen ze de merrie iets hoorde uitkramen. Serieus, mormel. Vond zichzelf kennelijk heel wat. Hmm.
'Sorry, O Almachtige Ravenmerrie!' zei Nar luid en zwaar sarcastisch. Levenloos. Iedereen afzeiken. Heerlijk werk. Ze hoefden het alleen niet bij Nar zelf te proberen. Daar had ze een ontzettende hekel aan. "Maken jullie er maar wat moois van". Nar fronste haar wenkbrauwen kort en grijnsde vervolgens.
'Dan vindt mijn verknipte gevoel voor humor het bijster leuk om je als Ravenmerrie te omschrijven. Ik merk dat je jouw leventje niet alleen doorloopt maar met raafjes? Vanwaar deze dieren, of symboliek? Ik moet zeggen dat ik het enige dieren vind,' zei Nar terwijl ze een keer zich omdraaide naar het dier op haar rug, dat haar hooghartig aankeek. Toen Nar hem waarschuwend toeblikte, kromp het dier iets ineen en strekte zijn vleugels. Elegant vloog de raaf terug naar zijn eigenaresse, de Ravenmerrie. Nar grinnikte spottend toen de Ravenmerrie vroeg hoe Nar aan haar schedel kwam.
'En dan noem je mij standaard. Maar goed, daar komen we later wel op dunkt mij.'

'Niet jij weer,' Kreunde Nar toen ze haar zag. Courage rolde even met haar ogen, en keek Nar minachtend aan. "Ook hallo, Nar" Zei ze spottend. Ze kon niet echt veel respect opbrengen voor de merrie. Courage mocht haar niet echt. Haar aandacht werd afgeleid van Nar toen de raaf, die eerst nog bij Ravena had gezeten, opeens op haar hoofd ging zitten. Kennelijk vind het dier Nar's hoofd er toch iets beter uitzien, want ze hipte bijna gelijk van Courage hoofd op dat van Nar. Courage keek naar Nar en de raaf, en zag hoe Nar niet al te vriendelijk naar het arme dier keek, dat elegant, weer terugvloog naar zijn of haar eigenaar.

Nar grinnikte even spottend toen Ravena haar vroeg hoe ze aan de schedel rond haar hoofd kwam. 'En dan noem je mij standaard. Maar goed, daar komen we later wel op dunkt mij.' Courage trok een wenkbrauw op. Raar paard, die Nar. Toen had Ravena ook nog een uiterst interessante vraag voor haar. ''En... Waar heb jij in lopen rollen?'' Courage snapte eerst niet waar het over ging, maar toen ze doorkreeg dat de merrie haar vlekken bedoelde, moest ze even lachen. "Hier ben ik mee geboren, het is gewoon mijn vacht." Zei ze zonder te lachen.

"En hoe kom jij eigenlijk aan die veer en roos op je hoofd?" Vroeg Courage op haar beurt. Ze had nog niet vaak iets of iemand gezien met iets op zijn of haar hoofd, laat staan twee dingen. Het leek Courage zelf niet zo fijn. Ze had nog nooit iets op haar hoofd gehad, dus ze wist niet hoe het voelde, maar het leek haar niet echt fijn. Ze wilde Nar ook wel wat vragen, maar kon geen vraag bedenken die haar of die andere merrie zou interesseren. Ze wist eigenlijk niet zeker of ze wel meer wilde weten van Nar. Het leek haar nogal een apart persoon. Niet dat ze aparte personen niet leuk vond, aparte personen waren meestal de leukste personen, maar je kon ja apartheid ook overdrijven.

Ze zwaaide even met haar staart. Dit kon nog wel eens interessant worden. Heel erg interessant. Maar goed, niets kon je met zekerheid zeggen. Het was niet eens zeker, of deze raaf. Amenia wel was, en niet gewoon toevallig een heel andere raaf. Wie weet? Wie weet? ''Ik denk dat je dat wel met iedereen hier hebt. Valt het jou ook niet op, dat iedereen hier zo standaard is? Afgezonderd van een paar enkele paarden.'' Merkte ze op. Eerder gewoon als opmerking, dan echt als vraag. Ze hoefde geen antwoord, verwachtte geen antwoord. Eigenlijk... Verwachte ze niets, helemaal niets noppes, nappes. Gewoon simpel weg niets. Ze verwachtte niet dat de merrie zou weglopen. Ze verwachte niet dat de merrie zou blijven. Wow, dat klonk logisch. Het zonnetje, maakte haar vacht glanzend. Tot de wolken de zon overmeesterde, toen leek het weer de grauwe stormachtige herfst, die het eigenlijk was. De herfst zonder zon. Toen een gevlekte merrie aan kwam lopen. Snoof ze even luid. Ze hoorde de woorden van de kleine zwarte merrie. Grinnikte even zacht. ''We gaan toch niet sentimenteel worden?'' Vroeg ze sarcastisch. Omdat het toch wel enorm duidelijk was, dat de twee elkaar niet mochten. Oké, daarna viel dus een aardig lange stilte. Tot Nar weer aan het woord kwam. ''Je zou eens toneel moeten spelen.'' Zei ze naar de kleine zwarte merrie. Met een licht ironisch, en sarcastisch stemgeluid. Wauw. Wat noemen ze hier wel niet geknipt gevoel voor humor. Sjeesss. Echt man, Ravena lag helemaal dubbel bij de woorden van de kleine zwarte merrie. Not. Ravena schudde haar hoofd. Daarna hoorde ze weer de stem van de kleine zwarte merrie. Sjeesss, die kon echt niet ophouden met praten. ''Daar zou ik maar niet te zeker van zijn. Maar dat zal wel weer aan mij liggen.'' Zei ze kalm. Ravena, was wel heerlijk Ravena. Ze had een sterk karakter, een ongelofelijk doorzettings vermogen. Was ook erg eigenwijs. En wist zich overal door heen te bijten. ''Ja, dat zeggen ze allemaal.'' Zei met haar neutrale stem, richting het gevlekte mormel. ''Da's voor mij een weet, voor jou een vraag.'' Zei ze kalm. Daarna was het echt stil. ''Hmmm.. Was je nog van plan jezelf voor te stellen of iets dergelijks? Of zullen we het maar gewoon op schedelkop, of schedelmerrie houden?'' Vroeg ze licht spottend, aan schedelmerrie.

Nar negeerde de Moedige. Mán, die werd steeds saaier. Ze richtte haar blik kort op Ravena, peilde haar woorden en brieste. God, die merrie had een ego. Nar trok haar wenkbrauw op. Alsof zij miss Fantastisch was liep ze hier te verkondigen dat niemand haar hier beviel. Wel wel, hier maakte je vrienden mee. Nar grinnikte zacht. Wel wel, ze moest haar nageven: Ze was inderdaad donders Origineel. Donders Fantastisch. Donders Awesome. Donders knap. Donders Geweldig. Donders Prettig. Wat zou dit mislukte, zwarte geval voor haar nog meer willen horen? Nar grijnsde naar haar, breed, ontblootte tanden, opgekrulde lippen die samen een brede grijns vormden. Al met al was het een apart gezicht. Nar overwoog kort om haar tong nog uit te steken naar het dier, maar hield dat maar voor zich. Idioot mokkel dat het was. Nar snoof minachtend.
'Problemen mee, Aasgier,' antwoordde ze liefjes terug. Uiteindelijk wendde ze zich tot De Moedige, besloot geen aandacht meer te schenken en liet haar blik over de bonte merrie heen gaan. Nar moest toegeven dat de vlekken als een patroon modder over de vacht van de bonte heen waren verspreid. Ze wilde net haar mond open doen om wat te zeggen, toen de Moedige ineens opmerkte hoe de rozen en de raven bij haar kwamen. Nar rolde met haar ogen: Dit mormel zou toch één of ander vaag antw... Ja, daar had je het al. Nar draaide zich snel om, zwaar geïrriteerd dit keer, dacht kort na en antwoordde nog geen seconde later.
'Wel, ik denk dat je stond te flirten met de hengst van je vriendin, vervolgens als een olde vrijster met hem achter de struiken stond en toen heeft hij o zo romantisch het stuk onkruid in je manen plugde! O, o, o, wat een romantiek! Of kon je jezelf gewoon niet beheersen in een bloemveldje?' sneerde Nar de merrie toe. Nar rolde met haar ogen toen de merrie haar nog steeds waagde schedelmerrie te noemen.
'Luister naar me, Bitch. Doe dat en ik zorg er hoogstpersoonlijk voor dat je geen poot meer het om op te staan, je darmen in een zakje mee naar huis kan nemen en je hart tussen je oren balanceert. Daarnaast zal ik je strot als muziekinstrument gebruiken, merrie,' zei Nar pinnig. Trut. Ravena stelde zichzelf blijkbaar als één of ander heilig wezen voor. Nar meende wat ze zei, en ondanks dat ze klein was, zou ze het zonder problemen uitvoeren. Sterk was ze niet, maar wel snel en behendig. Desondanks stelde Nar zich niet in de gevechtshouding op. Ze hield haar houding neutraal en haar oren weer hangen, zoals ze altijd hingen. Het straalde meestal een bepaalde ongeïnteresseerdheid uit, hoewel daar nu maar weinig van klopte. Nar draaide zich kort om toen de merrie haar nog waagde schedelkop te noemen. Die eindigde vroeger in haar graf dan ze wilde als ze op deze voet verder ging. Nar likte een keer langs haar inmiddels drooggeworden mondhoeken voor ze antwoordde.
'Het is Nar voor jou, My Dear!'